Fluffy!

Taking this to the grave

Het leek hem maar niet te lukken om een echte pauze in te lassen. Het trainen van zijn Pokémon vulde de tijd waar hij zich normaal gezien dood verveelde, dus had hij al gauw besloten terug te vallen in zijn oude gewoonte. De week rust die ze allen (behalve Tyrion) gehad hadden, moest genoeg zijn. Nu zou iedereen weer aan het werk kunnen.
En, vandaag was het de beurt aan Ronan en Crash. Aiden had gemerkt dat Ronan’s aanvallen nog niet hun volle potentie hadden bereikt en wilde hiermee trainen, vooral aangezien hij van plan was om de Pokémon in de grasgym te gebruiken. Wilde hij dit kunnen doen, dan zou Ronan flink wat in huis moeten hebben. Crash daarentegen… Die moest alles nog leren. En hoe kon het beter dan de komende aanvallen van de Wartortle te ontwijken?

Helaas was dit plan al snel verpest. In plaats van te wachten tot het gevecht begon, schoot de Gliscor er vandoor, richting een meisje en haar Pokémon verderop. Dit keer geen zin hebbend in de aanval die de Gliscor standaard leek uit te voeren, keek Aiden naar zijn Wartortle. “Hydro Pump,” commandeerde hij de Wartortle. Net voor de Gliscor dan ook het meisje beet zou pakken, werd hij uit de lucht geslingerd door een enorm krachtige Hydro Pump en schoof hij over de grond verder, voor hij beledigd overeind kroop achter het meisje.
“Crash, waag het eens,” sprak Aiden streng, terwijl hij de Gliscor en het meisje naderde. De Wartortle liep geduldig aan zijn zijde, terwijl Aiden zo’n twee meter voor het meisje tot stilstand kwam. Al te veel aandacht besteedde hij niet aan de Pokémon die ze bij zich had. “Hij heeft je niets gedaan, hoop ik?” merkte hij op.

Taking this to the grave

Met een strenge blik keek Aiden naar de Gliscor, wie wat ongemakkelijk overeind kwam. Groot als hij was, was Aiden allang blij genoeg gezag te hebben over de Pokémon. Hij mocht dan wel ondeugend en enthousiast zijn, als hij boos werd zou Crash luisteren en dat was fijn. Dat was iets waar hij niet graag zonder zou willen staan. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat hij het mee zou maken, zo’n Pokémon die totaal geen zin had om te luisteren. Het was immers de exacte reden dat Altaïr in zijn box zat.
De Aerodactyl had niets anders gedaan dan het terroriseren van anderen. Van vreemdelingen tot Aiden’s team. En dit tot zoverre dat Aiden er op een gegeven moment voor had moeten kiezen om hem te boxen, of zijn volledige aandacht aan de Aerodactyl te schenken. En, aangezien hij voor de gymuitdaging wilde gaan, had hij besloten kalm te wachten. De Aerodactyl zou zeker ooit weer de box verlaten en getraind worden. Ooit, als ze samen opnieuw zouden beginnen. Een nieuwe reis, met 0 badges op zak. Dan zou Altaïr zijn partner zijn en zou het misschien wel werken. Al moest hij wel heel eerlijk zeggen dat het bijna onmogelijk leek om zijn huidige Pokémon zo achter te laten, dan vooral Tyrion. Tyrion had hij al jaren in zijn bezit en de Pokémon was van piepkleine Charmander tot gigantische Charizard uitgegroeid.
Hij had zelfs jonkies gekregen, waarvan Ronan er één was! En Ronan was zeker een zeer geslaagde Pokémon, met zijn onuitputtelijkheid en het feit dat hij binnen no-time een eigen tactiek had ontwikkeld die enorm scheen te werken. De Pokémon was uitgegroeid tot één van zijn sterkere Pokémon, al was hij begonnen zoals Crash. De zwakste van het team en daarbij ook degene die het minst luisterde. Echter was Ronan jong geweest, terwijl Crash… Eigenlijk wist hij vrij weinig van Crash. Hij was hem tegengekomen net buiten de Friend Safari en na alle teleurstellingen daar, had hij de Gliscor in een opwelling gevangen. Niet dat hij spijt had! Zeker niet. Maar, voor nu kostte de Pokémon hem veel energie. Energie die uiteindelijk (hopelijk) beloond zou worden, maar die hij op dit moment liever in andere dingen zou steken, zoals in het trainen van Arya en Tyrion, twee van zijn powerhouses. Eigenlijk was er veel te veel waar hij zijn energie nog in wilde steken en begon hij te twijfelen of hij er de tijd voor had. Langzaam maar zeker begon het namelijk duidelijk te worden dat het onmogelijk was om alle acht de gyms te halen voor zijn twintigste, iets waar hij redelijk teleurgesteld door was. Twintig klonk al veel te bejaard, daar keek hij niet naar uit. Dan was hij gewoon net zo oud als Maaike… Ernstig hoor. Maar goed, zolang hij alles zou halen voor zijn eenentwintigste, was hij tevreden. Immers was dat pas de leeftijd waarop je echt volwassen was, al vond hij zichzelf (ondanks de geintjes op zijn duur) enorm volwassen. En geweldig, maar dat was dan weer een verhaal voor een andere keer. Hoe hij het festival zoveel leuker had gemaakt voor zichzelf was gewoon bijna geniaal te noemen.

