Aquacorde Town. Een rustig dorpje in Kalos.. nou ja rustig. Dat gold niet voor een tienjarige jongen dat gehaast zijn kleding kast overhoop haalde in een poging wat spullen in zijn tas te stoppen. Alleen wilde dit niet echt lukken omdat de jongen opgewonden was en snel van huis wilde vertrekken. Hij werd vergezeld door een wit eekhoorntje dat knaagde aan een brokje en een groene Pokémon die wat loom op zijn buik lag en glazig naar het oranje ei staarde, dat versierd was met beigeachtige vlekken. Joey viste er uiteindelijk een grotere tas uit waardoor zijn eierkoker nu wel in zijn tas zou moeten passen. Althans dat hoopte hij want hij was niet van plan om er mee te gaan sjouwen. Zachtjes ging zijn deur open en zag vervolgens dat zijn moeder naar hem toe kwam lopen met een klein pakketje in haar handen, die ze op zijn bed neer zette. Joey keek vragend op toen de vrouw de kartonnen doos op zijn bed had neergezet waardoor hij zijn spullen voor even liet liggen. Want het huilen stond haar nader dan het lachen. Sparky kwam bij de jongen staan en hield zijn kopje wat schuin alsof hij wilde vragen wat er was. Nog voordat Joey iets kon vragen was zijn moeder hem al voor. “Ik dacht misschien dat je de oude Pokédex van je vader wel wilde gebruiken, lieverd,” sprak zijn moeder toen met trillende stem en reek hem de kartonnen doos aan. Joey pakte het van zijn moeder aan en keek licht verbaasd naar de inhoud toen hij de doos opende; er zaten nog vijf Pokéballen en een gloednieuwe regio kaart in de doos. “Is dit allemaal van pap geweest?” vroeg de jongen aan zijn moeder die lichtjes met haar hoofd schudde en de Pokédex er uit viste. “Nee, alleen de Pokédex. De rest heb ik een lange tijd geleden gekocht omdat ik al lang wist dat je op reis wilde gaan,” sprak zijn moeder en haalde de rest van de spullen uit de doos. “Wauw.. eerst krijg ik een ei van pap en nu dit!” sprak Joey met een vrolijke ondertoon in zijn stem en wierp een blik uit met Sparky die ook enthousiast werd. “Pachi! Pachi!” piepte de Pachirisu en sprong vrolijk op en neer. “Bedankt mam,” voegde hij er nog aan toe en sloeg vervolgens zijn korte armpjes om de vrouw heen. Zijn moeder verliet toen met een tevreden glimlach zijn kamer waardoor Joey verder kon pakken, nadat hij haar los had gelaten.
Dit alles duurde niet minder dan een halfuur.. als je naging dat het niet veel was wat de jongen meenam. Hij had kleding bij zich voor het geval het kouder mocht worden en zijn zwembroek en pyjama konden natuurlijk ook niet ontbreken, en de benodigdheden voor zijn Pokémon. Hij had genoeg voer en potions voor een hele maand en mocht het ei snel uit komen dan had hij ook besjes, deze waren voor baby Pokémon gemakkelijker te eten, al vond Sparky ze ook heel lekker. Zijn tas was ingepakt en nu werd het tijd om te gaan ontbijten. Joey wenkte naar de Pachirisu en Chespin op het bed die hem op de voet volgde, maar Max scheen niet echt zo veel energie te hebben. De Chespin gaapte hem wat dom aan toen de jongen naar beneden wilde gaan. “Kom Max! We gaan eten!” riep de jongen vanuit de deuropening, waarop Max zich meteen uit de voeten maakte. Licht grijnzend liepen Joey en Sparky van de trap af.. eten was een goed alternatief om de Chespin in beweging te krijgen. Eenmaal beneden rook de jongen dat er eieren werden gebakken met spek en liep vlug naar de keuken waar de rest van zijn familie al aan tafel zat. Zijn broertje en zusje waren al aan het eten terwijl zijn vader de krant las.. eigenlijk net zoals altijd. Het enige verschil was hetgeen dat het zondag was en dat Joey zometeen op pad ging om Pokémon trainer te worden. “Morgen knul,” weerklonk de stem van zijn vader achter de krant die het artikel blijkbaar had uitgelezen. “Morgen pap,” reageerde Joey en vrijwel meteen werd er een bord met eieren en spek voor zijn neus neergezet. Sparky en Max kregen net als Wolfie en Felix wat Pokémon voer. Veel werd er niet echt gezegd tijdens het eten.. Joey wist niet waarom maar er hing een gespannen sfeer. Desondanks liet Joey zijn humeur er niet door verpesten en zodra hij klaar was wilde hij zo snel mogelijk ervandoor gaan. Hij had er gewoon zo’n zin in! Het was alsof zelfs Max levendiger was, deze zat al trouw te wachten op zijn bed. Snel pakte de tienjarige knaap zijn tas van zijn bed waarna de Chespin op zijn schouder ging zitten en Sparky op zijn hoofd ging zitten.
