[TR QUEST] Strike-Out

Een man met een missie. Dat was de beste omschrijving voor hem op dit moment. Ze hadden hem een doel gegeven. ‘Ga naar Laverre, sloop alles van die pokéball-tent en kom dan heelhuids terug’. Royal begreep niet helemaal waarom ze dat laatste tegen hem hadden gezegd. Wie kon hem nou kapot maken? Het enige dat kon gebeuren was dat hij zichzelf pijn deed bij het in elkaar meppen van de werkplaats, maar dat was niet iets dat hij niet aan kon.

Zijn enige probleem was waar. Waar in Laverre was die werkplaats? Hij was een man van daden en acties. Niet van vooruit plannen. Ze hadden hem geen kaart gegeven. Waarschijnlijk omdat hij die toch niet kon lezen. Er zat dus niets anders op dan doelloos rondstruinen. Kalliope, wie naast hem mee sjokte, hield hun omgeving nauwlettend in de gaten. Niet omdat ze alles en iedereen wantrouwde, zoals ze bij menig andere Team Rocket pokémon had gezien. Nee, Kalliope was slimmer dan dat. Ze lette er vooral op dat ze niet in rondjes wandelden – en wanneer dat dreigde te gebeuren, werkte ze haar trainer subtiel de andere kant op.

Het kostte ze flink wat tijd. Royal vond het niet zo leuk om belemmerd te worden. Hij gromde dan ook kwaad naar iedereen die langs hem liep en hem een vreemde blik gaf. Die blikken schonk hij geen aandacht aan, hij was gewoon enorm gefrustreerd. De volgende persoon ging echt een flinke klap krijgen als hij geen goede landmark kon vinden…

Of het zo moest zijn, kwam er iemand de hoek om. Het was een jonge puber en hij was aan het bellen. Voor Royal leek het meer alsof hij tegen zichzelf aan het praten was. De knul wierp speels een rond voorwerp omhoog en ving het daarna weer op. “Ja man, die smid hier is echt goed!” hoorde Royal hem zeggen. “Ik heb een nieuw design van hem gekregen. ’t Heeft niet echt effect, maar het ziet er wel leuk uit. Het is een gouden bal; en het lijkt op een kerstbal!” De jongen lachte vermaakt. Royal stampte naar hem toe en bleef vlak voor de jongen staan. Die had niet helemaal door dat er iemand in de weg stond, dus knalde hij volop tegen de gespierde man zijn buik op.

“Auw! – Hey man, kij–ah…” Donkerbruine ogen gleden langs Royal’s buik naar zijn gespierde, ontblootte bovenlijf. Ze eindigden bij zijn heldergroene ogen. Hij zag iets veranderen in donkerbruin, maar het klikte niet bij hem. “Chris, gast…” piepte de vreemdeling. Royal liet hem niet uitspreken. Daar had hij geen tijd voor. Met een razendsnelle beweging greep hij de jongen met één hand bij zijn kraag en tilde hij hem op. Zijn vrije hand greep de gouden bal vast. “WAAR KAN IK DEZE VINDEN?!” drong de gespierde worstelaar aan. De jongen slikte. Hij begon te stamelen. “VERTEL!” Hij deed een vergeefse poging om ineen te krimpen voor de woeste man, maar hij kon geen kant op. “B-Bij de… De smid!” reageerde hij met overslaande stem. “H-Hier de hoek om en dan – en dan naar links!”

Royal knikte. Hij liet de jongen pardoes los, wie met beide voeten op de grond landde, en sloot zijn hand om de gouden bal heen. Het voelde erg goed om het materiaal in zijn handen te vervormen. Royal opende zijn handpalm weer om de gouden bal, of wat er van over was, naast de jongen op de grond te laten vallen. Hij snoof. Dat kreeg je ervan als je zaken deed met een verrader.

Het leek er heel even op alsof de jonge puber wilde protesteren, maar zo snel als zijn mond open ging, zo snel klapte die ook weer dicht. Eén blik van de woeste jaguarman was genoeg. “VERDWIJN!” gromde Royal naar hem. De jongen keek beduusd van de man naar de kleine Pancham die achter Royal vandaan kwam. Ze stak haar tong naar hem uit en trok haar ooglid omlaag. Daarna duwde ze haar gebalde vuistje tegen haar open handpalmpje aan. “NU!” Het klonk meer als een brul dan een grom; en dat had effect. De jongen struikelde over zijn eigen voeten, zo snel als hij weg wilde komen. Hij keek niet meer achterom.

Royal schonk geen aandacht meer aan de knul. Hij volgde de weg die hem was aangewezen en kwam inderdaad bij een werkplek uit. Hij zag het icoontje van een pokéball bij de deur hangen. Dit moest het dan zijn.

