Denderend reed een trein op een flink tempo over een spoorweg heen. Hieruit staarde glazig een jongen uit het raam die naar het langsflitsende landschap buiten de trein terwijl hij zijn hoofd ondersteunde met zijn hand. Lange reizen waren niet echt een ding die de veertienjarige knul graag deed meestal was het lange stilzitten een ding waar hij niet zo van hield. Buiten het wachten of het missen van een vlucht vond hij naar buiten staren nog niet het ergste. Tim was echter niet alleen want hij reisde samen met een kleine Pichu die languit op zijn schoot in slaap was gevallen. Soms zou hij willen dat hij net als Koda ook wat slaap in kon halen maar dat zou betekenen dat hij waarschijnlijk de halte zou missen.Niet zo’n goed idee dus. Loom richtte de jongen zijn blauwe ogen op Koda en aaide haar liefdevol over haar kopje heen. Het wezentje duwde haar kleine neus tussen haar pootjes waar ze ongestoord verder bleef slapen. Tim glimlachte warm naar de kleine Pokémon voor hij een blik wierp op zijn horloge. Het was al laat in de middag, kwart over drie, wat dus betekende dat Lumiose City in de buurt moest zijn.. tenminste dat was zijn eerste stop waar hij zijn zoektocht zou gaan beginnen. Tim probeerde over de rugleuningen naar het bordje te kijken waar de trein zou stoppen alleen omdat Koda op zijn schoot lag kon hij niet opstaan om te kijken of ze al in de buurt waren.
Tim duwde op het knopje van zijn mp3 speler zodat de muziek zou stoppen met spelen en deed zijn hoofdtelefoon af. Opdat moment liep een conducteur voorbij wat hij zag vanuit zijn ooghoeken. “Uhm pardon meneer,” zei Tim tegen de man die stopte met lopen en zich op hem richtte door half om te draaien. “..wat is er jongen?” vroeg de conducteur vriendelijk. “..hoe lang duurt het nog voor we in Lumiose City aankomen?” beantwoordde Tim de wedervraag van de conducteur. Deze knikte langzaam voor hij snel een blik wierp op zijn horloge en kort knikte naar de jongen dat hij de vraag gehoord had. “Zometeen over een kwartier arriveert deze trein op het station van Lumiose City.” De jongen glimlachte dankbaar naar de man voor hij kort een knikje gaf als reactie. “Bedankt meneer,” was het enige dat Tim zei en de conducteur draaide zich weer om, om verder met zijn werk te gaan. Dit betekende dus dat hij zijn spullen uit het bagagerek moest halen zodat hij zijn tas niet zou vergeten want daar zaten wel al zijn belangrijke spullen in. “Uhm Koda.. hé Koda..wordt eens wakker meisje,” zei hij op een zachte fluistertoon en aaide haar voorzichtig over haar wang om te voorkomen dat hij een schok zou krijgen van de Pichu omdat ze schrok. Koda kreunde slaperig voor ze overeind ging zitten en met haar poot in haar ogen wreef. “..pii..?” murmelde Koda slaapdronken en knipperde wat sufjes met haar ogen. “Sorry dat ik je wakker maak.. maar we zijn bijna in Lumiose City, kleintje,” zei Tim terwijl hij Koda op de stoel naast zich neerzette zodat hij op kon staan, Gelijk veerde de Pichu overeind waarbij haar oogjes vrolijk begonnen te twinkelen, enthousiast omdat ze stond te popelen om de stad te gaan verkennen terwijl ze daarnet nog half sliep. Wat waren Pichu toch vreemde wezens.
Tim grijnsde breed naar de kleine Pokémon om aan te geven dat hij haar enthousiasme wel waardeerde. Vlug pakte hij zijn tas uit het rek boven zijn hoofd en deed hem om een van zijn schouders, gevolgd door de ander. Koda sprong via haar zitplaats tegen zijn arm op, waar ze zich een weg baande naar zijn schouder. Daar zat zijn Pichu altijd als ze op pad gingen met elkaar dat was haar favoriete plek omdat ze niet graag in haar Pokéball zat. Gek genoeg maakte Tim daar niet zo’n een probleem van omdat hij het wel gezellig vond om met zijn Pichu samen te reizen. Plus hij was het gewend dat Koda altijd buiten haar bal was. Algauw nadat Tim zijn spullen had gepakt en met Koda naar de ruimte liep om uit de trein te stappen, arriveerde de trein bij het station. Het rijtuig siste luid wat zelfs hoorbaar was binnen de trein zelf waarop de deuren open gingen. Tim stapte op het perron terwijl hij de omgevingen even snel in zich opnam. Een groot billboard kondigde aan dat de trein was aangekomen op het station en dat de eerstvolgende trein over een half uurtje zou vertrekken, terug naar Couriway Town. Binnen het station drong ook de geur van gefrituurd eten zijn neus binnen waardoor hij zich realiseerde dat hij en Koda nog helemaal niks gegeten hadden. Echt veel tijd had hij daar niet voor kunnen vinden. Hierop begon zijn maag luid te protesteren dit negeerde de jongen maar even voor het gemak. Tim liep richting de uitgang van het station om zijn eerste blik te werpen op Lumiose City. Dit was net zoals Castelia City een drukke stad met veel verkeer en veel mensen die gehaast op weg waren van hun werk naar huis.
