Even in the blackest of night, light can be found

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

Stilletjes tikte de zachte regen tegen het raam aan, een klein vlammetje flikkerde in de kamer, terwijl een ijzige wind door de kieren probeerde te komen en zachtjes de kamer liet fluiten. Elk element voor een eng spookverhaal was aanwezig, maar toch was het een heel vredig onderkomen. De dagen waren kort aan het worden, terwijl de nacht zo lang leek te duren dat er geen einde meer aan leek te komen. De winter kwam steeds dichterbij en de landschappen werden kouder en kouder. Het zou niet lang meer gaan duren voordat de eerste sneeuw uit de lucht zou komen vallen en er niets meer van de paden over zou blijven. Dan zou de weg vinden naar andere steden nog wat lastiger worden. Nu al was het donker, terwijl enkele lampjes probeerde de duisternis weg te jagen. Een taak waar ze voor bestemd waren, maar waar ze geen top in hadden. De duisternis kwam steeds dichterbij en het werd steeds langer en dikker. De lampjes werden kleiner en kleiner, totdat ze uiteindelijk allemaal uit zouden gaan en de duisternis de wereld over zou nemen.

Er werd een zucht geslaakt en het raam werd wazig door de plotselinge warmte tegen het koude oppervlak. Voorzichtig ging ze met haar vinger over het oppervlak heen en haar vinger trilde toen ze het hartje om de J en de V maakte. Kon ze het nog wel geloven? Kon ze überhaupt nog iemand vertrouwen? Ze wist niet meer wat waarheid en wat leugen was, want iedereen die ze vertrouwd had, loog tegen haar. De brief, die hatelijke brief, die ze en tijdje geleden binnen had gekregen lag op haar bureau, keurig netjes opgevouwen alsof die nog niet eens gelezen was. Het enige waaraan je kon zien dat die was gelezen, was omdat die nat was geworden, toen ze in de regen in slaap was gevallen. Haar lichaam trilde nu van top tot teen en haar neus liep langzaam vol, terwijl ze een zacht snikkend geluid maakte. Ze wilde niet meer huilen, maar de gebeurtenissen waren te pijnlijk voor haar. Alles waarin ze ooit geloofde was verbrijzeld. Ze dacht dat ze een familie had gehad en nu bleek het dat het niet eens háár familie was. Dat ze was geadopteerd was nog niet eens de grootste schok geweest, meer dat haar vader, of adoptievader meer te zeggen, niet wilde vertellen wie haar echte familie was. Ze had Peter erover een brief teruggestuurd, maar daar had ze nooit meer wat over gehoord. Ook gleden haar gedachten af en toe over op Marcel, hij was getuigen geweest van alles, hij had geweten dat ze geadopteerd was, waarom had hij dan niets gezegd? Wat hadden Florence en Peter gedaan om ervoor te zorgen dat hij niets zou zeggen? Er waren zo veel vragen onbeantwoord dat ze bijna geneigd was geweest om er gewoon zelf achteraan te gaan, maar het zag er naar uit dat dat niet ging lukken. Ze had niet echt veel zin om terug naar Hoenn te gaan om toch voor een dichte deur te komen te staan. Ondanks dat ze het niet zeker wist, had ze wel zo’n vermoeden dat Peter blij was van haar af te zijn. Ze wist het niet zeker, maar zo voelde het wel aan. Ook de toon in zijn brief was te geforceerd, alsof hij moeite moest doen met lief en aardig tegen haar te doen. Misschien dat ze kon kijken of ze Marcel kon vinden hier in Kalos, ze had immers het idee dat hij zich bij Team Rocket had gevestigd, dus daar kon ze makkelijk bij komen. Ze dacht eventjes terug aan het gevecht dat ze toentertijd met haar ‘broer’ had gehad. Zijn woorden, ze waren zo hard aangekomen, ze klonken zo … waar? Een kleine zucht volgde. Zou Marcel het dan niet hebben geweten? Zou hij gewoon op een dag thuis zijn gekomen met een vier jarig zusje erbij, die zonder zijn wetenschap geadopteerd was? Ze wist het niet meer, maar het was zeker een optie geweest. Ja, misschien moest ze dat maar eens gaan doen. Het trainen en de gyms konden wel eventjes wachten, ze moest en zou nu eerst haar ‘broer’ gaan zoeken.
