Bug, Bug everywhere

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Hij had werkelijk geen idee hoe hij dit moest gaan doen. Hij stond nu al zeker een half uur te ijsberen door de stad heen, terwijl mensen hem de hele tijd aankeken en waarschijnlijk ook over hem aan het praten waren momenteel. Hij had eventjes snel een tussenstop gemaakt in een klein dorpje, waarvan hij de naam niet eens wist, waar hij zijn tactieken nog een keer wilde gaan doornemen en misschien toch nog eventjes wilde gaan trainen. Hij was het zeker nog niet kwijt wat hij wilde gaan doen, maar de zenuwen begonnen hem een klein beetje gek te maken. Hij stopte toen iemand hem opeens bij de schouders pakte en hem doordringend aankeek. “Stop alsjeblieft met dat ijsberen, je maakt me zenuwachtig,” sprak een oudere man tegen hem en Lucian glimlachte schuldig naar hem. ”Sorry meneer, ik ben op weg naar mijn eerste gym gevecht, maar ik ben nogal zenuwachtig ervoor. Toen ik mijn techniek aan het doornemen was, ben ik onbewust gaan ijsberen,” legde hij op kalme toon uit, waarna de man zijn handen van zijn schouders af haalde en een stap achteruit zetten. “Kom eens mee, jongen,” vroeg de oudere man en lichtelijk verbaast en op z’n hoede volgde de jongeman de oudere vent naar een klein huisje waar hij naar binnen werd gevraagd. Rustig ging Lucian op een stoel zitten en keek naar de man die tegenover hem ging zitten. “Dus jij wilt de Santalune City gym gaan uitdagen hè?” werd er aan hem gevraagd en de zwartharige jongen knikte voorzichtig. “En heb je enig idee hoe je dat wilt gaan doen?” Weer knikte de jongen, waarna hij zijn keel schraapte. ”Ik heb uit bronnen vernomen dat de Santalune City Gymleader, genaamd Viola, gebruikt maakt van Bug-type pokémon. Het team dat ik momenteel heb is daar met 3 van de 5 mee in het voordeel, daaronder valt mijn Pikachu, Ace, Quilava, Dante en Pidgeotto Aira. Daarnaast zal Lilith, mijn Espurr, nog een grote kans hebben om te vechten als de andere drie het gevecht niet uit kunnen houden. Al denk ik niet dat dit een probleem gaat worden,” legde Lucian in een vlot tempo uit. De oudere man knikte naar hem, maar het leek alsof hem een ding niet aanstond. Hij wandelde wat rond in zijn huisje, pakte twee bekers en schonk wat te drinken in voor hemzelf en voor Lucian, die verbaast keek naar wat hij allemaal aan het doen was. “Je weet dat een Espurr slecht is tegenover een Bug-type pokémon?” werd er toen opeens aan hem gevraagd. De zwartharige jongen knikte wat langzaam. ”Daar ben ik me van bewust ja,” zei hij langzaam. Tja, had hij daar rekening mee gehouden? Dante, Ace en Aira waren alle drie in het voordeel tegen bug-type pokémon, maar hij wilde graag Lilith inzetten tegenover de gym, puur omdat zij ook wel eens een gevechtje verdiend. ”Ik waag het er maar gewoon op. Lilith is momenteel mijn sterkste pokémon, omdat ik haar al train sinds ik d’r heb, dus ik denk dat het wel goed gaat komen. Of tenminste, dat hoop ik,” zijn stem viel stil en hij zuchtte zachtjes. Zijn plan was binnen een paar tellen tot pulp gemaakt en dat irriteerde hem. Het was zijn allereerste gym gevecht en hij dacht eindelijk zijn strategie op orde te hebben en dan kwam deze eikel en die boord hem gewoon de grond in. Het was net zijn vader, die deed precies hetzelfde. Lucian snoof, schoof zijn stoel naar achter terwijl hij opstond en zetten zijn handen op tafel. Zonder een woord te zeggen, pakte hij zijn tas van de stoel af en liep naar buiten toe.

