Turn lead to Gold.

Het morgenlicht wat Dylan wekte was anders dan het licht wat altijd zijn kamer in het dorp in scheen. Hij had zijn eerste nacht in de Ranger Academy gespendeerd en voelde zich… anders. Het begon langzaam tot hem door te dringen hoe drastisch de keuze was geweest die hij had gemaakt. Het dorp lag nu ver achter hem. Hij woonde nu in een stad en zou daar voor zolang zijn opleiding duurde nog blijven. Misschien zelfs wel nog langer. Het enige contact wat hij met zijn familie had was met brieven. Zodra hij zijn starter Pokémon had opgehaald, zou hij er meteen eentje gaan schrijven. Nu eerst moest hij zich omkleden en gaan ontbijten in de grote zaal. Dan kon hij ook meteen zijn mede-rangers ontmoeten. Eenmaal omgekleed deed hij zijn ketting om en deed hij een klein gebedje in de spiegel. Moge vandaag een succesvolle dag worden.

Het ontbijt was niet veel bijzonders. Dylan wist contact te leggen met wat mede rangers en een aantal wilden zelfs geboeid luisteren naar de verhalen van het dorp waar hij vandaan kwam. Ze keken soms wel een beetje moeilijk als hij over Arceus praatte, alsof ze vonden dat hij een ongezonde obsessie had. Dat, of misschien hadden ze wel buikpijn toevallig op dat moment. Daarom begon hij er maar niet over. Het was vast niet prettig om tegen een praktisch vreemde over je buikklachten te moeten vertellen.

Met zijn maag goed gevuld kon Dylan vertrekken naar de kamer van de Elite Ranger. Hij had gehoord dat er op het moment maar één was, en dat de Rangers verder geleid werden door een Council. De naam van de Elite was Marchetti. Hij had toen hij het voor het eerst hoorde een mentale notitie gemaakt dat hij die naam moest onthouden en dat had hij dan ook gedaan. Ze leek immers een belangrijk persoon. Toen hij de ruimte betrad, zat de brunette aan haar bureau. Er was nog een andere persoon in de ruimte waarvan Dylan niet wist wie het was. Vast iemand van de Council. “Goedemorgen, mevrouw en meneer,” begroette Dylan zijn superiors. Hij maakte een kleine, stijve buiging en liep naar voren. Mevrouw Marchetti leek niet erg in hem geïnteresseerd. Ze sprak alsof ze een standaard tekst oplas. “Welkom bij de Rangers, Dylan Ancora.” Ze stond op van haar stoel. Ineens viel het Dylan op dat ze een arm miste en een kleine paniekaanval schoot door hem heen. Was het Ranger werk zo gevaarlijk? Had Arceus hem een taak opgedragen waarbij hij potentieel zijn ledematen zou verliezen? Hij zou het vanzelfsprekend doen, maar het maakte hem wel eventjes nerveus.

“Als het goed is heb je nog geen Partner Pokémon. Klopt dit?” vroeg mevrouw Marchetti. Dylan knikte. “Dat klopt, mevrouw,” voegde hij er verbaal aan toe. “Okay. We hebben nog wel een Pokémon voor je. Helaas kunnen we je niet de keuze bieden, dus ik hoop dat jullie een sterke band kunnen krijgen samen.” Ze klonk nog steeds alsof het haar niet veel kon schelen. Dylan kon het wel veel schelen. Een enthousiaste fonkeling verscheen in zijn ogen bij het idee dat hij voor een Pokémon mocht gaan zorgen, al probeerde hij zijn stem zo professioneel mogelijk te houden. “Ik zal niets anders doen dan mijn best,” verzekerde hij haar. Mevrouw Marchetti draaide zich vervolgens naar de man toe, welke haar een Pokéball overhandigde. Zij hield vervolgens haar arm uit om de Pokéball aan Dylan te geven.

