[Patrol] Like I'm the only girl in the world

Onderwerp: [Patrol] Like I'm the only girl in the world ma sep 18, 2017 11:19 pm

this is the road to ruin

Dit zou Laura’s eerste patrouille in haar eentje worden. Tot nu toe was er steeds een andere grunt of zelfs agent bij geweest, maar ze had te horen gekregen dat ze er deze avond alleen voor stond. De blondine vond dat apart. Ze was onervaren en, al zei ze het zelf, behoorlijk incapabel om zo’n verantwoordelijkheid op haar schouders te dragen. Ze was een wetenschapper, niet iemand die mensen van de straat af joeg. Maar goed, toen ze dat had aangegeven werd haar gezegd om haar werk te doen en dat had de blondine alleen maar meer gemotiveerd om zo snel mogelijk hoger in rang te stijgen. Dan hoefde ze niet meer in de koude avonduren naar buiten te gaan.

Het enige voordeel aan in haar eentje werken was dat niemand haar kon controleren. Sowieso mocht ze dan de wat rustigere straten patrouilleren, dat vond ze ook fijner. De patrouille die ze met Manolo had gedaan was echt een avontuur geweest. Laura wist niet of ze dat nu weer wilde. Het liefste wilde ze klaar zijn en terug naar Carmilla, maar dat kon niet. Wel vond ze dat ze voor ze écht vertrok nog even een selfie pauze kon houden, dus dat deed ze. Met dank aan het licht van een lantaarnpaal werden de foto’s nog redelijk oké ook.

De reus, liep samen met zijn eigen reus, patrouille te lopen door Lumiose City. Hij had zijn officiële Team Rocket Investigator kleding aangedaan voor deze hoogst uitzonderlijke opdracht. Nee, het was gewoon passief agressief geweest. Hij had wel kunnen inschatten dat hij nog niet helemaal klaar was met al die patrouilles lopen, maar daar werden ze niet leuker op. Enkel die keer met Flynn was prettig geweest. Maar tijdens die patrouille hadden ze ook een heel specifiek doel. Daar bovenop kwam nog eens dat hij deze patrouille alleen moest lopen. Naja, kon hij ook weer zijn eigen weg in slaan. Dat was wel een goeie. Ohja, bijna vergeten. Waarom had hij Cid, de Golurk, bij zich? Om mensen die niet op straat horen te zijn op dit uur af te schrikken. Als ze niet in zijn buurt kwamen, hoefde hij er niks tegen te doen, en dan werd het de taak voor een ander Team Rocket lid. De rommelende voetstappen van Cid konden in een stille stad namelijk van ver gehoord worden. Hij kreeg een gemene glimlach bij de gedachte dat het misschien zelfs andere Team Rocket leden kon afschrikken.

this is the road to ruin

Nog even een filter toepassen op de selfies, ze uploaden met de juiste hashtags en Laura was klaar om echt op pad te gaan. Op een voorzichtig tempo begon ze wat rond te dwalen. Ze had een route gepland die ze een paar keer af zou kunnen lopen voor haar tijd er op zat en ze haar taak had volbracht. Tot nu toe nog geen problemen, dus. Ze begon zich er zelfs al zelfverzekerd over te voelen. Dit kon ze wel!

En toen hoorde ze ineens een zwaar soort gedreun van iets verderop. Meteen staakte Laura haar pas en keek ze waakzaam om zich heen, een poging doend om de bron van het geluid in te schatten. Er zaten korte pauzes tussen de dreunen. Het deed haar haast denken aan voetstappen, maar geen mens kon zulke zware voeten hebben. Het geluid was op zijn zachtst gezegd verdacht. Dat betekende dat Laura het moest gaan onderzoeken. Haar moed zakte haar lichtelijk naar de schoenen bij dat idee. Ze was een onderzoeker, ja, maar niet op deze manier. Ze onderzocht liever dingen veilig in haar lab. Straat was niet haar comfort zone.

Om zich iets beter te voelen haalde Laura één van haar Pokémon er bij. Valency, de kleine Nidoran, zag er totaal niet dreigend uit, maar Laura was van plan om haar op te leiden tot een echte krijger. Mocht het nodig zijn dan kon ze altijd nog Inertia, haar schild, er ook bij halen, maar voor nu had ze besloten dat dit Valency’s eerste beproeving zou worden. Het gedreun klonk nog steeds. “Valency, we moeten dat geluid onderzoeken.” Aan haar stem was te horen dat ze er niet veel zin in had. “Kom.” De Nidoran volgde haar zonder problemen. Ze leek zelfs minder terughoudend dan de blondine. Zie je, ze was de perfecte krijger. Ze gedroeg zich nu al als één.

