[Cyllage City][Aiden Stark] Jokesters

WHY CAN'T THE MOON STAY FULL FOREVER

Marcus keek met een vreemde blik naar zijn Bagon die bewegingsloos bij het water stond. Na het vangen had hij hem er pas uitgelaten toen hij in Cyllage City was. Hij was niet weggerend, hij had niet een scene geschopt.. nee hij was dood stil blijven staan, had Marcus doordringend aangekeken en deed vanaf dat punt niets meer. Hij liep braaf mee, nam eten aan en dat was het. Het enige wat hij totaal niet wilde was dat Marcus hem aanraakte. Dan schrok hij weg en keek hij hem boos aan met een mengeling van angst. Een vleugje maar.. het moest je maar opvallen. Marcus keek nu voor het eerst goed naar de Bagon. Zijn rug was bedekt met littekens en van zijn taart was het puntje afgebeten. Op zijn kop zat een litteken die over de helft van zijn kop liep. Hij vroeg zich af waar het vandaan kwam. De ondergaande zon scheen fel over de golven die rond Cyllage City heen bewogen. Een kalmerend ritme. Vix had een poging gedaan om Houndoum welkom te heten maar Bagon had hem afgewimpeld. Duidelijk vergaf hij het hem nog niet dat hij hem half in brand had gestoken toen. Marcus liep naar Bagon toe en bleef vlak naast hem staan. Bagon keek onzeker omhoog en deed enkele pasjes opzij, weg van hem. “Wat is er met jouw gebeurt, kleintje?” Zei hij op een zachte, haast lieflijke toon die Marcus nooit gebruikte. Zelfs niet tegen zijn Houndoum. Houndoum was in zijn laatste gevecht spectaculair geëvolueerd. Al vechtend groeide hij en werd hij een Houndoum. Hij was best groot. Houndour kwam tot boven zijn knie, maar Houndour kwam met zijn schouder bij zijn heup. Nu was Marcus ook niet de kleinste.. wat betekende dat Houmdour aardig groot was. Hij had ramshorens gekregen op zijn hoofd en een lange staart. De Houndoum was gaan zitten op de plek waar Marcus net stond en leek te dutten. Marcus zakte door zijn knieën en ging in kleermakers zit naast de Bagon zitten. Geschokt keek die hem aan. Onzeker vouwde hij zijn poten bij elkaar en keek weer voor zich uit met die nietszienden blik. “Ik vraag me af waar je aan denkt” Vertelde Marcus hem. Hij wilde laten zien dat van alle grunts die in de Rocket basis waren hij toch niet zo slecht was voor zijn Pokémon. Pokémon hadden hem nog nooit in de rug gestoken. Pokémon hadden hem een uitweg geboden toen het leek alsof hij voor eeuwig gekooid leek te zitten. Marcus keek ook naar de ondergaande zon.

