E-Espurr?

Jace was rustig over het strand aan het wandelen. Zijn pokémon hadden hard getraind, maar de afgelopen paar dagen hadden ze lekker gerust op het festival in Ambrette Town. Hij had een fantastische tijd gehad daar. Het festival was nog niet voorbij, maar hij dacht dat hij er wel even tussenuit kon. Hij vond de drukte gezellig maar soms ook wel een beetje overweldigend. Hij was onderweg naar Cyllage City om de gymleader uit te dagen. Hij hoopte dat zijn pokémon tegen hem opgewassen zouden zijn. Hij had dankzij het festival minder met zijn pokémon getraind dan hij normaal gewend was, maar hij had vol vertrouwen in zijn pokémon als het om een gevecht ging. Zijn twee sterkste vechters waren Absol en Espurr. Absol was een dark-type en Espurr een psychic-type pokémon. De rest van zijn pokémon ware grass-types of een dueltype van gras dus hij had niet bepaald de sterkste tegenpol, maar wel een sterke basis. Absol was een sterke vechten en kon het gebied manipuleren met Razor Wind en Double Team, maar als hij in een hoekje gedreven zou worden en bijna uitgeschakeld zou raken kon hij nog altijd Parish Song gebruiken. Parish Song had een incubatie tijd tot het enorme schade aanricht aan zowel de tegenstander als degene die het gebruikt, daarom zou hij het alleen moeten gebruiken als een toevlucht in een situatie tegen een te sterke tegenstander, want hij kon Absol het niet aandoen dit zonder er over na te denken gebruiken. Espurr daar in tegen was klein en niet zo snel in het bëinvloeden van het vecht gebied, maar kon enorme schade aanrichten met zijn geest aanvallende psygische aanvallen. Verder had hij nog zijn grass-types waarvan Trevenant waarschijnlijk het sterkste was. Hij vulde in zijn team de rol van krachtpatser en muur. Hij was beere sterk en kon heel wat verdragen dus hij was er om de tegenstanders tot het uiterste te drijven en de zware klappen op te vangen zodat de kleintjes dat niet hoefden te doen. Lilligant en Roselia daar in tegen vulden de rol van de pokémon die over het  bëinvloeden van de tegenstanders en de weg klaar maken zodat de zware schade aanrichters zoals Absol en Espurr keihard konden toe slaan zodra de tegenstander z'n pokémon op hun meest zwakke moment toe konden slaan. Hij was na aan het denken over zijn team opbouw tegen de gym leader en had door dat hij weer simpelweg vooruit was gelopen in gedachte verzonken en uiteraanr niet meer wist waar hij was. Hij keek om zich heen. Het prachtige strand werd verderop onderbroken door een ruwe rots formatie, maar Jace kon ook zien dat het een vrij korte onderbreking was want verderop zag hij weer het prachtige witte strand schitteren in de zon met het contrastend blauwe water. Hij zuchte even en dacht na over hoe prachtig het hier soms was. Het was doodstil zo ver van alle steden en dorpje op het strand. Dit was ook een moeilijk bereikbaar stuk als je vanuit een dorp hier heen ging. De enige manier om hier te komen was volgens hem om gewoon vanuit Ambrette Town het strand Noordwaarts te volgen. Hij klom op de rotsen en keek over de rest van de baai. In de verte kon hij Cyllage City zien rustend op de rotsen grenzend aan de mooie zee. Hij had het niet door, maar hij was aan het glimlachen. Het waren toch de kleine dingen in het leven. Jace sprong van de rotsen op weg naar Cyllage City. Hij was niet aan het opletten toen hij plotseling over een rots viel met z'n gezicht in het zand. Hij kroop overeind en zei tegen zichzelf: “Nou ja een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen.” Hij begon verder te lopen en hoorde het geluid van zand dat verschoven werd en ja hoor hij viel weer eens over een losliggende steen met z'n gezicht volop in het zand. Hij kroop nu iets wat kwader tegen zichzelf en zei: “Wel verdomme Jace wat doe je jezelf toch aan man je viel eerst over die steen... Hé waar is die steen nou heen.” De steen waar hij het eerst over gestruikeld was er niet meer, maar er was een duidelijke streep in het zand