What are you doing? | & Lucian

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

De zwartharige jongen had zijn capuchon over zijn oren heen getrokken en de rits van zijn vest tot bovenaan opgetrokken. Het weer was hem veel te koud hier en hij vroeg zichzelf dan ook af waarom hij hier was gekomen. Eigenlijk wilde hij gewoon gaan trainen voor de gym die hij binnenkort wilde gaan uitdagen, maar dat leek momenteel wel gewoon onmogelijk te zijn. Al zou het alleen maar komen doordat hij misschien vastgevroren zou raken aan de grond van dit godvergeten stuk land met sneeuw waar hij overheen liep. Al in een paar uur had hij niemand gezien en dat baarde hem toch wel zorgen, aangezien hij niet echt ver kon kijken. Het enige wat hij zag waren rotsen en sneeuw, er was geen boompje te zien. Misschien was het toch handiger geweest als hij een kaart had gekocht aan het begin van zijn tocht door dit barre gebied, dan was hij misschien iets beter hieruit gekomen. Want nu leek het erop dat hij hopeloos verdwaald zou gaan raken en daar was hij alles behalve blij mee. Lucian zuchtte zachtjes en keek om zich heen, de reflecterende sneeuw begon pijn te doen aan zijn ogen en hij moest ze telkens tot spleetjes knijpen om fatsoenlijk te kunnen zien. Wat zou er gebeuren als hij Dante erbij haalde en de sneeuw zou laten smelten? Zijn rode ogen keken naar de grijze lucht en hij schudde zijn hoofd, zichzelf mentaal antwoord geven op de vraag. Dat zou nooit werken, er was sneeuw opkomst, dus waarschijnlijk zou de laag gewoon weer terug komen, misschien zelfs nog dikker. En dat was iets waar hij niet echt op stond te wachten. Hij zou natuurlijk ook Aira erop uit kunnen sturen om hem de weg te wijzen, maar aangezien hij zelf al niet veel meer dan stenen en sneeuw zag, had hij het idee dat de vogel-pokémon niet veel beter zicht zou gaan krijgen op de situatie. Er zat dus niet veel anders op dan gewoon doorlopen en hopen dat het een beetje goed zou gaan komen. Hij zuchtte zachtjes, pakte zijn tas weer op en ploeterde maar weer verder door de sneeuw heen.
Nog geen uur verder zaten zijn kleren onder de sneeuw, dat aan klontjes eraan was gaan hangen en hem ontzettend irriteerde en afremde, en voelde hij zijn benen niet meer van de kou. Lucian besloot dat dit de hoogste tijd was om eventjes een pauze in te lassen, want anders zou er niet veel goeds van gaan komen. Gelukkig was hij wel zo slim geweest om wat droog brandhout mee te nemen uit de bossen die hij doorkruist was puur om hier überhaupt te komen. Hij haalde stokken uit zijn tas en groef een gat zodat de stokken droog zouden liggen op het gras. Al zou het gras ook niet echt droog zijn, het was voldoende om de stokken niet direct te doorweken. Daarna pakte Lucian een pokéball en riep zijn Quilava op die half verdween in de twintig centimeter hoge sneeuw. De zwartharige jongen grinnikte zachtjes en commandeerde de vuur pokémon om het brandhout aan te steken. Het duurde eventjes, maar bij de derde keer brande er een keurig vuurtje en kon hij zichzelf eventjes gaan opwarmen. De Quilava was bedankt voor zijn diensten en weer terug in z’n pokéball geroepen. Daar zou hij veiliger zijn dan dat ‘ie mee zou reizen aan zijn zij. Zelfs Ace, zijn Pikachu en Lililth, de Espurr, waren niet uit hun pokéball geweest voor deze reis. Misschien later, als ze uit het sneeuwgebied waren, maar voor nu waren ze te klein om zo los te laten lopen.

