[Holiday Feast] All Around the Christmas Tree

Purrloin in ’t bakkie. Dat was wat Taylor dacht toen ze haar keuze had aangegeven. Dat stomme feest kon haar gestolen worden, maar als ze er onderuit kon komen door het minimum te hoeven doen, dan was ze he-le-maal tevreden met het organiseren van het hele gebeuren. Promoten was voor haar een simpele post op social media. Haar volgers in Kalos zouden dan precies weten wat er aan de hand was en waar – en zij hoefde niks meer aan dit feestmaal te doen. Dan kon ze verder met belangrijke taken. Zoals het pesten van criminele organisaties.

Dan moest haar net-zo-populaire-al-niet-populairdere partner in crime wel komen opdagen. Taylor legde haar armen over elkaar heen en tikte met haar voet op de grond. Ze zag Rangers binnenkomen en weggaan, maar geen van hen was de brunette met het donzige achterwerk waar ze haar werk mee moest verrichten. Hoe moeilijk was het om je afspraken na te komen? Zelfs zij deed het. En afspraken waren nou niet bepaald haar je van het. Als Tiffany met een stom Elite smoesje kwam, dan kreeg ze écht de wind van voren.

Man. Zo’n feestmaal organiseren was toch een gedoe. Tiffany hoefde het niet eens te doen en ze was al vermoeid er van. Al die vragen of dingen wel of niet mochten in de base. Wist zij veel. Ze was dan misschien een elite, maar ze was niet de huisbaas van de academy. Bovendien stond nog altijd de Council boven haar. Die wezen nog steeds veel van haar voorstellen af. Zo’n slecht idee was het toch niet om een maandelijkse feestavond in de base te houden? Maar nee, daar waren andere ruimtes voor. Ze mocht het best in de club van Shalour organiseren, maar niet in de base. Dat haalde alle speciaalheid weg, vond Tiffany. Ja dan niet hè.

Ondanks dat het veel gedoe leek wilde Tiffany wel graag helpen. Toen ze hoorde dat er een groep nodig was om het feest te promoten had ze het niet erg gevonden om zich aan te melden. Eén video op MewTube en klaar. Dat vond ze niet erg om te doen. Ze kon ook gewoon met haar elite rang gaan zwaaien en dan kwam iedereen vast wel even langs. Het was de perfecte taak voor een Marchetti. Daarom was ze ook blij dat ze het samen met haar zusje mocht gaan doen. Als zij deze taak samen deden, dan zou de Academy binnen een uur propvol zitten.

… Behalve dat de brunette nu pas leerde dat het alleen voor Pokémon was. Dat maakte het allemaal een stukje moeilijker. Met een frons op haar gezicht haastte ze zich naar de ingang van de base, waar Taylor op haar zou wachten. Die wist dit ook niet. Ze hadden samen al gelachen om hoe stompzinnig makkelijk deze taak voor hen was. Nou, niet dus. Natuurlijk geloofde ze er nog steeds in dat het goed kwam. Toch had ze ernst in haar ogen toen ze haar zusje zag.

Ze verminderde vaart en nam slechts een paar tellen om uit te hijgen. “Tay..” Waarom was praten en ademen tegelijk zo moeilijk? “Het feest… Eten… Het is… voor Pokémon.” Nu de boodschap er uit was, kon ze écht even op adem komen.

Ze draaide haar hoofd om en zag de brunette eindelijk komen aan lopen. Het leek eigenlijk meer snelwandelen – en dat gaf Tiffany toch net wat minder strafpunten. Taylor opende haar mond al om te klagen, maar ze zag de ernst in de ogen van haar zus als een teken om te zwijgen. Het nieuwtje dat het alleen voor pokémon was liet haar fronsen. “Dus?” floepte ze onverschillig eruit. Twee seconde later bezonk het al. “… Muk! Dat meen je niet.” Haar ogen werden groot van ongeloof. Hoe moesten ze nu promoten dan? Ineens leek het veel minder simpel allemaal. Taylor gromde en liet haar handen naast zich zakken.

Whew, okay, even op adem komen. Taylor kreeg dan ook mooi de tijd om te processen wat er gezegd was. De kleine blondine was er ook niet bepaald blij mee. Tiffany echter, als de vervelende optimist die ze was, gooide nog niet de handdoek in de ring. Inmiddels was ze weer een beetje op adem en kon ze weer rechtop staan zonder moeite. Ze ademde nog wat zwaar, maar kon wel weer praten. “Het komt wel goed! We zijn de Marchetti’s! Niks is onmogelijk voor ons.” Ze zette een grijns op haar gezicht, al miste hij nog iets van haar gebruikelijke kracht. Het leek haast alsof ze met haar blik naar bevestiging zocht bij Taylor.