Het kaarsje achterhaar flikkerde in een ijzige bries die door een kier heen was gekomen en ze draaide zich om. Misschien was het beter om te gaan slapen, maar ze had zo veel aan haar hoofd zitten dat ze waarschijnlijk de hele nacht op zou blijven. Het kaarsje bleef branden, al leek het vlammetje kleiner te zijn dan voorheen. De kamer had een angstaanjagende gloed gekregen door het kaarsje en het meisje ging op de grond voor het raam zitten. Van haar riem pakte ze een zestal pokéballs. Florence, Enya, Fiora, Kage, Prince en Lucian. Ze had iedereen nog en nog een paar in haar pc zitten. Haar blauwe ogen bleven hangen op de pokéball van de Weavile, die ze liefdevol Florence had genoemd naar haar moeder. De vrouw die haar geadopteerd had, de vrouw die haar een van haar eigen pokémon had gegeven toen ze er oud genoeg voor was. De vrouw die ze momenteel niet meer kon haten of ervan kon walgen omdat ze al enkele jaren dood was. Er stonden tranen in haar ogen, terwijl ze de pokéball terug aan haar riem klikte. Ze wist niet meer wat ze met de Weavile aan moest. Natuurlijk kon ze haar altijd nog in de pc gooien, maar was dat een slim plan? Het was een van de weinige pokémon die ze al jaren met zich mee droeg en dus ook het beste kon. Toch was ze niet geheel zeker van haar zaak. Ze zuchtte zachtjes en keek naar de resterende vijf pokéballs. Ze moest Kage nodig eens gaan trainen, zodra hij wat verder gevorderd was zou ze de volgende gym kunnen gaan uitdagen. Dat was ook nog een puntje van aandacht, ondanks dat ze haar familiezaken op één had gezet nu. Er waren zo veel dingen die ze wilde en moest doen, maar er leek zo weinig uit haar handen te komen. Vandaag de dag, voelde ze zich nog meer eenzaam dan dat ze ooit tevoren had gedaan. Haar familie was verdwenen, haar eerste pokémon droeg een pijnlijke herinnering en van diegene die ze liefhad wist ze niet meer of ze hem kon vertrouwen. Waarom liep haar leven eerst op rolletjes, om daarna een vrije val in het ravijn te maken? Wat had ze misdaan? Waarom werd ze zo gestraft. Tranen druppelde op de grond, terwijl ze haar knieën omklemde met haar armen en zachtjes heen en weer bewoog om zichzelf rustig te krijgen.

De nacht was in een flits voorbij gegaan nadat ze al huilend inslaap was gevallen. Ze kon niet eens meer herinneren dat ze in bed terecht was gekomen, maar ze werd er wel in wakker, met een bezorgde pokémon naast zich. Florence zat op de rand van het bed en direct voelde ze een pijnlijke steek door haar lichaam gaan. Weeral voelde ze tranen omkomen en verborg haar hoofd in het kussen, waarbij de Weavile wat geschrokken opkeek. Tja, die kon ook niet weten wat er allemaal aan de hand was. ”Het spijt me, het spijt me zo erg,” murmelde ze door het kussen heen en zachtjes voelde ze hoe de ice/dark pokémon een klauw op haar achterhoofd neer legde en zachtjes door haar haar streelde. Beelden van vroeger, van hoe haar adoptiemoeder die dat altijd deed als ze weer eens doodmoe van het werken bij haar op het bed was komen liggen en daar in slaap viel kwamen naar voren toe en zorgde ervoor dat er tranen in haar ooghoeken ontstonden. Ze probeerde met alle macht om ze weer terug te duwen, maar het mocht niet baten en al snel begon haar kussen al weer nat te worden. Vivienne zuchtte zachtjes en met een woeste beweging draaide ze zich om, weg van de Weavile, die daarna met een teleurgestelde houding van het bed af ging en bij het raam ging zitten. Het meisje vervloekte zichzelf van binnen en slaakte een zachte zucht. Ze moest Florence toch echt gaan uitleggen wat er aan de hand was, maar ze kon de naam niet eens over haar lippen krijgen. De Weavile was diegene die het meest op haar adoptiemoeder leek en dat was een pijnlijk feit waar ze altijd mee geconfronteerd zou worden. Ze zou er iets tegen kunnen doen, iets wat ze eigenlijk vannacht had bedacht toen ze haar besluit had genomen om haar ‘broer’ op te gaan zoeken. Maar dat was iets wat ze later vandaag nog wel zou gaan opperen bij haar pokémon, nu moest ze eerst maar eens proberen om uit bed te komen en niet weer te breken als een zielig takje. Ooit had ze zichzelf belofte gemaakt om sterker te worden, nadat Jace haar had gered uit het vuur, een actie wat hem zijn oog had gekost, maar er leek weinig van te zijn gekomen. Daar in tegen had ze zoveel over zich heen gekregen dat ze er niet bepaalde sterker uit was gekomen. Nee, het leek wel de omgekeerde wereld. Hoe meer ze doormaakte, hoe zwakker ze zich voelde. Ze huiverde en draaide zichzelf om, zich inwikkelend in haar deken om nog wat warmte te krijgen. De laatste tijd voelde ze zich slecht, door alles wat er om haar heen gebeurt was, maar waarschijnlijk ook omdat ze tegen een stevige verkoudheid aan zat te hikken. En dat laatste was een punt waar ze redelijk bang voor was, ze wilde namelijk niet meer ziek worden, niet meer sinds die ene dag dat ze dodelijk ziek in een ziekenhuis had gelegen en haar ex haar toen in de steek had gelaten.

"Kyle..?" Mijn stem klonk zwak, mijn zicht was nog wazig, maar ik kon tenminste zien. Bij het raam stond een zwartharige jongen naar buiten te kijken. "Viev?" De jongen draaide zich om toen hij mijn stem hoorde en kwam naar de rand van het bed. "Oh Viev." Ik kon emotie in zijn stem horen en hij had moeite met tranen terug te dringen. "Waarom moet jou dit overkomen?" Een enkele traan rolde over zijn wang heen en lande op het bed. "Kyle," mompelde ik zachtjes. Voordat ik het wist zakte ik weer terug in een koortsdroom, waarbij ik op het randje van bewustzijn bungelde. In de verte hoorde ik Kyle tegen iemand anders praten. "Waarom gaat die trien nou niet dood? Ik bedoel maar, ik sjoemel al de hele tijd met de apparatuur en de koorts blijft hoog genoeg. Wat moet ik doen om dat geld te krijgen?" Ik durfde me niet te bewegen, bang dat Kyle zou merken dat ik 'm kon horen. In mijn ooghoek glinsterde een traan, terwijl ik een deur met een klap hoorde dichtslaan. Hij was weg ...