Eenzaam zat Bagon aan de rand van de klif. Voor hem aten zijn mede Bagon aan een stel berry’s die Shelgon had binnen gebracht. Bagon wilde ook eten maar dan zouden de andere Bagon hem alleen maar pijn doen zoals altijd. Hij kon er niets aan doen dat hij niet zo groot en sterk was als de rest. Hij was nou eenmaal zo geboren! En toch zou je zeggen dat hij niet erg anders was. Hij had dezelfde proporties als de rest.. enkel een beetje kleiner met minder kracht. Zijn leeftijdsgenootjes konden al rotsblokken kapot breken en hij .. hij kon enkel een klein rotsje splijten. Splijten! Niet eens breken! Hij durfde ook niet meer. Bagon slikte angstig. Hij voelde nog steeds de pijn in zijn staart als hij er aan terug dacht. De sterkste Bagon had hem afgebeten in een gruwelijk gevecht en zijn rug open gebeten en gekrabd. Als hij niet zo snel had gerend dan was hij misschien wel dood geweest. Met een rommelde maag zakte Bagon neer en keek hij treurig naar de grond. Wat zou hij toch graag een Salamence zijn! Dan kon hij al die stomme Bagon laten zien wie de echte leider was! Hij zou niet eens hun staart afbijten, hij zou ze uit elkaar scheuren! Hij keek op toen een mooie paarse Berry voor hem werd neergelegd. Verbaasd keek hij omhoog. Een van de Bagon was naar hem toegekomen en had hem een Berry gegeven! De rest was opgehouden met eten en had zich omgedraaid. Met grote afkeer keken ze toe. Bagon begon te glunderen en stond op. Hij reikte naar de Berry. Voor hij hem kon pakken kreeg hij een keiharde kopstoot in zijn maag en werd hij naar achteren gegooid. Hij rolde een eindje door en voelde toen hoe de grond onder hem verdween. Angstig klauwde hij zich vast aan de rand van de klif. Gelukkig was hij op een klein plateautje geland. Geschrokken krabbelde hij de richel op en keek met verdriet toe hoe de andere Bagon hem uit begonnen te lachen en hoe de Bagon die hem de Berry had aangeboden gulzig hem ook weer op at. Boos stond Bagon op en rende met zijn kop naar voren af op de Berry gever. Die draaide zich om en zette zich schrap. Toen Bagon hem tegen zijn schedel ramde ramde de ander terug. Moeiteloos werd hij de lucht in gegooid en knalde hij tegen een rots aan. Bevend keek hij op. Het begon te regenen. Donder spleet de avondlucht uit één. De andere Bagon hadden een cirkel gevormd om hen twee heen en riepen strijdkreten uit. Bagon wilde er niets van weten! Hij zou niet zwak zijn! Hij zou de Bagon verslaan al koste dat hem zijn leven! Versuft keek hij op. Een klauw kwam op zijn oog af. En toen scherpe rijen tanden. De donder overstemde zijn luide kreet van pijn. Wild stekende pijn ging door zijn kop heen en hij rolde over de grond, luid huilend. De andere Bagon kwamen nu ook naderbij. Er was geen plek voor zwakkelingen .. geen plek voor hem! Ondanks de pijn sprong Bagon overeind en krabbelde hij zo snel als zijn kleine beentjes hem dragen konden weg. Doodsangst, vrees, pijn .. het gierde door zijn lijf heen als een grote horde Tauros. Achter hem hoorde hij de Bagon boos joelen. Ze zouden hem pakken en hem inhalen .. dat deden ze altijd! Bagon keek achterom en zag ze opdoemen. Hij versnelde zijn pas ondanks de enorme pijn die door zijn bebloede gezicht ging. De drang om te overleven was te groot. Door de angst keek hij niet waar hij liep en hij voelde hoe hij struikelde en genadeloos van een steile helling rolde. Overal door zijn lijf gierde pijn, niet alleen maar in zijn gezicht. Met een harde klap kwam hij terecht op de grond en bleef roerloos liggen. Boven hem hoorde de Bagon, joelen en huilen. Al snel stierf hun triomf weg en werd het stil. Regen tikte neer op hem en maakte zachte geluidjes. Bagon beefde zachtjes en legde zijn kleine handje tegen zijn gewonde gezicht. Hij wilde niet eens overeind komen. Wat had hij nog te zoeken? Hij had niets meer. Zijn familie was hij lang geleden kwijt geraakt .. en nu was ook zijn clan weg. Zijn andere handje legde hij neer tegen de aarde en hij begon te duwen. Met veel pijn kwam hij overeind om achterover te vallen op zijn kont. Hij haalde zijn handje weg en zag dat er bloed op zat. Hij durfde zijn pijnlijke oog niet open te doen. Als Pokémon konden huilen had hij net nu gedaan. Zachtjes bevend wiegde hij zichzelf heen weer. Beide ogen stijf dicht geknepen. De pijn die hij voelde in zijn oog was bijna gelijk als die hij voelde in zijn hart. Waar had hij dit aan verdiend? Vastberaden stampte hij op de grond en kwam hij overeind. Nee! Hij zou niet zwak zijn! Hij zou sterker worden! Hij zou een Salamence worden! Wankelend zette hij een stapje vooruit.. en nog een stapje .. langzaam aan begon hij te lopen. Wankel, onvast. Elke stap deed hem zeer. Maar hij ging door. Hij knarste met zijn tanden en zette door. Hij zou niet falen! Hij zou niet toegeven aan hun! Die snerende varkens! Al voor lang was hij doorweekt en was het bloed van zijn gewonde gezichtje afgespoeld. Hij had zichzelf tegen een koud rotsblok genesteld toen de uitputting hem overmande. Verkleumd tot op het bot droomde hij over de warmte van zijn moeder. Salamence keek neer op haar zoon en glimlachte liefdevol. In zijn slaap glimlachte Bagon mee en stak hij zijn handjes uit naar haar. Toen hij zijn ogen opende die nacht realiseerde hij zich weer waar hij was en waarom hij zo veel pijn had.”

