[open]Beedril SOS

Jace was rustig rond aan het lopen en zoals gewoonlijk niet echt op de weg aan het letten of überhaupt waar hij heen liep. Het enige dat hij wist was het niet lang meer zou duren tot hij de Shalour City gymleader uit zou dagen. Hopelijk was het niveau verschil niet ontmoedigend groot. Hij had wat problemen gehad met het verslaan van Grant en zijn twee enorm sterke fossiel pokémon, maar gelukkig had hij dit keer een enorm voordeel. Twee van zijn pokémon waren ghost type en deze gymleader specialiseert in fighting type pokémon. Dit zou zijn tegenstander zeer beperken in welke aanvallen effectief zouden werken. Hij had al vaker deze tactiek overwogen en was alleen maar bezig geweest met trainen waardoor hij weinig tijd had gehad om rond te reizen de afgelopen paar weken, maar nu had hij eindelijk besloten het trainen even te laten voor wat het was en weer eens op avontuur uit te gaan. Tijdens het wandelen over het pad dwaalde zijn gedachten af naar alles wat hij mee had gemaakt... Voor hij het wist was hij weer eens aan Vivienne aan het denken. Het voelde alsof zijn hart smolt iedere keer dat hij aan haar dacht. Hij was voor haar door het vuur gesprongen, maar hij had er geen moment spijt van. Haar lach was al reden genoeg om voor haar de woeste wereld uit te dagen. Hij schudde zijn hoofd want hij begon weer doelloos rond te lopen, maar hij kwam niemand tegen op dit pad. Geen ziel te bekennen terwijl de snijdende winter wind zijn gezicht streelde. Hij had een schaal gekocht, maar dat was bij lange na niet genoeg om de verkoudheid te voorkomen. Het was weer een beetje weg getrokken, maar zo af en toe zat hij te sniffen. Hij leek net een Cubchoo zo... Waar was hij? Arceus verdomme! Weer verdwaald...

Na een tijdje rond te hebben gedwaald ging hij tegen een boom aan zitten. De bomen waren voor het grootste deel kaal geworden. De winter had wel wat. Hij had het meer op de zomer, maar de winter was op z'n eigen manier mooi. Hij begon het wel heel koud te krijgen en had geen idee waar hij was. Dit zou nog eens een gevaarlijke situatie kunnen worden. Hij besloot maar weer verder te lopen. Hij was in de afgelopen maanden veranderd in een echte trainer, maar keek nog steeds vol bewondering naar de wereld en alle pokémon die er in leefden al waren er nu weinig. Hij kon er geen enkele zien zo dicht bij het pad, maar kon ze wel horen. Wat saai zo op het pad dus hij besloot van het pad af te gaan, hij was toch verdwaald. Al snel kwam hij bij een helling naar beneden in het bos van kale bomen. Het was bijna niet te zien door alle bladeren en dat was voor Jace het geval, want voor hij het wist gleed hij in de koude modder naar beneden. Hij wist nog maar net de bomen te ontwijken en vloog een ander pad op tegen een paal. Kreunend kroop hij overeind en keek boos naar de paal alsof die verantwoordelijk was, maar zijn boze blik veranderde al snel naar een verbaasde blik. De paal was een bord met een pijl die las: Santalune Forest, Santalune City 5 km verderop. Nu wist hij in ieder geval waar hij was. Hij liep een beetje gedesoriënteerd richting Santalune City tot er iets in een flits met enorm lawaai langs vloog. Jace viel van schrik achterover en zijn pokédex zei met een piepende stem: Beedril the poison bee pokémon. A Beedrill is extremely territorial. For safety reasons, no one should ever approach its nest. If angered, they will attack in a swarm. Maar wacht eens als er eentje is dan... Het lawaai werd luider en luider tot plotseling hij omringd was door een hele zwerm van boze Beedril die hem erg agressief aankeken. Hij greep in paniek naar de dichtstbijzijnde pokébal en wierp hem op. Bijna al zijn pokémon zouden goede klappen uit kunnen delen, maar zijn nieuwste lid zou niet genoeg zijn om ze af te slaan. Gelukkig was dit Luminous die uit de witte flits tevoorschijn kwam en meteen een beetje panikeerde door de overweldigende menigte aan Beedril die om hen heen zweefden klaar om toe te slaan. Jace begon te zweten en riep: “Snel Luminous gebruik Fire Spin!!!” De Litwick begon rond te draaien en spuugde vlammen uit die snel veranderden in een draaikolk van fel vuur dat een barrière creëerde tussen hen en de Beedril. Nu moest hij hier weg zien te komen. Hij schraapte zijn keel en zei: “Luminous gebruik Flame Burst.” De kleine pokémon spuwde een hels vuur dat de tornado van vlammen doorboorde en een weg naar buiten creëerde. Jace en Luminous sprongen er door en verloren meteen hun voeting toen ze door hadden dat ook deze weg naar buiten een modderige sloop naar beneden was. Hij gleed uit en nam weer snel vaart op, maar werd dit keer gevolgd door een zwerm boze Beedril. Hij moest snel uit deze situatie zien te komen. De bomen ontwijkend keerde hij Luminous weer terug zodat deze niet tegen de bomen aan zou knallen... Oh ja het was een spook, maar dit was niet het moment om helder na te denken. Hij rolde weer verder toen de helling minder werd en knalde een struik in. Wat was hij blij dat de Beedril dit niet door hadden gehad. Ze zwermden de bomen in de buurt op zoek naar hem. Waarom waren sommige pokémon zo frustrerend territoriaal? Hij had ditzelfde probleem gehad met een groep Gibbel en een Gabite in de tunnels onder de Lumoise City power plant. Soms was het wel gevaarlijk om op avontuur uit te gaan, maar dit was gewoon belachelijk. Dit soort dingen kwamen hem weer voor. Hij had wel genoeg sterke pokémon om hier uit te komen, maar het zou wel lastig zijn en dan moest hij hopen dat hij Santalune City snel genoeg zou kunnen bereiken. Hij kroop verder over de grond en met zijn oneindig grote geluk kraakte er een tak iets te luid onder de bladeren. De aandacht van de Beedril was wederom op hem gericht dus Jace deed het enige dat hem verstandig leek... Als een gek in de richting van Santalune City sprinten.

