Oh look, a rematch

Daar was hij dan weer... Weer terug in Cyllage City, de stad waar hij compleet verslagen werd door de gym leader Grant. Dit maal zal hem dat niet overkomen. Hij vreef eventjes over zijn litteken over zijn nu blinde rechter oog en zuchte diep. Hij had zo veel meegemaakt deze afgelopen paar weken. Hij was niet meer de oude. Wat zou Grant opkijken. Hij verliet Cyllage City met een arm in het gibs en komt terug met een blind oog. Zijn grijze pupil starend naar het rots gelegen stadje voor hem. Hijzuchte diep en liep op de buitenwijken van het stadje af. Hij zou nog eventjes een paar dagen trainen voordat hij Grant een bezoekje zou bieden. Spirit was in dat helse vuur geëvolueerd in een Hitmonchan. Nu dat hij een Hitmonchan was had hij een enorm sterk voordeel tegen Grant z'n Amaura. Die had de vorige keer Nightshade in het gevecht verslagen, maar nu dat hij Spirit had was hij Grant een stapje voor. Fighting types zijn enorm sterk tegen zowel ijs als steen dus Spirit zou een onaangename verrassing zijn voor de Amaura. Hij grinde bij het idee van de Amaura die hem zo finaal had ingemaakt plotseling overmeesterd worden door zijn nieuwste aanwinst... Dat deed hem denken. Ze waren veel sterker geworden sinds zijn laatste confrontatie met Grant, maar wie het meest veranderd was was hijzelf. Hij was altijd zo gericht op het worden van pokémon meester dat hij niet meer dacht aan het heden, maar focus legde op de toekomst en training. Zijn levensveranderende moment in het vuur had hem wat geleerd, hij moest minder letten op wat komen zou en meer letten op het genieten van het heden. Hij zou hoe dan ook niet afwijken van zijn doel van pokémon meester, maar hij moest het rustig aan doen. De tijd zou hem veranderen en schapen tot een betere trainer, maar dat was sneller gezegd dan gedaan. Hij stond te popelen om Grant weer uit te dagen en koers zetten op de volgende gym. Hij was weer eens niet aan het nadenken over waar hij was en naartoe liep en in gedachten verzonken vond hij zichzelf alweer aan de andere kant van Cyllage City met beide benen op de kade uitkijkend op de grote en adembenemende oceaan. Hetwas zo prachtig, zo wild en ontembaar. Hij liep rustig over de kade op weg naar dat café waar de vorige keer zijn bestelling opgehaald kreeg door een Delibird. Al snel had hij het café gevonden en nam weer plaats bij een tafeltje dat uitzicht bood op de wilde oceaan. De eeuwig blije Delibird waggelde weer naar hem toe en gaf hem een briefje waar hij een bestelling op moest schrijven. Jace keek even het menu door en schreef wat op het briefje en reikte het naar de Delibird. Die nam het briefje maar al te graag aan en liep weer blij waggelend naar binnen. Jace glimlachte naar de pokémon. De Delibird was waarschijnlijk voor de chef net zo belangrijk voor de werking van het café als Nightshade en Lily ware voor zijn kookritueel. Even later waggelde de Delibird weer naar buiten met een koffie op een dienblad. Hij gaf Jace de koffie waar een briefje bij zat dat las: De rest van uw bestelling komt er zo aan. Hij knikte en gaf de Delibird een poképuffin. De Delibird glimlachte en ging snel weer verder met werken. Het was drukker dan de vorige keer en hij kon hier en daar trainers zien met pokémon. Dit deed zijn pokédex op hol slaan en het klapte open en begon meteen de pokémon te scannen. Hij keek geschrokken naar zijn riem waar de pokédex op was gemonteerd en hoorde de robotische stem zeggen: “Tailow the tiny swallow pokémon. Taillow courageously stands its ground against foes, however strong they may be. This gutsy Pokémon will remain defiant even after a loss. On the other hand, it cries loudly if it becomes hungry.” en “Bagon the rock head pokémon. Bagon has a dream of one day soaring in the sky. In doomed efforts to fly, this Pokémon hurls itself off cliffs. As a result of its dives, its head has grown tough and as hard as tempered steel.” Hij glimlachte en dacht bij zichzelf: Er komen echt veel mensen op leuke café's af. Hij keerde terug naar zijn kop koffie en tuurde in de mok gevuld met de donkere vloeistof. Hij keek naar zijn spiegelbeeld over het koffie oppervlak en merkte meteen het litteken dat het vuur achter had gelaten en zijn rechter oog verblind had. Hij voelde zich opeens heel droevig tot hij dacht aan Vivienne en wat er zou zijn gebeurd als hij niet dat vuur in gesprongen was om haar en haar Weavile uit de brandende inferno te heisen. Het had hem wel zijn oog gekost, maar dat woog niet op tegenover hun leven. Doordat hij weer aan Vivienne dacht kreeg hij weer vlinders in zijn buik en besloot dat weg te spoelen met wat warme koffie. Hij was echt verliefd geworden op het meisje, maar hij mocht zijn gedachten niet laten afdwalen, niet nu. Hij moest nu trainen en zorgen dat zijn team opgewassen was tegen Grant z'n Tyrunt en Amaura. