Met een nors gezicht slenterde Kai naar de kantine van de basis om te ontbijten terwijl een slaperige Pikachu aan zijn schouder hing. Een goede nachtrust was niet wat hij had gekregen omdat zijn Rockruff het fijn vond om in de holst van de nacht luid te gaan huilen naar de maan. Het had ook een effect op zijn andere Pokémon gehad omdat hij weigerde om deze in hun Pokéballen te laten wanneer hij sliep, dus veel slaap hadden zijn andere Pokémon ook niet echt gekregen. “..weet je Dai.. als ik dit geweten had, had ik Hero in zijn bal gelaten,” mopperde Kai tegen het gele wezentje. De Pikachu kreunde eventjes om aan te geven dat hij geen zin had om te reageren.. het was meer dat hij moeite had om zijn ogen open te houden. “Ah Kai en Daichi!” De jongen draaide zich om toen hij zijn leidinggevende achter hem opmerkte, ze had vrolijk haar hand opgestoken naar hem. Hij zat daar absoluut niet op te wachten nu.. in een gesprek dan. “Morgen,” gromde hij terug ietwat chagrijnig. Aylin -zo heette ze toch?- liep langs hem af richting een kantoor. Arceusdank ging ze niet met hem mee om te ontbijten want daar had hij absoluut geen zin op dit moment. Het tweetal bereikte hun bestemming waar Kai voor zichzelf en Daichi wat te eten ging halen, de rest van zijn Pokémon hadden op zijn kamer iets te eten gekregen zodat hij niet op drie Pokémon hoefde te letten. Want Hero kennende zou constant afgeleid raken van alles dat er om hem heen gebeurde.. tsja een jonge Pokémon was nu eenmaal veel werk. En het was normaal gedrag voor een Rockruff dus hij hoopte dat hij straks geen ravage aan zou treffen in zijn kamer. “..gelukkig ben jij niet meer de lastpost van het team,” zei hij zonder na te denken tegen Daichi waarbij het beestje verbaasd opkeek. Een onheilspellende grijns verscheen rond de snoet van de Pikachu waarop Kai hem een por tussen zijn ribben gaf. “Als je dat maar uit je hoofd laat, Seedot..” gromde Kai maar Daichi begon te grinniken om deze opmerking nadat ze waren gaan zitten. De Pikachu vond het alleen maar prachtig hoe de jongen kon klagen over zijn teamgenoten. Even dacht hij terug aan de momenten toen hij nog een Pichu was en Kai altijd het leven zuur maakte. Hero was wel een beetje te vergelijken met wat hij allemaal had gedaan.. maar ach, hij kon er niet zo veel meer aan doen. Daichi voelde zich nu een stuk verantwoordelijker dan toen.
“hweb je gwen hongwer, Dwaichri?” sprak Kai met volle mond terwijl hij Daichi aankeek die nog geen hap had genomen van zijn ontbijt. De Pikachu knikte vluchtig met zijn hoofd waarna hij snel een hap nam van zijn cornflakes. De jongen grinnikte eventjes waarna hij zijn eten doorslikte. De twee aten in stilte door totdat alles op was en de jongen met zijn Pikachu terug naar zijn kamer om zich verder aan te kleden. Want in pyjama naar je werk gaan was niet zo’n goed idee. “..wat zou je ervan zeggen als we effe langs het strand gaan om uit te waaien? We hebben toch niet zo veel te doen vandaag,” stelde Kai toen voor aan de Pikachu dat naast zijn voeten liep. Het gele wezentje leek daar wel zin in te hebben want zijn oogjes begonnen vrolijk te twinkelen. “Pika!” riep hij enthousiast uit. Kai grijnsde breed aangezien hij zijn andere Pokémon ook mee wilde nemen zodat ze even hun pootjes konden strekken. Kai draaide zijn sleutel in het slot om hem open te draaien maar bleef in de deuropening staan toen hij zag, wat er in de tijd dat hij was gaan eten, gebeurd was. Alles was letterlijk overhoop gehaald, zijn boeken die hij had gekocht toen hij naar de Academy ging lagen aan flarden verspreid over de grond, zijn bed was een grote bende het hoofdkussen lag op de grond en zijn deken in een slordige hoop naast zijn kussen. Zijn kleding die hij netjes op had gehangen in de kast lagen op een hoop, het voer lag over grond