Jace kwam tot een piepende stilstand toen hij door had dat hij iemand gepasseerd was. In z'n eentje had hij de zwerm niet aan ge kunt door de hoeveelheid anderen, maar met iemand er bij waarschijnlijk wel. Hij hoorde niet al te lang erna de bevelen voor aanvallen. Hij keerde en wierp meteen de pokébal van Abyss. Ze kwam rennend en vol met vechtlust tevoorschijn. Hij zag verderop een mega Banette... Dan maar "all out" gaan hé. Hij drukte op zijn keystone nadat hij de capsule in z'n ooglapje had geopend. Abyss werd omringd door wit licht en kwam als een mega Absol er uit stormen naar de Beedril. Jace zuchtte en zei: "Abyss gebruik Dark Pulse in combinatie met Shadow Ball!" Met de donkere aura en puur zwarte Shadow Ball met krakelend zwarte bliksem veranderde de prachtige en engel achtige mega Absol in een nou demonische pokémon met een zekere vechtlust in d'r ogen. Jace kon het niet helpen, maar mee gesleept worden door haar fanatieke vechtstijl.

De duistere energie in de Shadow Ball vormde werd omhuld door de duistere aura die vlijmscherpe punten vormde om de bal heen. Abyss vuurde het met overweldigende kracht af tegen de dichtstbijzijnde Beedril die volop geraakt werd door de scherpe stekels. Hij stortte neer op een ander Beedril die ook werd gegrepen door de stekels. Op dat moment klapte de Shadow Ball in op zichzelf in een kleine ontploffing. Jace glimlachte naar Abyss die er trots naar stond te kijken. Jammer genoeg stonden beide tegenstanders weer op met een overduidelijke woede in hun ogen. Ze stormden op Abyss af en Jace kon nog net op tijd zeggen: "Abyss gebruik Double Team!" Abyss rende hen tegemoet, maar liet een rij van kloons achter die elkaar steeds in haalden en rouleerden. Al snel wist Jace zelf niet eens waar Abyss was.