Joey had echter niet verwacht dat zijn ouders al in de gang aan het wachten waren om hem uit te zwaaien en staarde lichtelijk verbijsterd naar zijn familie. Eigenlijk was hij ook best opgelaten en deels toch ook wel een beetje zenuwachtig omdat hij wist dat zijn moeder moeite had met loslaten. Desondanks stond het loot niet in zijn schoenen toen hij zijn kleine zusje zag huilen en dat zijn moeder moeite had met het verbergen van haar tranen. Breed grijnzend richtte hij zich toen tot zijn vader die met zijn broertje in zijn armen voor hem stond. “Veel plezier zoon.. laat zo nu en dan iets van je horen,” sprak zijn vader waarbij de man even naar zijn moeder keek. Joey knikte als teken dat hij het begrepen en hoorde dat Sparky een instemmend geluidje liet klinken. “Zal ik doen pap.. nou dan ga ik maar,” reageerde Joey met zijn hand al op de deurklink en opende vervolgens de deur, die krakend openging. Nog voordat iemand hem nog kon tegenhouden rende de jongen naar buiten met een grijns die niet van zijn gezicht viel en draaide zich al rennend om, om uitbundig naar zijn ouders, broertje en zusje te zwaaien. Max en Sparky zwaaide ook maar algauw draaide Joey zich om, waarbij de Pachirisu van zijn hoofd sprong en achter de jongen aan rende, zijn Chespin bleef op zijn schouder zitten. Joey en zijn Pokémon passeerde al vrij snel de brug die leidde naar Santalune Forest en stopte toen even met lopen. Zijn Pokémon sprongen beide op de rand van de brug waarna Joey zijn kaart tevoorschijn haalde en het aandachtig bestudeerde. De route die hij in zijn hoofd had klopte dus wel, route 2 lag pal voor zijn neus dus het zou ongeveer een dag of twee duren voor hij aan kwam in Santalune Forest. In die tussen tijd kon er dus flink wat getraind worden.. er moest nog het een en ander gebeuren. Joey keek hierbij naar Max die wat loom over het water staarde.. de Chespin had nog veel training nodig vergelijken bij Sparky. Daarbij wilde hij nog graag een Pokémon erbij gaan vangen zodat hij wist dat het goed zat.. het liefst een Litleo of een Fletchling.
“Pachi?” weerklonk het stemmetje van zijn Pachirisu en de jongen liet zijn ogen omlaag glijden. Joey aaide liefdevol over het hoofdje van het witte eekhoorntje.. die er van genoot. Het zou wel goed komen dat wist hij wel zeker, zijn avontuur moest nog beginnen en als hij nu al zijn twijfels ging krijgen kon hij beter meteen stoppen. Max had gewoon wat aanmoediging nodig en daar moest dus veel tijd in gestoken worden.. daar was hij dan toch ook trainer voor? Of niet soms? Nou ja, in ieder geval ging zijn droom al in vervulling want een ding dat zeker was, was het feit dat hij eindelijk met zijn Pokémon erop uit kon en dat was het meeste waar hij naar uit gekeken.. samenwerken met zijn Pokémon.