Hij liet zich niet zo maar vernederen door iemand die dacht dat hij het beter wist. Hij hád rekening gehouden met het feit dat Lilith slecht was tegen bug-type pokémon, maar dat betekende niet dat hij dit gevecht niet zou kunnen winnen. Hij had vertrouwen in haar en dat was het belangrijkste wat telde in zijn ogen. Hij snoof eventjes en slaakte een zucht, hij moest sowieso maar eens in de richting van Santalune City gaan wandelen, als hij dat over nacht kon doen, kon hij morgenochtend de gym uitdagen. Tenminste als hij dat vol zou kunnen houden, aangezien het best wel een lange nacht zou kunnen gaan worden. Zijn rode ogen keken naar de zon die langzaam begon te dalen en hij slaakte een zucht. Deze wandeling zou echt niet leuk gaan worden, maar het was nou eenmaal noodzakelijk. Hij vervloekte zichzelf dat hij geen transport pokémon had, maar misschien als hij Aira goed zou gaan trainen en d’r zou laten evolueren, zou hij haar kunnen gebruiken als transport. Tenminste, dat was zijn plan, maar nu hij er zo over nadacht zou dat niet eens lukken omdat een Pidgeot niet zo groot was als dat hij eerst had gedacht. Met een glimlach schudde hij zijn hoofd, als kind leken alle pokémons een stuk groter immers. Lucian geeuwde eventjes achter zijn hand en wreef in zijn ogen. De weg leek zo ontzettend lang te zijn, terwijl het eigenlijk maar een goede drie uur lopen zou zijn ofzo. Lucian irriteerde zich er ontzettend aan dat hij geen snellere transport weg in had gevonden. Van lopen werd je zo flauw, je kon er niet mee doen. Eventjes overwoog hij om een pokémon erbij te roepen, maar hij had geen zin om ze te gaan uitputten voordat hij bij de gym zou zijn. Dat bracht hem weer terug op dat onderwerp en moest hij toch maar eens gaan nadenken over wat hij wilde gaan doen. De oudere man had hem niet verteld welke pokémon Viola zou gebruikte, waardoor hij niet wist wat hij kon verwachten. Maar hij was er zeker van dat hij Lilith als laatste zou gaan inzetten, zodat hij het harde trainen tot een eind kon brengen. Maar wie hij voor de eerste pokémon zou gana gebruiken was hem nog een raadsel. Misschien Ace, omdat electric-types sterk waren tegen Bug-types. Maar dat zou hij met Dante ook kunnen halen. Lucian schudde zijn hoofd en keek op zijn horloge. Hij was nog geen uurtje onderweg en hij had nu al geen zin meer om door te stappen, maar hij moest en zou voor dat het licht was in Santalune City zijn aangekomen, dat was zijn doel en dat zou hij waarheid maken. Daarna was het alleen nog de gym uitdagen, maar van te voren wilde hij toch eerst wel eventjes bij gaan slapen. Zijn rode ogen stonden vermoeid en hij had moeite met recht te lopen. Een kort dutje dan maar?