te zien van de plek waar de steen had gelegen naar waar de nieuwe steen lag. Jace liep op de steen af toen het plotseling opsprong en een pokémon onder de steen begon te grinniken. Jace keek het aan en begon te zeggen: “Hé deed jij...” Hij kwam niet verder, want zijn pokédex begon te piepen. Jace pakte zijn pokédex van zijn riem en het begon de grinnende pokémon te scannen. De pokédex begon te spreken met een piepende en robotische stem: “Dwebble, the Rock Inn Pokémon. After finding a suitable rock, Dwebble digs a hole in the rock's bottom to use as a protective shell. Dwebble can make rocks easier to carve by producing a liquid from its mouth.” Jace keek het vragend aan met een blik van woede en zei: “Dus jij vind dat grappig hé? We zullen eens zien hoe leuk jij het gaat vinden als mijn pokémon zich alvast gaan opwarmen om het op te nemen tegen de gym leader. De arme Dwebble trok wit weg en vluchte. Jace zuchte en zei tegen zichzelf: “Geen zin om zo boos te worden over een kleine grappenmaker zoals dat. Al was hij wel een goede opwarming geweest voor het gym gevecht.” Hij liep vrolijk door over het verlaten strand. Misschien was het wel zo verlaten door het festival. In ieder geval vond hij het wel fijn om rustig in z'n eentje over het strand te kunnen lopen. Hij voelde het warme zand zijn voetzolen doen schroeien tot eelt, maar hij kon het wel gebruiken. Hij was zo vaak buiten de stenden aan het rond dwalen dat buiten slapen en rondlopen over moeilijk terein een beetje de norm was geworden. Deze gedachtegang bleef hij behouden terwijl hij in Cyllage City aankwam. Zijn gedachte gang ging van alles dat de natuur te bieden had tot het ene ding dat het echt nodig had... Jace zag het al rook de aroma. Verse koffie in een mooi café. Hij stormde op het café af en plante zichzelf op een stoel die uitzicht had op de zee vanaf het terras. Het water glinsterde in de stralende zon terwijl pokémon rond vlogen en in het water zwommen vanaf de rotsen op de kust. Dit was verreweg het beste uitzicht dat hij ooit in een café gehad heeft. Hij was aan het dagdromen terwijl hij naar het prachtige natuur landschap toe er een vogel pokémon op hem af kwam gelopen met een petje op. Jace keek de pokémon aan met een verbaasde blik die al snel veranderde in een blik van blijdschap. De pokémon had een petje op met het logo van het café met de tekst: Alstublieft uw besteling noteren en in de zak stoppen. Jace noteerde rustig zijn bestelling terwijl hij zijn pokédex erbij hield die begon te piepen als een gek. Het scande de pokémon en zei met z'n piepende robot stem: “Delibird the delivery pokémon. It carries food all day long. When someone is lost in the mountains, it shares that food.” Hij gaf de pokémon zijn bestelling en de pokémon deed een vreugde dansje terwijl hij naar binnen waggelde. Jace moest lachen bij het idee van een pokémon als café werknemer. Hij bleek het in ieder geval enorm leuk te vinden. Even later kwam de Delibird terug met een kopje koffie en Jace gaf het wat geld en een poké berrie. Zijn ogen glinsterden toen Jace de berrie tevoorschijn haalde en nam het met enorme blijdschap aan. Jace proefde van de koffie en keek uit over de baai. De koffie was goed, maar niet zo goed als dat ene cafétje in Lumoise City, maar de prachtige omgeving maakte de koffie nog beter. De wind blies kalm in Jace z'n gezicht en Jace betrapte zichzelf met een traan de over z'n wangen rolde. Hij keek verbaasd naar de druppel op de tafel en vroeg zich af waneer de laatste keer was dat hij had gehuild. Waarschijnlijk was de laatste keer jaren terug toen zijn grote broer het huis uit ging om te vluchten van hun vader. Hij had toen zo gehuild, maar hij wist zeker dat het goed ging met zijn broer en dat hij net zoals hij nu ook enorm blij was met de vriendschappen die hij gesloten had met zijn pokémon en de fantastische dingen die hij waarschijnlijk mee had gemaakt. Hij veegde zijn wang met z'n mouw en nam de laatste slok van zijn