Tyson liep met een vermoeide uitdrukking op zijn gezicht een dorpje binnen omdat hij al wat dagen achter elkaar had gelopen en flink uitgeput was. Het dorpje heette Geosenge Town en het scheen zo te zijn dat de stenen een vreemde kracht bezaten. De enige vreemde kracht die hij nu voelde was dat van zijn Pikachu, die voor alsnog weigerde om zelf te lopen, de kleine etterstraal. Alhoewel Kyro dit wel verdiende want in een klap was de Pikachu qua niveau enorm gestegen in een korte tijd.. hun training had dus wel zijn vruchten afgeworpen. Het was nu alleen dat Jiro en Chase een flinke training nodig hadden maar ja dat zou nog wel komen. De Poochyena moest nog wel even wat rustiger aan doen, daarbij kon hij de kleine Mudkip nog niet aan een te extreme training bloot leggen. Tyson stopte op het moment dat hij een geritsel hoorde vanuit de bosjes en keek alert rond, Kyro deed hetzelfde alleen de Pikachu sprong op de grond in een verdedigende houding.. maar er kwam niets tevoorschijn. Beter ook want Tyson had behoorlijk trek gekregen en hij kon niet meer langer op zijn voeten blijven staan. “Kom Kyro, het is vast maar een wilde Pokémon,” sprak de jongen tegen zijn Pikachu waarna hij wenkte dat hij mee moest lopen. Kyro volgde Tyson snel op de voet want het begon al langzaam tegen de namiddag te worden.. en al wilde hij het niet toegeven ook Kyro begon aardig wat trek te krijgen, daarbij wilde hij niet het risico nemen om te verdwalen. Het duurde niet lang naar het idee van de dertienjarige knul want voor hij het wist had hij het Center bereikt en stonden ze in de hal van het Center. Zoals gewoonlijk liep hij naar de balie waar zuster Joy achter stond met een Wigglytuff aan haar zijde. “Kan ik iets voor je doen, knul?” vroeg de vrouw vervolgens en Tyson knikte ter bevestiging. “Heeft u nog een kamer vrij voor vanavond?” reageerde Tyson waarna hij de Pikachu over zijn wangetje aaide. De vrouw knikte en ging vervolgens opzoek naar een kamer voor. Wederom duurde het niet lang of de zuster had voor hem een kamer gevonden.
Tyson bedankte haar vriendelijk en liep vervolgens naar de slaapvertrekken toe om zijn spullen neer te zetten. Net toen hij de deur achter zich dicht deed liet hij zijn andere Pokémon vrij uit hun Pokéballen. Vrijwel meteen kwam een vrolijke Mudkip naar hem toe gelopen en sprong tegen zijn knie op, waardoor de jongen hem op moest pakken en drukte het kleine beestje dicht tegen zich aan. “Mudkip, mud!” piepte Jiro vrolijk en duwde zijn kopje tegen zijn wang aan. Glimlachend keek de jongen hoe Jiro van zijn hand afsprong en naar Daichi toeliep.. vrijwel meteen kwam de Riolu ook in beweging en zag vervolgens dat de Mudkip met Daichi ging spelen. Grinnikend pakte Tyson zijn kaart van Kalos uit zijn tas en legde deze op het bureaublad neer. Hij had een route uitgestippeld vanuit Lumiose City maar was nu totaal heel ergens anders beland dan dat hij gepland had. Hij had blijkbaar de verkeerde route genomen in de wetenschap dat het naar Santalune City zou leiden maar.. nee. De grot had hem hiernaar toe geleid.. dacht hij dan maar in een poging om zijn eigen fout niet onder ogen te zien. Zuchtend borg hij de kaart weer op en stond vervolgens weer op, waarna hij zich tot zijn Pokémon wendde, die vrolijk met elkaar aan het spelen waren, iets dat zijn Pokémon zo nu en dan nodig hadden. Misschien moest hij dan maar even een kleine pauze nemen door middel van een wandelingetje maken zodat ze met elkaar konden spelen. “Jullie hebben wel een pauze verdiend, jongens,” sprak Tyson tegen de vier Pokémon die allemaal tegelijk omkeken en wenkte met zijn hoofd naar de deur van zijn kamer. Vrijwel meteen kwamen de Poochyena, Mudkip, Riolu en Pikachu in beweging en voelde dat Kyro alweer op zijn schouder ging zitten, want de Pikachu zat graag bij hem op zijn schouder.