Ze hapte naar adem toen ze overeind schoot en Florence keek haar geschrokken aan. Blijkbaar was ze weer weggedommeld en had weer eens dezelfde droom/herinnering gehad als vroeger. Ze huiverde en een enkele traan rolde over haar wang heen. Ze had zo zielsveel van Kyle gehouden en toch had hij haar laten vallen, puur omdat hij uit was op het geld van Peter en de fokkerij. Hij had haar letterlijk dood willen maken door haar koorts hoog te houden, maar ze had een sterke weerstand gehad waardoor ze er weer bovenop was gekomen. Toch had de koorts haar wel een zekere angst gegeven om weer ziek te worden. Ze hoestte zachtjes in haar hand en voelde een pijnlijke druk op haar borst. Oh Arceus, die verkoudheid zat er echt aan te komen. Misschien moest ze direct maar maatregelen gaan nemen.
Het eerste wat in haar opkwam was om gewoon in bed te blijven liggen, maar dat zou niet echt veel gaan uitmaken. En daarnaast moest ze ook nog eens opzoek gaan naar haar ‘broer’, om dingen na te vragen en misschien eens een goed gesprek te houden. Want zoals ze zich nu herinnerde, had ze nog nooit een goedlopend gesprek met Marcel gehouden. Ze was dan ook nog wel jong en geshockeerd door de dood van Florence toen Marcel uit huis vertrok en ze geen contact meer hadden weten te leggen. Eigenlijk niet meer sinds die dag op het Halloween festival, iets wat nu ook al weer zo lang geleden leek te zijn. Ze zuchtte zachtjes en stapte uit bed. Zo, eerst maar eens lekker warm douchen en aankleden, dan zou ze daarna maar eens een plan van aanpak gaan maken over wat ze nou precies wilde gaan doen vandaag.

Gekleed in een simpele spijkerbroek met een dikke trui stapte ze haar kamer uit en huiverde eventjes, ze draaide zich om en wandelde weer terug naar binnen. Haar kamer was gewoon zo veel warmer dan de rest van het hostel dat ze het liefst gewoon hier wilde blijven. Ze ging tegen de deur aan zitten en zuchtte zachtjes. Ze voelde hoe de zes pokéballs die ze aan haar riem had zitten tegen het hout aan klikte en ze slikte moeizaam. Terwijl ze onder de douche had gestaan had ze een belangrijke beslissing genomen, maar ze moest het eerst nog even met de andere partij gaan bespreken voordat ze zeker wist of ze het wel aankon. Met een zacht gekraak kwam ze overeind en haalde haar sjaal van de stoel af, die ze met een simpele zwaai omgooide. Zo, nu moest ze de kou wel gaan trotseren. Ze pakte de deurklink vast en draaide deze om, om naar buiten te lopen.
Buiten het hostel was het zelfs nog kouder dan in dat gebouw zelf en een sterke rilling liep over haar rug heen. Nee, ze was echt niet iemand die tegen kou kon, warmte was alles wat ze nodig had. De neiging om haar Charizard, Enya, op te roepen om haar op te warmen was dan ook erg groot, maar het leek naar niet zo’n goed idee om midden in een stad een Charizard op te roepen en deze een vuur aanval te laten doen. En daarnaast was ze nog niet helemaal gewend aan het vuur. Ze had enkele keren al staan oefenen met Enya om over haar angst voor vuur heen te komen, maar het wilde nog niet heel erg baten. Nog steeds kwamen die herinneringen van de Houndoom, die ene van die roodharige vent, terug en voelde ze weer hoe de vuurtongen aan haar armen likte en de lagen huid wegbranden. Onbewust waren haar ogen naar de littekens, die verborgen waren onder haar trui, op haar armen en slaakte ze een zachte zucht. Die littekens waren toch echt maar één van de vele slechte dingen die haar waren overkomen hier. Ze kneep haar ogen dicht en trilde zachtjes. Nee, ze mocht er niet meer over nadenken, ze had al genoeg geleden de laatste tijd. Dit was een van de dingen die ze nu wilde afsluiten. Ze haalde diep adem en wachtte totdat ze zichzelf weer onder controle had en weer rustig had, voordat ze door wandelde, ze had een doel voor vandaag. Ze was enkele dagen geleden in Aquacorde City terecht gekomen om daar een beetje rust te krijgen. Nu moest ze door en een lange tocht in de richting van Lumiose City gaan maken. Daar zou de zoektocht naar haar broer pas echt gaan beginnen. Dat zou pas en uitdaging gaan worden. Ze had geen idee waar Marcel zich bevond momenteel, maar ze besloot om maar gewoon bij het hoofdkwartier van Team Rocket te gaan beginnen. Daar zou ze een redelijke kans maken om hem te kunnen vinden, tenminste, dat was haar doel hiermee. Vivienne’s bruine haar blies naar voren toe, terwijl ze met de wind in de rug over het pad heen slingerde. Haar gedachten zaten bij iets heel anders ondertussen. Ze deed een hand op haar rug en graaide naar de eerste pokéball van de zes. Ze haakte hem eraf en keek ernaar. Misschien was het beter om dit maar direct te doen, dan kon ze ook dit hoofdstuk afsluiten. Ze zuchtte zachtjes en gooide de pokéball op. De Weavile die verscheen uit de witte straal keek haar met een vragende blik aan. Ze was het duidelijk niet gewend om opeens opgeroepen te worden. Meestal had Vivienne wel een duidelijke reden, zoals een contest, een battle of een trainings-sessie. Maar nu leek het iets anders te zijn. Het meisje ging op een bankje zitten