Snow~! {Abigail}

Toen het pad opeens van droog naar sneeuw veranderde verscheen er een werkelijke frons op haar gelaat. Maar alsof de Seel het had gevoeld dat er sneeuw op de grond lag, klapte ze uit haar pokeball en rolde zich op in het witte poeder. "Pam ..!" Riep Abigail, waarbij de jonge Seel wat verbaasd opkeek en een zacht keffend geluidje maakte en vervolgens weer verder rolde. Ugh, de Seel leek zich maar niet te kunnen concentreren op haar trainingen. Met een zucht achtervolgde ze de Seel, die vlak voor haar tot stilstand kwam, waardoor Abigail een plotselinge stop moest maken, en balanceerde vrolijk op haar staartje. Alleen die vrolijkheid bleef niet lang, want in haar rug werd ze geraakt door een sneeuwbal. Een gepijnigd piepje kwam uit de keel van de Seel, die bibberend in elkaar dook.
In de verte zag Abigail een pokemon staan, waarschijnlijk was het een wilde, maar Abigail kon door de druk piepende Seel even niet helder na denken dus haalde ze Hannibal tevoorschijn. "Metal Claw!" Riep ze uit, terwijl de Lairon op volle snelheid op de Snover afstormde en met zijn glimmende klauw uithaalde naar de pokemon. Dat zou hem wel eens leren!

Hannibal wilde net uithalen toen de Snover een aanval op de grond verrichte waardoor de zware Lairon niet van richting kon veranderen en doorgleed, om vervolgens heel hard tegen een boom aan te knallen. Met een woeste grom draaide de pokemon zich om en zonder ook maar iets van Abigail gehoord te hebben stormde hij weer op de pokemon af, zijn voorhoofd glansde door de Iron Head die hij richtte op de Snover.

De staal pokemon bulderde op de Snover af en met een immense klap beukte hij met zijn kop in op de ijs pokemon, die er al redelijk uitgeput uit zag. Waarom ging hij niet gewoon weg? De wildernis in? Nou goed, Hannibal kon nog wel door. Maar nee, de pokemon begon plots een melodie te zingen, waardoor Hannibal op zijn poten begon te wankelen en vervolgens op zijn zij viel, in een diepe slaap. "Hannibal!" Riep Abigail uit en rende vlak langs de Snover om zich te ontfermen over haar pokemon, die diepe slaap geluiden voortbracht. Pas toen merkte ze iemand op en haar ogen werden groot. "Is.. is deze pokemon van jou?" Bracht ze bijna ademloos uit.

Het meisje liet de pokemon verdwijnen in haar pokeball, dus dit gaf eigenlijk al antwoord op haar vraag. "Sorry, ik heb alleen gehandeld als dat ik als trainer zou moeten handelen als in een battle. Hij word vanzelf weer wakker." Abigail schudde schuldbewust met haar hoofd en liet Hannibal ook maar terugkeren in zijn pokeball, voordat hij wakker zou worden en in een woedende razernij het meisje zou aanvallen, die zich had voorgesteld als Alana. "Nee, ik dacht dat jouw pokemon een wilde was en mijn Seel was geraakt door een sneeuwbal. Ai, ik had niet zo naïef moeten reageren. Ik hoop dat hij in orde is." Pam was ondertussen naar de twee trainers toegerold en kefte weer heel blij.