verspreid. Dit kon maar één iemand gedaan hebben. Trillend van woede sloot Kai zijn ogen en balde zijn hand tot een vuist. “.Hero..Hero..” murmelde hij met trillende stem waarna hij zijn ogen weer opende en boos door zijn kamer tuurde of hij de Rockruff opmerkte tussen de zooi. “..HERO!” brulde hij kwaad door zowel de hal als zijn kamer. “..ALS IK JE TE PAKKEN KRIJG BEN JE NOG NIET JARIG!” schreeuwde Kai er woedend achter aan toen hij een trillende staart opmerkte van onder zijn bed. Orion vloog geschrokken op van zijn plek waar de Noibat zich snel achter Daichi verschool uit angst. De enige die rustig bleef was Ronan die geamuseerd met zijn poten in elkaar gevouwen vanaf het bureau toekeek hoe de jongen zichzelf voor schut zette. Het geschreeuw van de jonge Ranger had namelijk voor wat toeschouwers gezorgd die op het geschreeuw waren afgekomen waardoor er mensen tegen elkaar begonnen te fluisteren.
Kai negeerde voor het gemak de toeschouwers op de gang en beende met snelle passen naar zijn bed waar hij de Rockruff van onder zijn bed vandaan trok, door hem aan zijn staart vast te pakken. Hero hield uit schaamte zijn pootjes voor zijn ogen en hield krampachtig zijn ogen gesloten. De jongen trok een gezicht toen hij de pup op wilde rapen waar hij voelde dat zijn vacht kletsnat was van het water dat onder het bed lag. Kai werd alweer een beetje rustig toen zijn blauwe ogen naar de grinnikende Buizel gleed die Hero leek uit te lachen waardoor er een belletje begon te rinkelen bij de jongen. “Interessant..” mompelde Kai waarna hij Hero op de grond neerzette en naar zijn deur toeliep om deze met een harde klap dicht te smijten. Hij had geen zin in pottenkijkers. “..wie heeft deze troep gemaakt?” vroeg hij op een strenge toon aan zowel Hero als Ronan, waarbij de Buizel wees naar de trillende Rockruff. Hero sprong plotseling overeind waarop hij met een protesterende blik naar de Buizel keek. “Rock! Ruff! Ruff!” blafte hij boos en liet hierbij een lage grom uit zijn keel ontsnappen, alsof hij hiermee wilde zeggen dat Ronan degene was die er een bende van had gemaakt. Kai wisselde even een blik met Daichi uit die moeite had om zijn lach binnen te houden..tsja aan de andere kant kon hij hier wel de humor van inzien maar toch ook weer niet. Als er daadwerkelijk een ruzie was ontstaan tussen beide Pokémon dan waren beide schuldig ongeacht wat er voor was gevallen. Straf geven had in dit geval geen nut omdat hij er niet bij was geweest en ergens was het ook wel een beetje zijn eigen schuld. “..maak jullie maar nuttig door me te helpen om deze zooi op te ruimen,” gromde Kai naar zowel Hero als Ronan. De Buizel rolde met zijn ogen maar kwam toch in beweging toen Kai begon met het opruimen van de ravage. Hero hielp ook mee net als Daichi en Orion die in eerste instantie niks hadden gedaan. Het opruimen duurde bijna anderhalf uur en voordat alles van de grond was, was het alweer lunchtijd. Kai veegde uitgeput het zweet van zijn voorhoofd waarop hij tevreden door zijn kamer keek dat er nu weer strak uitzag. “..eindelijk zijn we klaar,” zei hij met een tevreden glimlach rond zijn lippen maar Hero keek bedroefd naar de grond. Kai voelde zich enigszins schuldig omdat hij de pup als enige de schuld had gegeven in eerste instantie.. dat was nou niet bepaald wat een goede trainer zou hebben gedaan. “Zand erover oké?” de jongen was door zijn knieën gezakt om Hero een aai over zijn hoofd te geven. “..ik ben ook degene die sorry moet zeggen,” gaf hij uiteindelijk eerlijk toe aan de kleine Pokémon. Hero kreeg een kleine twinkeling in zijn blauwe oogjes en sprong half in zijn armen waardoor Kai hem op moest vangen. De scherpe stenen rond de nek van Hero voelde niet echt comfortabel aan toen de Rockruff met zijn kopje langs de zijkant van zijn hoofd ging.