Dat vervelende optimisme van Tiffany ook altijd. Normaliter zou Taylor met haar ogen rollen en diep zuchten, maar eigenlijk was ze wel blij om het te horen. “Yeah,” reageerde ze ietwat terughoudend, terwijl ze haar armen kruiste. Blonde wenkbrauwen zakten omlaag en er verscheen een grijnsje rond haar lippen. “Deze opdracht is speciaal voor ons gemaakt,” voegde ze er wat meer opgelaten aan toe. Tiffany had gelijk. Ze liet zich niet klein krijgen door zoiets onbenulligs. Er waren zat manieren om pokémon te strikken! Te beginnen met… “We kunnen ze gewoon lokken met eten. Makkelijk zat,” vervolgde ze schouderophalend. Pokémon naar het eten brengen met eten. Dat kon gewoon niet misgaan.

Tiffany knipte in haar vingers en wees naar haar zusje. “Zie je wel!” zei ze met een brede grijns. “Ik wist wel dat je iets slims zou bedenken. Kom, dan halen we iets van de keuken.” Ze maakte aanstalten om naar de keuken te lopen, verwachtend dat Taylor haar zou volgen. De blondine had de afgelopen maanden wel bewezen dat ze niet zomaar van Tiffany’s zijde week. Er was natuurlijk een beetje onzekerheid wat aan de brunette bleef knagen, maar dat probeerde ze weg te stoppen. De feestdagen waren te leuk om depressief te zijn.

Haar zus vond het een perfect idee. Taylor gaf zichzelf inwendig een schouderklopje en liep achter Tiffany aan. Onderweg naar de keuken moest ze een aantal Rangers ontwijken die hard aan de slag waren. De blondine keek ze met een kwade frons na. Zelfs met al die drukte konden ze toch wel uit hun doppen kijken? Zo weinig tijd hadden ze nou ook weer niet. “Wat kunnen we eigenlijk meenemen?” vroeg ze zich hardop af, haar blik inmiddels terug op Tiffany. “Ik bedoel, jij bent elite, je kan vast meenemen wat je wil,” vervolgde ze schouderophalen. “Maar wat gaan we nou eigenlijk mee sjoepen?”

Terwijl Taylor schijnbewegingen moest maken om een paar mensen te omzeilen, waren het bij Tiffany juist de mensen die om haar heen bewogen en haar soms ook na bleven staren. Wat deed de Elite in de keuken? Dat was haar taak toch niet? Tiffany deed haar best het te negeren, nog steeds moeite hebbend met het krijgen van aandacht nu ze zichzelf niet meer zo perfect vond. De vragen van haar zusje waren de perfecte afleiding. “Iets simpels. De goede dingen laten we over voor het diner zelf. We hoeven alleen interesse te wekken,” opperde ze haar eigen plan. Ze zag aan de andere kant van de ruimte een jongen lopen met een mandje vol berries. “Zoals dat!” In plaats van te wijzen bewoog Tiffany zich meteen naar de ranger toe om hem te vragen of ze het mandje mocht overnemen. Hij leek terughoudend, maar als een Elite hem vroeg om iets af te staan, dan kon hij niet weigeren, dacht hij. Tiffany kreeg het mandje en draaide zich met een grijns om. Ze hief het mandje de lucht in zodat Taylor kon zien dat ze de buit te pakken had.

Daar kon Taylor zich, voor de verandering, wel in vinden. Ze knikte en keek zoekend in het rond. Wat zou simpel genoeg zijn om mee te kunnen nemen? Tiffany had de oplossing al snel gevonden. De brunette marcheerde zelfverzekerd op een andere Ranger af en hield een paar seconden later een mandje omhoog. Taylor hief vragend een wenkbrauw, maar hield ook haar duim omhoog. Denkend klaar te zijn in de keuken, draaide ze op haar hielen om en wandelde terug naar buiten. Tijd om na te denken over hun vervolgstap - zoals waar ze nou eigenlijk heen gingen om te promoten. Ze pakte haar Holocaster erbij en opende de kaart van Kalos. Het was eigenlijk handig geweest als er een functie op de Styler zat die je vertelde waar de meeste pokémon activiteit als laatste is gezien… Hm.

Zodra Taylor het mandje had gezien liet Tiffany hem weer zakken en kwam ze weer de kant van de operator op. Als de brunette de geuren mocht geloven ging dit diner het dubbel en dwars waard zijn voor alle Pokémon die er op af kwamen. Jammer dat ze niet de credit voor het idee kon claimen, want dit werd vast een groot succes. Oh well. Ze voegde zich bij haar zusje en zag dat die op haar Holocaster aan het kijken was. Natuurlijk keek ze meteen over diens schouder mee. “Wat doe je?” vroeg ze geïnteresseerd.