koffie. Hij liep door het rustige stadje op zoek naar de gym. Al snel kon hij een bordje vinden dat hem wees waar het was. Hij volgde het bordje en het vertelde hem dat de gym bovenop de rots kliffen zat net buiten de stad. Hij zuchte eventjes en liet al zijn pokémon uit hun pokéballs. Hij keek ze aan met een glimlach en zei: “We hebben lekker op het strand gelegen bij het festival dat nog aan de gang is en ik dacht... We hebben echt goed gewerkt de afgelopen paar weken en ik denk dat we klaar zijn om de volgende hindernis aan te gaan, de Cyllage City gym. Maar aangezien we gisteren niet getraind hebben en alleen maar op het strand hebben gelegen moeten we wel eerst eventjes opwarmen voordat we er tegenaan kunnen. Dus in tempo met mij de berg op, want om de een of andere reden zit de Cyllage City gym boven op de rots kliffen.” Hij en zij pokémon begonnen de weg te volgen die naar de top van de kliffen leide terwijl de zon nog fel brande in de namiddag. Ze kwamen aan bij het einde van de weg en kwamen stil te staan bij een grote grot met een embleem erboven. Jace herkende dat embleem van de gym badges die trainers hadden gehaald en met trots lieten zien. Het was het symbool voor de Cyllage City gym, de Cyllage City gym badge samen met het teken dat stond voor een gym. Hij liep naar binnen en verwachte een grot achtige omgeving voor gevechten. Wat hij vond was verre weg van dat. De binnekant van de grot was een gigantische... Sporthall? In het midden van deze sporthal zat een enorme rots formatie met klim muren aan veel kanten die verlicht werd met spotlichten van vele kanten. Jace keek naar de top en floot. Dat was hoog op zeg... Hij zag ook dat bovenop de rotsformatie een enorm beeldscherm hing met daarop wat leek op de stand van een gym gevecht. Hij keek aandachtig naar wie aan het winnen was op het score bord toen zijn beeld van het scherm geblokkeerd werd door een vlammenzee van een pokémon aanval. Jace was benieuwd naar hoe dat gevecht ging en welke pokémon de gymleader had, maar dan moest hij daar snel op weten te komen. Hij keekde snel zijn pokémon terug terwijl hij zei: “Goed gedaan jonges dadelijk is het echte gevecht.” Hij liep naar de rotsformatie en werd meteen tegen gehouden door een man in scheidsrechter pak die hem een veiligheids touw aangaf. Jace haakte het aan zijn riem en begon te klimmen. Na een tijdje begon hij nerveus te worden, want hij had door dat het veiligheids touw waarschijnlijk niet genoeg was om hem tegen te houden als hij viel. Het hielp ook niet dar hij in paniek raakte hierover en zei: “Haal me hier af!” De man die hem net het touw had aangeven stond gewoon naast hem en zei: “Serious je bent niet eens een halve meter ver.” Jace lachte een beetje zenuwachtig in zelfspot en deed het touw af. Vreemd genoeg hielp het wel, want Jace had vaker stenen beklommen maar nooit met een touw gebonden aan god weet wat. Hij kraakte zijn nek en vroeg of de scheidsrechter zijn tas ergen veilig kon bewaren en de man knikte. Jace name een aanloop en sprong behendig van steen naar steen. Alles ging prima tot hij dit hoorde boven op de rotsformatie: “Gebruik Rock Throw!!!” Jace keek omhoog en zag een gigantische steen naar beneden storten gevolgd door gejuig. Jace wist de steen net te ontwijken en de top te bereiken. Wat hij bovenop de rotsformatie zag was werkelijk spectaculair. Hier boven was een enorm gevechts platvorm bestaand uit een groote stenen plateau en daarnaast stonden hoge toeschouwers zitplaatsen. Er was inderdaad een gevecht bezig tussen de gym leader en een trainer en het publiek keek met ingehouden adem toe. Blijkbaar was het gevecht bij z'n conclusie want er zat een pokémon met z'n poot boven op de andere. Jace greep naar zijn pokédex die zei met een piep: “Amaura the tundra pokémon. This ancient Pokémon was restored from part of its body that had been frozen in ice for over 100 million years.” en “Clauncher the water gun pokémon. They knock down flying prey by firing compressed