Hun onderonsje werd verstoord toen er plotseling op de deur werd geklopt waardoor de jonge Ranger opkeek en zichzelf afzette met Hero in zijn armen. Hij liep naar de deur om te kijken wie er zonet had aangeklopt en zag tot zijn verbazing dat zijn leidinggevende voor zijn deur stond. “Ah Kai! jou moest ik hebben,” sprak ze toen de jongen had opengedaan. Even keek de jongen haar vragend aan maar zag tot zijn verbazing dat ze een Starly in haar armen had. De Pokémon zag er nogal gehavend uit met zijn vleugel in het verband, zijn veren zaten her en der in de tegenovergestelde richting. “Oh oké.. waar heb je me voor nodig?” vroeg hij toen nadat hij zijn blik had losgescheurd van de kleine vogel. “Deze Starly is een paar dagen geleden binnengebracht met een gewonde vleugel,” legde ze uit en waarop zijn blik weer naar de vleugel gleed waar het verband omheen zat. “..zou je hem voor vanmiddag willen verzorgen? Want ik heb daar nu geen tijd voor,” voegde ze eraan toe, “Ik vind het prima,” reageerde Kai terwijl hij Hero op de grond neer zette om zijn armen naar de vrouw uit te steken zodat hij de Starly aan kon pakken. “..het is de bedoeling dat hij zijn vleugel binnenkort weer moet kunnen gebruiken dus misschien dat je hem wat oefeningen kan laten doen,” kreeg hij als laatste opdracht mee, ze overhandigde hem nog wat voer, een klembord met informatie en een strip pijnstillers. “Komt goed.” Kai draaide zich om waarop hij de deur dichtdeed en naar zijn bed toeliep. Hij werd gevolgd door een nieuwsgierige Hero die op zijn achterpootjes ging staan tegen het bed om te kijken naar de Starly. Daichi sprong ook op bed waarbij hij nieuwsgierig naar de jongen keek die het document doorlas dat zijn leidinggevende hem had gegeven. Er stond op het papier dat deze Starly uit zijn nest was gevallen, de vleugel die hij had verwond was niet gebroken maar gekneusd. Kai had medelijden met het kleine vogeltje omdat hij wel wist hoe dat wezentje zich moest voelen. Hij had immers ook zoiets gehad alleen was dat een fout van zichzelf geweest toen hij nog zonder na te denken iets deed. “Er staat hier dat je je vleugel weer moet gaan gebruiken,” zei hij tegen Starly die zijn kopje ietwat scheef hield. Het vogeltje kwam overeind en strekte vervolgens zijn beide vleugels, hierbij trok hij even een pijnlijk gezicht omdat het er nogal stijfjes uitzag. “Noibat!” Orion kwam fladderend op de schouder van de jongen die een kleine glimlach rond zijn lippen kreeg. “Hé wacht eens even..” mompelde hij waarbij Kai even een blik wierp op Orion. Door zijn Noibat kreeg hij een idee..! “Wat als jij nou helpt om hem weer te kunnen laten vliegen?” Kai keek even naar Orion die bedenkelijke uitdrukking op zijn snoetje had staan. De jongen wist dat de Noibat moeite had om contact te maken met vreemde Pokémon maar dit was juist het moment om hier overheen te komen. “Noi..bat..” kwam er aarzelend uit het wezentje maar leek ook zeker te zijn van zijn zaak. Kai knikte waarna hij Hero en Daichi gebaarde om mee te komen nadat hij Starly had van bed had opgeraapt. De twee Pokémon volgde hem snel op de voet. “Laten we gaan!”