en riep de pokémon bij zich, zonder dat ze diens naam hoefde te noemen. Ze haalde trillend adem en keek naar haar handen, die net zoals de rest van haar lichaam aan het trillen waren. ”Florence,” begon ze langzaam, terwijl ze tranen voelde opkomen. Ze wilde dit helemaal niet doen, maar er zat weinig anders op. ”Ik kan het niet meer, het doet te veel pijn,” de Weavile keek haar niet begrijpend aan. Ze had wel door dat haar trainster iets dwars zat, maar ze snapte nog steeds niet wat er precies aan de hand was. Het leek wel hetzelfde als deze ochtend, toen ze opeens ruw aan de kant werd gezet door de brunette. Wat was er toch aan de hand? “Ik heb je van m’n moeder gekregen toen je net uit het ei was gekropen. Sindsdien heb ik voor je gezorgd en heb je naar m’n moeder vernoemd toen ze overleed,” mompelde Vivienne zachtjes, terwijl ze moeite deed om de tranen binnen te houden. ”Nu heb ik van m’n vader een brief gekregen dat mama en papa niet m’n echte mama en papa waren. Ik voel me verraden, Florence,” een steek door haar hart toen ze die naam weer noemde en een huivering ging door haar lichaam heen. ”Ik kan het niet meer,” zei ze nog een keertje en merkte dat de Weavile naast haar was komen staan. Ze keek de pokémon met betraande ogen aan en voelde nog een traan over haar wang glijden. ”Ik kan je geen Florence meer noemen, het is tè pijnlijk,” zo, dat was eruit. De Weavile keek haar eventjes vreemd aan en ging toen voor haar staan. Er stond een glimlach op diens gezicht en ze stak haar klauwen in de richting van de brunette. Vivienne keek eventjes vreemd naar haar pokémon. ”Vind… vind je het dan helemaal niet erg?” vroeg ze, wat onzeker, terwijl ze naar haar pokémon keek. Die schudde haar hoofd en liet een vrolijke “Weavile” horen, voordat er een serieuze blik in diens ogen kwam en ze recht ging staan. Ook bij de burnette kwam een glimlach op haar gezicht en ze veegde de tranen weg. Arceus zij dank, wat was ze bang geweest hiervoor. Bang dat de Weavile haar niet meer moest omdat ze haar nu haar naam zou afpakken. Maar de band tussen haar en de pokémon was dus toch sterk genoeg geweest. ”Dan noem ik e vanaf nu Isolde, vernoemd naar de sneeuw,” sprak ze zachtjes, met een glimlach op ‘t gezicht. De Weavile dacht eventjes na en knikte toen, om vervolgens een Icy Wind aanval op de grond te doen, om zo een hoopje sneeuw te vormen. Vivienne schoot in de lach, ja, dat zat wel goed.

Nu ze ook dat weer had afgesloten en ze zichzelf weer een beetje op de rails had weten te krijgen, had ze Isolde terug geroepen in haar pokéball. Eigenlijk was ze best wel blij met de naam die ze had uitgekozen voor haar Weavile, het leek zoveel beter te passen dan Florence. Er stond zelfs een kleine glimlach op haar gezicht terwijl ze verder over het pad liep en merkte dat er een waterig zonnetje door de wolken heen kwam geschenen. Ze grinnikte zachtjes, maar sloeg toch haar sjaal steviger om haar nek heen toen een koude windvlaag door haar trui heen probeerde te komen en d’r liet huiveren. Geduldig keek ze om zich heen en merkte dat ze al verder gevorderd was dan dat ze eigenlijk verwacht had. Het zou nog iets meer dan een uurtje duren voordat ze in Lumiose City aan zou komen en dan zou het lastigste deel waarschijnlijk nog gaan komen. Ze had immers geen idee hoe ze bij het hoofdkantoor van Team Rocket moest gaan komen. Het was immers nou niet echt een gebouw waar je zo maar naar binnen wandelde en weer naar buiten kwam. Nee, daar voor moest ze toch echt een goede tactiek hebben. Ze zuchtte zachtjes en keek om zich heen, het zou niet lang meer duren voordat de zon zou gaan zakken. Vervloekte korte dagen, ze kon er echt niet tegen. Ze had er sowieso al een hekel aan om ‘s nachts te reizen, maar nu werden haar reistijden wel heel erg kort. Maar goed, zo kwam ze nog niet verder met haar plan wat ze met die Team Rocket basis moest gaan doen. Misschien was ‘t het beste om gewoon buiten te blijven staan wachten in de hoop dat Marcel naar buiten zou komen. Maar dat betekende dan wel weer dat ze misschien dagen, nachten lang moest wachten. Ze kon ook kijken of ze naar binnen kon sneaken en Marcel daar te gaan zoeken. Ze was klein en snel genoeg daarvoor, hopelijk. Een rilling van sensatie schoot door haar lichaam heen en ze grinnikte zachtjes. Nooit gedacht dat ze zo iets ooit zou gaan ondernemen, maar het was eigenlijk best wel spannend om te doen.
Terwijl ze liep na te denken over wat ze zou gaan doen, was ze de stad van het licht al binnen gekomen en keek nu een beetje dom om zich heen. Ze was zeker al vaker in deze stad geweest, maar toch bleef het elke keer weer overweldigend. Deze stad was een van de weinige waar ze zich op d’r gemak voelde, al was het maar door de overweldigende hoeveelheid mensen die hier altijd rondliepen. Ook nu weer vielen haar de stromingen mensen direct op. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht terwijl ze linksaf sloeg, ze had geen idee waar het hoofdkantoor van Team Rocket zou zitten, maar als ze niet ergens begon, zou ze er nooit komen.