water from their massive claws like shooting a pistol.” De Amaura stond bovenop de Clauncher en Jace had het inderdaad juist. Dit gevecht was voorbij. Het beeldscherm begon te flitsen en op het scherm stonden de foto's van zowel de trainer en de gym leader Grant zijn volgende tegenstander die in de weg stond van de titel pokémon master. Onder hun foto's stonden de pokémon van beider partijen en de tekst: Mark z'n Clauncher is uitgeschakeld en kan niet verder vechten. Mark heeft geen pokémon over om het gevecht voort te zetten. De winst gaat naar gym leader Grant. Grant liep naar de tegenstander en gaf hem een hand en zei: “Kom maar eens trug en doe nog een poging deze hindernissen zijn er om overwonnen te worden.” Hij keekde naar het publiek dat klaar stond om te vertrekken en zei met een zekere arogantie: “Ik kan nog door hoor wie hier onder jullie durft het tegen me op te nemen?!” Jace dacht: Practige setup. Hij wachte op de dramatische pauze en zei: “Ik durf je wel aan.” Het hele publiek keek naar hem om in enthausiasme en bewondering tot Jace dit hoorde: “*Ping* Oh hi je hebt het tot de top gehaald er was een lift hoor. Hier heb je jou tas terug.” Jace zowel als Grant en het publiek begonnen te schaterlaggen om de situatie toe Jace z'n tas aannam van de scheidsrechter. Grant stopte als eerst met lachen en zei met een plotseling andere en meer seriouze toon: “Dus jij durft het tegen me aan te nemen?” Jace knikte en liep rustig het veld op. Grant grinde en zei: “Ho ho rustig mijn pokémon moeten nog rusten. Ik zie je hier wel over een uurtje ofzo.” Jace zuchte en zei: “Is goed.” Jace dacht even na... Nu kon hij weer lekker een bakje koffie halen voordat het gevecht zou beginnen. Jace was iets later rustig koffie aan het drinken in het café toen hij op de klok keek... Shit te laat zoals gewoonlijk. Hij sprinte de heuvel op naar de gym en stormde naar binnen de scheidsrechter zei hem gedag, maar hij wilde het niet horen hij was laat en had maar één doel voor ogen. Hij kraakte zijn knokels en stormde de klim baan op. Hij was enorm snel boven en werd begroet met een: “Ooooh we dachten dat je niet zou opdagen.” Jace grinde en liep kalm naar zijn plek op het veld en zei met een arogante grijns: “Ik zou niet zo zeker van jezelf zijn. Go Roselia.” Roselia kwam tevoorschijn uit d'r pokéball en maakte een buiging naar het publiek. Jace glimlachte naar roselia en dacht: Ze houd echt zo veel van aandacht. Grant keek de pokémon aan en gooide een pokball op. Uit zijn pokémon kwam een onbekende pokémon tevoorschijn. Jace greep z'n pokédex die zei: “Tyrunt the royal heir pokémon. Its immense jaws have enough destructive force that it can chew up an automobile. It lived 100 million years ago.” Hmh... Beide prehistorische pokémon dus. Interessant... De scheidsrechter liep naar het midden en schreeuwde: “Zijn beide trainers klaar?” Ze knikten en het scherm beelde beide trainers uit. Bij Jace stond Roselia en 4 grijze gesloten pokéballs die voor de tegenstander nog onbekende pokémon voorstelden. Bij Grant stond zijn Tyrunt en een grijze pokéball waarvan Jace wist dat het de Amaura was. De scheidsrechter knikte en liep het veld af waarop hij zei: “Begin!” Jace aarzelde geen moment, dat had hij achter zich gelaten toen hij het veld op was gelopen en zei: “Roselia gebruik Poison Sting!” Ze zette d'r rosen handjes tegen elkaar en een stoom van giftige naalden vloog naar de Tyrunt. Grant grinde en zei: “Poison gaat niet veel uitvreten tegen Tyrunt. Tyrunt gebruik Tackle!” De Tyrunt stormde de naalden regen tegemoet en stormde er simpelweg doorheen. Roselia bleef stand houden en bekogelde de tegenstander, maar de Tyrunt bleek niet zo onder de indruk terwijl hij er gewoon door heen sprong en zich tegen de kleine Roselia smeet. Roselia vloog naar achteren kreunend op de vloer. Grant grinde en zei: “Je pokémon is nog geeneens in de category om het opte nemen tegen mijn Tyrunt. Als did alles is wat je hebt had je beter