[Open - siu] I've been this way before

De drang om hem te onderbreken voordat hij klaar was was overweldigend, dat was het enige waar Ren aan dacht terwijl hij naar het gezeur van iemand moest luisteren, op het eerste moment leek het de man een leuk idee om voor waarschijnlijk de laatste keer naar Santalune City te gaan. Het enige minpunt was dat er een kind naar de witharige was toegerend en de man veel vragen stelde, te veel vervelende vragen. Waarom had het joch niet iemand anders gekozen dan de man? Hij zou het nooit weten, zo waren waarschijnlijk de meeste kinderen gewoon. Na een tijdje aan het hoofd van de witharige gezeurd te hebben ging het rot joch eindelijk weg waardoor een kleine zucht ontsnapte uit zijn mond, gelukkig, Ren had eindelijk zijn rust gekregen. Nu leek het joch naar iemand anders gelopen en diegene nu aan het irriteren, terwijl de witharige dat negeerde zocht hij een bankje op en plofte op het houten ding neer, niet al te hard natuurlijk, het zal nogal raar zijn als die ineens brak en Ren daar verward op de grond zou zitten, tussen de stukjes bank. De Pokéball van Milan werd tevoorschijn getoverd en de man liet het ding over zijn hand rollen, de Totodile zou er later wel uit mogen, eerst wou de witharige even van zijn rust genieten. Samen met zijn hand verdween het ronde ding in de zakken van zijn zwarte sweater, de man sloot zijn ogen en probeerde even te slapen, natuurlijk lukte dat niet, daarvoor was het houten ding te hard. Al was het slaapoppervlak hard lukte het de man wel om een klein tukje te gaan doen, even voelde de man iets bij zijn zakken, op het eerste gevoel dat de witharige dat het gewoon zijn verbeelding was dus negeerde Ren het gewoon.
De man droomde rustig verder zonder ook maar iets door te hebben van zijn omgeving, tot hij met een schrik wakker werd, wat de man eerder had gevoeld was niet zijn verbeelding, de Pokéball van Milan was verdwenen uit zijn zak. Aan een kant had de witharige wel een sterk, heel sterk gevoel dat hij wel wist wie de dief was, natuurlijk kon hij het niet met zekerheid zeggen. Verderop was er een Totodile te zien door de menigte, welke om welke reden dan leek het wezentje niet zo blij, zou het Milan zijn? Al wist hij het niet zeker, werd het joch van eerder herkend door de witharige en de Big Jaw Pokémon die bij hem was leek verre van blij, eerder nogal kwaad. Het blonde joch rechtte zijn hoofd en keek recht in de helblauwe ogen van de witharige, hij leek er nogal betrapt uit. Vanaf dat moment wist de man het zeker, dat was Milan maar waarom ging dat snot joch zijn Pokémon stelen? Hij zag er niet bepaald uit dat hij van Team Rocket was, waarschijnlijk wou hij gewoon wat herrie schoppen, wat lol beleven maar Ren vond dit verre van leuk. Terwijl het joch opstond en wegrende bleef Milan staan, hij had ook al zijn trainer opgemerkt en wachtte rustig tot deze bij de blauwe Pokémon zou gaan komen. De witharige kwam overeind en liep naar zijn Pokémon, waarvan het snot joch nog steeds van de Pokéball bleek te hebben, geweldig, moest hij daar ook nog eens achter aangaan. Hij liet zijn kijkers over de menigte glijden maar geen spoor van hem, bijna onzichtbaar vormde Ren zijn hand tot een vuist, verdomme. Hij tilde de Totodile op en maakte een weg door de mensen, door gewoon lang hun te lopen en als het niet anders kon, er dwars doorheen. Het kleine, blonde koppie was verderop te zien en snel haastte hij zich erheen, tijdens het rennen voelde de man iets tegen zijn voeten wat weg rolde bij de eerst aanraking, verbaast keek hij naar beneden om daar een Pokéball aan te treffen, waarschijnlijk was dat de Pokéball van de kleine Big Jaw Pokémon. Met de bekende rode straal werd het beestje in de bal gezogen, er was nu geen reden meer voor de witharige om het joch achterna te zitten.

Een zachte stem liet de man opkijken “Heb je het naar je zin?” een meisje van een kop kleiner stond stond vlak voor hem, waarna de man langzaam knikte, en jij bent? vroeg hij argwanend in zijn hoofd, Ren sprak die woorden nog niet uit. Het zwartharige meisje hield een Treecko in haar armen, welke de compleet tegenovergestelde personaliteit leek te hebben als zijn - of haar - trainster. “Is die Pokémon van jou?” hmm, weer iemand die geïntresseerd was in zijn Pokémon, wat kwam de man ook veel van die mensen de laatste tijd tegen "Ja, ik heb hem pasgeleden gekregen." in andere woorden gekocht, maar mensen hoefde niet alles te weten. Gewoon om zijn gevoelens te bevestigd liet hij Milan er uit, welke vlak daarna de groene Pokémon van het meisje bekeek, niet meer en niet minder.

Het meisje bekeek Milan goed en hij haar ook terwijl de Totodile de Treecko in de gaten hield "Wat een schatje." glimlachte de zwartharige onschudig, de witharige knikte, eigenlijk was de Big Jaw alles behalve schattig maar ja, het zou niet bepaald in zijn voordeel gaan werken als Ren ging uitleggen. "Doe je dat altijd? Zo hyperactief rondrennen?" klonk er geamuseerd, even zuchtte de man "Nee. Een één of ander joch had Milan's Pokéball gepakt." Milan keek op het horen van zijn naam. Het leek erop dat de Totodile de groene starter Pokémon niet volledig vertrouwde, dus waneer de blauwe Pokémon op de schouders van de witharige klom bleef hij de Wood Gecko Pokémon goed in de gaten houden.