Toen het meisje zei dat het prima ging, hief Aiden één wenkbrauw op. Erg zeker van haar zaak had de brunette niet geklonken, maar hij had het idee dat Ronan de Gliscor op tijd uit de lucht had gehaald, dus was de kans klein dat ze geraakt was. Gelukkig was Crash daarbij ook niet enorm sterk. Omver gekegeld worden door bijvoorbeeld Tyrion, zou een veel ernstigere situatie zijn. Immers was de Gliscor maar een ruime veertig kilo, terwijl een Charizard toch wel boven de honderd uit kwam, vooral met de hoogte die Tyrion had. Hij was immers zeker geen kleine Charizard. “Dan is het goed,” sprak Aiden daarom rustig. Ja, het zou vast wel goed zitten. Hooguit een shock, maar ook daar zou het meisje wel bovenop komen. Hij had niet het idee dat een shock slecht was voor een mens. In tegendeel, zelfs! Het was enorm goed voor iemand om even te schrikken. Immers was de wereld tegenwoordig aardig gevaarlijk, vooral met die loslopende Team Rocketleden die zo je Pokémon stalen. Af en toe even schrikken herinnerde men er alleen maar aan dat je altijd alert moest zijn. Niet dat hij dit altijd was. In tegendeel zelfs. Je zou hem slapend op een bank kunnen vinden, midden op de dag. Hij was het absolute toppunt van luiheid. Iemand anders opgeven voor een toernooi omdat je zelf te lui bent om mee te doen. Zo ver ging de luiheid.
Het meisje stelde de Pokémon voor, na zelf haar naam te hebben genoemd. Aiden knikte langzaam. Starly’s kende hij nog niet, maar zo te zien was het een soort Pidgey. De Blitzle leek op de elektrische vorm van een Ponyta, die hij wel kende en die het meisje ook nog bij zich leek te hebben. Interessant.
“Aiden is de naam,” stelde hij zich rustig voor, terwijl hij zijn Pokéball voor zich hield en de Gliscor terug liet keren. “De Gliscor is Crash. Hij is nieuw en ehm… Enthousiast,” verklaarde Aiden vervolgens, voor hij de ball rustig terug aan zijn riem klikte. Het leek de laatste tijd bijna routine te worden dat hij zichzelf moest verklaren, aangezien zijn Pokémon voor problemen zorgden. Waarom waren Tyrion en Garrett zo makkelijk geweest? Dit had hem absoluut valse hoop gegeven wat betrof de rest van de Pokémon.
“En dit hier is Ronan,” zei hij, gebarend naar de Wartortle aan zijn zijde. Ronan was overduidelijk jong. Zijn staart en oren waren enorm licht van kleur, op zijn schild vond men geen littekens en ook was hij een flink stuk kleiner dan de gemiddelde Wartortle. Maar, Ronan was sterk en dat was iets wat niet ontkend kon worden. Ondanks het feit dat de Pokémon enorm jong was, was het degene geweest die Aiden langs Grant (met zijn achterlijke haar-steentjes) had geleid, zodat gym drie daarna aan de beurt was. Binnenkort was het tijd om gym vier uit te dagen…
“Ook een trainer?” besloot hij te vragen. Ze had immers Pokémon…

