One.. two.. test!

Net toen ze een stap uit het pokemon center had gezegd klapte een van haar pokeballs open en stond Hannibal naast haar, in de drukke straat. Met een wat beschamend glimlachje keek ze naar de mensen die hun hoofden afkeurend schudden. Ach.. de aggron vond het nu gewoon fijn om eruit te zijn, aangezien hij wist dat Abigail van plan was met zijn mega stone te oefenen. Gelijk nadat professor Sycamore haar goed genoeg gevonden had, had ze zich in de avond naar een van de winkels gehaast die hij had aanbevolen. In de hoop dat ze er een voor Hannibal hadden. En ja hoor.
Het had even geduurd, maar met creativiteit en hulp van haar pokemon had ze van een stuk ijzer een soort band gemaakt die zich nu rond de staart van de aggron bevond. Erop was een gat gemaakt waarin de mega stone zat. Vervolgens had Hannibal ervoor gezorgd, met zijn immense kracht, dat de mega stone er niet uit kon vallen en stevig als wat in de band zat. Met een soort ijzeren staart liep de pokemon nu rond.

Nu bevond ze zich op de plek waar ze Hannibal had gevangen. De Badlands. Het was er droog en grauw, maar er was genoeg ruimte om deze mysterieuze evolutie uit te testen. "Klaar?" Grijnsde ze en net toen ze de steen die met een ijzeren (ook tijdens die sessie gemaakt) armand om haar pols hing aan wilde raken, hoorde ze een geluid en keek gealarmeerd op.

{ eerste post voor Lubberd <'3 }

Hannibal had het geluid ook gehoord en met een nieuwsgierige brul draaide de massieve pokemon zich om, bijna met zijn trage staart de trainer omver duwende, maar gelukkig was de ijzeren staart niet lang genoeg. "..it has, the more it has battled, so don't take it lightly." Die woorden kende ze en dus hoefde er niet eens een frons te verschijnen op haar gelaat. Het was maar een nieuwsgierige trainer, want aggrons liepen ook niet overal zomaar rond. De jongen verontschuldigde zich, terwijl Hannibal een wantrouwige blik op de groenharige wierp. "Het is al goed." Glimlachte ze en deed wat stappen dichterbij, zodat ze naast haar pokemon stond en die kalmeerde zichtbaar wat. "Ik ben Abigail!" Glimlachte ze vriendelijk.

De jongen beschikte blijkbaar over een kleine spinachtige pokemon, die Abigail niet echt iets voor haar vond, maar wie weet waren deze twee wel beste vrienden. Zij hield het wel bij haar eigen team. "Aangenaam, Abigail. Ik ben Lubbock." Ze glimlachte warm terug naar de, nu niet zo erge, vreemdeling. Oké, Lubbock zou ze wel kunnen onthouden! "En dit is Wire, mijn Spinarak." De pokemon maakte een vrolijk geluid en Hannibal gromde een soort begroeting terug. Of ja.. was het wel een begroeting? "Oh ja." Grijnsde ze. "Dit is Hannibal, mijn Aggron." Glimlachte ze toen, maar Hannibal leek niet echt vrolijk te zijn om in het gesprek te worden gesleurd.
"Hier ook aan het trainen?"