Gezamenlijk liepen ze dus door het halletje richting de uitgang van het Pokémon Center, naar buiten toe. Dit was misschien ook wel een kans om ergens een Pokémon te vangen.. of in ieder geval even de omgeving te ontdekken. De jongen keek glimlachend toe hoe zijn Mudkip vrolijk achter zijn Riolu door de schuifdeuren naar buiten rende, uiteraard gingen de twee niet verder zodra ze merkte dat hun trainer nog bij hen was. Het was vrij duidelijk voor Tyson dat deze stad een geschiedenis had en dat de dorpelingen geloofde in die mythe over de stenen, dat ze vreemde krachten bezaten.. Kanto had vrij weinig verhalen qua legendes. Hoewel hij wist dat de drie legendarische Pokémon; Articuno, Zapdos en Moltres waren.. zijn opa had hem immers vertelt over de drie vogels van Kanto toen hij nog klein was, en natuurlijk de legende van Ho-oh en de drie legendarische honden; Entei, Raikou en Suicune. Tyson keek omlaag en zag dat Chase trouw aan zijn voet zat en met veel ontzag naar de gigantische stenen staarde met glinsterende ogen, die midden in het dorp stonden. Daichi vond het maar niks en kroop vlug onder de arm van Tyson, de Riolu was altijd nog best bang voor alles dat om zich heen gebeurde. Tyson kwam weer in beweging en liep op een langzaam tempo door Geosenge Town heen, de dorpelingen waren hartstikke vriendelijk, veel mensen keken ook sceptisch omdat hij vier Pokémon aan zijn zijde had staan. De jongen voelde opdat moment dat iemand hem op zijn schouder tikte waarna hij zich omdraaide en hierdoor een ietwat oudere man zag staan. Hij zag er wat fragiel uit met zijn wandelstok en broze lichaam., desondanks verscheen er een kleine grijns rond zijn lippen want de jongen herkende de man maar al te goed. Koji, een oude vriend van zijn opa. “Koji-san,” was het eerste wat de dertienjarige knul uitbracht en stak hierbij zijn hand naar voren waarna de oude man zijn hand aannam. “Wat ben je groot geworden, knul,” reageerde Koji-san met een warme glimlach, terwijl een klein bruin wezentje aan de voeten van de oude man stond. Het beestje had lange oren, een wollige bontkraag en een pluizige staart. De jongen wist echter dat dit een Eevee was en in Kanto waren deze zeldzaam in het wild, als je naging dat de meeste mensen wel aan zo’n Pokémon konden komen, de laatste tijd.