Eenmaal buiten het gebouw bleef de jongen met Daichi, Orion en Hero op het terrein. Hij hield Starly als een baby in zijn armen vast terwijl hij liep en om zich heen. Het was er bijna uitgestorven maar dat was ook niet zo heel gek met deze kou de meeste mensen zaten liever binnen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Hero met Daichi ging spelen zodat de jongen zich kon richten tot Starly en Orion. Het was hem wel duidelijk dat zijn Pikachu doorhad hoe belangrijk deze opdracht was en dat de kleine Rockruff misschien in de weg zou lopen. De Noibat leek deze extra aandacht van de knul wel te waarderen vanwege de brede glimlach rond zijn snoetje. “..het is plan dat jij hem weer gaat leren vliegen, Ori,” deelde hij mee en keek naar de Noibat die opgetogen zijn gele oogjes op de Starly richtte. Kai zette het vogeltje op de grond waarna hij een stap naar achter zette. Starly strekte zijn vleugels waarna hij er mee klapperde maar amper van de grond kwam. “Noibat! Noi!” piepte Orion en zette zich af nadat hij snel met zijn vleugels begon te slaan. “Staarrr!” kwetterde Starly toen hij zich ook afzette maar op zijn plek terug viel. Ietwat teleurgesteld richtte hij zijn blik naar de grond maar Kai bukte zich om hem aan te moedigen. “..kom op niet zomaar opgeven je kunt het!” sprak hij met een brede glimlach rond zijn lippen. Orion liet zichzelf op de grond vallen waar hij weer met een simpele beweging zichzelf van de grond afzette. Dit keer sprong Starly net zoals Orion had gedaan van de grond en klapperde weer met zijn vleugels, iets harder dan net, waardoor hij toch een stukje van de grond kwam. “Ja, dat is het!” riep hij enthousiast en balde zijn hand tot een vuist. De eerste paar keer die volgde lukte het Starly om een paar van de grond te komen alleen plofte hij na twee tellen weer op de grond maar begon het daarna weer te herhalen. Na een oogwenk was de middag ook snel voorbij waarop Starly nog niet echt had kunnen vliegen. Wat ook niet gek was zijn vleugel was alles behalve genezen. “Je hebt het goed geprobeerd Starly,” complimenteerde hij het wezentje en aaide hem over zijn bol. Een pijnlijke grimas was in zijn blik op te merken wat aangaf dat ze nu maar moesten stoppen. De jongen griste eventjes in zijn zak om te zoeken naar de pijnstillers die Aylin hem had gegeven dat hij stopte in een Pecha bes. Starly begon hiervan te eten waarna hij voelde dat Orion op zijn schouder neerstreek. “Noibat..” piepte het beestje ietwat met een beteuterde blik in zijn ogen. “Maak je maar niet al teveel zorgen, Starly zit al een tijdje binnen,” probeerde hij zijn Pokémon gerust te stellen. Hero en Daichi voegde zich ook bij hen. Kai ging met zijn Pokémon en Starly terug naar binnen om te eten. Inmiddels was het etenstijd maar omdat hij de opdracht had om op een Pokémon te letten ging hij niet in de kantine eten. De jongen besloot om wat mee naar zijn kamer te nemen zodat hij met zijn Pokémon kon eten daar. Hij zat nog geen paar seconden of er werd geklopt aan de deur maar omdat deze half open stond kwam degene die aan had geklopt naar binnen. “Hey Kai, hoe is het gegaan met Starly?” vroeg Aylin. Kai slikte met veel moeite zijn aardappel door waarna hij even een blik wierp op het slapende vogeltje. “..wel goed,” gaf hij als reactie en ging op het puntje van zijn bed zitten. Aylin knikte eventjes goedkeurend waarna ze de Starly van zijn bed raapte. “Bedankt voor je hulp,” zei ze vervolgens waarna ze verder zonder iets te zeggen zijn kamer verliet. Kai wierp met Daichi even een blik waarbij de Pikachu zelfs een poging deed om te fronsen. “..oké..” schouderophalend nam hij nog een hap van zijn avond eten waarbij Daichi zijn voorbeeld volgde. Blijkbaar was zijn werk gedaan voor vandaag.