“.. Daarom ben ik zo slecht nog niet” Eindigde Marcus en hij keek weer naar Bagon. Die staarde nog steeds voor zich uit met een verre blik. Hij wachtte even voor hij hem voorzichtig aanstootte. Bagon sprong op en keek hem geschrokken aan alsof hij zich plotseling realiseerde dat Marcus er ook was. Marcus wreef over zijn kin en zei toen aarzelend. “Heb .. je me niet gehoord?” Bagon knipperde langzaam en keek toen naar zijn voetjes. Dat was dus een nee. Met een diepe zucht hees de man zich weer overeind. Hij vroeg zich oprecht af wat er met die Pokémon aan de hand was. Al die littekens en die afgebeten staartpunt kon niet zo maar gebeuren. Hij wilde hem eigenlijk terug stralen maar iets hield hem tegen. “Wil je met me mee lopen?” Stelde hij hem voor. De draak Pokémon keek langzaam omhoog. Aarzelend liep hij achter zijn trainer aan. Hij waggelde een beetje en leek erg onzeker van zijn zaak. Met een snelle handbeweging veegde Marcus wat haar uit zijn gezicht. Hij hoopte dat hij het vertrouwen een beetje van hem won. Van wat hij had begrepen waren Dragon pokémon een van de moeilijkste om te trainen en in sommige gevallen om te temmen. Misschien had hij er wel goed aan gedaan om het kleine met littekens bedekte wezentje te vangen en mee te nemen. Voor zover hij wist leefde Bagon in troepen en was er geen andere Bagon te bekennen waar hij de zijne ving. Misschien hadden die wel al die littekens aangericht bij hem. Hij draaide zich om en liep achteruit om zijn nieuwste rekruut goed in de gaten te kunnen houden. Hij leek moeite te hebben om door het zand te waden. Hij viel zelfs een paar keer facefirst naar voren en leek dan enorm verontwaardigd dat hij dat had gedaan. Marcus begon onwillekeurig weer te glimlachen. Zo klein en toch al zo veel karakter. Zo halverwege leek Bagon moe te worden. Hij liep minder goed en was nu zodanig achter geraakt dat Marcus een eindje terug moest joggen om hem te halen. Toen hij aan kwam bij hem zag hij aan zijn ogen dat Bagon het liefst was gaan zitten. Dat deed hij juist niet. Met een vastberaden uitdrukking bleef hij door ploeteren. “Hulp nodig?” Bood hij aan. Bagon’s kop schoot omhoog en hij schudde wild zijn kop. Marcus haalde zijn schouders op. “Zelf weten” Hij draaide zich om en hervatte zijn pas weer. Houndoom draafde naast hem mee. Met grote passen liep Marcus moeiteloos over het zand heen tot hij weer bij de weg was. Toen hij zich omdraaide zag hij dat Bagon een klein vlekje was dat moeizaam dichterbij kwam. Hij reikte in zijn tas en haalde er een sigaret uit. “Dit gaat wel even duren”. Marcus ging zitten op een bankje die een mooi uitzicht boot over het strand en de zee met de ondergaande zon. Terwijl hij een trek nam streek hij zijn Houndoom over zijn kop die onder de bank was gekropen en nu naast hem lag. Zwijgend keek hij onwillekeurig af en toe naar het vlekje dat niet erg snel dichterbij kwam. Aan de ene kant zou Marcus hem moeten helpen. Hij was duidelijk niet in staat om zijn kleine beentjes zo ver te dragen. Maar aan de andere kant zou hij daar van niets leren. Hij zou enkel nog gaan vertrouwen op Marcus’ hulp en daar kwam hij zelf ook niet verder mee. Marcus wist echter niet dat Bagon nooit hulp zou accepteren. Houndoom spitste zijn oren toen iemand zijn kant op kwam. Marcus lette er niet op en staarde ingespannen naar het vlekje dat nu al wat meer op een Bagon begon te lijken.