Het zonlicht prikte in zijn ogen toen hij geschrokken overeind kwam en merkte dat hij ergens op een bankje in slaap was gevallen. Oh nee toch! Dit had niet mogen gebeuren, dit had helemaal niet mogen gebeuren. Verwilderd keek hij om zich heen, maar niemand leek vreemd op te kijken van het feit dat een negentien jaar oude jongeman op een bankje in slaap was gevallen. Waarschijnlijk waren mensen dat hier gewend omdat het hier wemelde van de trainers en ze niet altijd genoeg geld hadden voor een hotelkamer ofzo. Lucian geeuwde en rechte zijn rug, die zachtje kraakte, voordat hij overeind kwam en zijn bezittingen controleerde. Alles leek er nog te zijn, gelukkig. Hij telde zijn pokéballs en ook die waren er nog. Niemand had iets van hem gejat, gelukkig. Maar dan nog, waarschijnlijk zou niemand met zijn pokémon overweg kunnen gaan. Hij keek eventjes om zich heen, zo te zien was hij niet al te ver van Santalune City verwijderd. Dus als hij tempo zou maken, zou ‘ie ook de gym nog kunnen uitdagen vandaag. Hij pakte zijn tas en zetten zijn tocht weer in, ondertussen bedacht hij zich de beste tactiek om deze gym te gaan verslaan. Het leek allemaal zo makkelijk, maar hij had het zichzelf ontzettend moeilijk gemaakt door zeker Lilith in te willen zetten. Hij zuchtte zachtjes en keek op toen hij door de poorten van de stad binnen liep en om zich heen keek. Inmiddels wist hij de weg wel hier in de stad, dus de gym vinden was geen probleem. Toch besloot hij eerst even bij het Pokécenter langs te gaan om een hapje te eten, want zijn maag stond op rammelen.

Lucian keek wat onzeker om zich heen en zijn hart klopte in z’n keel. Hij stond voor de deur van de Gym en wist dat dit het moment was dat hij naar binnen moest treden en zijn lot onder ogen moest komen. Hij haalde diep adem en stapte naar binnen toe. Direct toen hij door de deuren heen ging, werd hij tegengehouden door iets wat leek op een bewaker. “Naam, leeftijd en reden,” werd er tegen hem gezegd en Lucian keek hem eventjes aan alsof de man voor hem in een aap was veranderd. ”Lucian Evans, negentien jaar, uitdagen Santalune Gym Leader Viola,” kaatste hij de bal terug naar de bewaker. De man kriebelde wat op een papiertje, knikte naar hem en lie ‘m door lopen. Hij keek de man na, haalde zijn schouders op en wandelde verder de zaal binnen. Direct vielen er twee grote spotlichten op hem en hij hief zijn arm om niet direct verblind te worden door het felle licht. “Lucian Evans!” klonk er opeens en de zwartharige jongen keek de lucht in. Daar, op een of ander plateau, stond een vrouw met een microfoon in haar handen. Was dat Viola? Ze maakte een sprong, een salto halverwege in de lucht en kwam op het grasveld terecht. Nu pas merkte Lucian op dat het leek alsof ze in een half bos stonden. Er stonden bomen aan haar kant, terwijl het halverwege overliep op een grasveld, waar hij op stond. “Jij bent mijn uitdager van vandaag, right? Mijn naam is Viola, Santalune City gymleader, gespecialiseerd in Bug-Type pokémon.” Haar vurige stem stond hem wel, hij had direct veel meer zin in dit gevecht. ”Lucian Evans, de uitdager inderdaad. Afkomstig uit Unova, geen specialisatie in bepaalde pokémon types,” Viola knikte hem toe en maakte enkele sprongen achteruit om tussen de bomen te verdwijnen naar de andere kant van het veld. “Let’s start this fight! Surskit, jij bent!”