thuis kunnen blijven.” Jace grinde en zei: “Roselia verzwak hem met een Stun Spore.” De kleine pokémon kon nog nauwelijks staan, maar was vastberaden nog wat klappen uit te delen en begon om d'r as te draaien. Grant grinde en zei: “Tyrunt gebruik Bite! Schakel dat arme schatje uit.” Tyrunt sprinte naar Roselia met zijn tanden omringd door een zwart miasma die een extra kaak vormde om zijn hoofd die steeds groter werd klaar om toe te happen. Net toen de Tyrunt dichtbij kwam zei Jace met volle vastberadenheid: “NU!!!” Roselia stopte met draaien en de gele sporen die zich hadden verzameld om haar en ze draaide ze mee in een vlaag die de Tyrund bedekte. Tyrunt begon langzamer en langzamer te lopen tot hij tot stilstand kwam bijtend naar de Roselia die net een cm buiten de Bite's bereik stond. Grant grinde en zei: “Dat maakt niet uit want ik krijg je toch wel ze kan niet echt veel meer verdragen.” Jace kapte die opmerking af door dit te zeggen: “Het is niet Roselia d'r doel om je pokémon neer te halen. Return!” Hij keerde Roselia terug en wierp weer een pokéball de lucht in en zei met een glimlach: “Hij staat compleet open. Pak hem Absol!” Absol kwam ervoorschijn met een vechtlust in d'r ogen. Grant was even verbaasd over wat er nou eigenlijk gebeurt was en hoe de situatie plotseling veranderd was van een kleine Roselia verslaan tot deze Absol met een intense vechtlust bevechten. Tyrunt kon nog steeds moeilijk bewegen en hij zei: “Geeft niet het lukt ons wel, gebruik Charm.” De Tyrunt begon te piepen en heel zielig te kijken naar de Absol in een poging zich zwak op te stellen zodat Absol minder schade zou toerichten. Jammer genoeg was Absol niet gëinteresseerd in wat de Tyrunt zou voelen, maar meer met hoeveel schade zij wel niet kon toerichten. Jae schraapte zijn keel en keek Grant aan met kille ogen terwijl hij zei: “Absol gebruik Quick Attack.” Een rilling liep over Grant z'n rug toen hij de koude en taktische ogen van Jace zag. Hij was eventjes afgeleid tot hij een kreun hoorde. De Tyrunt werd vollop in zijn rug gestompt door de Absol's Quick Attack en neer gesmeten werd. Grant zag dit en zei meteen: “Gebruik Bite!” De Tyrunt was te dichbij voor Absol om nog te ontwijken en ze werd volop in d'r schouder gebeten door de zwarte kaken. Jace keek toen en zei kalm: “Gebruik Bite.” Absol begon de Tyrunt ook bijten met d'r sterke zwarte kaken. Ze bleven eventjes zo staan met elkaars schouders in elkaars kaken terwijl Jace, Grant en het publiek in zwijgen toekeken. Tot er plotseling een brandende pijn door Tyrunt schoot en los liet. Grant keek meteen in shock op en schreeuwde: “Wat is er aan de hand Tyrunt? Je laat nooit los!” Jace keek toe en zag meteen wat er aan de had was. Iets dat alleen van zijn opzicht gezien kon worden. Hij zag een paar naalden uit de Tyrunt z'n borst steken die een dun paars getinte vloeistof op de grond druppelde. Hij knikte naar Absol en zei: “Gebruik Feint” Absol zetten met d'r poten af tegen Tyrunt, maar niet voordat ze nog eventjes extra kracht zette achter een laatste beet. Ze sprong over Tyrunt z'n schouder en gaf hem een stoot tegen zijn zij. Hij werd tegen de grond gesmeten en Grant zei met iets wat meer nerveusiteid: “Gebruik Bide!” De Tyrunt stond weer open begon groot te staan met enorme trots. Jace keek de pokémon aan en wist niet zeker wat hij nu moest doen. De pokémon stond gewoon open en toonde geen interesse in aanvallen of blockeren, maar hij zou wel toe happen. Hij keek rustig toe en zei met een enge kalmte in zijn stem: “Absol gebruik Razor Wind!” Absol begon rondjes om de stil staande Tyrunt te rennen. Er ontstond een steeds groter wordende cycloon om hun heen en Absol stond klaar om aan te vallen. Jace vond het nog steeds vreemd dat de Tyrunt niets deed en dat Grant nog steeds nerveus keek. Plotseling schoot Absol naar voren gevolgd en gedeeltelijk omringd door de nu op zichzelf inklappende cycloon die een soort tunnel om Absol creëerde. Jace keek naar Grant die