De zon begon al weer langzaam te zakken terwijl ze opzoek was en eventjes besloot ze om een pauze in te lassen, waarbij ze een klein cafeetje inschoot. Ze grinnikte zachtjes toen ze de naam van het café zag, hier zat ze leuke herinneringen aan. Dit was hetzelfde café geweest als waar ze had gezeten toen ze voor het eerst in de stad was gekomen. Hier had ze Jace voor het eerst ontmoet, toen hij niet zo blij was geweest met de Tropius die hij uit een ei had gekregen. Toentertijd liep ze zelf ook nog met een Tropius rond. Stiekem hoopte ze dat Cypher nu een beter thuis had dan dat zij hem had kunnen geven. Een kleine glimlach stond op haar gezicht terwijl ze zichzelf aan de bar zetten en een sterke koffie bestelde. Ze moest en zou nog wakker blijven, want het zou waarschijnlijk een lange nacht gaan worden voordat ze Marcel, of het hoofdkwartier van Team Rocket überhaupt, zou hebben gevonden. Terwijl ze rustig van haar koffie genoot vroeg ze zichzelf af waar ze nu eens naar toe zou gaan. Misschien moest ze maar gewoon rond blijven lopen. Ooit had iemand tegen haar gezegd dat je het meeste vond zodra je verdwaald was en verdwaalt raken in deze stad was een eitje. Ze sloeg het laatste beetje van haar koffie achterover, betaalde de barman en wandelde weer naar buiten. Klaar om verdwaald te raken.
Zowaar haar tactiek werkte, want ze stond inmiddels voor een groot gebouw met een rode R erop. Dat leek haar vrij duidelijk. Ze haalde diep adem, wat moest ze nu? Er stonden twee guards voor de deur, die zou ze niet weg kunnen jagen, maar ze kon zichzelf er misschien wel inpraten. Met een zelfzekere houding stapte ze naar de twee mannen toe, die haar tegelijk tegenhielden. “Geen toegang voor onbevoegde, opzouten,” werd er ruw tegen haar gezegd. Vivienne hielt zichzelf rustig en haalde een pakketje uit haar tas, iets wat ze voor de zekerheid had meegenomen. ”Pakketje voor Marcel Williams, ik ben z’n kleine zusje en moest het komen afleveren,” sprak ze met een rustige stem, terwijl ze de man doordringend aankeek.

“Wat moet jij hier!?” Een harde stem deed het meisje schrikken en ze hoorde hoe de guard zachtjes lachte. Ze wierp een kwade blik op hem en richtte zich daarna weer op de stem, die ze vaag herkende als Marcel. ”Marcel, je bent hier,” antwoorden ze kalmpjes. “Als dat mijn kleine zusje niet is, wat moet jij hier!?” Nee, de oudere man was zeker zijn mokkige stem nog niet verloren. Toen hij uit de schaduwen kwam stappen, verscheen naast hem de Meowstic, die ze nog wel herkende van haar gevecht tegen d’r ‘broer’ en tegelijk moest ze ook aan Jace denken, zijn Nightshade was ook een Meowstic. Ze snoof zachtjes en zetten een stap naar voren toe, om haar broer tegemoet te komen. Ze keek hem recht in zijn bruine ogen aan en zei rustig; ”We moeten praten.” De jongeman snoof zachtjes bij het zien van zijn jongere zusje, maar gaf toen het teken had het goed was. “Goed, maar niet hier,” sprak hij kalmpjes en Vivienne knikte. Daar had ze ook niet echt op gerekend. Ze wandelde achter Marcel aan op zoek naar een beschutte plek.
Die beschutte plek werd een lange wandeling en al snel drong het tot haar door dat de Lumiose City uit waren getrokken. Oké dan, het zou wel. “Waarom moest je naar Team Rocket komen?” vroeg haar broer op een kille manier. ”Ik wil met je praten, over mam en pap,” begon Vivienne rustig te praten. ”En over het feit dat ik niet je zusje ben.” Marcel bleef met een schok stilstaan en keek over zijn schouder naar de brunette die achter hem stond. “Hoe bedoel je?” werd er aan haar gevraagd en nu wash et haar beurt om hem verbaast aan te kijken. Hij wist er dus echt niets vanaf. De brunette haalde haar tas van d’r rug en rommelde er eventjes in om hem daarna de brief te geven die ze zelf iets meer dan een week geleden had gekregen. Zijn ogen gleden over het doorweekte en weer gedroogde papier en werden daarna groter. “Toch hadden we nog één wens, we wilde naast Marcel nog een dochtertje erbij hebben. Marcel heeft hier weinig van meegekregen, maar we hebben hem wel uitgelegd was de bedoeling was,” Hoorde ze hem mompelen en even verscheen er een frons op zijn gezicht. “Mam en pap hebben me nooit iets gezegd,” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar, merkte ze op. Zijn bruine ogen keken op van het papier, hij vouwde de brief weer in elkaar en gaf ‘m aan haar terug. Hij wist duidelijk zelf ook niet wat die ermee aanmoest en langzaam maar zeker begon hij weer verder te lopen. ”Je wist er dus niets vanaf?” vroeg de brunette voorzichtig, terwijl ze de achtervolging inzetten. Marcel schudde zijn hoofd en slaakte een zachte zucht. “Ik wist van niets. In die periode ben ik een tijdlang uit huis