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij de Delibird even niet zag staan met zijn broodje. Hij nam het bord aan en kreeg de rekening toe gerijkt.  Het broodje was wel duur zeg, maarja niets aan te doen soms moest je wel. Hij betaalde de Delibird die hem blij aankeek en toen verder waggelde naar een andere klant. Hij nam een hap van zijn dure broodje, dit had beter een heerlijk broodje moeten zijn... Het was heerlijk. Nu was hij gewoon kwaad op zichzelf dat hij dit de vorige keer niet had geproefd. Tevreden ging hij door met eten toen er plotseling voor hem op de railing van het terras een pokémon ging zitten. Hij wist van verleden ervaringen dat dit een Wingull was. Volgens hem was het een water en flying type pokémon, maar hij wist het niet zeker, hij greep zijn pokédex erbij om het dier op te zoeken toen de Wingul zijn broodje plotseling van zijn bord mee nam en weg vloog. Hij keek de pokémon machteloos aan terwijl de pokédex met zijn altijd emotieloze toon zei: “Wingull the seagull pokémon. Wingull rides updrafts rising from the sea by extending its long and narrow wings to glide. This Pokémon's long beak is useful for catching prey.” Bedankt pokédex nu weet ik dat ook weer. Hij had geen vliegende pokémon om er achter aan te gaan. Al gauw was de Wingull uit zicht verdwenen. Dit was niet de eerste keer dat het feit dat hij geen vliegende pokémon had hem belemerde. Dit was het geval bij de Skarmory die hij had bevochten in de Lumoise Badland, maar voornamelijk was dit het geval bij zijn eerste gym gevecht tegen Viola. Hij zuchte en keek naar de richting waar de Wingull uit zijn zicht verdwenen was. Het had geen nut er achter aan te gaan... Hij stond op en zei tegen zichzelf: “Oké Jace het is genoeg geweest met het ontspannen en rustig koffie drinken. We gaan trainen.” Hij liep rustig de kade af  op zoek naar een plekje om te trainen voor het komende gym gevecht. Het begon al wat later te worden toen hij verder op het strand een kleine inham in de rots kliffen zag. Misschien kon hij daar rustig trainen. Hij ging het strand op en voelde meteen het zand zijn voeten verwarmen. Hij liep richting de inham en zag dat het strand lanzamerhand minder druk begon te worden, maar dat was begrijpelijk aangezien het over een uur ofzo donker zou worden. De lucht boven hem was gevuld met op de wind glijdende Wingull. Hij was dood op. Hij liep de in ham van de klif in en ging op een rots zitten. Hij legde zijn tas voorschichtig neer. Hij kon wel meteen in slaap vallen, want de afgelopen paar dagen waar best intense geweest. Hij zuchtte diep en liet vrijwel meteen daarna een geeuw, maar nu was niet de tijd voor rust. Hij wierp al zijn pokéballen op en al zijn pokémon kwamen tevoorschijn. Jace glimlachte naar ze en legde uit dat ze moesten sparren, maar het wel vriendschappelijk moesten houden. Het was hem misschien gewoon teveel geworden de afgelopen paar dagen. Hij begon alvast het eten voor te bereiden en kreeg meteen verwarde blikken van zijn pokémon. Meestal hielpen ze mee en deden ze het koken voorbereiden samen, maar dit keer deed hij het alleen. Hij wuifde glimlachend de verwarde blikken weg en gebaarde dat ze verder moesten trainen. Hij moest echt wennen aan zijn enkele oog. Vooral tijdens het gebruik van messen. Hij was vroeger bliksem snel, maar nu ging het enorm langzaam. Hij begon de uien te snijden en hij begon te tranen. Zijn pokémon keken geschrokken naar hun trainer, hij was de sinds het ongeluk best op zichzelf en nu was hij aan het tranen. Hij glimlachte en wees naar de uien en zijn pokémon moesten om hun overbezorgdheid lachen. Ze gingen verder met trainen, maar Jace wist werkelijk niet zeker of al het tranen door de uien kwam, hij was inderdaad niet meer dezelfde en dat zou hij ook nooit meer kunnen worden. Alles ging prima en de training verliep zoals gewoonlijk en het eten was in een mum van tijd klaar. Zodra de wolk van geuren bij zijn pokémon kam begonnen ze meteen te watertanden. Ze begonnen de rommel na het trainen op te ruimen en schoven aan bij het open kampvuur waarop Jace het eten had voorbereid. Ze smulden heerlijk van het eten en Jace bleek wat opgebeurd te zijn. Na het eten keerde Jace al zijn pokémon terug en