Een rode flits trok zijn aandacht en hij greep naar zijn pokéball. Daar bleef zijn hand hangen, wat nu? Direct beginnen met Lilith of het gevecht makkelijk maken en Ace inzetten? Hij beet op zijn lip en greep de pokéball. ”Ace, kom maar maatje,” riep hij toen de Pikachu op het veld verscheen en meteen in vechthouding ging staan. “Je doet een slimme zet door een electric-type in te zetten tegen mijn pokémon. Maar daarmee alleen ga je het niet redden,” sprak Viola tegen hem door de microfoon, aangezien hij haar niet kon zien door de bomen heen. ”Ace, Quick Attack!” commandeerde Lucian en de gele muis-pokémon schoot tussen de bomen door. In het bos zou het een lastig gevecht gaan worden omdat Lucian letterlijk door de bomen het bos niet meer kon zien en een Surskit was nou niet echt makkelijk te vinden op zo’n oppervlakte. “Surskit, Bubble,” klonk er opeens en Lucian zag in de verte een ontploffing ontstaan met het zachte gejammer van zijn Pikachu. ”Ace, gebruik Thunder Shock!” riep hij naar de Pikachu en al snel zag hij de elektriciteit opstijgen tussen de bomen door. Het was alleen niet zo handig dat hij niet kon zien wat er gebeurde, dus hij moest volledig vertrouwen op zijn band tussen Ace en hemzelf. “Surskit, nog een keer Bubble!” riep Viola, maar ditmaal was Lucian erop voorbereid. ”Ace, ontwijk de Bubble, grijp de Surskit en gooi ‘m op het gras,” riep hij naar zijn pokémon. Enkele tellen bleef het stil, totdat er opeens een blauw spinnetje op het gras werd gegooid en hij zijn maatje zag verschijnen tussen de bomen door. “Slim gespeeld, Lucian Evans, heel slim gespeeld” werd hij gecomplimenteerd, maar Lucian sloeg er geen acht aan. ”Ace, maak het af met een Electro Ball!” Op de staart van de Pikachu verscheen een grote gele bal van puur elektriciteit en de muis-pokémon sprong de lucht in, om daar een salto te maken en de bal op de Surskit af te vuren. Deze probeerde nog weg te komen, maar de kracht van de impact was te groot voor het blauwe spinnetje. “Surskit is uitgeschakeld, Pikachu wint!” werd er om geroepen en de Pikachu rende terug naar Lucian om in zijn armen te springen. ”Je hebt het prima gedaan maatje, rust nu maar lekker uit,” zei hij tegen de Pikachu die naast hem op de grond ging zitten om te blijven kijken naar het gevecht. Viola had haar Surskit teruggeroepen en stond al weer met een nieuwe pokéball in haar handen. Nu zou je het krijgen. Nu moest hij zich gaan focussen op een pokémon waar tegen zijn eigen pokémon zwak was. De ultieme test. “Vivillon, ga!” Een vlinder verscheen op het veld en Lucian grinnikte, waarna hij zijn pokéball pakte.

”Lilith, kom maar, meisje!” riep hij en de kleine Espurr kwam te voorschijn. Lucian had niet eens gemerkt dat het veld iets was veranderd en hij kon Viola nu tenminste aankijken. Direct viel het hem op dat ze een glimlach op haar gezicht had. “Een Espurr, interessante keuze. Eens zien hoe lang je je staande kan gaan houden daarmee,” Lucian voelde woede opborrelen, maar hij hij haalde diep adem om het te laten wegvloeien. Hij moest zich nu niet al te kwaad gaan maken om dit gevecht. Hij wist dat Lilith het zou volhouden, dat moest gewoon! “Vivillon, sleep power!” werd er geroepen. Lucian voelde hoe een koude hand zich om zijn hart sloeg en hij trilde zachtjes. Hij mocht het niet laten eindigen hier! ”Lilith, ontwijk de sleep power en gebruik Confussion!” De Espurr sprong overeind van de plotselingen bevelen en begon in het rond te rennen om het groenige stof te kunnen ontwijken. Nadat de aanval geweken leek te zijn, bleef ze stilstaan en richtte zich op de vlinder. Voorzichtig begonnen de grote ogen van de paarse pokémon te gloeien en een licht blauw randje kwam rond de Vivillon, waarna deze een schreeuw van pijn slaakte en langzaam