Het onbehaaglijke gevoel dat iemand haar bekeek bekroop haar. Ze draaide zich half om en keek recht naar het gestalte van Tiffany. Wetend dat haar zus er nogal een handje naar had om op haar scherm mee te kijken, wierp ze haar een waarschuwende frons toe. “Kun je ‘t zien?” voegde ze eraan toe. Wanneer ging het eindelijk eens bij de brunette doordringen? Taylor ging, desondanks, met haar handelingen verder. “Ik ben op zoek naar de plek. Je weet wel, waar we de meeste pokémon kunnen vinden,” legde ze kort uit. “Enig idee?” Ze kwam zelf niet zo vaak buiten. Al helemaal niet in het wild.

Het kwam niet als een verrassing dat de blondine de aandacht op haar scherm niet waardeerde. Toch was Tiffany niet van plan om afstand te nemen. Ze vond nou eenmaal dat ze het recht had om sommige dingen te weten. Wat haar betreft had Taylor niks voor haar te verbergen. Immers had zij zich ook van haar zwakste kant aan haar zusje laten zien. “Sowieso buiten,” reageerde ze droog, wetend dat Taylor dit allang door had gehad. “Ik denk honestly dat we gewoon naar buiten moeten gaan en rond gaan lopen. Ra kan ons misschien helpen scouten vanuit de lucht om grotere groepen te vinden. Kunnen jouw Pokémon niet ook iets?” Ze wist maar half waar Taylor’s team uit bestond eigenlijk. Aangezien ze er toch zo zeker van was dat ze beter vast naar buiten konden, begon ze vast richting de uitgang van de base te lopen.

Met een dodelijke blik keek ze over haar schouder. Bedankt, zo ver was ze al. Tiffany vervolgde haar briljante realisatie met iets waar ze wel mee kon werken. Taylor stopte haar Holocaster weg en klikte de bal van haar Houndoom al los. “Yeah, ik heb Mordecai,” beantwoordde ze de vraag van haar zus. Die verscheen in een felle lichtflits zodra ze buiten waren. “Zijn neus kan ons vast wel naar de pokémon brengen.” Mordecai hoefde eigenlijk niet meer te weten. Hij stak zijn snuit de lucht in en begon verschillende geuren van elkaar te onderscheiden. Niet veel pokémon, maar Taylor had ook niet anders verwacht. “Wacht maar tot we bij de rand van de stad zijn,” vertelde ze hem. Mordecai knikte en wierp een korte en stiekeme blik op de mand die Tiffany vast had.

De Pokémon die Taylor om hulp riep was een Houndoom. Nice, dan zouden ze dus hulp krijgen van twee vuurtypes. Tiffany zette de mand kort op de grond en haalde de Pokéball van Ra er bij. Ook de Charizard verscheen. Hij leek heel enthousiast te zijn dat hij weer mocht helpen met Ranger opdrachten. Zijn trainer werd begroet door zijn snuit tegen haar gezicht aan te duwen, waarop de brunette grinnikte. “Hey maatje,” zei ze terwijl ze haar hand over zijn neus wreef. “Je mag zo lekker een stukje vliegen. We zoeken wilde Pokémon van buiten de stad. Als je vooruit kan vliegen zou dat fijn zijn.” Ra accepteerde de taak meteen. Tiffany verwachtte dat hij er meteen vandoor zou gaan, maar in plaats daar van draaide hij zich naar Taylor en duwde hij ook zijn snuit tegen haar aan. De brunette fronste, herinnerde zich dat haar zusje al die tijd natuurlijk voor de Charizard had gezorgd, en vervloekte zichzelf dat ze een steek van jaloezie voelde. Zodra de oranje draak zijn begroeting had gedaan vertrok hij wel op het tempo wat Tiffany had verwacht. “Let’s go,” spoorde de brunette vervolgens haar gezelschap aan, waarop ze een flink tempo aannam om haar partner Pokémon bij te halen.

Ze werd verrast door een drakensnuit tegen haar wang. Taylor weigerde om in te gaan op haar schrikreactie. Ondertussen wist ze dat het Ra was die zijn affectie kwam tonen. Dat had ze wel geleerd in de periode dat zij hem onder haar hoede had genomen. Met een blik die eigenlijk het tegendeel vertelde, aaide ze hem liefkozend over zijn hals. “Ja ja,” voegde ze er mopperend aan toe. “Ik weet het.” Ra steeg op nadat ze hun begroetingen hadden uitgewisseld en Tiffany ging er meteen achteraan. Taylor wilde volgen, maar Mordecai trok haar aandacht door te grommen. Niet dreigend, eerder alsof hij iets wilde zeggen. Pastelroze ogen gleden naar haar Houndoom, wie beschermend bij het mandje met eten stond. Ah… Wat een sukkel. De blondine plukte het voorwerp van de grond en rolde met haar ogen. “Als haar kop toch niet vastzat,” zuchtte ze. Een opmerking die ze wel eens van Joey en Nicky had gehoord. Taylor duwde zichzelf af en trok, gevolgd door haar trouwe viervoeter, een sprintje achter Tiffany aan.