Tyson richtte zijn bruine ogen weer op de oude man die met een twinkeling in zijn ogen naar zijn Pokémon keek. “Interessante Pokémon heb je, knul,” weerklonk de krakende stem van Koji en zag dat de oude man naar zijn Mudkip toeliep. Het kleine beestje hield zijn kleine kopje ietwat vragend schuin en scheen het niet echt erg te vinden dat hij opeens de volle aandacht kreeg. “Ze zijn ook allemaal interessant,” zei de jongen met een trotse ondertoon in zijn stem en voelde dat de kleine Eevee tegen zijn knie opsprong om geaaid te worden, knielde half voor het beestje neer en aaide haar over haar hoofdje heen. De oude man draaide zich met een brede glimlach om naar Tyson. “Je grootvader vertelde al dat je hier in Kalos was,” vertelde de man en ging toen op een houten bankje zitten. Tyson knikte hevig met zijn hoofd als antwoord en ging naast Koji zitten op het bankje. “Kalos is best groot,” begon Tyson toen en kreeg een rode kleur op zijn wangen toen hij terugdacht aan hoe hij in Geosenge Town was gekomen, door een klein navigatie foutje. Opdat moment voelde de jongen dat er gewicht op zijn schoot terecht kwam en keek hierdoor even verbouwereerd op toen hij merkte dat het de Eevee van Koji-san was. Hij aaide ietwat overrompeld onder de kin van het beestje, die toen op haar gemak op zijn schoot ging liggen. Kyro was het er totaal niet mee eens en protesteerde hevig. Koji-san grinnikte even om de uitbarsting van de kleine Pikachu en Tyson moest moeite doen om zichzelf rustig te houden, maar ergens begreep de jongen ook wel waarom de Pikachu zo reageerde. Het was voor hem een vreemde en Kyro was nou eenmaal erg beschermend over de jongen door de pesterijen van vroeger, de Pikachu had het niet bewust meegemaakt maar wel voldoende om te beseffen dat het foute boel was geweest. Eigenlijk dankzij Kyro dat het uiteindelijk was opgehouden.
“Ben je al lang onderweg, knul?” vroeg Koji-san vervolgens en haalde vervolgens een brief tevoorschijn. Tyson haalde zijn schouders op terwijl hij de Eevee over haar lijfje aaide. “Ik denk net een paar maanden,” antwoordde de jongen met een scheve grijns. “Hoewel het langer lijkt omdat ik al een tijdje onderweg ben,” voegde Tyson er nog snel aan toe. De oude man knikte en overhandigde hem toen een brief waarna hij zijn blik op de Eevee had gericht. “Het is misschien wat abrupt maar ik zou graag willen dat je de zorg over deze kleine Eevee neemt,” zei de man. Ietwat overdonderd keek Tyson naar het bruine wezentje dat inmiddels inslaap was gevallen op zijn schoot en liet zijn blik toen terug glijden naar Koji-san. Het eerste dat door zijn hoofd spookte was de vraag.. waarom, hoe en wat? Ten tweede had hij zijn handen al vol aan zijn andere Pokémon, die stuk voor stuk nog aardig wat training en veel aandacht nodig hadden.. daarbij had hij Ace tijdelijk weggedaan omdat hij gewoon niet voor twee kleine baby Pokémon kon zorgen. Hij ging hem ooit wel ophalen maar voor nu kon hij de Tepig er even niet bij hebben. Hoewel Eevee vrij veel keus had om in te evolueren en dus een prima aanwinst voor zijn team zou zijn, hij wist vijf verschillende types, waar Eevee in konden evolueren. Then again, hij wist niet zo goed of het wel een goed idee was.. hij kon het niet over zijn hart verkijgen om haar teleur te stellen, hoewel het leek dat de pluizenbol hem wel aardig leek te vinden. Tyson keek naar Koji-san die op was gestaan en op het punt stond om te vertrekken, de jongen hield voor de rest zijn mond. “Op mijn leeftijd kan ik niet meer voor een Pokémon zorgen en zeker niet zo’n jonge Pokémon als deze Eevee, ze heeft een trainer nodig, een jonger iemand,” weerklonk de stem van de oude man weer, die niet tot zijn geheel door kwamen bij de jongen. Eerst wilde hij vragen waarom de man hem had uitgekozen maar hij kreeg de kans er niet voor. Tyson keek zwijgend toe hoe hij toen wegliep en hem achterliet met het wezentje.. misschien stond het antwoord wel in deze brief.