Hij klopte niet aan. In plaats daarvan trapte hij de deur in. “SPECIAL DELIVERY!” kondigde hij zichzelf aan. Hij liep naar binnen en zag een werkplaats… En niets anders. Zijn aankondiging was voor niets geweest? Dat was jammer… Voor een worstelaar was dat net als een handtekening. “KALLIOPE.” Meer hoefde hij niet te zeggen. Zijn Pancham rende tussen zijn benen door en sprong meteen de dichtstbijzijnde tafel op. Er lagen een hoop Apricorns op. Die stampte ze allemaal plat. In het midden, tegen de rechtermuur, stond een aambeeld op de grond. Royal stampte erheen en legde zijn handen onder de twee uitsteeksels. Hij ging door zijn knieën. Enkele tellen later kwam hij weer overeind, dit keer met het aambeeld van de grond af. “RRRUUUUAAAAH!” Zijn strijdkreet was half zo krachtig als zijn worp. Met een boog kwam het aambeeld tegen de muur tegenover hem en brak het door het gesteente heen. Kalliope gooide haar pootjes de lucht in bij het zien van de schade.

Ze sprong van de tafel af en rende naar de oven toe. Daar hingen een paar ijzeren hulpmiddelen en een paar hamers. Ze pakte de ijzeren staven en rende naar Royal toe om zijn aandacht te trekken. Hij keek omlaag en zag dat ze de staven naar hem uithield. Een voor een boog hij ze krom en gooide hij ze een willekeurige richting op. Het gerinkel van gebroken glas vulden hun oren. Wat ze precies hadden gesloopt, boeide hen niet genoeg om er aandacht aan te besteden. Kalliope bood hem als laatste de hamer aan en wees naar de oven. Die mocht namelijk ook niet heel blijven.

Royal pakte de hamer in zijn handen en sloeg de ijzeren plaat in een paar meppen aan gort. De ijzeren overkapping moest er ook aan geloven. Hij liet geen enkel stukje glad; elke centimeter moest gedeukt. Zodra hij er zeker van was dat hij alles had gehad, slingerde hij de hamer met een krachtige worp het raam uit. “DAT KAN BETER!” riep hij naar zijn Pancham. Hij rende naar het aambeeld toe en plukte die van de grond. Met een beetje gecalculeerde passen tolde hij om zijn eigen as. Na eenmaal rond te zijn gegaan, liet hij het aambeeld spontaan los. Het zware voorwerp vloog met een hoge snelheid richting de mishandelde oven. De deuk die er nu in zat, maakte hem nu helemaal onherkenbaar. Die was niet meer te redden.

Een luide, maniakale lach verliet zijn keel. Dit was leven! Royal draaide zich naar het apparaat dat niet ver bij de oven vandaan stond. Hij had geen flauw idee waar het voor was, maar dat boeide hem ook niet. Het enige dat hij wist was dat het stuk moest. “KALLIOPE!” Ze klom via zijn been omhoog en sprong van zijn schouder richting het apparaat. Het ijzerwerk werd flink bewerkt met haar Comet Punch. Royal gaf haar niet de volledige eer. Ook hij sloeg erop in alsof het een pakje boter was.

Tevreden met de nieuwe vorm tilde hij het op van de grond. Hij sleepte het langs de muren, waar veel gereedschap aan hing, en wierp dit ook het raam uit. Het bleef deels achter de muur haken, waardoor het maar half naar buiten hing. Royal kon het niet boeien. Die had zijn aandacht bij de werktafel. Zijn in laars gehulde voet ging de lucht in en kwam hard neer op het houten blad. Die brak direct bij contact in tweeën. Al het gereedschap dat daar op lag, viel pardoes naar het midden van de gesneuvelde tafel. Royal pakte een deel op en gooide die door de ruimte. Het andere deel ging de andere kant op. Kalliope nam het kleine grut voor haar rekening. Elk instrument, elk licht voorwerp dat ze op kon pakken, kwam in haar pootjes terecht. Het ging een tiende van een seconde later door de lucht en landde compleet ergens anders, vaak in stukken gebroken.

Royal zocht de ruimte af naar iets nieuws dat hij kon breken. Voor hij iets had gevonden, vulde een vreemde stem zijn gehoorgang. “Wat… Wat heeft dit te betekenen!” Loom keek hij over zijn schouder naar de deuropening. Daar stond een redelijk verouderde man vol verbazing naar het tafereel te kijken. “Ik… Ik bel de politie! Dit is waanzin!” Hij wilde zich op zijn hielen omdraaien en weg rennen. Royal zag dit en overbrugde de korte afstand in een paar passen. Zijn rechterhand schoot naar de schouder van de smid, waarmee hij de man terug naar zijn plek forceerde. Zijn linkerhand trok hij terug. “Laat me–!” De man kon zijn bevel niet afmaken. Royals vuist schoot naar voren en sloeg de smid naar de grond. Plots viel er een stilte in het gebouw. Hij keek kort naar Kalliope, alsof zij het laatste jurylid was die de performance moest beoordelen.