naar de grond werd gedwongen. “Vivillon, probeer de Confussion te breken en val aan met Struggle Bug!” Nu moest Lucian uitkijken, want Bug-Type aanvallen waren high effective tegenover Lilith. ”Lilith, Light Screen!” De Confussion werd gebroken door de Espurr en direct verscheen er een licht groenachtig schild om de pokémon heen. Light Screen zou de damage van de Struggle Bug aanval maar voor een klein deel tegenhouden, maar het zou genoeg moeten zijn om Lilith niet direct neer te halen. De Struggle Bug aanval raakte doel en de Espurr werd achteruit geschoven. De Light Screen aanval had de aanval gehouden en was gelukkig niet gebroken. ”Lilith, nu Disarming Voice!” Lilith kwam weer overeind en opende haar mond om een schreeuw te laten horen. Lucian had zijn handen al over zijn oren geslagen, maar merkte dat het niet al te veel pijn deed. Vreemd, met zo’n aanval had hij meer impact verwacht. De Vivillon daar in tegen leek het zwaarder te verduren te hebben. Ze zakte tegen de grond aan en haar blik werd bijna depressief. Snel haalde de jongeman zijn pokédex erbij en keek naar de beschrijving van de aanval. Emotional Damage, hè? Dat zou betekenen waarom de pokémon de pijn minder goed kon verdragen dan hijzelf. “Vivillon, Gust!” kwam opeens een weerwoord van Viola en de vlinder vloog moeizaam weer de lucht in. Ze sloeg een paar keer stevig met haar vleugels en Lilith vloog al snel door de lucht heen en kwam tegen een boom tot stilstand. ”Lilith!” schreeuwde Lucian in wanhoop, hopend dat zijn pokémon weer overeind zou komen. De grote ogen van de paarse pokémon opende zich langzaam en ze wreef zichzelf over d’r hoofd alsof ze hoofdpijn had. Moeizaam kwam ze weer overeind en omklemde een armpje met haar andere arm. Ze was gewond en dit gevecht moest snel afgelopen raken om het te kunnen winnen. ”Lilith, Psyshock, geef ‘t alles wat je hebt!” riep hij naar de paarse pokémon, om haar zo veel mogelijk aan te moedigen. Hij wist als geen andere dat Lilith een vechtertje was en als ze zich ergens in vastbeet zou ze niet snel meer loslaten. Dus dit gevecht zou er een worden totdat ze volledig op zou geven. En dat wilde hij liever niet laten gebeuren. De Espurr ging weer overeind staan, richtte zich op de Vivillon, die uitdagend over haar heen vloog, en voor het eerst in het gevecht klapte ze haar oren omhoog. Een shockwave aan kracht gleed over het veld heen en een paarse straal schoot op de Vivillon af. Deze ontweek de eerste twee met gemak en Lucian merkte dat de Espurr moe begon te worden. Deze kracht was te veel voor haark leine lichaampje. ”Nog eventjes, Lilith! Je kunt het,” riep hij naar zijn pokémon en op dat moment gloeide ze wit op. Ze werd groter, haar oren werden langer, maar bleven omhoog geklapt staan en ze groeide een krullige staart op haar rug. Haar kleuren veranderde van paars naar overweldigend wit met blauw en haar ogen waren geel met een oranje pupil. ”Meowstic, the Constraint pokémon. The eyeball patterns on the interior of its ears emit psychic energy. It keeps the patterns tightly covered because that power is too immense.” piepte de pokédex in zijn zak en een grijns kwam op zijn gezicht. ”Lilith. Je doet het geweldig. Maak het nu af met een Psybeam!” De Meowstic liet haar oren zakken en draaide zich om naar de Vivillon, die zo te zien moe was geworden van het constant ontwijken van de aanvallen. De twee witte oren schoten weer in de lucht en tussen de twee witte pootjes verscheen en een paars/roze bal die in een rechte straal naar de Vivillon schoot. De Vlinder werd uit de lucht geslagen en viel op de grond, wat een stofwolk opriep. Lilith zakte op een knie, maar gaf nog niet op. Lucian moest nu alleen nog hopen dat de Vivillon niet weer opsteeg, dan kon hij Lilith rust gunnen.