zette zijn tent op. De inham was verlaten dus hier kon hij rustig zijn tent achtelaten, daarnaast had hij bijna geen geld om te stelen en een paar kook spullen. Hij hield zij pokéballen wel graag bij zich en keek over de zee. Het was practig terwijl de zon langzaam onder ging over de eindeloze horizon en de lucht geverfd werd in een donker oranje met licht roze wolken. Hij stak zijn aansteker aan en keek eventjes naar de vlam voordat hij z'n cigarette op stak. Hij moest weer helder gaan nadenken. Misschien zou een dipje in het water hem goed doen. Hij klede zich uit in zijn tent en deed zijn zwembroek aan. Hij haalde ook een plastic hoesje uit zijn tas die hij om zijn pokédex kon binden zodat deze waterdicht was en hij pokémon kon scannen onder water. Hij hing zijn riem met de pokédex en zijn pokéballs over zijn schouder zodat hij er snel bij kon. Hij liep zijn tent uit en nam een aanloop op de dichstbijzeinde steen die bij het water lag om verder een zandbank op te springen. Hij zette zich met volle kracht af, maar de steen duwde terug en lanceerde hem het water in op de zandbank. Het water kwam tot de helft van zijn onderbenen, maar hij zat er nu gewoon met zijn gezicht face-first in. Hij keek op en zag bij de oever een luid giegelende Dwebble staan. Hij was vast gecamoufleerd als die steen waarvan hij af wilde springen, maar hij had een nare grap uitgehaald en hem de zandbank op geslingerd met zijn gezicht tegen het zand onder water gedrukt. Hij kroop overeind en keek de pokémon streng aan. Oké dat had je niet moeten doen nudat hij net stoom af wilde blazen. Hij wierp zijn pokébal op en zei: “Abyss schakel hem uit...” Abyss kwam arrogant tevoorschijn en keek d'r trainer vragend aan. Hij had haar nooit opgedragen zomaar iets uit te schakelen zonder plan op restricties, het beviel haar wel. Ze rende door het water naar de kleine Dwebble die van schrik en angst zich in begon te graven. Hij was ver ondergrong voordat Absol bij hem was. Normaal gesproken had ze het sneller gehaald, maar met d'r vacht half in het water had ze het net niet gehaald. Jace keek naar de Absol die gefrustreerd tegen het zand aan het slaan was met d'r klauwen. Jace z'n knieën begonnen te knikken en tranen begonnen te vloeien. Abyss keek hem bezorgd en geschrokken aan. Ze rende naar hem toe en zeg zag hoe Jace op zijn knieën viel. Tranen vielen in het water terwijl Abyss bij hem aankwam en hem probeerde te troosten door hem kopjes te geven en hem klijne tikjes met d'r neus gaf. Jace keek treurig naar het water dat gerimpeld was door de vallende tranen en begon Abyss strak te knuffelen. Hij snotterde en zei tegen zowel zichzelf als tegen Abyss: “Wat is er toch met me? Ik was altijd zo gedreven om de vele pokémon van de wereld te zien en aardig te zijn voor alles en iedereen die ik tegen zou komen op deze reis...” Hij stopte met huilen en veegde de tranen van zijn wangen toen hij zei: “Waarom ben ik dan zo boos tegen alles. Wat is er toch met me aan de hand?” Abyss keek hem strak aan en smeet hem genadeloos neer met rijn rug in het water. Hij was enorm geschrokken van deze vreemde reactie tot hij zijn ogen opende. Daar boven hem hing de nu heldere sterren hemel in al zij glory. Ook kon hij zijn pokémon zien die over hem heen gebogen stonden en hem vriendschappelijk en begrijpend aankeken. Hoelang stonden ze daar al? Hadden ze alles mee gekregen? Abyss keek hem streng aan, maar dat veranderde al snel in een blik van begrip. Hij stond op midden op een zandbank omringd door zijn pokémon onder het heldere licht van de sterren. Ze waren er altijd voor hem, maar wat moest hij. Hij bald zijn vuisten in frustratie en keek naar zijn voeten in schaamte. Wat hij daar zag zou hem voorgoed veranderen, zijn spiegelbeeld. Pan nu zag hij het, dat wat zijn pokémon hem wilde vertellen. Daar in zijn spiegelbeeld werd alles duidelijk. Daar stond hij, een jongen met een boos gezicht met zijn rug gekeerd naar de rest van de wereld... Hij ontspande zijn gebalde vuisen en staarde naar zijn handen in ongeloof. Dus dit was wat er was veranderd... Het probleem was niet zijn zicht op de wereld dat veranderd was door het vuur, maar zijn kijk op diezelfde wereld. Hij was altijd zo blij en opgewekt, maar nu was hij boos op de wereld en vreemd van zichzelf. Hij keek op naar zijn pokémon die zich voor hem hadden verzameld en zei met een toon van verlichting: “Ik snap het...” Hij glimlachte nu weer voor het eerst sinds een paar dagen oprecht, niet alleen naar zijn team maar naar de wereld. Dat helse vuur