“Pikapi?” weerklonk het stemmetje van zijn Pikachu waardoor de jongen zich tot Kyro richtte. De rest van zijn Pokémon kwamen erbij staan. Tyson legde een hand op het hoofdje van zijn Pikachu en scheurde de envelop open, en haalde het vel papier eruit. Het eerste wat hem meteen opviel was het handschrift, het hand van zijn opa, wel te staan. Langzaam gleed zijn blik over het papier heen;
Tyson,
Tegen de tijd dat je dit leest zit je waarschijnlijk al goed en wel in Kalos en ben je je reis al begonnen. Een oude vriend van mij heeft vlak na je vertrek contact met me opgenomen en gezegd dat hij een Pokémon had, hij zocht een trainer voor deze Pokémon. Uiteraard dacht ik meteen aan jouw knul, ik weet dat je niet zo zeker bent van jezelf maar zoals jij omgaat met je Pokémon weet ik diep vanbinnen dat je het in je heb. Je bent na alles wat je is overkomen sterker dan je werkelijk bent. Je hebt Kyro en Kurai aan je zijde en ik zou graag willen dat je deze Pokémon ook over neemt; Koji-san is op de hoogte van alles en zodra je in Geosenge Town bent, zoek contact met hem op. Ik weet zeker dat je veel aan de Pokémon zal hebben, ongeacht welke soort het ook is, je hebt mijn zegen knul, heel veel succes op je avontuur en maak er wat van,
opa.
De tranen stonden nog net niet in zijn ooghoeken ondanks dat hij toch wel even moest slikken en niks wist uit te brengen. Desondanks voelde zijn Pikachu en Riolu dat er meer aan de hand was, want Daichi legde een van zijn pootjes op zijn arm en duwde Kyro zijn kopje tegen zijn wang aan. “Ik ben oke,” sprak Tyson trillerig en zette vervolgens de Eevee voor zijn voeten naast de rest neer, die half slaperig uit haar oogjes keek. Zoals verwacht keek het wezentje paniekerig rond maar Tyson liet zich langzaam op de grond voor haar neerzakken en haalde een lege Pokéball te voorschijn. Dit trok de aandacht van de Eevee die op haar beurt vragend naar de jongen keek, die zijn hand met de lege Pokéball erin, uitstak naar het wezentje. Hij wilde niet meteen een gevecht hebben, zeker nu niet omdat hij het geen gepast moment vond.. de jongen wilde haar eerst vragen om met hem mee te gaan. “Zou je het wat vinden om met ons mee te gaan?” vroeg Tyson toen ietwat aarzelend aan de bruine pluizebol. Even liet de Eevee haar oren ietwat zakken toen ze merkte dat Koji-san nergens meer te bekennen was en toen verdrietig terug keek naar Tyson met haar donkere ogen.
“Vee,” piepte het wezentje maar leek zichzelf toen weer te herpakken. “Koji-san is al naar huis, denk ik,” sprak de jongen weer en aaide met zijn vrije hand over het hoofdje van de Eevee. “Maar je bent hier meer dan welkom,” voegde Tyson er nog met een kleine doch vriendelijke glimlach, er aan toe.Ook zijn Pokémon stemde hiermee in, zelfs Kyro die moeite had met het accepteren van nieuwe teamleden. Vrijwel direct scheen de Eevee zich te herpakken en sprong toen vrolijk in zijn armen, ze duwde met tranen in haar ogen diens kopje tegen zijn schouder aan. Tyson drukte haar met een arm dichter tegen zich aan waardoor hij besefte dat dit een soort van ja was. Zijn blik gleed opdat moment naar Daichi en Kyro toen hij besefte dat er een gevecht aan kwam.. hij wilde graag zijn Pikachu inzetten, kijken of zijn nieuwe aanval al wat beter werkte, maar toch wilde hij ook een keer met zijn Riolu een gevecht houden. De Eevee had blijkbaar ook door dat er een gevecht ging komen want het wezentje stond al tegenover hem in een gevechtspositie, te wachten. Hij besloot om toch maar zijn Pikachu in te zetten zodat de rest kon meekijken, Jiro kon hier heel van leren voor in de toekomst. Tyson wierp een blik op Kyro die vrijwel meteen doorhad dat hij aan de beurt was voor het gevecht en sprong dus snel van zijn schouder. Het werd dus Pikachu tegen Eevee, een Kanto gevecht.. huh? Tyson grijnsde breed en gooide zijn wijsvinger naar voren. “Kyro, begin met een Quick Attack!” riep Tyson naar de Pikachu, die zich tegen de grond afzette en met een witte streep achter zich op de Eevee afrende. De bruine pluizebol had niet in de gaten dat Kyro en Tyson, al zo snel in de aanval gingen en werd door de Pikachu volop geraakt. Even was ze overdonderd door de snelheid en de impact die de Pikachu had gemaakt. De Eevee schudde het van zich af en ging vrij snel de tegen aanval in door een Tackle te gebruiken.
