What the Hack? [Closed]

Sinds haar promotie kon Taylor haar geluk niet meer op. Ze vond het in één klap fantastisch om bij de organisatie te mogen werken. Het lab werd zo’n beetje haar tweede thuis. Pauzes nam ze niet. Ze was bijna altijd wel met een sleutel in haar handen te vinden om Stylers te maken. Wanneer dat niet het geval was, had ze een koptelefoon met microfoontje op, zodat ze andere Rangers door gebieden heen kon begeleiden. Dit ging natuurlijk met menig grapje van haar kant, want de blondine kon het niet weerstaan om mensen af en toe te zien klungelen. Kortom: Taylor was tevreden met haar keuze. Ze was een stapje dichterbij het beschermen van Tiffany en dat gaf haar een euforisch gevoel.

Een gevoel dat, uiteraard, niet kon blijven aanhouden. Waar ze de eerste tijd nog veel te doen had met kapotte Stylers en niet zulke snuggere Red en Area Rangers, kwam het geregeld voor dat het werk even stil kwam te liggen. Taylor was als een speer door de Stylers heen gegaan en het leek vandaag wel een rustig werkdagje te zijn. Dat betekende dat er op de Base eigenlijk ook niet veel te doen was voor haar. Met een zucht liet ze zich op haar bureaustoel vallen en zakte ze onderuit. “Wat saai…” mompelde de blondine verveeld. Ze had liever iets te doen. Een stomme patrouille zou nog veel beter zijn dan hier te moeten zitten. Wachten. Taylor haatte wachten. Tenzij ze iets om handen had.

Ze overwoog om naar buiten te gaan, maar als Operator werd er van haar verwacht dat ze op haar plek bleef. Nu brak ze graag de regels en daarom overwoog ze het ook – alleen wist ze dat, als ze betrapt zou worden, ze wel kon fluiten naar haar doel om Tiffany uit het gevaar te houden. Dus was ze terug bij af. Taylor tikte geërgerd op de leuning van haar stoel. “Enrique, verzin eens wat. Wat kan ik doen?” Ze keek de kleine Magnemite kort aan. Hij deinsde een beetje terug van haar blik. Angstbunnelby. Waarschijnlijk ging hij er nog steeds vanuit dat ze hem uit elkaar zou schroeven een dezer dagen. Taylor leunde naar voren en drukte het schermpje van de computer aan. Misschien kon ze wel iets in de files van haar overste vinden, ofzo. Al was het maar entertainment in plaats van een opdracht. Taylor begon furieus op het toetsenbord te tikken en ze kwam al snel in de beveiligde database van de Elite Rangers. Wat een sukkels. Elk klein kind met een beetje verstand kon zo nog inbreken. Misschien moest ze voorstellen om het te verbeteren? Daarvoor moest ze het wel beter onder de knie hebben dan nu.

Een paar saaie mails later concludeerde ze dat het gewoon een stille werkdag was. “Ugh…” Ze klikte de informatie die ze oorspronkelijk niet mocht zien weg en staarde naar het beeldscherm. Ze zou deze tijd kunnen besteden aan het beter beveiligen van de Ranger database. Of, in ieder geval, aan het oefenen hoe ze dat beter zou kunnen maken. Daarvoor moest ze wel nog beter kunnen hacken. Hm. Was er niet iets anders dat ze kon proberen te hacken? Misschien kon ze op die manier een ander soort dienst aan de Rangers bewijzen en was ze dichter bij haar volgende promotie. Een geniepig grijnsje speelde met Taylor haar lippen. Yeah, dat klonk wel verleidelijk. “Enrique!” bracht ze plots uit. De Magnemite schrok op. “We gaan eens wat schorem om de tuin leiden.” Spelletjes spelen vond ze heel leuk. Vooral als ze dat met anderen kon doen.

Het eerste waar ze bij vastliep was wie. Wie ging ze plagen? Team Rocket? Nee, die hadden een veel te goede beveiliging. Hoe graag ze ook geloofde dat ze prima kunsten had, was Team Rocket haar nog te hoog gegrepen. Ze herinnerde zich dat Kalos, net als Johto, af en toe ook geterroriseerd werd door een aantal motorbendes. Motorbendes die waarschijnlijk ook een website hadden. Haar ogen lichtten meteen op. Websites waren redelijk makkelijk, maar het idee dat ze kon doen en laten wat ze wil stond haar wel aan. Taylor maakte er meteen werk van. Ze onderzocht eerst welke bendes er nou echt een website hadden. De eerste die ze te pakken had, was ze zo doorheen. Taylor gromde hardop bij het zien van de kleurencombinaties en de slechte opmaak. Niet iedereen had design gestudeerd, ja, maar je kon er toch wel een beetje gevoel voor hebben?