had zijn zicht gedeeltelijk weg genomen en hij zou verdomd zijn als hij dat ookmet zijn kijk op alles zou laten gebeuren. “De wereld is nog niet van mij af. Bij lange na niet...” Zijn pokémon keken hem blij en terust gesteld aan toen hij zei: “Nee ik blijf nog een lange tijd schijnen in deze wereld en onze namen zullen we op de bladzijde van de geschiedenis schilderen als de ware pokémon master en zijn team van de meest geweldige pokémon die iemand zich kan toewensen.” Hij opende verwelkomend zijn armen en werd meteen geknuffeld door de hele bende. Ze vielen van enthousiasme lachend in het water. Ze vierden de oude Jace en niet lang na de blijdschap gingen ze naar bed, want met hun oude leider terug zouden ze eindelijk in staat zijn om de gym weer uit te dagen. En zo ging dat dan. Voordat hij het wist was de ochtend training voorbij gevlogen en stond hij nu voor de deur van de Cyllage City Gym. Hij was weer helemaal de oude met de uitzondering van het litteken over zijn nu blinde rechter oog, maar het was bijna niet te merken door zijn naar de zijkant hangende ponny. Misschien was Grant ook verandert sinds hun laatste gevecht... Hij hoopte wel dat hij z'n belachelijke haarstijl veranderd had. Hij liep naar binnen. Wat hem het eerste op viel was de grote rots formatie in het midden van de sportruimte met de klim rotsen die leidde naar het gevechts platvorm bovenaan. Hij herinnerde hoe hij de vorige keer bijna geplet werd door een vallende Rock Throw en hij hoorde inderdaad weer een gevecht boven afspelen. Hij hoorde het publiek juichen en de scheidsrechter Grant als winnaar verklaren. Hij grinde en dacht: Ik ga weer dezelfde entré maken of niet? Hij liep dit keer naar de lift en stapte in. Hij drukte kalm op het knopje om naar boven te gaan.De lift kwam langzaam in bewegingen hij kon Grant dezelfde speech als de vorige keer geven. Om na een korte pauze een nieuwe tegenstander te bevechten. Hij keede zich naar het publiek en vroeg: “Is er iemand anders die mijn pokémon wilt bevechten voor de Cyllage City gym z'n badge?” Een luide ding was te horen en Jace stapte kalm en zelfverzekerd uit de lift en zei: “Een rematch zou fijn zijn.” Grant keek verrast om en vroeg met een zekere bewondering: “Jij? Waar was jij heen verdwenen? Je was hem gevlucht uit de ehbo en daarna heb je nooit meer contact gemaakt. Je liet wel een interessant bericht achter, dat je zou terug komen en winnen.” Hij opende uitdagend zijn armen en zei met een zekere vastberadenheid in zijn stem: “Ik accepteer jouw uitdaging!... Na een korte pauze.” Het publiek was aandachtig aan het luisteren tot ze dat laatste beetje hoorden en Grant aankeken met een blik van totale minachting voor zijn slechte grap. Grant draaide naar de scheidsrechter en gebaarde hem te volgen. De scheidsrechter en Grant liepen naar een uithoek van het platvorm waar een brug was die leide naar een kleine ruimte in de wand van de zaal. De scheidsrechter draaide om naar het publiek en gaf een gebaar dat ze over vijf minuten terug zouden zijn. De verslagen tegenstander zuchtte en ging zitten bij het publiek om alsnog het gevecht mee te krijgen. Zo zou hij alsnog een tweede kijk op Grant z'n techniek krijgen. Daarna draaide de scheidsrechter zich naar Jace en gebaarde hem te volgen. Jace keek hem verbaasd aan en volgde. Hij liep het bruggetje over en kon het niet laten om niet naar beneden te kijken. Hij had geen hoogte vrees, maar damn dit was hoog. De kleine rust ruimte was in compleet contrast met de sportive ruimte. Het leek eerder op een vreemde kruising tussen een ehbo en een werk bureau. Grant nam plaats achter een bureau en zette een koffie apparaat en de scheidsrechter nam zijn twee pokéballen en plaatste ze in een apparaat dacht ze bestraalde met wit licht. Zo'n zelfde soort machiene gebruikten ze in pokémon centers om pokémon snel weer te verzorgen. De scheidsrechter liep naar Jace toe en gebaarde hem plaats te nemen in een stoel naast hem. Jace keek hem vragend aan en de scheidsrechter zei met een kalme stem: “Maak je maar geen zorgen ik wil gewoon eventjes je arm bekijken.Grant heeft vaker last van beschadigingen door rondslingerende aanvallen.” Grant keek de scheidsrechter aan met een strenge blik die beantwoord werd met een sarcastische giegel. De scheidsrechter inspecteerde Jace z'n arm en knikte tevreden. Jace glimlachte en vroeg: “Is het allemaal goed terecht gekomen?” De scheidsrechter knikte tevreden en zei met een grijs: “Jazeker alles klopt zorg er voortaan voor dat je aanvallen ontwijkt.” Zijn