Dusk

Er lagen vijf pokéballen op de tafel, van vijf verschillende pokémon. Elisia keek naar de vrouw voor haar. “Elisia, heb je een nieuwe pokémon gevangen? Gefeliciteerd!” sprak ze. De vrouw wist uiteraard niet dat Elisia’s Blitzle en Totodile weg waren, maar daar kwam ze zo dan wel achter. “Laat je ze eens aan me zien?” vroeg de vrouw toen met een zoete stem. Zij zat uiteraard thuis met een Bulbasaur, meer had ze niet. Elisia knikte langzaam. Ze pakte de eerste pokéball en liet de pokémon eruit. Een kleine Shinx keek vrolijk om zich heen. “Dit is Vanity,” stelde Elisia haar Shinx voor aan de vrouw. Deze keek vrolijk naar de Shinx. “Wat een leukerd! Die heb je toch niet meegenomen uit Sinnoh? Heb je hem hier gevangen?” vroeg de vrouw toen. Elisia glimlachte eventjes. Altijd zo veel vragen als ze hier weer kwam. “Nee, ik heb haar niet meegenomen uit Sinnoh, maar je kan ze ook niet hier vangen, ze komt bij een fokker vandaan,” legde het meisje toen uit. Vervolgens liet ze de volgende pokémon eruit, de Ponyta. “Oh, hé! Chantal!” sprak de vrouw toen vrolijk. Ze kende de Ponyta al een hele lange tijd. Elisia glimlachte toen de Ponyta haar neus tegen de hand van de vrouw drukte. Vervolgens kwam de Numel eruit. Meteen begon de vrouw te lachen. “Hoe kom je nou weer aan een Numel?” grijnsde ze. Elisia zuchtte eventjes. “Wonder trade,” legde ze uit. De vrouw knikte langzaam.
Toen de Staraptor uit de bal kwam, keek de vrouw met grote ogen naar de vogel. “Heb jij hem zo getraind?” vroeg de vrouw toen, haar mond viel bijna open van verbazing. De brunette grijnsde en knikte. “Dit is Keegan en ja, ik heb hem zo getraind,” sprak ze toen en ze keek even naar de grote vogel, die zijn blik meteen op de Bulbasaur richtte. De vrouw keek eventjes naar de grote vogel en zag hoe de Bulbasaur vrolijk naar de Staraptor toe huppelde. “Hij doet niets, toch?” vroeg ze toen eventjes en ze keek naar Elisia. Het meisje keek eventjes twijfelend naar de Bulbasaur. “Hoe oud is ze?” vroeg Elisia toen. “Net uit het ei, hoezo?” vroeg de vrouw toen. Meteen klaarde de blik van de brunette op. “Dan doet hij als het goed is niets,” sprak het meisje toen vriendelijk. Vervolgens was de laatste bal aan de beurt. De Gible, Cameo, kwam eruit en keek meteen vragend om zich heen. “Hé? Waar is Dusty?” vroeg de vrouw. Elisia keek eventjes naar Cameo, die de Staraptor, de Numel en de Ponyta nog nooit buiten het gevecht gezien had. “Weg,” was het enige wat ze zei. De vrouw fronste eventjes. “Weg?” vroeg ze. Elisia knikte. “Weg.”
Nu waren alleen nog de Gible, de Shinx en de Staraptor over. De Shinx lag alweer in de armen van het meisje en de Gible en de Staraptor stonden naast haar. “Doei Elisia,” zei de vrouw tegen het meisje. Elisia glimlachte. “Doeidoei!” sprak ze, waarna ze zich omdraaide, gevolgd door de Gible en de Staraptor. Soms was het wel oké om familie weer te zien en vandaag was haar zus aan de beurt geweest. Wanneer ze haar ma en pa eens zag, wist ze niet, maar misschien was het maar beter. Het kon veel beschamende momenten voorkomen.
Het duurde niet lang of het meisje bevond zich op een aardig enge plek. Het was er erg moerassig en de bomen die er stonden waren groot. Ze duwde de Shinx iets harder tegen zich aan, maar deze keek enkel vrolijk rond. De Staraptor bevond zich boven het meisje, vliegend. “Keegan, kom terug!” riep ze dus maar luid. Haar blik stond niet meer zo vriendelijk als hiervoor. Nu keek ze eerder oplettend. Er was zelfs geen glimlach meer op het gelaat van het meisje. De vogel kwam langzaam naar beneden en landde naast het meisje. De Gible huppelde vrolijk achter het meisje aan. Nee, echt heel leuk vond ze dit niet. Het was eerder doodeng.

- Open voor een van Anita's accounts :P

Met de Staraptor vlak naast haar en de Gible achter haar – dacht ze tenminste, liep het meisje over het pad. Ze zou sowieso niet van het pad afgaan, ze zou gewoon rechtdoor blijven lopen tot ze hier uit was. De Shinx in haar armen keek nog altijd vrolijk om haar heen, maar ze zou haar echt niet loslaten, want ze wist echt niet wat voor enge pokémon zich hier bevonden. Nee, het was geen slim plan geweest om hierheen te gaan.
Algauw zag ze een ander persoon, een met een vliegende geestenpokémon. Deze keek haar – of eerder haar Staraptor, strak aan. Elisia keek eventjes naar de pokémon van het meisje. Het was niet zozeer dat deze er eng uit zag, maar het vloog en was een geest. Geesten waren eng. Als ze het woord geest hoorde, dacht ze meteen weer aan Gastly’s. Gastly’s waren eng. Nee, zij en geesten ging niet goed samen. Maar dat weerhield haar niet om even haar ogen af te wenden van de pokémon en naar het meisje te kijken. “Hallo..?” vroeg ze toen en ze zette wat stappen naar voren, maar niet te veel, want die blik in de ogen van het meisje verraadde niet veel goeds. Misschien vond ze Keegan wel eng, of Vanity of Cameo. Vanity en eng kon het meisje niet voorstellen, maar het kon zijn dat ze in haar verleden een aanvaring had met Electric-types. Wist zij veel.
Toen ze de Gible aan haar broek voelde trekken, keek ze om naar de pokémon. “Wat is er?” vroeg ze en ze zag de pokémon naar iets wijzen, maar het meisje kon er niets in herkennen. Ze wees in de lucht. Wat was er aan de hand? Het meisje hoorde zacht gegrinnik en even keek ze om naar het oudere meisje, maar deze leek niet zo zeer geamuseerd, dus waarom zou ze ineens grinniken? Elisia draaide haar hoofd weer om en plotseling verscheen er een Gastly voor het meisje. Een hoge, luide gil verliet de mond van het meisje en ze liep enkele, geschrokken passen naar achteren. “Cameo! Dragonrage!” riep het meisje op een angstige met grote ogen, waarna ze de Gastly zag verdwijnen. De Staraptor was inmiddels al naast de Gible gaan staan en ook de Shinx keek met grote ogen naar de gaswolk die langzaam verdween. Elisia keek nog angstig naar de Gible, die geamuseerd naar het meisje keek. Oh, dat was niet cool.
Vervolgens draaide het meisje zich weer naar het andere meisje. “Sorry,” mompelde ze, nog steeds met een geschrokken blik in haar ogen.