Om hen een lesje design te geven, besloot ze de hele website om te gooien. Ze zocht vlug een paar schattige pokémonplaatjes die qua kleuren wel bij elkaar pasten en gooide die op de website. Daarna paste ze het logo aan. Vooral de naam moest onder het mes, vond ze. Dat kon veel beter. Veel schattiger. ‘De Knuffelige Ducklett’. Perfect. Om het af te maken, zette ze de tekst er in het roze neer. Goed, wat kon ze nog meer doen? Oh, ze hadden schijnbaar ook een tabblad met video’s van hun tripjes. Taylor besloot die te vervangen met screamers en niezende Panchams. Verder was er niet veel interessants meer om te doen. Toch was ze niet geheel tevreden met de uitkomst. Ze had veel beter kunnen doen. Misschien moest ze nog even warmlopen? Taylor besloot maar naar de volgende te gaan.

Het kostte haar goed en wel twee minuten om een volgend slachtoffer te vinden. Deze websites was veel uitgebreider dan de vorige. Ze hadden een intropagina, een ‘over ons’, een tabblad voor filmpjes en foto’s, eentje voor hun doelen en een heel tabblad over de verschillende pracht en pralen die ze motors noemden. Taylor rolde zichtbaar met haar ogen. “Wat een losers,” deelde ze hardop mee. Ze legde haar hoofd op haar hand en dacht na over wat ze met deze website wilde doen. Zo’n tien seconden staren naar het scherm streken voorbij en de blondine zag iets kleins in het hoekje van de pagina. Dat was haar niet eerder opgevallen. Ze kneep haar ogen wat meer samen en zag inderdaad een klein groepje verkleurde pixels. Het was zo subtiel dat het menig mensen waarschijnlijk niet zouden opvallen. Nieuwsgierig ging ze er met haar muis heen en zag dat het aanklikbaar was. Taylor zou Taylor niet zijn als ze er niet op klikte.

Een pop-up verscheen. Het vertelde haar dat ze geen toegang had tot dat deel van de website, omdat ze het juiste IP-adres niet had. Dat maakte haar boos. Ze wist niet wat er verscholen ging achter dat blokje, maar dat ging ze verdorie !! https://i.imgur.com/XixFqmu.jpg uitvinden ook. De blondine kraakte haar vingers en opende een nieuw tabblad om te onderzoeken hoe ze een IP adres kon faken. Het ging waarschijnlijk lang duren voor ze de juiste IP had gevonden, maar dat ging haar niet tegenhouden. Taylor vond al snel de instructies over het maken van een nep-IP. Nu was het alleen nog een kwestie tot het vinden van de IP die ze nodig had.

Het koste veel bloed, zweet, tranen en bovenal gescheld. Taylor liep van tijd tot tijd even bij de computer weg om haar benen te strekken. Ze ging ook een keer naar buiten voor een frisse neus. Om hulp vragen deed ze niet, want de Rangers waren er vast niet blij mee als ze vertelde dat ze iemand om de tuin wilde leiden. Bovendien had ze het idee dat niet veel mensen hier verstand van hacken hadden, anders was de database van de Rangers niet zo makkelijk te breken. Niet dat er zoveel interessants in te vinden was. Het waren vooral de missies die mensen kwamen geven of die de oversten voor hun Graduates en Students klaar hadden liggen. Verslagen van patrouilles waren ook niet bepaald de je van het. Enrique was wel een soort hulp voor haar. Taylor kende hem al zo lang dat zijn gezoem als echte woorden voor haar klonken en hij bood haar steun bij het zoeken naar het juiste adres.

Zo’n drie uur later had ze hem eindelijk gevonden.