Laura kwam bij een punt uit waar ze haar pas staakte, waarmee ze Valency verraste. Die keek haar trainster aan met een scheef kopje. “Dit… dit is de rand van het gebied waar ik moest patrouilleren,” legde Laura uit. Technisch gezien hoefde ze het andere gebied niet in, tenzij er om backup werd gevraagd van de Grunt die daar patrouilleerde. De dreunen stopten niet. Ze wilde echt heel graag niet daar heen. Toch bleef ze aan de rand van haar gebied staan twijfelen, alsof ze zich verplichtte om niet terug te gaan en haar pad te volgen. Wat een moeilijke keuze.

Theodore ging stilstaan nog net voor de hoek van de straat. Ook Cid kwam tot stilstand en keek zijn trainer aan alsof hij net uit een ei was gekomen. Theodore begon ineens te twijfelen. Niet gek ook als je bedenkt dat zijn tweede naam 'twijfelaar' is. Hij kon het gebied uit. Hij had geen specifiek gebied aangewezen gekregen. Maar hij kende de plattegrond van Lumiose wel helemaal uit zijn hoofd, en daarmee ook de patrouille gebieden. Theodore.. was.. hij vindt zijn werk goed doen erg belangrijk. Zou hij naar het volgende gebied gaan? Het was een rustiger gebied. Maar om eerlijk te zijn was het gebied waar hij nu zat ook vrij rustig. Hij haalde zijn schouders op en keerde zich om. Hij kon ergens anders nog een hoek om gaan naar waar hij nog niet was geweest. Hij zou toch niemand tegenkomen. Iedereen die dit hoorde zou vluchten. Waarschijnlijk dan. En niemand zou zo dom of nieuwsgierig zijn om dit geluid te achtervolgen. Het zou allemaal wel goed komen vanavond. De heren gingen weer op pad.

this is the road to ruin

Het geluid stopte. Laura keek verwonderd op. Dat was… goed nieuws, toch? Als er niks was om te onderzoeken, dan hoefde ze dat ook niet te doen. Ze keek Valency even aan, wie haar aankeek alsof ze wilde vragen ‘waar wacht je nog op?’. “Het is gestopt. We kunnen terug,” zei Laura. De Nidoran leek lichtelijk teleurgesteld, maar volgde de blondine wel toen ze zich omdraaide en een paar stappen terug naar haar geplande route liep.

Vervolgens begon ook het gedrein weer te klinken. Een rilling trok door Laura’s nek en ze staakte haar pas. Valency stopte ook en liet met een duidelijke ‘Nido!’ horen dat ze er op af wilde. Met tegenzin draaide Laura zich om. “Oké dan. We gaan het bekijken en het daarna melden bij de leiding.” Ze mocht immers niet zomaar in actie komen als er iets groots aan de hand was. Haar Pokémon waren nooit sterk genoeg om een reus te verslaan. Dat betekende ook dat het opzoeken van het geluid haar mogelijk in gevaar zou brengen, maar ze wist ook dat als ze een melding maakte zonder het eerst zelf uit te zoeken, ze haar niet serieus zouden nemen.

Het voelde raar om de grens van haar gebied over te gaan. Dat betekende dat de straten waar ze eigenlijk moest patrouilleren leeg waren en elke persoon die daar zin in had zonder problemen de avondklok kon overtreden. Daarom nam ze zich ook voor om zo snel mogelijk terug te gaan als de versterking, mits die nodig was, was gearriveerd. Nu eerst moest ze dichter bij het geluid zien te komen. Haar bedoeling was om stealthy te zijn, maar haar hakken stonden het niet echt toe. Valency daarentegen verplaatste zich redelijk stil en door haar formaat was het ook lastiger om haar op te merken.

