The Swimming Pool Mystery {SIU}

Toen ze even stopte om op adem te komen, keek ze even snel achterom. Met grote ogen haalde ze diep adem om even te zuchten... Het was haar gelukt? Had ze Lawrence dan eindelijk aan zijn lot overgelaten? Hijgend verscheen er een klein lachje op haar lippen toen het tot haar doordrong. Eindelijk, ze was van die vervelende Pokémon af. De fragiele lach op haar lippen werd een grijns, maar die verdween snel toen ze pijn in haar longen voelde. Ze was niet echt gewend aan lopen en zeker niet aan sprinten... Of lange afstanden lopen. Ze zuchtte even en keek nogmaals achterom, alsof ze verwachte dat zo'n kleine krokodil met zo'n kleine pootjes haar zou kunnen inhalen. Na enkele tellen was er nog steeds geen teken van leven, dus grijnsde ze even kort en draaide ze zich snel om. Nu moest ze gewoon weg, want als iemand haar had gezien bij de Pokémon, dan zat ze echt in de problemen. Of het zou eerder de persoon in kwestie zijn die in de problemen zou zitten, want dat zou dan al de derde persoon zijn die haar probeerde te stoppen met het dumpen van haar Pokémon, ook al was hij technisch gezien niet haar Pokémon. Ze zuchtte nogmaals en haalde diep adem waarna ze terug versnelde om nog verder van de Sandile te gaan, hoe verder, hoe beter.
Het duurde niet lang of ze stopte weer... Ze kon gewoon niet lopen he? Ze zuchtte even en keek nogmaals achterom, maar kon zien dat er in de nabijheid geen enkel mens te zien was. Ze lachte dus even kort en draaide zich al wandelend om, om toch maar verder te geraken. Tot haar verassing zag ze een groot gebouw voor haar. Eigenlijk niet compleet voor haar, maar aan het einde van deze weg. Ze stopte even en keek ernaar, maar haalde even kort haar schouders op. Wat voor kwaad kon het als ze nu even hing kijken? Niet veel toch? Het was niet dat ze de Pokémon daar zou aantreffen toch? Ze zuchtte even en trok de kap van haar zwarte trui over haar haren heen. Ze keek even naar de grond. Ergens had ze een gevoel van leegte in zich, alsof ze iets verkeerds had gedaan, maar ze wist echt wel dat ze een goede keuze had gemaakt. Ze kneep haar ogen toe en schudde haar hoofd waarna ze snel naar voor stapte. Nee, ze mocht er niet aan denken, helemaal niet... Gewoon... Niet aan denken. Zonder het echt te beseffen begon het jonge meisje sneller te wandelen, steeds sneller. ZE sloot even haar ogen, maar opende ze al snel weer en keek toen met een lege blik naar de weg voor zich. ze zuchtte even en stak snel haar handen in haar broekzak. Ze zuchtte nogmaals en probeerde haar tred wat onder controle te krijgen... wat toch een beetje lukte... Een heel klein beetje.

Toen ze eindelijk dichter was, zag ze dat er een hekken rond het gebouw stond, maar er was ook een grote poort. Met een ongeïnteresseerde blik keek ze naar de gouden stukken van de omheining, dat interesseerde haar dus echt niet. Goed voor de mensen die al hun geld eraan gehangen hebben, maar zij keek er niet van op. Het was niet haar geld geweest en het was ook niet dat ze iets meer hadden bereikt door dat er te zetten. Ze stapte simpel door en merkte nu pas op dat er meer mensen waren dan dat ze eerst had verwacht... Oh, fijn... Ze zuchtte daarom even en sloot even haar ogen. Toen ze haar ogen echter terug opende zag ze net hoe een groepje mensen langs, blijkbaar de hoofdingang, naar binnen gaan. Ze stapte rustig met hen mee naar binnen, want dat was haar eigenlijke doel geweest, om hier binnen te geraken.
Eenmaal binnen was ze niet echt verrast met wat ze zag. Heel veel goud... Ja en dat was het. Ze keek even van links naar rechts en stapte zo langs de touristen heen toen deze stopten en foto's begonnen te trekken van de gouden beelden die er stonden. Tawnee vond het fijner om een rustigere plek te zoeken in het paleis. Ze stapte daarom zo de gang op en hing meteen naar rechts. Zonder echt te kijken naar waar ze nog meer kon, liep ze zo de gang af tot het einde, waar een trap links naar boven liep. Ze keek er even naar en keek daarna even achterom, alsof ze verwachtte dat ze gevolgd werd. Natuurlijk was er niemand. Ze zuchtte daarom even opgelucht en stapte zo de trap op, weg van het volk en weg van al die drukte, want dat was echt iets waar zij niet tegen kon.

