I'll make you the best coördinator ever

Zo te zien had Jace er nog enige moeite mee, aangezien hij niet zo snel reageerde als dat ze eigenlijk gewend was. Had ze zich wat meer in moeten houden? Nèh, hij zou het maar op de harde manier moeten leren. Ze grinnikte zachtjes toen Isolde de Meowstic raakte, maar ze zou nu wel last gaan krijgen van de ijzige mist die gevormd was. Daar moest ze tactisch gebruik van maken, aangezien Isolde half ijs type was. Echt lang om erover na te denken had ze niet aangezien Jace reageerde met een Charge Beam. "Isolde, luister en ontwijk!" De Weavile bleef stil staan en sloor haar ogen om d'r gehoor te versterken. Door het ijs in de mist was de elektriciteit hoorbaar, dus kon ze de Charge Beam sneller ontwijken. Jammer genoeg toen ze in de lucht sprong, kon ze niet op tijd reageren om de Magical Leaf te ontwijken en al snel hoorde ze hoe haar Weavile tegen de grond aan sloeg. Goed, dit gevecht nam een wending die ze niet had gewild. Nou ja, ze zag wel hoe dit zou aflopen. "Isolde, gebruik Embargo," Embargo was een praktisch nutteloze aanval in een gevecht, maar ze gebruikte de kooi van paarse zevenhoeken nu om de Meowstic af te leiden. "Nu, Feint Attack," de Weavile verdween en tikte opeens de Meowstic aan op haar rug, voordat ze weer verdween en voor haar stond. "Zet d'r vast in Icy Wind," nee, er zou geen schade worden toe gericht, ze wilde Nightshade alleen maar bevriezen. Isolde sprong achteruit en blies ondertussen de ijzige koude wind in de richting van de Meowstic.

Nightshade en Jace hadden werkelijk geen idee wat er gebeurde. Het ene moment was Isolde niets meer dan een schim om vervolgens om je heen te dansen. Nu stond ze arme Nightshade simpelweg te bevriezen. Jace grinde even bij het idee van een bevroren hij en Nightshade met die verbaasde blik op hun gezicht, maar schudde dat idee snel weg toen er een kleine laag ijs begon te ontstaan om Nightshade heen. Hij moest haar er uit zien te krijgen en riep: "Nightshade als je mij kunt horen gebruik Psychoshock!" De ontploffing van psychische schade zou meer dan genoeg zijn om haar te bevrijden en flink wat schade aan te richten.

"Isolde, spring weg en gebruik Blizzard om de rondvliegende brokstukken tegen te gaan," reageerde Vivienne snel. De Weavile maakte enkele grote sprongen naar achter toe, zodra de IJs-Meowstic ontplofte en riep een Blizzard op om de rondvliegende brokstukken in snelheid af te remmen. Vivienne huiverde eventjes, die aanval was haar nog steeds veel te koud. Ze keek toe hoe Isolde de brokken ijs op de grond liet vallen en alles behendig ontweek. "Kijk uit!" riep ze opeens, maar de Weavile was al te laat. Een groot stuk van het ijs viel op de arm van de pokémon en ze kwam met een klagende kreet op de grond. Vivienne schoot naar voren toe, naar haar pokémon en hielt d'r overeind. "Isolde, gaat het?" vroeg ze bezorgd, terwijl ze de arm van de Weavile nakeek. Ze was geen breeder, ze had geen helende besjes bij zich. Ze bedacht zich net dat ze niet eens een potion bij zich had. Vivienne voelde tranen prikken in haar ogen. Ze was maar een coördinator, geen trainer. Waarom dacht ze dat zo iets kon doen? Waarom moest iedereen om haar heen altijd gewond raken. Wat was ze nou voor een mens?

Jace keek toe hoe de Weavile geraakt werd. Als trainer was dit niet eens een schram, maar hij zag door Vivienne haar reactie dat ze het er heel zwaar mee had. Jace voelde zich rot dat hij dit voorgesteld had en liep op het gevechtsveld in om Vivienne te steunen. Hij legde een hand op haar schouder en zei: "Het spijt me... Ik had dit nooit voor moeten stellen. Gaat het met Isolde?" Hij wist zeker als trainer dat het prima ging met Isolde, pokémon waren enorm sterk.

Tranen druppelde op de grond, terwijl ze van haar neus af gleden. Waarom was ze nou nooit sterk genoeg hiervoor? Waarom kon ze niet gewoon gelukkig zijn en doorzetten als Coördinator? Nee, zij wilde zo nodig de trainer uit gaan hangen. Alsof ze daar überhaupt goed genoeg voor was. Ze snikte zachtjes en voelde hoe er een hand op haar schouder werd neergelegd. De woorden van Jace drongen maar langzaam tot haar door. Ze keek eventjes op, precies op het moment dat ze iets voorbij zag flitsen en ze iets over haar gezicht voelde druppelen. Geschrokken keek ze op en ging met haar hand naar de snee toe, er zat bloed aan haar vingers. Wat was dit nou weer? Nu pas zag ze hoe er ook een beetje bloed op de klauw van haar Weavile zat. Tevens lag er een ontzettend kwade blik in de ogen van de pokémon. De brunette glimlachte en slaakte een zucht. "Goed dan, Isolde," zei ze zachtjes, terwijl ze de Weavile overeind zetten. Ze veegde met haar mauw de tranen weg en haalde haar hand over de snee, waar nog steeds bloed uit kwam. Ze veegde het weg en keek naar Jace. "Sorry," mompelde ze zachtjes. "Dat was niet echt de bedoeling," zei ze daarna, proberend haar stem zo vast mogelijk te houden. Ze moest en zou sterker worden. Ze mocht dit niet meer laten gebeuren!