nu moeite had om zijn grijns te verbergen. Jace schoot even in paniek en riep: “Absol kijk uit!” Maar het was te laat... Absol smeet zichzelf met volle vaart tegen de Tyrunt end de cycloon volgde en kronkelde om de Tyrunt heen en deed hem enorme schade doordat het hem sneed met vlijmscherpe windvlagen, maar Tyrunt opende zijn mond en beet de Absol vollop in de schouder terwijl hij nog steeds geraakt werd door de Razor Wind. Ze storten beiden tegen de vloer en nadat de stof weg gewaaid was stapte de scheidsrechter op het veld en zei: ”Beide pokémon zijn uitgeschakeld en kunnen niet doorvechten.” Beide trainers keerden hun pokémon terug en zeiden tegen ze dat ze het fantastisch gedaan hadden. Jace keek Grant aan en zei: “En toen waren het er nog 4 tegen 1. Aan jou de eer.” Grant grinde en zei: “Vertrouw me het is nog lang niet voorbij.” Hij gooide zijn pokéball omhoog en zijn Amaura kwam tevoorschijn. Jaceinspecteerde de pokémon eventjes. Het was echt een mooie pokémon, maar jammer genoeg een tegenstander. Hij keek naar zijn pokéball en zei: “Nu ben jij aan de beurt schat!” Uit de rooie gloed kwam Lilligant tevoorschijn in een pirouette. Het publiek keek naar beide prachtige pokémon en verwachte een fantastisch gevecht, maar Grant keek Jace vreemd aan en vroeg: “Waarom kies je nu een pokémon die zwak is tegen ijs?” De scheidsrechter had met een gebaar al een tijdje het gevecht gestart en Jace keek Grant aan en zei: “Gebruik Teeter Dance.” Lilligant begon te dansen en alle ogen in de zaal waren gericht op haar en voordat ze het wisten was de rest van de zaal een enorme waas voor ogen. Iedereen keek enorm verbijsterd. Zelfs de Amaura was enorm verward. Grant zei in paniek: “Amaura focus op de tegenstander en gebruik Rock Throw!” De Amaura strompelde vooruit en begroef d'r poten in de steen door er tegen te stampen en de pokémon tilde de steen op en wierp het naar wat hij dacht dat Lilligant was... Het was niet de Lilligant waar hij de steen naar wierp, maar het had Jace verward met z'n pokémon. De enorme steen vloog naar Jace toe en hij kreeg de schrik van zijn leven. Hij stond bovenaan op een plateau dat gebouwd was op een rotsformatie en er was een enorme steen op hem af aan het vliegen. Hij kon nog net opzei springen, maar de steen graasde zijn arm en hij hoorde zeker weten iets kraken. Hij voelde niets door de adrenaline en bleef gerust staan toen de scheidsrechter naar hem toe liep en vroeg of alles oké was. Grent keek met blinde paniek en zorg naar Jace en vroeg: “Is alles oké? Dat had niet mogen gebeuren.” Jace wuifde de zorg weg en zei: “Maak je maar geen zorgen over mij ik voel me prima.” De scheidsrechter gaf het signaal dat het gevecht door kon gaan en Jace nam voledig misbruik van de verwarring en zei meteen: “Lilligant gebruik Mega Drain!” Lilligant opende haar armen alsof ze iets zou accepteren toen er een gebonden keten tussen Lilligant en Amaura ontstond bestaand uit kleine lichtbundels en energie van de Amaura doorvoerde naar Lilligant en toen de schakel snel daarna brak voelde Lilligant zich fantastisch. Dit duurde niet lang want Grant zei snel daarna: “Gebruik Aurora Beam!” De Amaura's diamant begon fel te schijnen met een regenboog achtig licht en een straal van regenboog kleurig licht schoot uit de pokémon z'n mond. Lilligant werd volop geraakt en er begon ijs over d'r armpjes en benen te groeien. Ze begon te heigen en Jace zag dat ze niet veel meer kon verdragen. Ze was niet al te lang deel van zijn team maar ze had zich al zeer formidabel bewezen. Hij keek de bibberende pokémon met een glimlach aan en zei: “Neem maar even wat rust liefje.” Ze was echt een soort maskotte van het team geworden en het was treurig om haar zo verslagen te zien toen hij haar terug keerde in zijn pokéball. Grant glimlachte en zei: “Je hebt een goed gevoel voor pokémon en gevecht tactieken dat moet ik toegeven. Ik vraag me af wat voor een verrassing je nu voor me in petto hebt.” Jace keek hem aan met een