Tearoom

Met kleine pasjes liep het meisje Aquacorde Town binnen. Het was vandaag echt heel erg koud, dus het eerste wat Elisia wilde doen, was een warm restaurant opzoeken. Ze was die plotselinge kou niet gewend en had het ook totaal niet verwacht, maar ze had ook geen goede winterjas, want die was ze dan weer in Lumiose City vergeten. Wat ze ook helemaal in Aquacorde Town deed, wist ze ook niet goed. Ze had getraind met de Gible, Cameo. Ze was erg sterk, sterker nog dan Elisia verwacht had. Ze had een goede vangst gedaan, wist ze al. Hoe het met de rest van het team ging, wist ze nog niet goed. Ze had alleen Vanity en Cameo laten spelen en dat ging verbazingwekkend goed. ’s Avonds lagen ze samen te slapen. Met de Staraptor zou ze het later uitproberen. Sinds het verlies van de Totodile ging het een stuk minder goed met hem. Hij was een heel stuk agressiever geworden dan hij al was en lette nu nog beter op het team en haar, maar Elisia had hier geen problemen mee. Zelf was ze ook oplettender geworden, want zoiets wilde ze niet opnieuw meemaken. Niet dat ze nu nog van die hele interessante pokémon had, maar toch. Je wist maar nooit.
Het meisje schoof een van de stoelen naar achteren in een of ander klein restaurant. Het was er wel weer lekker warm, dus dat was één voordeel. Ze pakte de menukaart, maar toen ze de prijzen van het eten zag, sloeg ze even af. Dan alleen maar iets warms te drinken, dat was ook oké. Algauw verscheen er een man met een menukaart aan haar tafel. “Heeft u een keuze kunnen maken?” vroeg de man en Elisia knikte. “Eén thee alstublieft,” sprak ze toen met een kleine, voornamelijk waterige glimlach. De man knikte en ging er weer vandoor. Met een zucht keek het meisje naar haar pokéballen, die vast geklikt zaten aan haar tas. Ze had nog altijd haar twijfels over de Numel. Wat ze er nou precies mee kon. Nu ze de Gible had, had de Numel niet meer veel nut en het was nou ook niet dat ze de pokémon geweldig vond. Hij was lief, dat wel, maar heel sloom. Misschien moest ze maar eens terug naar het pokémon center en moest ze dat apparaat weer eens gaan gebruiken.
Het meisje werd wakker geschud uit haar gedachten toen er een ander persoon aankwam, met warme thee op haar dienblad. “Alstublieft,” sprak de vrouw. Elisia wist een neppe glimlach op haar gelaat te toveren. “Bedankt,” sprak ze en de vrouw zette de thee op tafel. De brunette zuchtte en roerde wat door haar thee. Ze had een hekel aan kou.

- Eerste post voor Lily

Elisia nam een slok van de warme thee en voelde zich vrijwel meteen opwarmen. Het was dan ook wel weer zo dat ze haar mond bijna verbrand had, maar dat was weer een heel ander verhaal. Haar blik viel op een grote vuurpokémon, ze was even de naam vergeten van de pokémon, die naar haar toe liep, gevolgd door een meisje met een Growlithe. De vuurpokémon maakte een begroetend geluid en Elisia glimlachte vriendelijk naar de pokémon. 'Is het goed als ik hier kom zitten?' hoorde ze een stem zeggen. Elisia keek naar een meisje met rood haar. Ze knikte. “Tuurlijk!” sprak ze vriendelijk. Ze keek naar de pokémon van het meisje. Misschien kon haar Gible er wel even uit. Ze moest een band met de pokémon vormen en wist niet goed hoe deze was. Elisia draaide zich eventjes naar haar tas en klikte de pokéball van de Gible los, waarna ze deze liet verschijnen. De gemiddeld grote pokémon verscheen naast de stoel waar het meisje op zat en keek naar de Combusken. Deze keek echter beledigd weg nadat de Growlithe iets gegromd had. Elisia keek toen naar het meisje. “Ik ben Elisia,” stelde ze zichzelf voor, waarna ze weer een slok van de thee nam en even naar de Gible keek. Het meisje keek eventjes naar de Combusken. “Is dat geen starter uit… Hoenn?” vroeg het meisje toen op een oprecht geïnteresseerde toon. Ze zag hoe de Gible haar mond open deed. “Cameo, mond dicht,” zei ze meteen streng. Ze wist niet of het bijtneigingen waren, maar ze herkende het van de Totodile en ze wilde geen Growlithe in de bek van de Gible, dus nam ze maar voorzorgsmaatregelen.

Het meisje met het rode haar stelde zich voor als Lily. Lily. Elisia probeerde de naam te onthouden, maar voor nu wist ze het. Je wist nooit of je iets onthield of niet. Al zei je 100 keer Lily, als iemand je onderbrak was je het weer helemaal vergeten. Daarom mocht je als je aan het leren was nooit onderbroken worden. Dan vergat je het weer. Het meisje besloot dat het beter was het even te laten rusten, om er later weer op te komen. Of je iets onthouden had, wist je pas als je diegene een aantal dagen later tegen kwam. Als de naam was blijven hangen, was deze of interessant genoeg om te onthouden of je had de naam zo erg in je kop gestampt dat je het onthouden had. Ze zuchtte. Waar0m dacht ze hier aan? Had ze niets interessanters te bedenken? Vast niet dan.
Vervolgens sprak het meisje over haar Combusken, die ze had vanaf het een ei was. Dus niet van de professor? Kon natuurlijk ook. Ze werkte er. Dat was dan wel weer leuk. Langzaam liet Elisia de informatie bezinken. “Leuk!” sprak ze daarom op een opgewekte toon, al dacht ze heel wat anders. Zo verschrikkelijk vrolijk en opgewekt was ze helemaal niet. Ze nam opnieuw een slok van de warme thee. “Wil je trouwens iets te drinken?” vroeg ze toen met een vriendelijke glimlach. Anders zat het meisje daar maar. Elisia keek eventjes naar de Growlithe die het meisje oppakte. “Heb je haar in Kalos gevangen of gekregen?” Het meisje zag dat de Gible vrolijk naar de Combusken toe liep en haar korte armpjes uitstrekte naar deze. Ze maakte vreemde, gorgelende geluidjes, maar ze zag aan de pokémon dan ze wilde spelen. De kleine pokémon begon wat pokémon woordjes tegen de Combusken te murmelen en een nieuwsgierige blik lag in de ogen van het kleine draakje. Wat zou dat betekenen? Elisia zag een man richting de tafel lopen. “Doe nog maar een water,” sprak ze toen tegen de man, nadat hij gevraagd had wat ze wilden. “Wat wil je?” vroeg Elisia vervolgens aan het meisje.