CALL ME A SINNER

Marcus streek Houndoom tussen zijn hoorns en raakte al snel afgeleid door de zilte zeelucht en het geluid van de golven die tegen de golvenbrekers aansloegen. Het was niet erg moeilijk om hier je gedachten weg te laten zweven. Marcus raakte dus ook al snel in trance. Zijn gedachten gingen terug naar herinneringen die hij lang niet meer opgehaald had.

Cat holde met haar korte beentjes op topsnelheid door het hoge gras wat dicht tegen de hoge, bakstenen muren van de tuin was gegroeid. Ze giechelde onophoudend. “Zeven.. acht .. negen ..” Telde Marcus. Hij stond met zijn handen tegen zijn ogen gedrukt tegen een boom aan, zijn rug naar Cat toegekeerd. Hij wist exact waar ze zich zou verstoppen. Onder de grote eikenboom was een holletje waar alleen Cat in paste. Marcus was veel te lang en veel te slungelig. En te groot. Cat was absurd klein. “Tien! Hier kom ik!” Riep hij zo luid mogelijk zodat Cat hem horen kon. Hij draaide zich om en een duivelse grijns streek over zijn gelaat. De tuin was erg groot. Er stonden veel bomen in en veel gras. Er waren drie plekjes waar je een klein terrasje had met bankjes en kleine fonteintjes. Tegen het grote huis aan was de grootste. Daar aten ze met familie of vrienden wanneer het mooi weer was. De tafel was gigantisch. Ook was er onder de veranda een opening waar Cat doorheen zou passen. Marcus besloot om daar eerst te gaan kijken. “Ik kom er aan, Cat!” Riep hij. Cat had moeite haar lachen in te houden. Ze bedekte haar mond met haar hand en schudde van het geluidloze plezier. Marcus liep met overdreven grote en luide passen naar de opening die achter wat mooi geknipte struiken stond. Nonchalant ging hij er staan en duwde hij ze opzij. “Hebbes!” Riep hij hard. Cat zat er uiteraard niet. Quasi teleurgesteld kwam hij omhoog. Hij keek even heel snel over zijn schouder alsof hij iets gezien had. Dat was in de richting waar Cat zat. Voorzichtig sloop hij op zijn tenen naar het gras toe. Hij zakte wat naar de grond en kroop er omheen zodat Cat zijn haar niet er boven uit zag komen. Bijna geluidloos sloop hij om het gras heen tot hij achter de boom was. Marcus greep zich vast aan de bast van de boom. Hij leunde naar voren en dook toen voor de ingang van Cat’s schuilplaats naar voren. “Hebbes- auw!” Zijn handen hadden zich gesloten om iets hards en puntigs. Marcus liet het snel los en viel naar achteren. Geschrokken keek hij toe hoe een Sandslash uit het holletje sprong, het gras uit en door een hol onder de muur heen verdween. Met een wild kloppend hart draaide hij zijn hoofd met een ruk om toen hij gegiechel hoorde wat abrupt verstomde toen hij zich naar het geluid draaide. Oh dus zo speelde ze het .. slim! Cat wist om een of andere manier hem altijd te misleiden en te weten hoe ze hem een ander pad op moest lijden. Dat vond hij zo leuk aan zijn kleine zusje. Hij kende haar door en door en toch was ze onvoorspelbaar. Het gegiechel was deze keer  van achter een mooi geknipte haag in de vorm van een Gyarados gekomen. Cat was slim maar had haar schuilplaats zojuist weggegeven. “Nu heb ik je!” Marcus’ lange, slungelige benen droegen hem naar de haag toe. Hij schoot er omheen en verwachtte Cat te zien. In plaats daarvan vloog er een verschrikte Chatot omhoog. Marcus keek verdwaasd naar het bont gekleurde beestje. Chatot streek neer op een van de fonteintjes die in de tuin stond en stootte Cat’s exacte gegiechel uit. De jongen beet op zijn lip en begon toen ook te lachen. Op deze manier vond hij haar nooit.. slim dat ze de Chatot uit zijn kooi gelaten had. Haar kennende zou ze Fõrne weer de schuld geven en zou moeder haar klakkeloos geloven. Ook al wist ze beter. Marcus stond echter voor een dilemma. Waar was zijn kleine zusje? Dat antwoord kwam van Cat die hem van achteren beslopen had en hem genadeloos in zijn rug tackelde. Half door de verassing en half uit automatisme liet hij zich voorover vallen en slaakte hij een kreet. “Cat! Genade genade!” Haar kleine vingertjes begonnen hem genadeloos te kietelen en hij schaterde het uit. Zijn behendige vingers vonden haar kietel plekjes ook en hij kietelde terug. Cat’s gegil van plezier weerkaatste over de tuin- tot ze plotseling in elkaar kromp en met een plof naast hem neer in het gras viel. Marcus ging meteen bezorgd overeind zitten en keek geschrokken. “Cat!?”