enge glimlach en zei: “Haar beste vriendin.” Hij gooide een pokéball omhoog en zei: “Nu is het jouw beurt Espurr.” Espurr kwam tevoorschijn uit de rode waas van de pokéball. Meestal keek Espurr voor zich uit met iets wat afwezige ogen die in de verte keken, maar nu waren d'r ogen gefixeerd op de Amaura en ze keek niet bepaald blij. Voordat Jace haar kon vragen om een bepaalde aanval te doen begonnen Espurr d'r ogen rood-paars te gloeien en Jace vroeg een beetje bezorgd: “Ehm Espurr... Gaat het een beetje?” Espurr reageerde niet en hield d'r kleine armpjes voor zich uit en een fell paarse spiralende straal van licht schoot uit d'r armpjes en vloog op de Amaura af. De Amaura ontweek de straal, maar het boog simpelweg om en raakte hem in z'n zij. Jace keek bezorgd naar Espurr en zei: “Schat het is oké. Lilligant heeft goed gevochen en het zou zonde zijn alsje nu door je woede zou verliezen. Dan heeft haar gevecht niets uitgemaakt.” Espurr keek hem boos aan, maar snapte wat hij zei en zuchte eens diep. Ze keek naar Jace met een traan rollend over d'r wang. Jace glimlachte naar haar en zei met een zachte stem: “Het komt wel goed schat.” Grant had respect voor de strijd en nam dit moment van zwakte om zijn Amaura weer aan te sporen om aan te vallen met een Take Down. Amaura stormde op de niets vermoedende Espurr en beukte tegen de kleine pokémon met volle kracht. Jace kon aan de Amaura zien dat er ook wat schade aan hun kant was, maar Espurr had het niet goed getroffen. Zij werd verderop tegen een uitstekende rots gesmeten. Er ontstond een enorme stofwolk opde plek waar Espurr neer gesmeten was en Jace riep: “Espurr sta op. Ik weet dat je boos bent op de tegenstander, maar zij hebben goed gestreden en gewonnen tegen Lilligant. Het is gewoon zo. Ik snap dat je iedereen wilt beschermen, maar je moet niet blind het gevecht in stormen. Ik hoor ook bij dit team laat mij je helpen. We moeten samen sterk zijn en samen kunnen we het halen naar de top.” Jace keek met tranen in zijn ogen naar de stofwolk terwijl de Amaura terug liep naar zijn trainer. Grant keek naar de scheidsrechter die klaar stond om het signaal te geven en schudde zijn hoofd. De stofwolk verdween en een compleet nieuwe pokémon liep naar Jace toe en gaf hem een enorme knuffel. Jace keek zijn Espurr aan met tranen in zijn ogen en zei: “Espurr... We kunnen dit. Samen.” Plotseling begon zijn pokédex te piepen en zei: “Meowstic the constraint pokémon. The eyeball patterns on the interior of its ears emit psychic energy. It keeps the patterns tightly covered because that power is too immense.” Jace was verbaasd en vreef de tranen uit zijn ogen en zag dat de pokémon niet meer de Espurr was die neer geslagen werd, maar dat Espurr ge-evolueerd was. Hij begon te stralen en zei: “Espurr... Ik bedoel Meowstic je ziet er prachtig uit. Wat fantastisch je bent ge-evolueerd.” Hij kreeg antwoord in de vorm van een oprechte lach van Meowstic en zei toen met vastberadenheid: “Klaar om ze in te maken?” Meowstic knikte en ging weer klaar staan op het veld. Grant schraapte zijn keek en keek naar het nu snotterende publiek en zei: “Ok Jace. Nu kan het echte gevecht beginnen. Het is nu alles of niets.” Jace en Grant wisselden een blik van wederzijds respect en zijden tegelijk: “Meowstic gebruik Disarming Voice!!!” en “Amaura gebruik Icy Wind!!!” Meowstic schreeuwde een oor doorborende jank die gevolgd werd door een psygische geluidsbariëre en Amaura blies een vriezende windvlaag uit. Deze aanvallen botsten midden in en overlapten elkaar. De twee aanvallen ontplofden en het begon te sneeuwen in de zaal door de rondgeslingerde bevroren lucht. Grant keek naar de wolk vlak boven hun en zei: “Dat wordt lastig schoon maken Steve.” De scheidsrechter zuchte... Hij was Steve. Al werd het gegrinnik van het publiek dat volgde snel onderbroken door Jace z'n stem die schreeuwde: “Meowstic gebruik Confusion!” Meowstic d'r ogen begonnen weer te gloeien en keeken Amaura strak