De blondine slaakte een vreugdekreet en gooide haar vuisten de lucht in, terwijl ze haar rug tegen de leuning van haar stoel gooide. “’t Is gelukt! We hebben het geflikt, Enrique!” Ze lachte. “Eens zien wat ze te verbergen hebben.” Taylor ging weer rechtop zitten en keek naar haar scherm. Er waren een hoop cijfers te zien die ze in eerste instantie niet begreep. Rechts daarvan stonden een hoop verschillende voorwerpen, waarvan ze zeker wist dat ze illegaal waren verkregen. “Hm…” Ze bekeek de cijfers weer. “De meesten komen steeds terug. Maar wat betekenen ze?” Ze scrollde naar beneden. Er kwamen namen tevoorschijn. Achter die namen stonden weer een hoop cijfers. Taylor legde haar duim tegen haar kin en haar wijsvinger tegen haar mond. Een bedachtzame frons verscheen op haar voorhoofd. “Misschien zijn het productcodes?” vroeg ze zich hardop af. “Maar waarom zouden die dan aan mensen worden toegekend?” Dat klopte dus niet. Ze keek moedeloos naar Enrique. Die wist het zo te zien ook niet. “De producten worden aan mensen gekoppeld?” Dat kon ook niet echt. Dat zou alleen maar verwarrend zijn, want de meeste cijfers waren toch echt hetzelfde.

Taylor kopieerde een van de codes en opende een nieuw tabblad. Misschien kon ze het via internet vinden? Zodra ze op enter duwde, verscheen de grote kaart van Kalos voor haar neus. Er werd ingezoomd op de haven. Een pakhuis, om precies te zijn. Taylors ogen werden groot van verbazing. “Het zijn coördinaten,” zei ze tegen Enrique. Ze begon verbaasd te lachen. “Die sukkels… hebben gewoon coördinaten op hun site gezet.” Dat was toch helemaal geen handige manier om afspraken te maken? Ze vermoedde dat de leden op deze manier konden zien wie waar heen moest en wat ze daar op konden halen. Taylor kon haar ogen niet geloven. Ze had zojuist een klein deel van de zwarte markt opgespoord – en dat alleen maar omdat ze zich ernstig verveelde. Een grijnsje verscheen op haar gelaat. “Als Ranger is het mijn taak om ervoor te zorgen dat die goederen niet worden doorverkocht,” ging ze tegen haar Magnemite verder. Die zag de bui al hangen. “Maar ik kan toch niet zomaar die arme Red Rangers daarop af sturen? Straks zijn die motorpikachu er al.”

Taylor ging terug naar het tabblad met de website. Ze zorgde ervoor dat ze dingen kon aanpassen en ging aan de slag met de cijfertjes. “Wat zullen we eens als leuke coördinaten neerzetten, Enrique?” Ze pakte de kaart van Kalos er weer bij. “Het moet wel in de buurt van de haven blijven…” Kon ze misschien vinden wat er in de pakhuizen stonden opgeslagen? Een kort onderzoek vertelde haar dat ze dat bij een aantal inderdaad kon doen. De leukste vond ze het pakhuis waar een hoop Carnavalswagens stonden opgeslagen. Die coördinaten nam ze over en plakte ze op de plek van het andere pakhuis. Taylor schreef die eerst nog zorgvuldig over om door te kunnen geven aan de Rangers die ze erop af kon sturen.  

Jammer dat ze het gezicht van die bende niet kon zien als ze het pakhuis in liepen. Het was vast prachtig geweest. Carnavalswagens waren natuurlijk iets heel anders dan de illegale goederen die ze op kwamen halen. Taylor paste alles naar behoren aan en gooide daarna haar harde werk online. Met een tevreden zucht ging ze achterover in haar stoel zitten. “Wie zegt dat goede dingen doen niet heel leuk kan zijn?” sprak ze grijnzend tegen zichzelf. Enrique keek haar een beetje bezorgd aan. “Zo maak je een saaie dag toch nog leuk.” Taylor was erg geneigd om de website een beetje aan te passen, maar dat zou waarschijnlijk argwaan wekken. Als ze die goederen daar weg wilde hebben, kon ze beter met haar handen er verder vanaf blijven. Dit was ook oké. Ze had ze alsnog gedwarsboomd. Dit vond ze zelfs beter dan een lelijke website nog lelijker maken. “Hm, ik kan dit maar beter zo snel mogelijk doorgeven,” zuchtte ze. Ze wiste al haar sporen en drukte daarna het beeldscherm weer uit. Nonchalant kwam ze van haar stoel overeind en pakte ze het papiertje met de coördinaten van haar bureau. “Genoeg hard gewerkt voor vandaag. Kom mee Enrique.”