blik viel op het oog verborgen onder het haar en hield zijn hand voor zijn mond om niet in schok iets fouts te zeggen. Jace keek hem glimlachend aan en zei: “Het zij een interessante paar weken geweest. Ik heb veel over mijzelf ontdekt, maar ik heb ook iets verloren.” De scheidsrechter keek hem geshockeerd aan, maar Jace gaf hem een blik die smeekte om geen melij. De scheidsrechter ssnapte het, maar vond wel dat Jace niet zo om moest gaan met medische hulp. Een ding was te horen en Grant stikte in de achtergrond bijna in zijn koffie. De pokémon waren nu in een staat van compleet herstel en waren klaar om gebruikt te worden. Grant en Jace stonden beide te popelen om aan het gevecht te beginnen en Jace z'n gedachten dwaalden af naar het vooruitzicht van zijn kleine verrassing. Grant greep de pokéballen van de machine en zij tweeën stormden naar buiten naar het nu juichende publiek. De scheidsrechter bleef achter met zijn mond vol tanden en zuchtte diep. Zij twee waren het zelfde als het ging om een goed gevecht. Niets zou in hun weg staan, maar hij wist ook dat het gevecht niet zonder hem kon beginnen. Hij liep kalm naar buiten waar de twee al op hun plek klaar stonden en het publiek Grant toe juichde. De scheidsrechter liep rustig naar het midden en zei nadat hij zijn keel had geschraapt met een luide stem: “Challenger klaar?” Jace knikte en de scheidsrechter ging door: “Grant ben jij klaar?” Grant grinde en zei: “Zeker weten.” De scheidsrechter liep naar de zijkant van het platvorm en gaf het signaal dat beide partijen een pokémon moesten selecteren. Boven het platvorm aan de zeide van de zaal hing een beeldscherm met een foto van beide trainers en hun pokémon. Bij Grant stonden Amaura en Tyrunt, maar bij Jace stonden zes donker grijze pokéballs afgebeeld. Dit betekende dat voor Grant en het publiek deze pokémon onbekend waren. Grant grinde en wierp een pokébal op. Terwijl deze in de lucht hing gingen allemaal strategiën door Jace z'n hoofd. Alles hing af van welke pokémon het gevecht zou openen. Jace keek gespannen toe terwijl de pokémon uit de rode waas tevoorschijn kwam. Grant opende het gevecht met zijn Tyrunt die intimiderend begon te brullen naar Jace. Jace grinde en koos een pokébal van zijn riem en wierp die op. Nightshade kwam tervoorschein uit de rode gloed van de pokébal en zowel Jace als Grant keken naar de scheidsrechter wachtend op het start signaal. Het signaal werd gegeven en meteen gaven beide trainers een openings bevel. Jace zei met enorm enthousiasme: “Nightshade gebruik Fake Out!” Grant zei: “Gebruik...” Maar voordat Grant z'n zin kon afmaken vloog Nightshade naar voren over het gevechts plateau en sloeg Tyrunt tegen de vlakte. De Tyrunt werd naar beneden gesmeten door een neerwaardse stoot tegen het gezicht. De Tyrunt was verbaasd en gedesoriënteerd, maar Grant was niet een groentje en zou zich niet zomaar uit het veld slaan. Hij zwaaide enthousiast met zijn armen en zei: “Zie je wel Tyrunt ze hebben echt hun best gedaan om ons te verslaan, leer ze maar een lesje in nederigheid! Gebruik Bite!” Jace keek eventjes zenuwachtig, want een Meowstic was in het nadeel op dichter bij vechten tegen een Tyrunt en zei: “Nightshade gebruik Confusion! Zorg er voor dat je afstand creeërd tussen jou en Tyrunt!” De Tyrunt sprong op en vloog op Nightshade af met zijn zwart geblakende krachtige kaak. De kleine Nightshade maakte met d'r kleine armpjes een krachtige golf van psygische kracht. De twee pokémon grashden tegen elkaar in, maar jammer genoeg voor Jace had hij gelijk gehad. De Tyrunt was sterker dicht bij dan Nightshade en zijn sterke kaken kwamen neer op de kleine Meowstic, maar de Confusion landde ook en viel Tyrunts geest aan met psygische golven. Zoals Grant al had gezegt de vorige keer zou Tyrunt niet snel los laten zodra hij een pokémon tussen zijn kaken had en liet niet los van de arme Meowstic. Nightshade d'r linker arm zat tussen de kaken van de sterke Tyrunt en Grant zei: “Laat niet los en gebruik nogmaals Bite om enorme schade toe te brengen.” Jace keek neveus toe hoe Tyrunt zijn kaken voor een seconde ontspande om de nu verwakte Meowstic enorm toe te takelen met een krachtige beet en hij zei: “Gebruik Psybeam!!!” De Tyrunt opende zijn bek en toen kwamen de kaken neer met enorme snelheid. Nightshade nam dat ene kleine moment om d'r armen klaar te zetten voor een sterke Psybeam toen de kaken neerkwamen om beide d'r armen. Nightshade schreeuwde het uit van de pijn, maar zette door. Toen gebeurde er iets dat zelf Grant deed