aan. Grant keek ze aan en zei: “Snel gebruik Mist!” De Amaura probeerde te concentreren op de aanval, maar werd tegelijkertijd van het bevel psygisch aangevallen. De arme pokémon raakte steeds meer in paniek en begon dubbel te zien terwijl de pijn steeds erger werd. Grant keek hulpeloos toe en schreeuwde: “Gebruik dan Powder Snow er ligt al sneeuw dus je hoeft niet na te denken!” Amaura begon te draaien om d'r as en creërde een soort sneeuw zweepslag die razen snel op Meowstic af kwam. Jace zag dit niet aankomen en zei geschrokken: “Snel Meowstic gebruik Light Screen!” Meowstic maakte een psygische bariëre met haar geest net voordat de muur van sneeuw op ze afkwam. De muur van sneeuw knalde tegen de bariëre en werd eventjes tegen gehouden. Jace keek blij op om te zien dat het gelukt was, maar zijn blijdschap verdween heel snel toen hij iets te dicht bij om nog goed te reageren van de bariëre vandaan Amaura zag aanrennen klaar om nog een Take Down te proberen. Hij barste met z'n volle gewicht door de bariëre en Jaceschreeuwde: “Gebruik Covet!” De Amaura kwam enorm dichtbij en Meowstic stond klaar voor de laatste confrontatie, maar de Confusion en het spinnen om z'n eigen as was te veel geweest voor de Amaura. Amaura miste Meowsticc door te hoog te mikken en Meowstic zette haar vuisten samen en gaf de Amaura een onderwaardse klap van Covet op de kin en Amaura vloog nog hoger en knalde verderop neer. Grant'smond zakte open en Jace kreeg een glinster in zijn ogen toen hij zei: “Nu is onze kans om te winnen Meowstic! Gebruik Psyshock!!!” Meowstic maakte een kruis met d'r armen. Haar klauwen begonnen een buitenwerelds paars te gloeien en werden gevuld met psygische kracht. Meowstic verloste plotseling met enorm veel kracht uit deze pose en de klauwen lieten een paars kruis achter dat in de lucht bleef hangen en nu met een enorme rotvaart op de Amaura afgevlogen kwam. Grant probeerde nog te zeggen dat ze het moest ontwijken, maar het was al te laat want de Psyshock raakte de Amaura met een enorme klap. Amaura viel door de kracht achterover met een ijzige kreet en bleef even liggen... Iedereen in de hele zaal werd plotseling heel stil en keken allemaal naar de scheidsrechter. Was dit het? Had de uitdager met zijn net nieuw ge-evolueerde pokémon gewonnen?

Jace keek hulpeloos toe hoe de Amaura op stond en Meowstic genadeloos neer haalde met een Rock Tomb... Jace zakte op z'n knieën en Grant vroeg: "Kop op. De volgende keek beter maar weer." Jace keek hem aan met een glimlach, maar met een traan rollend over zijn wangen. Grant keek geschrokken en vroeg: "Was het zo erg?" Jace keek hem even vragend aan en zei: "Ik voel m'n arm niet meer is dat normaal." Een ernorme pijn schoot door hem heen en hij viel bewusteloos voorover. Hij werd een paar uur later wakker in een bed van de gym z'n medische vleugel met Meowstic rustend op z'n buik. Hij keek naar zijn arm die in verband gewikkeld was en zuchte. De scheidsrechter zat in de kamer op een kruk in de hoek en zei: "Je bent bewusteloos geraakt. Je arm is prima alleen een kneuzing en het is een beetje ontvricht, maar we hebben het weer recht gezet. Grant is nu een doctor aan het zoeken, maar..." Jace onderbrak hem door z'n hand op te steken en zeggen: "Maak je maar geen zorgen. Ik red me wel. Ik ga rustig ontspannen op het strand, dat doet vast wonderen." De scheidsrechter protesteerde, maar Jace wilde er niets van horen. Hij keerde Meowstic trug in d'r pokéball en stond op. Hij strompelde de kamer uit terwijl de scheidsrechter hem tegen probeerde te houden, maar het was tevergeefs. Jace keek trug naar hem vanuit de gym's uitgang en zei: "Vertel Grant dat de volgende keer dat hij me zal zien we weer onze kracht zullen metten." Jace strompelde de heuvel af en liep weer het strand op op weg naar Ambrette Town. Hij hield zich sterk, maar in werkelijkheid was hij gaan lopen door de nacht om zijn wonden te likken... Hij zal sterker trug komen daar kon Grant donder op zeggen.