De trap was korter dan ze had gedacht, want ze was eigenlijk sneller boven dan dat ze had verwacht. Een grote opluchting natuurlijk, want na die sprintjes had ze echt geen zin meer om nog duizenden trappen te gaan lopen. Eenmaal boven zuchtte ze echter nogmaals opgelucht en keek ze even tevreden naar wat ze had gevonden. Een soort van spiegelhal en daar was recht tegenover een soort van ruit te vinden, die dus open stond. Ze fronste even, maar besloot om er naartoe te gaan. Zonder enige aarzeling stapte ze naar de open ruit en keek ze even naar buiten... Een balkon? Ze keek even naar de marmeren vloer van het balkon, maar waagde toen een voet erop te zetten. Opeens verstijfde ze bij het horen van een blij geluid. Met grote ogen zocht ze het balkon af, maar daar kwam het geluid helemaal niet vandaan. Ze liet haar blik op de grote tuin vallen, maar het was niet de grote beelden en de prachtige struiken die haar aandacht trokken, maar een Sandile die haar met een tevreden gezicht aankeek. Hij bevond zich naast de fontein en was echt blij met het wederzien van zij technisch geziene trainster. Zij was daar minder blij om en draaide zich meteen om. Ze begon meteen te lopen en keek even achterom, alsof ze dacht dat Sandile's konden vliegen. Natuurlijk was dat weer een goede zet geweest en de volgende stap die het blonde meisje zette, werd niet opgevangen door de grond. Met grote ogen probeerde ze nog voor zich te kijken, maar het was al te laat. Ze vloog zo de trap op en lande op een trede met een voet, recht op de boord van deze trede. Meteen verloor het meisje haar evenwicht en viel ze voorover verder van de trap af. Met harde bonken vloog Tawn verder de trap af, ze was toch langer dan dat ze had gedacht. Met een harde plof kwam de trainster neer tegen de muur die heet einde van de trappen aanduidde. Het meisje bleef met haar gezicht tegen de grond geduwd, liggen en bewoog niet. Alles deed zo'n pijn... Auw.

{Open}

Lily liep door de rijkelijk versierde gangen van het kasteel, Parfum palace. Simba en Luna liepen met haar mee, de Litleo huppelde tussen de dingen door en bleef een paar keer bewonderend stil staan, bijvoorbeeld bij een schilderij met twee koninklijke Pyroars. Waarschijnlijk herkende hij zijn evolutie want hij bleef er zeker vijf minuten voor staan. Pas toen de Litleo werd aangetikt door Luna liep hij weer verder, Simba was nog lang niet sterk genoeg om te evolueren, maar hij mocht er wel van dromen. Lily glimlachte terwijl ze naar haar twee vuurpokémon keek, die konden het goed met elkaar vinden. Ze hadden alles zowat gezien, behalve de spiegelkamer. 'Laten we naar boven gaan.' De twee pokémon keken op, Simba brulde enthousiast en Luna keek neutraal voor zich uit.
Lily liep richting de trap, maar voor ze naar boven kon lopen hoorde ze een geluid. Iemand viel van de trap, en niet zo zacht ook. Geschrokken keek ze naar degene die van de trap was gedonderd. 'G-Gaat het?' Vroeg de ginger wat geschrokken aan het meisje wat nu op de grond lag. Simba liep naar het meisje toe en likte diens hand, waarschijnlijk als troostend gebaar. Luna had net zo een geschokte uitdrukking als haar trainer en had nog niet bewogen.