Jace snapte Isolde echt voor geen meter en vroeg daarom: "Was dat motiverend bedoeld?" Pas nu zag hij de druppels bloed over haar wang glijden en zei geschrokken: "Je bloed! Doet het zeer? Moet ik wat pleisters halen? Wat water misschien?" Nog voordat hij antwoord kon krijgen sprintte hij en Nightshade naar zijn rugtas en kwamen als een speer terug met pleisters en een flesje water. Hij depte een watje in het water en leunde voorover om het tegen haar wang te drukken,maar zijn ogen ontmoette de vastberaden ogen van Vivienne en hij kon het niet laten om daar bewegeloos met de wat in zijn hand blozend te staren. Hij voelde hoe zijn hart hevig klopte in zijn borstkas. Hij slikte even en schudde zijn hoofd. Hij leunde verder voorover om de snee te deppen.

Vivienne wilde naar achter duiken toen Jace opeens aan kwam zetten met pleisters en een flesje water. Ze was geen klein kind, en een krasje kon d'r heus geen kwaad doen. Maar voor nu zou ze het maar toelaten, want anders zou Jace alleen maar denken dat ze ondankbaar was tegenover 'm. "In zekere zin," sprak ze rustig, antwoord gevend op de vraag van de jongen of dat motiverend bedoeld was. "Ze probeerde me duidelijk te maken dat ik me niet moest aanstellen," legde ze daarna uit. Ze zuchtte zachtjes en siste toen het wondje begon te pitsen. Ze keek de jongen aan en glimlachte voorzichtig. Haar blauwe ogen merkte hoe hij begon te blozen en ze kon het niet laten om zachtjes te grinniken. Ze boog zich voorover en gaf 'm een kusje op z'n lippen. "Ik wil sterker worden, Jace," zei ze daarna, terwijl ze even naar de Weavile keek die nog steeds op haar schoot lag. "Niet qua pokémons, maar gewoon, zelf. Mensen vind het leuk om te spelen met me en me beetje bij beetje te breken. Ik wil er iets tegen gaan doen, ik wil tegen ze op kunnen staan," legde ze daarna zachtjes uit.

Jace stopte even om haar terug te zoenen, maar toen hij dat allemaal hoorde kon hij het niet meer helpen. Hij sprong de kleine meid om de nek en zei met geruststellende maar serieuze toon: "Ik hoop dat het je lukt. De wereld is inderdaad heel gemeen voor je geweest." Waarom kon het ook nooit goed met haar gaan. Hij voelde zo mee met haar. Hij wilde er altijd voor haar zijn, maar hij moest realistisch blijven... Hij knikte en zei: "[i]Kom inderdaad in zo'n geval voor jezelf op." Hij keek naar Isolde en knikte naar de Weavile terwijl hij zei: "Zullen we dan verder gaan met het gevecht?" Misschien kon hij haar helpen. Hoe dan ook moest hij het op zijn minst proberen. Alhoewel het waarschijnlijk voorbij was voor vandaag... Jace keek glimlachend naar Vivienne en zei met zekerheid in zijn hart: "Ik weet dat het je zal lukken. Jij kunt alles voor elkaar krijgen."

Een kleine glimlach speelde op haar lippen toen Jace haar zei dat hij hoopte dat het haar zou gaan lukken. Zij hoopte het ook, want ze begon nogal gek te worden van haar huidige gedrag, al wist ze dat ze er weinig aan kon veranderen. Nog niet tenminste. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte haar wang tegen zijn borstkas aan. Ze was blij dat hij bij haar was, dat ze wist dat ze in veilige handen was bij hem. Toch was dit iets waar ze over het algemeen alleen achteraan moest gaan. Ze keek de jongen aan en knikte toen hij zei dat ze in ieder geval voor zichzelf op moest komen. "Zo ver moet het nog wel lukken," zei ze kalmpjes, al lag er iets van twijfel in haar stem. Ze was ontzettend onzeker over zichzelf en dit hielt daar totaal niet bij. Maar goed, het zou vast wel goed komen, toch? Vivienne schudde haar hoofd toen Jace vroeg of ze door zouden gaan. "Nee, laten we het hier maar bij houden. Ik denk dat je de basis nu wel te pakken hebt. Verder kan ik je weinig helpen, omdat ik waarschijnlijk een andere stijl aan hou dan jij," zei ze op een kalme toon. Ze wist momenteel eventjes niet hoe ze zich moest gedragen bij haar vriend. Aan de ene kant wilde ze direct beginnen met zichzelf 'sterker' te maken, maar ze was bang dat als ze te kalm ging doen dat hij interesse zou verliezen. Arceus, waarom was dit zo lastig?