Taking this to the grave

Het meisje leek geen fan van Crash. Dit kon Aiden dan ook wel weer begrijpen. Niet iedereen kon spontane knuffels waarderen. Vooral niet van een wildvreemde. En dan nog minder van een wildvreemde die enige angst aanjoeg door je enkel al aan te kijken. Het was dan ook voor beiden beter dat de Gliscor terug in zijn bal zou gaan, want deze was nog lang niet klaar met het stoken van onrust.
Na gezegd te hebben dat Crash wat enthousiast was, merkte het meisje op dat te hebben gezien. Aiden zette een wat schaapachtige grijns op zijn gelaat. Tjah… Oeps? Hij kon er immers voor nu vrij weinig aan veranderen. Sommige Pokémon hadden een heel eigen karakter en dat vereiste veel energie om te veranderen. Immers wilde Aiden niet het complete enthousiasme van de Pokémon eruit halen, want het zou wel eens goed uit kunnen komen in gevechten. Het opwekken van irritaties met de permanente grijns van de Pokémon was iets waar Aiden nu al naar uitkeek. Nu was het enkel nog een kwestie van erachter komen hoe hij de Pokémon in bedwang kon houden, hem grenzen duidelijk kon maken.
“Ja, ik heb hem kortgeleden gevangen,” antwoordde Aiden op de vraag die het meisje stelde. Ja, hij had behalve Ronan en Tyrion elke Pokémon gevangen na een eerlijk gevecht. Al was het bij Arya net iets anders gegaan, had hij haar vlak voor de vangst wel verslagen met Ronan, dus kwam het op hetzelfde neer.

Ze merkte op niet veel te trainen, waarop Aiden kort grijnsde. Nee, zo leefde hij totaal niet. Continu eiste hij het beste van zichzelf en zijn team. Al ging het nu vriendelijker, was dit een trekje die er waarschijnlijk niet snel uit zou gaan. Hij verwachtte veel van anderen, maar had de hoop daarin opgegeven. Mensen stelden teleur, maar Pokémon deden dit niet. Hij verwachtte oh zo veel van zijn huidige team.
“Ik train wel veel, ja,” glimlachte hij na de vragen van het meisje, waarna hij drie balls tevoorschijn haalde. Binnen een mum van tijd stonden de drie andere leden van zijn Pokémon Team buiten hun balls: aan zijn zijde stond zijn trouwe Charizard met zijn indrukwekkende twee meter en twintig centimeter hoog. Daarnaast stond de Scizor, wie zijn blik vernauwde en het meisje wat ongeamuseerd aankeek en tot slot was er de kleine Mawile, die voor Aiden’s voeten stond en met een enthousiaste blik omhoog keek naar de onbekende.
“Dit zijn ze,” grijnsde Aiden. Want, waarom ook niet? Nu zou ze ook zien dat de rest wel luisterde. “Tyrion, Garrett en Arya,” zei hij, even knikkend naar de Pokémon wiens naam genoemd werd. Al gauw schoot de Wartortle, de Blitzle negerend, richting een bosje bessen, de Gliscor ging erachteraan en de Charizard keek wat geïnteresseerd neer op het meisje en haar Pokémon, terwijl Aiden de Mawile optilde en haar in zijn armen vasthield, zoals de kleine Pokémon zo onderhand gewend was.
“En dan zitten er nog een Aerodactyl en Treecko in de box,” merkte hij op. Ja, hij had al wat Pokémon bemachtigd. En dan te bedenken dat hij niet zo lang geleden enkel Tyrion en Garrett had gehad…
“En jij? Nog meer dan dit?” vroeg hij met een grijnsje. Wie weet had ze wel iets heel spectaculairs.