opkijken. D'r armpjes die nu tussen Tyrunts stevige zwart gloeiende kaken lagen begonnen fel donker paarsrood te gloeien en ondanks de pijn schoot Nightshade een Psybeam af in de mond van de Tyrunt. Beide pokémon werden met een krachtige knal weggeslingerd in een grote stofwolk. Beide pokémon vlogen naar hun kant van het veld en knalden neer tegen de stenen grond. Zowel Jace als Grant s pokémon waren zwaar beschadigd. Gant en Jace keken hun pokémon bezord aan en Grant zei: “Schakel de tegenstander uit met een Stomp!!!” De Tyrunt zette zijn kracht erachter en sprintte van de ene kant van het veld op Nightshade af. Jace keek eventjes naar Nightshade en zag meteen dat ze niet echt langer meer door kon vechten. Hij zou de schade die hij kon moeten toe brengen wilde hij dit winnen. Hij schraapte zijn keel en zei: “Snel gebruik Confusion!!!” Nightshade hief moeizaam haar armpjes richting de snel naderende Tyrunt. Een psygische stoot vloog op de sprintende Tyrunt af en raakte hem vollop en dit zorgde dat hij enigsinds van koers veranderde. De Tyrunt sprong op de Meowstic af die nog maar net kon ontwijken, maar ondanks dat waren ze weer gevaarlijk dichtbij elkaar. Hij moest zijn krachtigste aanval gebruiken om de schade te overbruggen. De Tyrunt draaide zich richting Nightshade en ze stonden nu recht tegenover elkaar en beide trainers gaven een bevel. Grant schreeuwde: “Gebruik een sterke en definitieve Bite!!!” Jace keek nerveus. Nightshade was niet zo bestendig tegen dark type aanvallen. De donkere aura omringde de kaken van de Tyrunt en er ontstond een zwart gloeiende exoskelet van zijn kaak die bereid was om de Meowstic neer te halen. Jace werd nu echt zenuwachtig en zei: “Nightshade zet alles achter een laatste Psyshock!!!” De kleine Meowstic vouwde haar armpjes om haar lichaam terwijl de Tyrunt gevaarlijk dichtbij begon te komen. Zijn zware donkere kaken kwamen neer op d'r schoudertje en ze werd door de kracht tegen de grond gesmeten. De Tyrunt stond nu bovenop haar met zijn kaken strak om de schouder van Nightshade, maar ze begon haar bewustzijn te verliezen toen ze haar armpjes opende en er een zeer sterke psygische ontploffing om de nu bewusteloze Meowstic afging. De Tyrunt werd door de ontploffing omhoog geschoten als een raket. Hij schreeuwde het uit van de schrik en verrassing tot dit abrubt eindigde doordat hij tegen het plafond vloog. Hij viel naar beneden tegen de bewusteloze Meowstic. Het publiek hield hun adem in. De scheidsrechter liep het veld op en zei: “Beide pokémon zijn uitgeschakeld. De twee tegenstanders moeten voortzetten met de rest van hun pokémon.” Grant glimlachte en zei: “De Espurr die hier de vorige keer evolueerde is echt sterker geworden.” Ze keerden beide hun pokémon terug en wierpen hun volgende pokébal op. Jace wist wat de volgende pokémon zou zijn en pasde zijn tactiek daar op aan. Uit de rode waar van Grants pokébal verscheen zijn Amaura met ijs crystallen die de grond rond zijn poten bedekte. Het brulde enthausiast voor het gevecht en Jace glimlachte toen Odin harder brullend uit zijn pokébal tevoorschijn kwam en de tegenstander overduidelijk begon te intimideren. Het publiek begon te juichen. Jace wist heus wel wat hij aan het doen was en hij was er totaal van bewust dat ice type aanvallen sterk waren tegen Odin, maar hij wist ook dat grass type aanvallen sterk waren tegen Amaura. De keuze van Odin zou ook voorkomen dat Grant z'n Amaura haar sterke Take Down aanval zou kunnen gebruiken. De scheidsrechter keek beide trainers aan die rustig knikte en hij gaf het start signaal. Grant glimlachte en zei: “Daar staan we dan weer. Jij en ik tegen elkaar met het publiek ons toe juichen.” Jace grinde en antwoorde met: “Ja daar staan we inderdaad weer, maar dit keer zal het anders uitpakken. Odin zijn Amaura is enorm sterk zowel dichtbij als met ver af aanvallen, dus om een voorsprong op de schade te krijgen gebruik Leech Seed!” Grants glimlach vervaagde toen hij Jace z'n tactiek door begon te krijgen en riep: “Amaura zorg dat je niet geraakt word door die zaden en gebruik Icy Wind op zowel de tegenstander als op de grond van de arena!” De Trevenant opende zijn armen en een wolk van gedorende zaden vloog op de Amaura af. De Amaura rende weg van de wolk in een poging om het te ontwijken, maar hij werd alsnog gedeeltelijk geraakt en blies een ijzige wind die de grond voor hem richting Odin bevroor en Jace riep nerveus: “Ontwijk!” De zware boom pokémon deed een tevergeefse poging om de windvlaag te ontwijken, maar werd op