geweest, mam en pap konden mijn gedrag niet meer aan en ik moest een paar jaar bij Oom Lennart en Tante Ophius verblijven. Toen ik terug in huis kwam was jij er opeens en ik voornam gewoon dat je mijn zusje was. Dat jij de schuldige was die mijn aandacht afpakte, omdat mam en pap blijkbaar meer van jou dan van mij hielden. Daar zat dus een diepere gedachte achter…” De jongeman viel stil, maar hij bleef met een stevige pas doorlopen. Vivienne wandelde er snel achteraan, maar wist niets tegen de woorden in te brengen. Wat kon ze ook anders, zij wist niet veel beter dan hij. “En nu? Wat ga je nu doen?” werd er toen opeens aan haar gevraagd en de brunette haalde haar schouders op. ”Ik weet nog niet of ik opzoek wil gaan naar m’n echte ouders, weet niet of ik wil weten waarom ik ter adoptie ben gelegd. Momenteel is de zaak nog te pijnlijk, nog te vers,” legde ze kalmpjes uit. Dit was de eerste keer dat ze ooit een kalm gesprek met haar broer had kunnen houden, dat was eigenlijk al een achievement op zich. “Wil je dat ik help?” De woorden van haar broer lieten haar verbaast opkijken. “Ik bedoel, je hebt nu helemaal niemand meer en nu weet ik dat het niet jou schuld was dat je opeens in het gezin was gekomen. Dus misschien kan ik alsnog als broer functioneren? Dan heb je iemand waar je naar toe kan komen.” Het voorstel van Marcel deed een glimlach op haar gezicht verschijnen en ze hielt zichzelf tegen om hem niet om de hals te vliegen. ”Dat zou heel erg lief van je zijn … broer,” giechelde ze zachtjes. De jongeman glimlachte eventjes en slaakte toen een zachte zucht. “En ik dacht nog wel dat deze nacht rustig zou verlopen, maar nu blijkt het dus dat mijn zusje niet eens mijn zusje is,” sprak hij zachtjes en eventjes voelde Vivienne een steek van pijn. Ze konden er beide niets aan doen dat het zo was gelopen immers, maar het was geen leuke uitkomst. Ach, nu hadden ze elkaar toch weer? “Het spijt me Viev, echt waar. Ik had nooit geweten dat je geadopteerd was en dacht dat je er alleen maar was om mijn geluk af te pakken. Ik heb jou, mam en pap zoveel pijn bezorgt. En zie nu, nu ben ik een Team Rocket grunt en sta bekend als een pokémon stelende eikel,” Marcel zuchtte en ging met zijn hand door zijn bruine haar heen, waarna hij zich omdraaide naar de jongere brunette. Die grinnikte alleen maar zachtjes, haalde haar schouders op en gaf hem een knuffel. ”Je bent er nu, dat is al belangrijk genoeg,” mompelde ze blij, terwijl ze voelde hoe Marcel zijn armen over haar nek legde en haar een knuffel terug gaf. Alles was goed. Broer en zus herenigd.

“Shtt, Viev, kom eens hier,” hoorde ze toen Marcel opeens mompelen. De jongeman was door zijn knieën gezakt en staarde door een bosje heen. Daar achter zat een nest, er lagen enkele pokémon eieren en er zat een blauw/paarse pokémon bij. Na enkele minuten kwamen er ook twee kleineren bij gelopen, maar er was geen grote te zien. “Gabite en Gible,” vertelde Marcel aan haar en ze keek toe. De pokémon zagen er vredig uit, maar toch leek het alsof er iets niet klopte. De Gabite, die Marcel had aangewezen, had enkele littekens over zijn lichaam lopen en één over zijn buik. Alsof die meerdere keren was aangevallen. ”Is er geen moeder?” vroeg Vivienne nieuwsgierig en Marcel keek om zich heen. “Zo te zien is moeder Garchomp nergens te vinden, maar zie je die Gabite. Ondanks dat het de oudste van het nest is, als ik het zo zie, is die gewond geweest of vaker aangevallen geworden. De twee Gibles hebben de leiding over hem, ik vraag me af wat er is gebeurd,” Marcel klonk ontzettend professioneel op dit gebied, zou hij dit vaker hebben meegemaakt? Was dit een van de dingen die hij moest weten en kunnen als Team Rocket grunt? Vivienne keek naar de pokémon en voelde een pang van medelijden, de Gabite was een outcast, net zoals zijzelf dat was in haar gezin. ”Denk je dat ‘m hierheen kan lokken en de twee Gible weg kan houden? Ik wil kijken of ik de Gabite kan vangen,” sprak ze toen tegen haar broer. Marcel keek haar eerst eventjes vreemd aan, maar knikte toen en riep zijn Weavile op. “Ymur en ik houden ze wel bezig, succes, zusje.” Vivienne grinnikte zachtjes en wachtte totdat Marcel verdwenen was. Al snel merkte ze dat de aandacht van de twee Gible werd gevangen door iets bewegends en over elkaar heen struikelend rende ze ervan door. Nu zat de Gabite er nog alleen en moeder Garchomp was nog steeds nergens te vinden. Nu moest ze haar kans grijpen. Ze kwam tussen de struiken vandaan met een pokéball in haar handen en riep Enya, haar Charizard, op. ”Let’s do this,” mompelde ze, terwijl ze voor de Gabite ging staan, die direct overeind sprong met een strijdlustige blik in zijn ogen. Mooi zo.