Ze liepen de hoek om en kwamen uit in een kleine steeg vol met veel te kleine appartementen voor arme families. Hij zag sommige vaders en moeders uit schrik van het geluid door het raam kijken, en ze snel dicht doen. Geen gordijn stond nog open in die steeg. En hoe snel ze in de steeg waren gekomen, zo snel verlieten ze de steeg ook weer en liepen door. Dit maal kwamen ze uit in een bredere straat. De hoofdstraat. Theodore vond het heerlijk om juist die straat helemaal leeg te zien. Het was ook het moment dat hij besloot om, zodra hij een bocht naar rechts had genomen samen met Cid, om te wachten. En te staan kijken. Of iemand hen nog was wezen achtervolgen. Die zou de schrik van zijn/haar leven krijgen. Maar misschien ook niet. Misschien achtervolgde wel niemand hem. Maar het was geenprobleem om het even te controleren.

this is the road to ruin

De bron van het geluid wist aan Laura en Valency te ontkomen. De blondine staakte haar toch al langzame pas en sloot haar armen beschermend om zichzelf heen. Ze vond het maar niks. “Oké, het is er niet, laten we weer gaan,” drong ze aan, maar haar Nidoran wilde het niet zo snel opgeven. Het kleine blauwe wezentje wees een steegje in met haar voorpootje. “Nee, Valency, we gaan te ver van ons gebied af! Een andere Grunt zal het wel vinden en melden. We ondernemen pas actie als we worden opgeroepen om dat te doen.” Laura liep eigenlijk in de richting van Valency om haar op te tillen, maar de Nidoran zag dit als een kans. Ze deed een paar sprongen verder de steeg in. Laura bleef er buiten staan en keek haar Pokémon gechoqueerd aan. “Valency!” Het noemen van de naam van de Pokémon liet haar nog een sprong verder de steeg in doen. Ze was Laura aan het uitdagen. De blondine had dit echter niet door en trapte er daarom met beide benen in. Ze stapte naar voren tot ze zo’n meter van Valency was verwijderd. Toen deed zij weer een sprong verder de steeg in. “¡Para!” Nog een stap. Nog een sprong. Het duurde iets langer, maar Valency wist Laura de steeg door te lokken. De blondine keek op toen ze merkte dat ze niet meer omringd waren door huizen. Ze liet haar blik rond gaan om te zien in welk deel van de stad ze waren en vond daarbij ook de enorme figuur van een man en een bijna drie meter grote Pokémon met geel gloeiende ogen. Als verstijfd bleef ze staan.

Wat ze aantroffen, na wat wachten, waren twee dingen. Een vergissing en slechte karaktereigenschap. "Wat moet dat?" Zei hij streng met zijn zware stem. Hij had zijn armen nu niet over elkaar gelegd. En ik kan je zeggen, dat is geen goed teken. Cid daarentegen, leek meer op de plaats rust te staan. Natuurlijk was hij ook aan het meekijken naar de individuen die ze tegen gekomen waren, maar zijn acties zouden bepaald worden door Theodore. Je zou kunnen zeggen dat hij aan het wachten was op het script. Ondertussen was Theodore vooral aan het wachten op een reactie van de persoon, die verstijfd naar hen leek te kijken. Misschien zou de Nidoran eerder reageren. Hij wist echter wel.. dat als het niet snel genoeg zou gebeuren, hij maatregelen zou moeten nemen. Iemand die geen informatie vrij gaf was natuurlijk direct een eventueel gevaar. Ze mocht hopen dat ze een Rocket was.

this is the road to ruin

Intens staarde Valency naar de grote levende kleifiguur. Er was geen schrijntje angst in haar houding te herkennen. Ze reageerde ook totaal niet op de stem van de man – in tegenstelling tot Laura. De blondine had nog een paar tellen nodig om haar tong te vinden en liet toen wat woorden uit haar mond rollen. “Er klonk hier een geluid, ik ben verplicht dat te onderzoeken – namelijk ben ik op patrouille – wacht, hier is bewijs, kijk.” Ze stapte dichter naar een lantaarnpaal, zodat het gele lamplicht de rode R op haar shirt duidelijker maakte. “Mocht u niet van Team Rocket zijn, dan bent u verplicht om de straten te verlaten.” Haar blik flitste van de man naar de Pokémon. Beide verschijningen waren een terechte verklaring voor het gebrek aan assertiviteit in haar toon.

