You know you want it ♥ || &Lilium!

Taking this to the grave

Het leek erop dat Lilium zelfs niet normaal kon blijven staan als hij schrok, want hij botste zacht tegen haar aan en al gauw hoorde hij het plofje wat betekende dat het blondje de grond had geraakt. Na van de schrik bekomen te zijn, draaide Aiden zich dan ook naar haar om en zakte hij neer, waardoor hij voor haar hurkte. “Ach, kom op Lillipupje, of moet ik je weer gaan tillen?” vroeg hij, net wat te vermaakt, waarna hij zich weer overeind zette en zijn hand naar haar uitstak, alsof hij haar wilde zeggen dat ze maar snel weer overeind moest komen. Immers vond hij het best vermakelijk om haar te zien schrikken, maar het vinden van de uitgang vond hij ook niet heel erg. Hij wilde namelijk niet dat het zo ver zou gaan dat ze zou gaan huilen, want dan moest hij weer serieus na gaan denken of hij niet wat te ver ging. En dat verpestte zijn humeur toch wel een beetje.

Taking this to the grave

Het blondje stelde voor te gaan zoeken naar de uitgang, na zijn hand aangenomen te hebben om overeind te komen. Aiden knikte droogjes en wachtte af tot ze zou gaan lopen, maar het leek erop dat ze nog geen ballen had gekweekt. Hij moest voor. Zonder enige waarschuwing kwam hij tot stilstand voor een deur, om deze te openen en een kamer te betreden. Bij het zien van een raam deed hij een poging het te openen, maar al te soepel ging dit niet. Even zuchtte hij, voor hij het blondje met een fronsje aankeek. Helaas had hij niet het idee dat haar kippenkracht helpen zou, dus wandelde hij richting het tweede raam en zette hij zijn handen eraan. Als het nou eens open zou gaan, zouden ze niet helemaal hoeven zoeken naar een deur…

Taking this to the grave

Het blondje stelde voor het te breken, maar dit was natuurlijk geen al te goed idee omdat het ervoor zou zorgen dat de splinters en glasscherven hen ervan zouden weerhouden het raam door te komen. Dan zouden ze alsnog op zoek moeten gaan naar iets anders, want zin om zijn benen open te halen had hij niet.
Het laatste beetje kracht wat nodig was, was schijnbaar zo weinig dat Lilium het kon bieden en het raam schoot open. Ongeduldig als ze was keek ze als eerste naar buiten en hij merkte al snel genoeg dat ze niet geamuseerd was. Oh, ja, tweede verdieping. Droogjes stak ook hij zijn hoofd naar buiten, blikkend op de regenpijp die langs het raam liep. Oh, joh! Dit was net als toen hij nog wat jonger was. Zonder enig woord te zeggen klom hij de vensterbank op en stak hij zijn hoofd door het raam, waardoor hij de kans kreeg de regenpijp beet te pakken. Na even te testen of het ding stevig was, keek hij Lilium aan. “Kom mee,” sprak hij, niet wachtend op een reactie voor hij het raam uitstapte en zijn voeten tegen de muur zette, om zichzelf steeds stukje bij beetje naar beneden te laten komen, tot hij op de grond landde en omhoog keek naar het openstaande raam. “Hup hup!” riep hij uit. Hey, als ze vallen zou, was hij degene die haar vangen moest. Ergens had hij het idee dat dat meer zeer zou doen dan het vallen zelf.

Taking this to the grave

Voor de verandering deed Lilium niet wat het makkelijkst zou zijn. Een zucht kwam uit de mond van Aiden, terwijl hij even naar de Pikachu blikte. Deze keek ook ongeduldig naar boven. Het leek erop dat het wezentje moe was en de dag een beetje zat was. Aiden glimlachte droogjes en hoore Lilium roepen, waardoor hij licht grinnikte. “Je kan ook daar boven blijven wachten! Halloween is over dus ik denk dat niemand je hier komt zoeken. De geesten houden je vast wel gezelschap,” riep hij haar, net wat te geamuseerd zoals ze van hem gewend waren, toe. Oh, ja, dit vond hij geweldig. Gewoon al het feit dat ze nu iets moest doen wat ze doodeng vond, iets wat hij al van kinds af aan deed. Want, als je huisarrest had en je wilde naar buiten, dan was die regenpijp vet handig.

Taking this to the grave

Geamuseerd keek Aiden naar boven hoe het meisje riep niet naar beneden te klimmen. Hij sloeg zijn armen geduldig over elkaar heen, terwijl hij zag hoe ze zich omdraaide en weg liep bij het raam. Zou ze serieus in haar eentje het spookhuis doorgaan? Het was vast en zeker afwachten tot er gegil klonk… En ja, hoor. Een luide gil, veel luider dan alles wat eerder geklonken had, vulde de lucht en het duurde niet lang voor hij haar uit het raam zag klimmen. Het was al binnen no-time zichtbaar dat het gehaast ging. “Li-” begon hij nog, maar hij zag al hoe ze naar beneden gleed en kneep zijn ogen bijna dicht. Toen het glijden echter over ging in een echt geval, schoot hij naar voren en stak hij zijn armen uit. Oh, Arceus, nu was het hopen dat ze geen vetrollen verborg onder d’r kleding…

Taking this to the grave

Erg zwaar was ze niet, maar gezien de vaart waar ze mee aan was komen zetten, was het behouden van je evenwicht zeer lastig. Gelukkig wist Aiden de schade te beperken door zich door zijn knieën te laten zakken, waardoor hij het meisje, half hurkend, in zijn armen wist te houden, één wenkbrauw opgetild voor hij haar droogjes op de grond liet vallen - van wel een hoogte van zo’n 50 centimeter!! - en overeind ging staan, zijn ene wenkbrauw nog altijd omhoog. “Nou, dat ging minder soepel dan verwacht, is het niet?” vroeg hij droogjes, voor hij even naar het raam waar ze vanuit was gekomen blikte. Hij schudde langzaam zijn hoofd, terwijl hij een keer zuchtte. Wat een onhandig ding was het toch ook.