”Enya, doe Air Slash!” De Charizard spreide haar grote vleugels en vloog de lucht in, waarbij de Gabite haar nakeek. Zijn gele ogen volgde de oranje pokémon en Vivienne merkte op dat de twee vinnen, die hij had in plaats van armen had, begonnen op te gloeien. Snel pakte ze haar pokédex erbij en scrolde door de aanvallen heen. Dual Chop, een dragon type aanval. ”Enya, kijk uit!” riep ze naar haar pokémonm, maar de Charizard had al vaart gemaakt om omlaag te duiken en haar nagels groeide uit en werden omgeven met een wit licht voordat de Air Slash en Dual Chop aanval elkaar kruiste en er stof opwaaide. Toen het stof weg was stond Enya op de grond, recht tegenover de Gabite, beide met een strijdlustige blik in hun ogen. Het leek erop alsof dit gevecht iets persoonlijks was geworden, al kon Vivienne er niet achter komen wat het precies was. ”Oké, Fire Fang!” De tanden van de Charizard vatten vlam en de oranje pokémon schoot naar voren toe om in een van de vinnen van de Gabite te bijten. Deze liet een kreet horen en eventjes was de brunette bang dat hij daarbij de Gible terug zou roepen. Maar het bleef verder stil en ze kon weer opgelucht adem halen. De Gabite had zichzelf los weten te krijgen uit de Fire Fang aanval en deed nu een Dragon Rage op close. ”Ontwijk!” riep ze nog, maar het paarse vuur raakte de Charizard vol tegen haar buik en ze werd achteruit geslagen. Enya viel plat op haar rug en schoof een stukje achteruit, waarbij de Gabite een vrolijke brul liet horen. De Charizard liet het er echter niet bij zitten en hief zichzelf weer overeind. ”Vlieg de lucht in Enya,” commandeerde Vivienne haar pokémon en met een stevige slag met haar vleugels hing de oranje pokémon weer in de lucht. De Gabite keek vernietigend naar de trainster, maar richtte zich al snel weer op de hagedis die in de lucht hing. Zijn bek ging open en een nieuwe Dragon Rage vloog de lucht in. Ditmaal wist Enya de aanval makkelijk te ontwijken en liet een brul van overwinning horen om de Gabite verder uit te dagen. ”Dragon Claw!” commandeerde de brunette haar pokémon en de Charizard schoot omlaag met een grote groene klauw die doel trefte. De Gabite liet een vernietigende brul horen toen de super effective aanval raakte en hij werd achterover geslagen tegen een rots aan. Daar bleef hij eventjes liggen, kwam wist zichzelf weer overeind te trekken. De Gabite was duidelijk niet blij met wat de Charizard had gedaan en Sand Tomb aanval werd gevormd. De pokémon haalde wat zand los van de ondergrond waar hij op stond en sloeg met zijn vleugels heen en weer om een tyfoon te veroorzaken. Enya werd gedwongen uit de lucht gehaald en stond nu op de grond, waardoor ze in het nadeel zou zijn omdat ze niet snel genoeg was. Dit ging een pittig gevecht worden zo. Met Enya op de grond en de Gabite pissig moest ze goed te werk gaan. ”Enya, Dragon Rage!” De ogen van de Charizard gloeide wit op en een vuurbal vormde zich in haar bek, waarna deze op de Gabite werd afgevuurd. De pokémon probeerde te ontwijken, maar werd op zijn staart geraakt, waardoor hij tegen de grond werd geslagen. Enya zat nog steeds vast in de Sand Tomb aanval en kon dus niet weg komen daar, noch de lucht in vliegen. De Gabite kwam met enige moeite overeind, nog eventjes en ze zou hem kunnen vangen. Maar voor nu was hij nog steeds kwaad en probeerde Enya te raken met een Slash aanval door op haar af te rennen. ”Enya, zodra de Gabite dichtbij is, grijp hem vast en doe nog een Dragon Rage!” De Charizard zetten zichzelf stevig vast in het zand en probeerde haar ogen open te houden, ondanks de Sand Tomb aanval die om haar heen bewoog. De Gabite schoot op de hagedis pokémon af en deed een Slash aanval, maar Enya greep de pokémon vast bij zijn vinnen en vuurde een sterke Dragon Rage aanval op hem af, waardoor hij overnieuw tegen de steen aan werd gekaatst en daar bleef liggen. De Sand Tomb aanval weerde af en de Charizard opende haar vleugels in een puur gevoel van vrijheid. Vivienne grabbelde in haar tas, pakte een lege pokéball en gooide deze op de Gabite, om met gekruiste vingers en tenen te hopen dat de pokéball dicht zou blijven.  