Kyro kon doordat hij zo dichtbij stond uiteraard de aanval niet ontwijken en werd naar achteren geslingerd toen de Eevee op hem inbeukte. De Pikachu herstelde zich vrij snel van de klap en vonkte dreigend naar de Eevee. “Sla terug met je Thundershock!” brulde Tyson die zijn hand tot een vuist had gebald. Kyro liet zich dit geen tweede keer ontzeggen, balde zijn vuistjes en ontlaadde vervolgens zijn elektriciteit die recht op de bruine pluizebol afging, die aan de kant sprong en hierdoor de straal ontweek. Weliswaar was Kyro zo slim om zonder op een bevel te wachten, zijn donderstraal een stukje naar links schoot. Dit keer raakte hij de Eevee wel die voor een moment even versuft uit haar ogen keek. Tyson was echter niet van plan om het hierbij te laten net als Kyro. “We gaan je nieuwe aanval uitproberen!” riep Tyson naar de Pikachu die opkeek en zelfverzekerd knikte. “Doe je Electro Ball, Kyro!” voegde hij er met luide stem aan toe. De Pikachu grijnsde breed, begon vervolgens met zijn staart te zwaaien dat energie begon af te geven en slingerde de elektrische bal naar de Eevee toe. Door de snelheid van de aanval en omdat ze toch wel wat versuft was door de Thundershock, werd de Eevee weer geraakt, volop. Ze besloot het er niet bij te laten en sloeg terug met een Swift, op zijn beurt kon de Pikachu deze aanval niet ontwijken. Kyro krabbelde moeizaam overeind als teken dat hij het niet op ging geven.. zonder eigenlijk op een instructie van Tyson te wachten zette de Pikachu zich tegen de grond af, rende met vonkende wangen op de Eevee af. Tijdens het rennen verscheen er weer een witte streep achter hem, hij wilde net op de Eevee inbeuken maar ze ontwijk het. Kyro echter, had dit al voorzien, herstelde zich snel waarna hij haar staart vastgreep waarna zijn wangen begonnen te vonken. De Pikachu ontlaadde zijn energie terwijl hij de Eevee vast had bij haar staart, dit kon ze onmogelijk ontwijken maar probeerde desondanks Kyro van zich af te schudden. Het lukte haar niet omdat de Pikachu zich stevig vasthield. “Kyro, zo is het genoeg!” riep Tyson geschrokken. Hij wist wel dat er genoeg schade toegebracht moest worden maar.. hij wilde niet dat ze onnodig gewond zouden raken, hij wilde de Eevee wel levend hebben. De Pikachu stopte onmiddelijk en liet het bruine wezentje daarom ook los. De Eevee bleef versuft op de grond liggen en bleef roerloos op de grond liggen, de vonken kwamen nog van haar vacht, dit was voor Tyson het teken om de Pokéball te gooien, met een ferme zwiep gooide hij het ronde voorwerp naar de Eevee, die door de rode straal werd opgezogen. Hij zich voor ogen dat ze er misschien niet meteen in bleef zitten maar toch hoopte hij van wel.. dat ze bleef zitten.