Voor heel even verdween het enthousiasme. Dylan had er geen rekening mee gehouden dat zijn Pokémon in een bal zou zitten. Pokéballs waren verboden in zijn dorp. Het was gevangenschap. Slavernij misschien zelfs. Hij had echter wel gelezen dat Pokémon buiten de Pokéball in principe niet in iemands bezit waren en dat het daarom belangrijk was voor een trainer om zijn Pokémon in de bal te stoppen. Daar had hij simpel gezegd moeite mee. Toch wilde hij niet ingaan tegen zijn superiors. Als hij moeilijk ging doen, mocht hij de Pokémon misschien wel helemaal niet meer hebben. Daarom stak hij zijn handen uit en pakte hij voorzichtig de Pokéball van mevouw Marchetti over. “Je mag hem hier er uit laten, maar je mag ook wachten tot je weer in je kamer bent,” liet zij weten.

Die keuze had Dylan snel gemaakt. Hij drukte op het knopje van de bal en een klein, haast mensachtig wezentje verscheen. “Een… Tyrogue?” gokte de jongen. De man knikte bevestigend. Het kleine ventje keek nieuwsgierig om zich heen. Toen hij Dylan met de Pokéball zag, trok hij meteen de conclusie dat dat zijn nieuwe trainer was. Hij zwaaide vriendelijk. Dylan glimlachte en zwaaide verlegen terug. “Zorg goed voor hem. Je lessen beginnen maandag. Succes!” En met die woorden maakte mevrouw Marchetti duidelijk dat ze Dylan niet meer in haar kantoor wilde hebben. Dylan maakte opnieuw een korte buiging, beloofde dat hij haar niet zou teleurstellen en vroeg toen de Tyrogue om met hem mee te komen. Hun eerste stop zou zijn slaapkamer zijn.

Bij het betreden van zijn kamer zette Dylan meteen koers naar het nachtkastje. Hij trok een lade open en haalde er een klein kartonnen doosje uit. Hij plaatste de Pokéball in het doosje en legde hem weer in het nachtkastje. “Zo, die zullen we niet meer nodig hebben,” zei hij hardop. Hij zou zijn Pokémon niet in de Pokéball doen, want hij wilde dat arme ding niet gevangen houden. Vervolgens pakte hij zijn bureaustoel en ging hij daar op zitten. De Tyrogue liep nieuwsgierig naar hem toe.

“Dus…” Ineens viel er een ongemakkelijke stilte. Dylan was nog nooit alleen geweest met een Pokémon. Het waren er altijd meer of zijn familie was er bij. Vooral zijn nichtje was erg goed met Pokémon. Ze kwamen altijd gewoon op haar af, zonder dat ze er iets voor deed. Die gave had hij niet. Eigenlijk was hij daar wel blij mee. “Zal ik je… een naam geven?” stelde Dylan toen voor. Om de Tyrogue steeds Tyrogue te moeten blijven noemen stond hem niet zo aan. De Tyrogue leek het ook een beter idee te vinden om een naam te krijgen. Hij kwam afwachtend bij Dylan staan en legde zijn handjes tegen zijn benen. “Wat dacht je van… Aurum?” Tyrogue hield zijn kopje wat scheef. Hieruit vatte Dylan op dat hij de naam niet begreep. “Dat betekent goud. Het is het meest waardevolle materiaal volgens een alchemist zoals ik.” Tyrogue bleef hem verward aankijken. En toen viel het kwartje. Dylan noemde hem waardevol! Dat vond hij erg lief. Hij kreeg meteen een brede glimlach op zijn gezicht en liet een vrolijk geluidje horen. “Dat vat ik op als een ja.” Voorzichtig hing Dylan wat naar voren en pakte hij de Tyrogue onder zijn oksels vast. Heel voorzichtig tilde hij de Pokémon omhoog en zette hij hem op zijn schoot. Het voelde net als toen hij zijn buurjongentje op zijn schoot had genomen. Wat vreemd. “Wij gaan zo veel mogelijk mensen en Pokémon helpen. Uit naam van Arceus.” Een brede, enthousiaste glimlach verscheen op Dylan’s gezicht. Aurum leek nog niet zo enthousiast over het idee dat Arceus hun leidde. Hij moest nog een beetje aan Dylan wennen.

[closed]