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

Dat verdomde kreng kreeg het voor elkaar om weer op te staan. Vivienne keek eventjes naar Enya, die het duidelijk zwaar begon te krijgen. De Sand Tomb aanval had niet al te veel damage gedaan, maar het werd irritant aangezien het steeds kleine beetjes waren over een korte periode. Dus ze moest dit gevecht óf heel lang trekken en veel schade aanrichten bij de Gabite, of juist heel snel laten verlopen en dus kans hebben dat ze het overzicht zou gaan verliezen. In de verte hoorde ze hoe Marcel de Gible bezig hielt samen met Ymur, zijn Weavile, en een glimlach stond op haar gezicht. Als Marcel nou geen Team Rocket grunt was geweest zouden ze een goed team kunnen vormen. Hij met Ymur en zij met Isolde, broer en zus met de weavile. Ze grinnikte zachtjes, ja, dat zou moeten lukken. Maar nu moest ze zich eerst richten op de Gabite die haar nu wel heel erg dreigend stond aan te staren. Enya knikte naar haar, als teken dat ze het gevecht nog wel eventjes kon trekken. ”Enya, succes. Vlieg nu maar meisje,” mompelde ze tegen haar pokémon en ze gaf de hagedis pokémon een laatste aai over haar nek heen voordat ze de lucht in vloog en daar bleef zweven. De Gabite richtte zich op en probeerde een zoveelste Dragon Rage aanval op de Charizard aanval af te vuren. Enya wist de aanval te ontwijken door omhoog te vliegen, maar moest lager gaan vliegen anders werd het haar te zwaar. Vivienne beet op haar lip, beide pokémon hadden zwaar geleden bij dit gevecht, maar wilde het koste wat kost afmaken. Gabite wilde niets anders dan de Charizard zien falen, dat kon ze gewoon in zijn ogen zien, maar daar in tegen wilde Enya dat Vivienne de pokémon zou vangen. Ze vroeg zich af hoe de relatie tussen die twee zou gaan worden als ze de Gabite daadwerkelijk zou vangen. Of die rivaliteit zou blijven of dat het uiteindelijk nog een beetje zou sussen. Eigenlijk hoopte ze op het laatste, want ze had geen zin om nog meer rivaliteit in haar team. Lucian bleef immers ook altijd de outcast doordat hij meer strijdlustiger was dan de andere teamleden. Misschien dat deze Gabite en Lucian het wel goed zouden kunnen vinden, maar ze wist zeker dat ze hen dan niet bij de Contests zou gaan gebruiken. Dat was totaal geen plek voor hen. Vivienne grinnikte zachtjes en schudde zichzelf wakker. Ze was midden in een gevecht, nu was het tijd om te gaan dagdromen! ”Enya, Heat Wave!” De Charizard vormde een bal van rood/oranje vuur in haar bek en een windvlaag van vlammen werd op de Gabite afgevuurd. De grot pokémon werd gevangen in de vlammen en slaakte een schreeuw. Toen de aanval was uitgewerkt danste er vlammen over de huid van de pokémon. Heat Wave had hem verbrand! Mooi zo. Nu zouden haar kansen om hem te vangen een stuk groter worden. Ze kon zich nog goed herinneren dat haar vader, correctie, adoptie vader, haar altijd leerde dat je de tegenstander in slaap, verlamd, vergiftigd of verbrand moest krijgen. Dan zou de catch rate een stukje hoger worden en de pokémon zou eerder en meer schade krijgen, zodat het nog sneller zou gaan lopen. De Gabite was echter niet zo blij met de aanval en deed een poging om de burn van zich af te krijgen door door het zand te gaan liggen rollen. Vivienne keek er een beetje vreemd naar en ook Enya schoot in de lach door het stompzinnige gedrag. Nadat de Gabite zijn poging had opgegeven kwam hij weer overeind en deed een Sand-Attack aanval op de Charizard. Enya vloog net niet hoog genoeg om het opvliegende zand te kunnen ontwijken en deed een verwoede poging om het zand uit haar ogen te wrijven. Hierdoor mistte ze echter wel dat de Gabite een Take Down aanval op haar uitvoerde en Vivienne keek machteloos toe hoe haar pokémon tegen de grond werd geslagen. Langer dan de bedoeling was bleef de oranje hagedis pokémon op de grond liggen, voordat ze moeizaam weer overeind kwam en weer ging staan. ”Gaat het, Enya?” vroeg Vivienne voorzichtig, maar de Charizard grijnsde haar enkel toe. De brunette merkte dat de staartvlam van de Charizard groter was gaan branden en er was een oranje soort aura om haar heen gekomen. Vivienne wist wat er ging gebeuren, Blaze was geactiveerd. Blaze was de ability van haar Charizard en zorgde ervoor dat vuur aanvallen meer damage gingen doen op het moment dat ze zwaar gewond was. Dit was voor haar daardoor wel een teken dat ze tempo moest gaan maken om de Gabite te verslaan of te vangen, want Enya zou het niet lang meer volhouden. ”Enya, Heat Wave!” De Charizard opende haar bek om een bal van puur wit vuur te laten zien en de windvlaag aan vlammen had dezelfde witte kleur. De Gabite werd vol geraakt en slaakte een kreet van pure pijn, voordat die op de grond viel en eventjes bleef liggen. Vivienne zou geen enkel risico nemen nu en besloot om haar pokéball nog eventjes voor zich te houden. ”Voordat ‘ie opstaat, nog een Fire Fang aanval!” Enya schoot op de Gabite af, voordat deze het voor elkaar had gekregen om overeind te komen en met vlammende tanden zetten ze zich vast in diens vin. ”Nu, Enya, vlieg de lucht in en gooi de Gabite op de grond!” Met enkele stevige slagen schoot de hagedis pokémon de lucht in en vloog hoog, hoger en nog hoger om vervolgens de Gabite met hoge snelheid naar beneden te laten vallen. De Gabite maakte vaart en kwam met een gigantische impact op de grond terecht. Vivienne kwam nieuwsgierig dichterbij en keek naar het gat dat Enya had veroorzaakt, met de Gabite in het midden. Goed, nu kon ze nog een poging wagen. Ze pakte haar pokéball erbij en gooide deze op de Gabite, die in de rode straal werd opgeslokt en de ball viel op de grond. Enya was ondertussen met een luide klap naast haar geland. Blaze was weer verdwenen, maar de Charizard stond zwaar uit te hijgen naast haar. Het was een pittig gevecht geweest, dat zeker.