Ze voelde hoe de pijn overal brandde. Het was vooral erg op haar rug en ook haar gezicht deed pijn... Ze voelde hoe de brandende pijn werd gecombineerd met een knellende. Ze beet even op haar onderlip. Auw... Er was tenminste een iets positief... Niemand had haar gezien... 'G-Gaat het?' Waarom haatte Arceus haar? Ze probeerde haar armen te bewegen en dat lukte toch wat. Ze drukte zichzelf wat overeind en draaide zich redelijk snel om, zodat ze met haar rug tegen de muur kon leunen. Dit kwam echter ook met de pijn die zo brandde op haar lichaam. Ze kneep haar ogen toe en knikte even, niet goed wetend wat ze moest zeggen en misschien ook iets te beschaamd. Ze opende haar bruingrijze ogen en keek even naar de grond, maar bleef er naar staren. Was dat bloed? Ze sperde haar ogen open toen ze warme vloeistof uit haar neus voelde vloeien. Snel sloeg ze haar handen rond haar neus, wetend dat dit de bloedende neus niet zou stoppen, maar toch... Ze durfde nog steeds niks te vragen aan de ander. Ze slikte enkel en hoopte gewoon dat de pijn snel weg zou gaan... En de bloedneus... En alles... Ze haatte dit.

Het meisje kwam overeind, Simba liep wat naar achteren en keek met een mengeling van nieuwsgierigheid en verbazing toe. Lily had geen idee wat ze moest doen, als je van een trap viel ging dat vast niet pijnloos. Luna naast haar had ook geen flauw idee van wat ze het best kon doen, de Combusken stond maar te staren. Lily besloot om wat te doen en liep naar voren om te zien of ze kon helpen. Het meisje leek te bloeden, na even te hebben gekeken zag Lily dat het om een bloedneus ging. Ze voelde in haar tas om te kijken of ze tissues bij zich had. Toen ze een pakje had gevonden haalde ze het er uit en hield het voor degene die van de trap was gevallen. Simba durfde ook wat naar voren en duwde zachtjes met zijn kop tegen een arm van het meisje. Onder een bezorgde mauw probeerde de Litleo haar aan te kijken.

Ze had haar handen voor haar neus geslaan en stiekem had ze liever door de grond gevallen dan erop. Misschien was het dan wat harder geweest, maar mensen zouden haar dan toch niet opmerken? Maar dat was natuurlijk niet mogelijk. De trap was van marmer -of iets in die aard- en had een tapijt erover. Erdoor vallen zo praktisch onmogelijk zijn... Toen ze opeens een pakje zakdoeken zag in de handpalm van een meisje, keek ze even van wie de hand kwam. Ze knipperde een paar keer en knikte toen dankbaar waarna ze de zakdoeken overnam. Ietwat onhandig kreeg ze er een uit en al snel drukte ze deze tegen haar neus aan... Dit voelde eigenlijk veel beter aan. Toen ze opeens een zacht gemiauw hoorde, keek ze naast haar, de bron van de miauw. Een Litleo. Ze lachte even, ookal had ze overal pijn. Maar een woord uitbrengen kon ze niet echt.

Lily stond er een beetje nutteloos bij, ze had geen idee van wat ze moest doen. Er was net iemand van de trap gevallen, maar waarom? Simba kon het niks schelen, hij leek blij te zijn dat hij wat aandacht kreeg en probeerde op de schoot van het meisje te klimmen onder een luid gesnor. Soms was het echt een huiskat. Luna liep naar voren om naast haar trainer te gaan staan en keek ietwat nieuwsgierig naar het meisje wat op de grond zag. De Combusken zou niet zo enthousiast zijn om aandacht als de Litleo dus ze stond er maar wat bij, net als haar trainer. 'Wat is er eigenlijk gebeurt?' Vroeg Lily aan degene op de grond, als je van een trap viel moest er wat zijn. Of je lette niet op, of je had erg veel haast, of allebei. Simba snorde en gaf wat onhandig kopjes aan het meisje, als troost. Lily glimlachte even bij het beeld, de Litleo was echt een schatje.