Polaroid [+Sara]

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Tien jaar geleden, herinnerde hij zich nog vaagjes, was de laatste keer dat hij op een soortgelijke plaats was geweest. Het was een periode van tijd die lang genoeg was om ervoor te zorgen dat de herinneringen vers genoeg waren om aan te voelen als meer dan een droom, maar die tegelijkertijd lang genoeg was om het idee te geven dat hij naar een oude foto keek. Een foto die ervoor zorgde dat zijn lippen omkrulden tot een glimlach bij het zien ervan, maar die nog nét niet lang geleden genoeg was om ervoor te zorgen dat hij vergat wat er allemaal na de foto gebeurde. Maar nu, op dit moment, ging het niet om het moment ná de foto, maar om het moment van de foto zélf. Want de foto die hij zich herinnerde, was nu inmiddels al een half leven geleden. Een half leven dat hij zichzelf had voorgenomen om te vergeten, net als het ijsje dat hij op de grond had laten vallen omdat hij was geschrokken van de flits van de camera.

Cooper keek een laatste keer naar de foto die zijn moeder hem een paar weken terug had opgestuurd – een foto waar hij met allebei zijn ouders op stond. Zijn ouders glimlachten naar de camera, beide met hun handen op zijn schouders. Zijn moeder glimlachte net iets te uitbundig om het er oprecht uit te laten zien, en zijn vader net iets te weinig om een illusie van blijheid af te geven. Cooper zelf, echter, glimlachte breed voor de camera, waardoor de grote hoeveelheid ijs op zijn bovenlip nog beter te zien was. Het zag er beter uit dan wanneer hij zelf een snor zou laten staan, al zou hij dat natuurlijk nooit hardop toegeven. Het had er uit moeten zien alsof ze trots waren op hun zoon, die in realiteit de enige was die daadwerkelijk trots was. Trots op zijn snor.

Het was de foto waardoor hij had besloten om terug te komen. Niet zozeer omdat hij het moment zo diep koesterde dat hij het wilde recreëren of iets dergelijks, maar omdat hij zich het ijs herinnerde dat hij tijdens de foto aan het eten was. Het ijs dat zó lekker was, dat hij maanden later in huilen uit was gebarsten toen hij uit had gevonden dat het nergens te koop was geweest. Niemand had in het bedrijf van de ijsmaker willen investeren, had zijn vader beweerd. Een leugen, natuurlijk. Al had dat het niet prettiger gemaakt toen Cooper er eenmaal achter was gekomen dat het bedrijf wel degelijk van de grond was gekomen, maar dat het na een paar maanden al failliet was gegaan.

Vandaar dat hij dan ook terug was gekomen naar de plaats waar het begonnen was. De plek waar hij het lekkerste ijs van de wereld had ontdekt. De plek waar de voedselliefde van zijn leven zo ruw van hem af was genomen. Deze keer zou hij dat echter niet laten gebeuren. Hij zou een nieuwe liefde vinden, voedsel of iets anders, en zou alles in zijn macht doen om ervoor te zorgen dat het niet weer uit zijn handen zou glippen. Hij zou het verleden veranderen door de toekomst te herschrijven. Dat klonk absoluut niet logisch, en was het eigenlijk ook niet, maar ergens diep, diep in zijn hart wist hij wat het betekende. Iets met het trekken van zijn eigen pad, of iets dergelijks. Of misschien dat hij eigenlijk gewoon kwam voor de gratis monsters die je er altijd kreeg.

Net voordat hij het gebouw in ging, besloot hij om zichzelf nog een laatste keer in de reflectie van de ramen te bekijken. Dat hij geen product had om te verkopen, betekende niet dat hij niet op zijn minst een poging moest doen om zichzelf te verkopen. Dat zat immers altijd bij de prijs inbegrepen. Hij droeg een wit, die ochtend nog door hemzelf gestreken overhemd, met daarover een nette, donkergrijze colbert. Zijn normaal gesproken wilde haar had hij netjes één kant op gekamd, op een paar sprieten na, waarvan hij er een paar weer platduwde met behulp van een handje vol speeksel. De rest zou hij zou laten, besloot hij, want als hij er té serieus uit zag, zou hij er teveel uitzien alsof hij daadwerkelijk de zoon van zijn vader was. Als een laatste test stak hij fingerguns op naar zijn spiegelbeeld, waar hij nog eventjes een knipoog bovenop deed. Ah, daar was de Cooper die hij kende.