Even slaakte Tim een diepe zucht niet helemaal zeker wetend welke kant hij op moest naar het lab. Tsja halsoverkop vertrekken van huis zonder een Pokédex en extra Pokéballen om zijn reis te beginnen was niet zo’n handig idee geweest van de jonge trainer. Hij had misschien eerst langs moeten gaan bij Professor Juniper maar dat vond hij zelf een heel gedoe omdat het niet dichtbij huis was geweest. Dat had zijn reis tijd nog langer en ingewikkelder gemaakt dan dat het al was. Want eenvoudig even een reisje plannen naar Kalos was vanaf Unova was bijna onmogelijk zonder vertragingen. “Enig idee welke kant we op moeten?” vroeg Tim zich hardop af waarbij Koda haar aandacht op hem richtte. “Pichu..?” piepte ze ietwat verward waarop Tim het wezentje over haar roze wangetje aaide. Hierbij sloot Koda haar oogjes als teken dat ze genoot van de aandacht. "Geeft niks," zei hij tegen de kleine Pokémon. Het was ook niet het probleem van de Pichu maar dat van hem. Het tweetal slenterde achter de horde van mensen aan die richting een zijstraatje gingen maar Tim had al gauw in de gaten dat het niet de goede kant was naar het lab. Hij kwam bij een pleintje uit waar een grote toren in het midden stond. Vol enthousiasme zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Koda met twinkelende oogjes naar de toren keek die met het puntje bijna de wolken leek aan te raken. De Pichu popelde om een kijkje te nemen maar bleef ondanks haar enthousiasme op haar plek zitten. “Wat zou ik daar graag een kijkje nemen..” mompelde Tim maar voelde op dat moment een hand op zijn schouder. Hij schrok van de plotselinge aanraking en draaide zich om naar de eigenaar van de hand dat een man scheen te zijn. Deze had zwart haar met een labjas waarvan de mouwen waren opgestroopt en een lange donkere broek met puntschoenen. “Jij bent vast Tim?” vroeg de man onverwacht waardoor de jongen langzaam knikte. “Ja dat klopt.. hoezo vraagt u dat als ik vragen mag?” reageerde Tim met een wat achterdochtige ondertoon in zijn stem. “Maak je geen zorgen.. ik ben Professor Sycamore maar dan ben jij vast die Tim waarnaar ik opzoek ben,” reageerde de Professor en wenkte naar hem dat hij mee moest komen. “..ik kon u lab niet vinden,” zei Tim waarbij hij met een beschamende blik naar de grond keek waar bij de professor zijn schouders ophaalde. “Dat geeft niet daarom heb ik ook strikte orders van je moeder gekregen om je bij het station op te komen halen,” vertelde de man met een klein grijnsje rond zijn lippen. Tim grinnikte even bij deze opmerking voor hij een blik uitwisselde met Koda die zijn gezichtsuitdrukking weerspiegelde. Tsja zijn moeder had daar wel een punt al had hij later wel zijn Staravia mee laten helpen zoeken als de Professor hem niet eerder had gevonden.
Samen met de Professor liep Tim een steegje uit waar even verderop een auto geparkeerd stond. De man ging hem voor door de deur open te doen zodat Tim samen met Koda in kon stappen. Hij deed zijn rugzak af en pakte zijn Pichu van zijn schouder die hij in zijn armen vasthield na zijn gordel te hebben omgedaan. Ook de Professor stapte in de auto en startte niet veel de motor waarop ze begonnen te rijden richting het lab. Lumiose City leek vele malen groter te zijn dan Castelia City want overal waar hij keek zag hij tussen straatjes en donkere steegjes. Er waren ook een hoop bruggen over de grachten van de stad dat maakte het voor hem nogal groot. Want waar hij vandaan kwam hadden ze niet veel grachten met bruggetjes. “Lumiose City is geweldig!” zei Tim enthousiast toen hij voor de zoveelste keer een winkelstraat voorbij zag komen en keek even kort naar de professor die een geforceerde glimlach rond zijn lippen toverde. “..Ja.. als je het zo bekijkt wel,” sprak de Professor wat afwezig. Beduusd zijnde door de reactie van de man wisselde Tim weer een blik uit met Koda die de plotselinge verandering ook had opgemerkt. Dat was vreemd het leek wel alsof de Professor het helemaal niet zo’n fijne plek vond. De auto stopte waarop de man de sleutel uit het contact haalde en zijn deur opende. Tim volgde het voorbeeld van de professor die zijn auto op slot draaide en het hek opende van zijn lab. De jongen liep om de auto heen om de man te volgen naar binnen terwijl hij tijdens het lopen een van de hengsels om zijn schouder heen had gegooid. Op zijn horloge kon Tim zien dat het al tegen een uur of half tien was en dat de Professor rustiger was geworden dan hij in de auto gezeten had. De jongen vroeg zich in eerste instantie af wat er gaande was maar besloot wijselijk zijn mond te houden. “Ik stel voor dat we morgenochtend de rest afhandelen en dat je nu lekker gaat slapen want ik hoorde van je moeder dat je een lange reis achter de boeg hebt,” zei de professor en draaide zich naar de jongen om toen hij dit had vertelt. Tim knikte instemmend op deze woorden en keek even kort naar Koda die een geeuw onderdrukte. “Dat lijkt me niet zo’n heel slecht plan,” gaf de jongen als reactie en zette zijn rugzak op een bureau stoel neer. Al vond hij dat de Professor zich vreemd gedroeg maar toch voelde hij zich moe net alsof hij een jetlag had van de reis. Aan het vreemde gedrag van de man dacht hij al niet meer toen zijn eten werd voorgeschoteld door een van de assistenten en hij zonder te denken begon te eten. Koda, Skye en Hero aten met hem mee omdat hun ook honger hadden gekregen inmiddels. Na het eten was het voor de jongen vanzelfsprekend dat hij naar bed ging zonder ook nog maar na te denken over wat er was gebeurd vanavond.