Taking this to the grave

Het meisje complimenteerde de namen die Aiden zijn Pokémon had gegeven, waarop hij rustig glimlachte. Hij had  niet het idee dat namen iets waren om een compliment over te geven, maar het was iets wat velen deden dus raakte je er aan gewend. Immers gaf hij zijn namen om bij een Pokémon te passen, om ze… tot individuen te maken. Tyrion was bijvoorbeeld heel anders dan Leo. Zouden ze beiden ‘Charizard’ heten, zouden ze veel te veel… hetzelfde zijn? Hij wilde ook geen roodharige, blanke jongen heten. Dat zou toch enorm raar zijn?
Het meisje merkte op dat de Pokémon groot waren en Aiden grijnsde even droogjes, maar zei er verder niets op. Toen ze opmerkte dat hij veel Pokémon had, waarna twee andere vragen volgden, fronste Aiden even droogjes. “Ik heb al vijf jaar Pokémon,” begon hij, “Maar ik reis pas enkele maanden.” Hij had dus alle anderen binnen enkele maanden gevangen en getraind. “Ze zitten in de box omdat het te veel is,” merkte hij vervolgens op. “De Aerodactyl kon het niet aan om in een team te zitten, maar zal niet veel beter eindigen in het wild. Hetzelfde geldt voor de Treecko,” legde hij uit. “Zodra ik mijn badges heb, wil ik de tijd nemen om die Aerodactyl eens te… Domesticeren,” sprak hij droogjes.
Toen hem werd gevraagd hoe lang hij Tyrion had, keek Aiden even naar de grote Pokémon. “Tyrion heb ik al zo’n vijf jaar. Hij was dan ook mijn allereerste Pokémon,” glimlachte Aiden. Ja, Tyrion en hij hadden al flink wat meegemaakt, al was het sinds het binnenkomen van Kalos vooral groei geweest. Tyrion was hier immers binnengekomen als kleine Charmander en nu was hij… dit!
“Klopt,” zei Aiden toen het meisje opmerkte dat het leuk was om twee starters te hebben. “Ronan heb ik ontvangen in een breed en is de zoon van mijn Charizard,” glimlachte hij vervolgens. Het was een raar idee, maar destijds was Tyrion een Charmeleon geweest en dat had makkelijk gekund met een Squirtle.
“Drie,” merkte Aiden op toen hem werd gevraagd naar zijn badges. “En jij?”

Taking this to the grave

Toen het meisje opmerkte dat Aiden dan inderdaad veel bezig was met trainen, knikte hij rustig. Ze vroeg hem of zijn Pokémon tijdens deze reis waren geëvolueerd en voor een moment dacht hij na. “Behalve de Scizor wel: hij evolueerde tijdens de ruil,” glimlachte Aiden. Dit was immers hoe het werkte bij een Scyther en hij was veel blijer geweest met de Scizor destijds. Het ding zag er zo… Indrukwekkend uit. Vooral als je dacht een Scyther te krijgen.
“Dat klopt,” zei Aiden toen het meisje vroeg of Aerodactyl een bijzondere Pokémon was. “Ze zijn al heel lang uitgestorven en enkel nog te bemachtigen via fossielen, maar die zijn ook zeer zeldzaam,” sprak hij kalm. Ja, het was op zich interessant om een gigantische Aerodactyl te hebben, maar hij was geen pronker en het ding bracht teveel problemen met zich mee om continu erbij te zijn.
Het meisje wenste hem succes toen Aiden zei zijn Pokémon te willen domesticeren. “Bedankt, zal ik nodig hebben,” glimlachte hij droogjes. Ja, het zou een hels karwei worden, maar zodra hij er de tijd en energie voor had, zou hij dit erin steken en dan zou het wel lukken.
Schijnbaar had het meisje geen badges in haar bezit. Ze zei het wel te willen proberen zodra haar Pokémon sterker waren en Aiden knikte rustig. “Ach, je bent nog jong,” glimlachte hij. Want, het was immers waar. Hij was laat begonnen met zijn reis, dus dat hij als negentien jarige iets voorliep was niet meer dan logisch. Zij had nog vijf jaar te gaan voor ze zo oud was als hij, dus wat dat betrof had ze alle tijd van de wereld.