Eenmaal binnen was het niet moeilijk om te geloven dat er daadwerkelijk tien jaar waren verstreken sinds de laatste keer dat hij er was geweest. Er waren veel meer kraampjes dan hij zich herinnerde, al leek het tegelijkertijd ook minder druk te zijn. Minder rumoerig. Minder enthousiasme. Cooper keek langzaam om zich heen, en probeerde de dingen om zich heen zo goed mogelijk in zich op te nemen. Hij kwam hierdoor uiteindelijk tot de conclusie dat het vooral de kraampjes die dicht bij de ingang waren waar weinig te beleven was, maar dat het dieper de zaal in meer weg had van een pauzeruimte in een middelbare school. Cooper klopte zichzelf kort op zijn schouder alsof hij zichzelf wilde belonen voor een heldendaad die hij nog niet verricht had, en liep vervolgens naar een van de minder bezochte kraampjes toe.

Een of ander muziekbedrijf, besefte hij toen hij eenmaal voor het kraampje stond. Ah, de welbekende klank van de copyright-free-ukulele. Een klassieker. Cooper trok een gezicht, maar besefte zich te laat hoe verschrikkelijk onbeleefd hij hierdoor wel niet over moest komen op de standhouder. Hij had gelijk, want deze wierp hem een boze blik toe, en zette de muziek nog een tandje hoger. Ah. Cooper zoog de lucht tussen zijn tanden door naar binnen, en draaide zich zonder zijn hoofd van de Copyright-Free-Music-Man afte wenden op zijn hakken om naar het kraampje ernaast, waarvan de eigenaar hopelijk niet mee had gekregen dat het zijn schuld was dat de muziek nog wat harder was gezet. ”Niet echt... Uhhhh... De beste plek hier, of wel?” vroeg Cooper zich hardop af, voordat hij eindelijk zijn hoofd ook meedraaide met de rest van zijn lichaam.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Bij het horen van zijn naam, schoten Cooper’s vuisten instinctief omhoog. Als iemand hem bij zijn naam aansprak, dan betekende dat meestal dat hij iets verkeerds had gedaan. Hij kon zich op het moment nog niet herinneren wát het was dat hij gedaan had, maar dat zou waarschijnlijk snel genoeg komen. Als het eenmaal zover was, dan had hij in ieder geval twee paar armen om zijn gezicht te beschermen. De zin die volgde op het horen van zijn naam sprak zijn gevoel echter tegen. De persoon die hem aansprak was blij om hem te zien. Cooper ontspande zijn schouders en liet zijn vuisten weer wat zakken, voordat hij eindelijk door kreeg wie het was. Zijn mond vormde zich tot een geluidloze “oh”, die vervolgens veranderde in een beleefde glimlach. Het was Sara. En ze bood hem nog wat te eten aan ook. Cooper knikte. ”Graag! antwoordde hij. Hij koos een lolly uit die ergens in het midden van het dienblad lag, en ontdeed met redelijk wat gemak van zijn wikkel voordat hij deze in zijn mond duwde. Zoet. En niet zo’n beetje ook. Gelukkig maar.

”Je zegt dat het erger kan, maar als je blij bent om mij te zien, dan is deze plek volgens mij even leuk als iemand die een Goomy in je gezicht gooit,” grapte Cooper, om het gesprek dat ze eerder waren begonnen te vervolgen. Zijn grijns probeerde hij te verbergen door de lolly met zijn tong naar zijn andere wang te verplaatsen. De plek waar de lolly had gezeten had een ruwe plek achtergelaten, waar de smaak van de zoete bal nog steeds te proeven was. ”Alhoewel, als het Goomy Gummy’s zouden zijn waarmee gegooid wordt, dan zou ik absoluut niet klagen,” dacht hij hardop. Hij streek afwezig met zijn hand door zijn haar, om hiermee het zorgvuldige spuugwerk dat hij een paar minuten geleden had gedaan deels ongedaan te maken.

