Gefrustreerd marcheerde Hailey door haar slaapkamer heen om spullen en wat kleding in haar tas te proppen. Het liefste wilde ze meteen vertrekken maar dat leek haar in eerste instantie niet zo'n goed idee, dus pakte ze snel een lange broek en een jas die ze in haar tas propte plus haar portemonnee waar nog wat geld in zat. Terwijl zij haar spullen pakte zat een klein geel wezentje op haar bed te kijken hoe het meisje haar tas vol propte. Het was duidelijk aan zijn uitdrukking te zien dat Sparky zich zorgen maakte om het meisje. "Pika…" murmelde Sparky wat onverstaanbaar waardoor Hailey zich omdraaide naar haar Pikachu waar ze de bezorgde blik op merkte van het wezentje. De brunette deed daarom een stap in de richting van Sparky om hem van het bed te tillen, waarbij ze hem over zijn hoofd aaide. 'Maak je geen zorgen, kleintje.. we redden het wel,' zei ze in een poging om Sparky wat tot rust te laten komen. Aan zijn uitdrukking was vervolgens te zien dat hij daar niet zo van overtuigd was als dat zij was. Hailey gaf de Pikachu ergens wel een beetje gelijk omdat ze niet goed wist wat deze situatie haar ging brengen. Want een Pokémon reis hoorde je eigenlijk vanaf het begin goed voor te bereiden maar daar was ze nu een beetje laat mee.. ze had geen spullen om te beginnen of überhaupt een idee waar ze moest beginnen.
Hailey zuchtte even voor ze haar blauwe ogen op een foto lijstje richtte. Ze stond er met haar broer op.. toen nog heel onschuldig en leek haar leven nog perfect tot op de dag dat ze erachter kwamen dat ze anders was. Hoe erg de brunette het ook vond om dit huis te moeten verlaten zou ze niet anders willen dan haar eigen pad te volgen.. op haar manier. Als ze hiervoor op straat werd gezet dan was dat maar zo. Hailey legde haar hand op het fotolijstje en legde het lijstje op zijn kant zodat de foto niet meer zichtbaar was. Met een snelle beweging gooide ze een van de hengsels van haar tas om haar schouders heen zodat haar rugtas om haar rug zat. “Sparky kom maar.. we gaan,” mompelde ze ietwat afwezig en wenkte naar het gele wezentje dat alert opkeek toen hij zijn naam hoorde. De Pikachu sprong soepeltjes van haar bed waar hij zich een weg baande naar haar schouder zodra hij dichterbij was. Het meisje liep met snelle passen over de gang richting de trap daar zag Hailey dat haar vader inmiddels vergezeld werd door haar moeder. Beide keken met een afkeurende blik naar hun dochter die stug hun blik meed. Ze kon de walging van haar moeders gezicht aflezen toen ze zag dat Sparky op haar schouder zat. “Trek je daar niks van aan..” fluisterde ze tegen haar Pikachu die nerveus met zijn pootje aanstalten maakte om van zijn plek te springen maar bleef zitten toen het meisje hem dit toe fluisterde. Zonder ook maar een woord te zeggen tegen haar ouders, opende Hailey de voordeur toen ze van de trap af was gelopen en langs de twee volwassene was gemarcheerd. Het interesseerde haar helemaal niet wat zij dachten over haar besluit en gooide de deur met een harde klap achter zich dicht waardoor de gevel trilde door de impact die de klap had gehad. Dat voelde zo goed om te doen.
[closed]