zijn achterste twee benen geraakt. De wind creeërde gecrystaliseerd ijs over zijn benen die hem hinderde in het snel rennen en een schok van pijn schoot door de pokémon die enigsinds verlicht werd door de bolletjes licht die van de Amaura naar hem toe vlogen en zijn kracht afnam en Odins pijn verlichtte. Jace grinde en zei: “Het gevecht is pas net begonnen.” Grant knikte en zei: “Ja dat klopt. Het zou zo saai zijn geweest als dat niet het geval was. Amaura gebruik Rock Throw!” De Amaura smeet zijn poten tegen de stenen vloer en een rots uit de grond vloog omhoog die hij met zijn staart op Odin af slingerde. Jace zag hoe de steen gelanceerd werd en zei: “Odin gebruik Horn Leech, maar dat ijs over de vloer en over je benen zal er voor zorgen dat je niet snel weg kan rennen. Gebruik dat ijs tot je voordeel!!!” De Trevenant knikte en brulde terwijl er groene dorens uit zijn armen schoten. Hij rende langzaam naar de rots die op hem afvloog. Gant grinde en zei: “Frontaal aanvallen? Je hebt meer dan dat nodig om mij te verslaan.” Jace grinde en Odin stopte abrupt voor de rots en gleed uit. Hij gleed over het ijs en gleed moeiteloos onder de geslingerde rots door en sprong weer overeind steeds sneller glijdend over het ijs richting de Amaura. Grant keek verbaasd op en keek toe hoe de grote pokémon zijn Amaura toetakelde met zijn armen omhuld door dorens die de energie van Amaura overbrachten naar hemzelf. Grant keek gespannen toe en zei: “Amaura nu is het genoeg geweest we mogen hem niet zijn gang laten gaan. Gebruik Aurora Beam!!!” De Amaura die in een gruwelijke greep van de Trevenant vast zat opende zijn mond en een fel licht begon zich te verzamelen. Jace keek geschrokken op en schreeuwde: “Snel Odin ontwijk!!!” Odin sprong weg, maar gleed over hetzelfde ijs dat hem een zetje had gegeven. Jace kon niets anders dan moedeloos toekijken hoe de Amaura een sterke straal van wat leek op bevroren noorder licht. Het raakte Odin frontaal op zijn borstkas en ontplofde in glitterend ijs dat hem bedekte. Moeizaam kroop hij overeind en Jace riep: “Odin gebruik Feint Attack!” Odin was aanzienlijk langzamer dan voorheen en de Amaura had geen moeite met het ontwijken van zijn aanval. Grant glimlachte en zei: “Beëindig dit met een Thunder Wave gevolgd door een Powder Snow!!!” Amaura z'n zeil vormige bogen over z'n hoofd gloeiden geel en schoten een electrische schot over het ijs dat geleide over de vloer en Odin schockeerde totdat hij gedeeltelijk verlamd op een knie viel. Daarna schoot de Amaura vanuitz'n mond een golf van sneeuw dat de Trevenant overdekte en tegen de vlakte smeet. Het ijs drong diep en Odin kroop overeind en strompelde met zijn arm klaar om een nierstoot te geven. Hij was traag en uitgeput. Vlak voordat hij bij de Amaura kwam viel hij bewusteloos neer. De scheidsrechter liep het veld op en zei: “Jace z'n Trevenant is bewusteloos en kan niet verder vechten. Hij zal voort moeten zetten met een volgende pokémon.” Het publiek begon Grant toe te juichen en zelfs de trainer die van hem had verloren begon zijn naam te juichen. Jace glimlachte en keerde Odin terug terwijl hij zei: “Goed gevochten kerel neem maar wat rust.” Hij grinde en Grant keek hem verbaasd aan. Waarom was hij aan het grinnen? Grant keek hem een beetje bezord aan en vroeg: “Ehm alles oké? Je hebt toch niet je hoofd geraakt de vorige keer dat je hier gewond raakte?” Jace lachte hem toe en zei: “Nee hoor. Het is gewoon dat je pokémon al redelijk beschadigd is en ik mijn verrassing nog niet heb kunnen vertonen.” Grant en het publiek keken hem een beetje vragend aan, maar Grant opende zijn armen en maakte een uitdagende pose terwijl hij zei: “Ik heb me hier echt op verheugd. Kom maar op Jace! Laat me zien wat je in petto hebt!” Zijn enthausiasme verdween als sneeuw voor de zon toen hij zijn pokébal op wierp en Spirit uit de rode waas tevoorschein kwam. Een zweetdruppel gleed over Grants voorhoofd toen hij de Hitmonchan zag. Jace grinde en zei vol zelfvertrouwen: “Zoals jij waarschijnlijk weet is Amaura enorm zwak als het gaat om fighting types.” Waarop het publiek riep: “OoooOOoooOOoooh.” Jace grinde en de scheidsrechter liep het veld weer af en gaf het signaal dat ze konden beginnen. Grant liet er geen gras over groeien, want hij kon het zich niet veroorloven tegen zijn pokémons grootste zwakte en riep: “Snel gebruik Aurora Beam!!!” Jace reageerde door te zeggen: “Spirit gebruik Bullet Punch!!!” Steel type aanvallen waren Amauras tweede zwakte en Jace besloot te openen met een aanval