”Ah, sorry. Hoe dan ook, uh, hoe vergaat het tot nu toe echt hier? Wat is de thee?” vroeg hij, gebarend naar zowel de kraam als naar het dienblad met lolly’s. Hij voegde er een nieuwsgierige glimlach bij, precies zoals zijn moeder hem geleerd had. Manieren maakten de man, of iets in die richting. Dat hij zojuist aannames had gemaakt over hoe het ging, betekende natuurlijk niet dat hij gelijk had. Voor hetzelfde geld had ze er al een dozijn aan lolly dienbladen doorheen gejaagd. Hij was immers nog maar net binnen, en had dus eigenlijk weinig recht om wat dan ook te zeggen. Voor hetzelfde geld was ze blij om hem te zien omdat ze het meeste van haar waren al verkocht had, en ze gewoon weinig meer te doen had.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

”Hmm,” humde Cooper, die de lolly een tweede keer naar een andere wang verplaatste. Ah, dus dat was wat hij vandaag vergeten was. Visitekaartjes. Hoeveel moeite hij ook deed om zichzelf presentabel te maken, veel had hij er niet aan als hij niets bij zich had om anderen aan zijn bestaan te herinneren nádat de beurs af was gelopen. Ah. Wel, niemand was perfect, en hij al helemaal niet. Van hem werd tenminste niet verwacht dat hij ze bij had. ”Ik begrijp wat je bedoelt – op die visitekaartjes na dan. Die krijg ik gelukkig niet, al weet ik niet zeker of dat echt positief is.” Cooper haalde zijn schouders op. ”Het is inderdaad een beetje alsof iedereen hun eigen plan getrokken heeft, en daarna vergeten is dat er ook dingen buiten dat plan om bestaan zoals – weet ik veel – genieten van een ijsje op een warme zomerdag, ofzo.”

Cooper zoog zijn onderlip naar binnen bij het horen van het offer. Goomy Gummies…?! Het water liep hem al bijna in de mond. Als hij zijn lip niet naar binnen had gezogen, was er waarschijnlijk een kans geweest dat hij was beginnen te kwijlen. ”Wel… Goomy Gummies zijn… Wel mijn favoriete snoepgoed, als ik heel eerlijk ben,” gaf hij langzaam toe. Het aanbod van het snoepgoed was net als een visitekaartje van een of andere talentenscout; iets waar hij absoluut geen nee tegen zou zeggen, maar dat waarschijnlijk nooit zou gebeuren. Cooper fronste, en nam een beslissing. ”Okay, ik wil wel een zakje Gummies, maar enkel op één voorwaarde; we gaan een keer samen cupcakes – of iets anders, pizza, sushi, whatever – eten. En dan specifiek zónder visitekaartjes.”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

”Deal!” echode Cooper, die de toegevoegde regels volop accepteerde. Alhoewel hij niet van plan was geweest om zelf te koken – niet dat hij dat niet kon, natuurlijk, sterker nog, hij kon een uitmuntende kok zijn als het eropaan kwam – was het waarschijnlijk verstandig om duidelijke non-business regels af te spreken voor hun non-business diner. Of lunch. Of ontbijt. Of misschien zelfs wel snack. Wie weet, het kon net zo goed een afspraak zijn bij een snoepautomaat. Hij probeerde zich kort te bedenken of er nog extra regels waren die hij zelf nog toe moest voegen om te voorkomen dat het in een zakelijk iets zou veranderen, maar nee. Zo ver was hij nog niet. Pas als hij ergens in geïnvesteerd had, of als hij daadwerkelijk iets op had gezet, zou hij daar regels voor kunnen verzinnen.

Cooper pakte één van de Goomy Gummies van Sara’s hand, en hield deze vervolgens naar haar uitgestoken. ”Op een zaken-vrije eetafspraak,” zei hij, met de intentie om met haar te proosten alsof ze in het bezit waren van een stel glazen met daarin de beste champagne die maar verkrijgbaar was. Cooper fronste. Nee, dit zou waarschijnlijk niet hetzelfde effect hebben als échte champagne. Of in ieder geval champagne glazen, hij had namelijk niet bepaald veel met alcoholische dranken. Ah… Drink je champagne? Misschien dat er ergens een of ander exquisiet kraampje is waar ze wat hebben, zodat we het iets officiëler kunnen maken? Of misschien iets anders waarmee te proosten valt?” opperde Cooper.