Hij had zijn pauze maar kort gehouden, met het idee dat hij voor het donker uit de sneeuw wilde zijn. Anders dan zou deze tocht hem echt wat te gevaarlijk worden. Daarom had hij het vuurtje uitgemaakt met wat sneeuw, de sneeuw van zijn broek geveegd en was met zijn tas op z’n rug weer aan de wandel gegaan. Hij had eventjes achterom gekeken naar de plek waar hij niet had gezeten en grinnikte. Het zag er best wel vreemd uit, een hoopje stokken met sneeuw erover heen en een ronde plek waar de sneeuw was weggesmolten. Het paste niet in het gebied waar hij zich momenteel bevond.
Gelukkig was er nog steeds geen sneeuw gevallen, iets waar hij met geluk over mocht spreken. Als er nu ook nog een sneeuwstorm zou komen had hij echt een probleem want dan was de kans op ergens veilig aankomen een heel stuk kleiner geworden. Zijn rode ogen stonden iets wat zenuwachtig, terwijl hij de donkergrijze lucht strak in de gate hielt. Hij moest snel een onderkomen gaan vinden, of het liefst Snowbelle City zelf, want dat was het uiteindelijke plan geweest. Daar moest hij naar toe. Of nou ja, moest, daar was hij naar op weg.
Een lach kwam op zijn gezicht en zijn blik klaarde op toen hij de stad in de verte zag opdoemen. Het was dus alsof de goede kant op gelopen! Gelukkig maar. Hij versnelde zijn pas en hoopte dat hij het nog uit kon gaan houden voordat de sneeuwbui zou gaan landen. Nog geen paar stappen verder merkte hij echter toch dat er sneeuw landen op zijn hoofd. Al kwam dit niet van de sneeuw die uit de wolken kwam, maar door de sneeuw van de sneeuwbal die hem in zijn gezicht raakte en ervoor zorgde dat Lucian zijn evenwicht bijna verloor. Snel veegde hij de sneeuw uit zijn gezicht en keek om zich heen, waarbij hij al snel een andere zwartharige jongen zag staan, in het gezelschap van twee pokémon die hij nog niet kon. Nieuwsgierig als altijd pakte hij zijn pokédex uit zijn zak en maakte deze open om te zien wat voor een pokémon het waren. Dusclops, the Beckon Pokémon. Dusclops is said to be able to suck practically anything into its body. The black hole-like core of which is completely empty. Lucian knikte en richtte zich op de tweede, vliegende pokémon. Elgyem, the Cerebral Pokémon. Nobody had ever seen an Elgyem before it made its sudden appearance in the desert. Tweede vreemde pokémon, dat was iets wat tenminste zeker was. Hij stopte de pokédex weer weg en liep op de jongen af, terwijl hij achter zijn rug wat sneeuw van een tak af haalde en er een sneeuwbal van maakte. Toen hij op een kleine tien meter afstand stond van de jongenman hielt hij halt en gooide de sneeuwbal terug. Waarna hij zachtje grinnikte. Tja, wie kaatst kan de bal verwachten.

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen de sneeuwbal doel raakte. De verbazing en verwarring die te zien waren, was een geweldige kers op de taart. Het maakte hem niet zo veel uit wie de sneeuwbal had gegooid, hij voelde zich weer 12 toen hij de bal terug kaatste. En dat was veel te lang geleden. Lucian kwam dichterbij en schoot in de lach toen hij de uitleg van de jongen hoorde. "Maakt niet uit joh," sprak hij vriendelijk, terwijl hij nog eens goed naar de pokémon keek. "Ik ben niet kwaad, wilde gewoon een sneeuwbal terug gooien. Dat is immers de doel van het spel, toch?" zei hij daarna met een glimlach op zijn gezicht. Hij stak zijn hand uit naar de onbekende jongen, terwijl hij de Dusclops en Elgyem vanuit zijn ooghoek in de gate hield. Wie weet kwam er zo nog wel een sneeuwbal zijn richtig uit. "De naam is Lucian, wie mag jij wezen?" vroeg hij daarna maar.