In Search of the Un(k)nown [+Hallr Norling]

Hm, Hallr keek om naar Sam. Die gaf aan dat hij goed op het boek moest passen. "Veiligere handen bestaan er niet." Het ging hier om zijn eer hè. Kennis, van een wijsheer kwijtmaken. Dat ging hem echt niet gebeuren. Hallr ging ondertussen een rondje lopen om de hele henge. Deorwin, had zich ondertussen alweer bij hem aangesloten. Hij keek steeds van het boek naar de daadwerkelijke henge en controleerde op details. Maar die leken er, na een heel rondje te hebben gelopen, niet te zijn. Schijnbaar waren alleen de stenen en het vuur belangrijk. Voor de zekerheid ging hij weer terug op de plek staan waar Sam hem had verlaten om brandhout te halen. Zo zou er geen verwarring kunnen zijn over hun locaties. Goed bedacht Hallr. Het is net alsof je goed bent in samenwerken. Het was op dit moment dat Hallr zijn zwaard trok. Hij hoefde niet meer naar het boek te kijken, dus hij koos er voor om maatregelen te nemen, dat hij het boek beter kon beschermen.

De tijd dat hij moest wachten op Sam was kort. Korter dan hij had verwacht. Sam was iemand die hij op pad kon sturen, en er van uit kon gaan dat hij terug zou komen. Ongedeerd en wel. Dat waren de kompanen die hij het liefste had. Anders moest hij ze achter laten. Toen hij Sam dus zag, borg hij meteen zijn zwaard op. Hallr hield één van zijn handen uit om wat hout over te nemen, zonder de woorden daadwerkelijk uit te spreken. Waar hij vandaan kwam was het normaal om taken gezamenlijk uit te voeren, tenzij iedereen eigen taken toegewezen kreeg. Met zijn andere hand hield hij het boek vast. Het was hem toevertrouwd, en hij ging het niet laten beschadigen door een aantal houtstukken. "Het hout moet in het midden worden geplaatst." Vertelde hij aan Sam en liep naar het midden van de Henge toe. Hier plaatste Hallr doelbewust het hout dat hij meedroeg. Deorwin, liep gewoon kwispelend met hem mee.

Het hout dat Sam nog droeg werd bij de stapel geplaatst en er werd een hand naar hem uitgestoken. Hallr ging rechtop staan en reikte de man het boek dat hij nog vast had. Je hoefde geen genie te zijn dat de wijsheer weer graag zijn bron van kennis terug wilde hebben. Daarop volgend werd een vraag gesteld. "Ik zal u een tekst leren. Het is een spreuk." Een lange, spreuk, om duidelijk te zijn. "U zal deze uitspreken om het ritueel te starten. Aan het einde van de spreuk zal ik het vuur aan maken." Veel meer dan dat hoefde er eigenlijk niet te gebeuren. Het was een geloof dat het geluk bracht om dit ritueel te aanschouwen, dus dorpelingen kwamen vaak kijken. Om de kracht van het geluk te versterken brachten mensen vaak voorwerpen mee die te maken hadden met hetgeen ze geluk van wilden ontvangen, en wierpen het in het vuur. Maar deze keer was dat onnodig. De personen die het ritueel uitvoerden mochten namelijk nooit en te nimmer om dit soort geluk vragen. Je mocht jezelf gelukkig prijzen als je het ritueel mocht uitvoeren. De losse vertaling van de jaarbrak is het aanbreken van een nieuw jaar. Maar de figuurlijke vertaling verwijst meer naar het aanbreken van een nieuwe periode.

De man die woorden moest gaan uitspreken, was blijkbaar een man die er weinig had. Hij knikte enkel. Hallr vond het wel prettig. Prettiger dan die Averill. Die sprak hem te veel. Hallr was niet iemand die iemand snel zou wegsturen om dat soort dingen, maar als hij mocht kiezen, zou hij er zo veel mogelijk afstand van willen nemen. "Als u kunt schrijven, dan kunt u dat maar beter doen." Hij wachtte op Sam's reactie, en of hij eventueel papier en veer erbij zou nemen. Vervolgens wenkte hij Sam mee, om buiten de cirkel van stenen te stappen. Het zou beledigend zijn naar de oude goden om de spreuk te doen binnen de cirkel, als het ritueel nog niet wordt uitgevoerd. Eenmaal buiten de cirkel keek hij naar Sam. "Goed opletten." Hij schraapte zijn keel, en groef in zijn geheugen. Hij leek uiterst geconcentreerd te zijn op het herinneren van de spreuk. "Phol ende uuodan uuorun zi holza. Du uuart demo balderes uolon sin uuoz birenkit. Thu biguol en sinthgunt, sunna era suister; thu biguol en friia, uolla era suister; thu biguol en uuodan, so he uuola conda: Sose benrenki, Sose bluotrenki, Sose lidirenki: Ben zi bena, bluot si bluoda, Lid zi geliden, sose gelimida sin." Hij probeerde het langszaam uit te spreken. De klanken en de klemtonen probeerde hij zo duidelijk mogelijk uit te spreken. Ook deze man snapte dat het moeilijk was om zomaar ineens iets te leren. Zelfs voor een wijsheer.

Hallr had er niet eens bij stilgestaan dat er natuurlijk ook een optie was om hem niet te volgen. In dit geval werd die optie wel geütiliseerd. Hij hoefde er niet over na te denken. Dus dat deed hij ook niet. Hij keek eerst even apart naar het ding dat Sam tevoorschijn haalde, totdat hij zich herinnerde dat hij meerdere mensen ermee had zien rondlopen. Het was in Hallr's ogen al knap dat de man kon lezen en schrijven, maar nu kon hij ook nog eens gebruik maken van een van die blokken. Indrukwekkend. Nadat Hallr de spreuk had genoemd vroeg de man of hij nog even kon repeteren. "Dat is geen punt." De man keek direct omlaag naar Deorwin, die aan het omrollen was. "Zoek een stok." Hij keek Hallr aan en binnen een seconde hopte hij weer op zijn pootjes. Snel trippelde hij het pad af richting het bos om een stok te zoeken. Hierna keek Hallr weer naar Sam.

Vrolijk liep Deorwin richting de bosrand om daar een stok te vinden. Ook hij wist waar die voor gebruikt ging worden. Daar zou een toorts van gemaakt worden, en zodra het laatste woord van de spreuk wordt uitgesproken, zal de toorts het vuur aan maken. En het kleine hondje had geluk. Hij vond al vrij snel een goede stok. Maar wat geritsel in de bosjes trok zijn aandacht. Hij bleef even staren naar het bosje, maar er was verder niks te zien of te horen. Hij meende iets dat hij niet herkende te ruiken, maar hij concludeerde dat hij terug moest gaan. Zijn baas had gezegd dat hij terug moest komen zodra hij een goede stok had gevonden. Dus kwispelend liep Deorwin terug naar Hallr. Hallr was ondertussen bezig geweest met staren naar Sam. Het was wellicht niet makkelijk van zijn gezicht af te lezen, maar hij was onder de indruk. De man had een bepaalde techniek om deze tekst te onthouden, en het was fascinerend deze uitgevoerd te zien worden. Het was ongeveer op het moment dat Deorwin terug was dat de man hem terug aankeek. Hallr's blik gleed naar Deorwin, en hij nam de stok aan. "Goed werk." Vervolgens pakte hij was doeken en een fles. Hij wikkelde de doeken strak om de bovenkant van de stok en gooide er toen wat van de vloeistof overheen.