Tim werd de volgende ochtend vroeg wakker waarbij hij zich uitgebreid uit rekte. De zon scheen door een klein spleetje van de gordijnen zijn kamer in waar hij had geslapen. Zijn Pichu lag met haar pootjes gespreid over het kussen heen. Koda was door de reis heel erg moe wat niet zo heel gek was omdat het voor de kleine uk best een grote onderneming was. Het had letterlijk al haar energie gekost de reis van Unova naar Kalos. Daarom liet de jongen haar ook nog maar even liggen en zag vanuit zijn ooghoeken een krant liggen op het nachtkastje. Deze pakte hij ervan af en las de kop van het artikel;
DETECTIVE VERDWIJNT RONDOM VERDACHTE OMSTANDIGHEDEN
De jongen fronste zijn wenkbrauw eventjes toen hij dacht dat dit artikel over zijn vader ging. Maar besloot niet om verder te leven toen hij voetstappen op de gang hoorde en legde snel de krant terug op zijn plek. Als dit over zijn vader ging had er wel een hele andere kop gestaan op de voorkant van een krant. Tim schrok op toen er op de deur werd geklopt waarna hij snel naar de deur toe snelde om deze te openen. Een assistent van de Professor stond voor de deuropening. “Ah Tim, je bent al wakker de Professor verwacht je al in het lab,” sprak de vrouw op een vriendelijke toon waarop de jonge knul knikte en vlug zijn tas van de stoel pakte. Koda schepte hij van het kussen af met zijn handen en hield het kleine wezentje als een baby in zijn armen. “Ik kom eraan!” zei hij haastig en stapte in een snelle looppas achter de vrouw aan. Deze hield een deur voor hem open waardoor hij heen kon lopen om zich aan de zijde van de Professor te voegen. “Ha Tim! heb je een beetje kunnen uitrusten?” vroeg hij aan hem waarop Tim knikte maar zag dat de blik van de man op zijn Pichu bleef steken die langzaam wakker aan het worden was. “Jazeker alleen Koda is nog heel erg moe van de reis,” gaf hij als reactie waar de Professor bij knikte en een brede glimlach om zijn lippen had getoverd. De jongen vond het nogal raar dat de man nu niet meer zo afwezig deed als gisteravond. Er speelde hier in Lumiose City rare dingen maar wat hem vooral bezighield was waarom zijn moeder had gevraagd of de Professor hem van het station had moeten ophalen. Hij was toch zeker wel oud en wijs genoeg om zelf zijn weg te kunnen vinden? Tim slaakte een diepe zucht voor hij zich richtte op de Professor. “Het is niet echt standaard maar hier heb je je Pokédex en wat Pokéballen om je reis mee te beginnen,” sprak de man die hem vijf lege Pokéballen en een gloednieuwe Pokédex overhandigde die de jongen aanpakte van de man. “..maar de Pokédex heb je nodig voor op je reis als je niet weet met welke Pokémon je te maken krijgt,” voegde hij er nog aan toe. Hij knikte met zijn hoofd als reactie dat hij de woorden van de Professor had gehoord. Alles stopte hij zorgvuldig in zijn rugzak. “Bedankt dat ik mocht overnachten Professor maar ik moet nu toch echt gaan,” zei Tim terwijl hij zijn tas goed om zijn schouders deed en een hand uitstak naar de man. “Geen dank jongen, veel succes met je reis door Kalos!” Tim wisselde met Koda een veelbetekende blik uit en draaide zich toen om om naar de deur toe te lopen. Hij was de Professor dankbaar voor zijn gastvrijheid maar nu moest hij toch echt gaan. Ontbijten kon hij ook in het Pokémon center doen maar hij wilde nu wat meer van de stad zien en ontdekken. Voor hij zijn weg vervolgde naar de volgende stad.