Het licht deed haar rode R verschijnen. Toch een Rocket dus. En Cid.. die was aan het kijken naar het kleine beestje. Hij wilde het oppakken en het knuffelen, eigenlijk. Maar Theodore had gezegd dat hij hier was om eng te zijn. Hij wist niet zo goed hoe dat moest, dus hij bleef onbeweeglijk naar het beestje staren. Wat.. op zichzelf.. voor sommigen in ieder geval.. vrij angstaanjagend kon overkomen. Hm, dus deze Rocket moest het geluid hier onderzoeken? "Hoe gaat het onderzoeken?" Ze kon wel leuk naar een locatie toe gaan, maar wat had ze nu uiteindelijk onderzocht? Hij was benieuwd naar haar antwoord. Hoe lang zou het duren voordat ze erachter zou komen dat hij ook een Rocket is. En op welke manier wilt ze daar achter komen?

this is the road to ruin

Dat de man boven haar uit torende, al was het nog geen tien centimeter, maakte Laura ontzettend nerveus. De Pokémon die hij bij zich had, met zijn lege blik in zijn ogen, hielp niet. De manier waarop de vraag aan haar gesteld werd gaf haar meteen het idee dat ze het fout had gedaan. Ze trok ook meteen de conclusie dat hij bij Team Rocket hoorde omdat hij er naar vroeg, in plaats van dat hij als een rebelse tiener tegen haar in ging dat hij op straat wilde blijven. Om zijn blik te mijden keek ze naar de gele ogen van het levende kleifiguur en begon ze aan één stuk door te ratelen. “Het ritmische gedreun is hoogstwaarschijnlijk het geluid van voetstappen geweest, ofwel een grappenmaker die het geluid van voetstappen na wilde bootsen. Mochten het echte voeten zijn geweest, dan waren ze groot en zwaar, zoals –,” haar blik schoot naar de grote, zware voeten van de Pokémon voor zich, “zoals die! Maakt het verzetten van zijn voeten geluid? Zo ja, kan hij dat even voordoen?” Valency had ook interesse gekregen in de kleivoeten van de Pokémon. Ze was er op af gelopen en hield nu haar neus er dichtbij om de geur te inspecteren.

Hij had zijn reactie al klaar toen ze begon over een grappenmaker. Maar Theodore was Theodore, dus hij liet haar uitpraten. Waarna hij de conclusie trok dat deze mevrouw dan toch nog wel enig teken van intelligentie vertoonde. Vervolgens vroeg ze of Cid eventjes voor haar kon lopen. Zal wel een scientisttypetje zijn dan. Hypotheses opzetten en testen. Simulatie, deze keer, was de manier om de hypothese te testen. Hij zette een stap naar voren, zodat hij in het licht kwam te staan. "De voetstappen waren van Cid." Zei hij. "Theodore Harvey." Vervolgde hij het gesprek. "Ik ga met je mee lopen naar je originele route." Cid kon zich haast niet meer inhouden. Die.. Pokémon.. was.. zo.. kjoet! Hij probeerde strak voor zich uit te blijven kijken. Hij balde zijn handen even tot vuisten. Hij kreeg knuffelkriebels.

this is the road to ruin

Er was iets aan de kalme, afstandelijke manier van praten van de man waardoor Laura met de zoom van haar kleding begon te spelen. Valency had er totaal geen last van. Zij hield gewoon de grote Pokémon in de gaten. Toen hij zijn vuisten balde spanden haar spieren aan en bleven haar kraaloogjes alert op de enorme handen gericht. Ze mocht dan wel in omvang kleiner zijn, ze was er van overtuigd dat hij haar geen kwaad kon doen als ze maar snel genoeg op zijn bewegingen reageerde.

Het licht onthulde dat de man daadwerkelijk van Team Rocket was. Een hele last viel van Laura’s schouders af. Ze had geen rare dingen gezegd, toch? Ze kon zien dat zij hier van de lagere rang was en dat kon voor problemen zorgen als ze iets had prijsgegeven wat ze eigenlijk niet had mogen zeggen tegen iemand die niet van de organisatie was. Voor zo ver ze zo snel kon herinneren had ze alleen een deel van haar manier van denken prijsgegeven en dat was absoluut geen geheim. “Oh fijn!” reageerde ze toen hij begon over mee lopen. “Wacht maar, moet jij niet je eigen route blijven lopen?”

Gesponsorde inhoud

» You're a good girl
» [Patrol] You're an illusion in a world of disillusion
» Cool Patrol [Patrol]
» Come on out, little girl
» Little girl