die zou laten zien dat zijn Hitmonchan beide zwaktes kon uitbuiten. De Amaura schoot weer het heldere ijzige licht vanuit zijn mond terwijl Spirit over het ijs naar de Amaura toe gleed. Spirit ontweek de rechte straal door en onder te bukken en gaf de Amaura een enorm snelle stoot tegen zijn midden. De Amaura schreeuwde het uit van de pijn toen de klap hem met zo veel kracht raakte dat hij weggeslingerd werd. Grant keek zenuwachtig toen en zei: “Kom op Amaura je kunt het! Sta op en gebruik Powder Snow doe wat je kan om zijn snelheid te verlagen. Als hij niet bij ons kan komen moeten we onze afstand houden en hem uitschakelen.” Jace knikte als een teken dat hij deze tactiek zag aankomen en zei tegen Spirit: “Gebruik Agillity gevolgd door een Mach Punch!!!” Een lichtblauwe aura begon over Spirit heen te gloeien toen de Powder Snow hem begon te bedekken. Grant keek gespannen naar de sneeuw toen die plotseling uit elkaar spatte en de Hitmonchan uit de sneeuw schoot met enorme snelheid en de Amaura een neerwaardse klap op zijn hoofd verkocht. De Amauras hoofd werd genadeloos tegen de grond gesmeten. Grant keek geschrokken naar de snelle fighting type pokémon die zo woest en genadeloos aanviel en zei: “[i]Amaura gebruik Icy Wind zodat je wat ruimte tussen jezelf en die Hitmonchan kunt maken.” Voordat Jace kon reageren schoot de Amaura weg glijdend over het ijs gedreven door de ijzige wind die de pokémon met al zijn kracht uit blies. Spirit werd volop geraakt door de ijzige Icy Wind en een laagje ijs begon te vormen over zijn lichaam dit zou hem moeten verlangzamen, maar de aura die Agillity hem gaf was meer dan genoeg om dat verschil weg te werken en jace zei: “Kom op Spirit je kunt het! Ga achter die Amaura aan en gebruik Close Combat om dit te eindigen!!!” De Hitmonchan nam een sprint en leek net een flits door de snelheid waarmee hij over het ijs heen gleed. Grant grindeen riep: “Nu!!!” De Amaura sprong plotseling op en schoot een Icy Wind op de vloer en een oneffenheid in het ijs maakte. Jace kreeg het nog net op tijd mee en riep: “Spring!!!” Hitmonchan deed wat hem gevraagd werd en sprong nog steeds met zijn armen beschermend en klaar om aan te vallen voor zijn gezicht. Hij sprong net over de bult op het ijs en lande bovenop de Amaura. De scene die volgde was bruut en vol met vechtlust. De Hitmonchan liet een regen van vernietigende klappen neer landen over de Amaura die geraakt werd op meerde plekken van belang, met name zijn gezicht en nek. De Amaura kon bijna niet meer en begon scheel te kijken door de klappen. Grant begon te zweten en het publiek viel stil. Hij kon Amaura niet gewoon in elkaar geslagen laten worden en schreeuwde: “Gebruik Mist!” De Amaura begon een dikke mist uit te blazen nog voordat Jace kon reageren en Jace begon te denken... Hij dacht even na tot hij de Amaura uit de mist zag springen om afstand te maken. Jace riep naar de mist: “Laat maar gaan Spirit. Focus nu op het gebruik van dat...” Grant keek Jace verrast aan en keek toen strak naar de mist. Misschien was het niet zo slim om zijn tegenstander een beschutting te hebben gegeven. Hij keek Amaura aan en zei: “Snel gebruik Rock Throw op de mist om het weg te vagen.” Amaura zag er niet meer in topconditie meer uit maar deed wat hij moest. Hij zou niet zomaar neer gaan en zou dat gebeuren zou hij vechtend neer gaan. Hij smeet zijn staart tegen de grond en een steen schoot uit de grond voor hem die hij lanceerde met zijn voorpoten op de mist. Uit de mist vloog de Hitmonchan met een gedreven en vastberaden blik in zijn ogen op de steen af. Zijn vuisten gloeiden fel wit. Grant gebgon nu helemaal te zweten en het stille publiek hield hun adem in. Spirit mocht zijn focus niet laten afwijken en nam de volle laag van de steen. Het raakte zijn schouder maar dat was lang niet genoeg om hem tegen te houden. Grant paniekeerde en schreeuwde: “Amaura snel...” Het was te laat. Spirit stond recht voor de Amaura en gaf hem een opwaardse klap tegen zijn kaak en het witte licht van zijn vuisten gaf de arc van zijn vuist weer. De klap was alles vernietigend en Jace zei met een kalme toon in zijn stem: “Dat was me een Focus Punch. Goed gedaan Spirit.” De Amaura viel tegen de vlakte in nauw slow-motion terwijl Grant lachend toe keek. Jace had echt vooruitgang geboekt, maar nu was er nog de vraag of het gevecht voorbij was. Zowel hij en Jace keken de scheidsrechter vragend aan. Het publeik hield gespannen hun adem in terwijl de scheidsrechter naar de Amaura die dicht bij hem op de grond lag.