Een onverwachte, harde kracht in zijn rug stuurde Marcus facefirst naar de grond. Iets hards en zwaars sloot zijn scharen om hem heen en leek hem te .. knuffelen? Marcus kreunde toen hij zijn zere rug vond en spartelde een beetje komisch met zijn armen. “Ga van me af! Wat moet dat!”  Bracht hij uit. Warm vuur schoot over zijn hoofd heen en hij wist dat Vix een poging had gedaan om de Pokémon weg te jagen. Het was succesvol want het gewicht op zijn rug verdween. “Eh… Alles oke?” Klonk een stem. Marcus kwam overeind, veegde het zand haast preuts van zijn torso en broek af en keek de jongen vuil aan. “Heb jij niet geleerd je Pokémon in toom te houden?” Voor het eerst sloeg hij zijn ogen op zijn belager en zag dat het een Gliscor was. De uitdrukking op zijn gelaat was een vreemd gezicht in context met zijn badass lichaam. “Straal hem in zijn Pokéball voor hij iemand anders verwond” Niet dat het hem ook maar op zijn minst interesseerde maar hij was niet echt klaar voor een tweede knuffelronde. Marcus streek Vix over zijn kop die nog steeds een beetje op zijn hoede leek rond de Gliscor. Hij wilde het liefst voorkomen dat hij de Pokémon mogelijk in brand zou steken. Toen hij iets aan zijn broek voelde keek Marcus naar beneden en zag dat zijn Bagon eindelijk was gearriveerd. Zijn met littekens bedekte gezichtje keek eventjes omhoog naar Marcus en toen meteen weer weg. Achterdochtig oogde hij de eigenaar van de Gliscor en schoof een beetje meer achter de veiligheid van zijn trainer.

TAG: AIDEN STARK
WORDS; 1.047
NOTES; Sorry voor de lange onzin post! Had die 1000 woorden achievement nodig (: