In Search of the Un(k)nown [+Hallr Norling]

Hallr liet de man voor gaan en voor hij het wist stonden ze al buiten. In eerste instantie was Hallr naar de man aan het kijken. Die leek in gedachte verzeilt te zijn geraakt. Hij begreep er niks van. Hoe kon je iets onderzoeken door er enkel naar te kijken en er over na te denken? Was dit een van die wijsheden die je met de jaren kreeg? Hij ging het direct uittesten. Dit wilde hij uittesten door geheel het tegenovergestelde te doen. Hoe? Nou, je moet je voorstellen dat Hallr de bouwstijl van dit soort dingen herkende. Hij hield zijn hand in de lucht en keek omhoog, zo kon hij zijn ogen tegen de zon beschermen. Hij bepaalde waar de zonsopgang en zonsondergang moesten plaatsvinden. Daarna liep hij naar het bouwwerk toe en begon grond weg te graven, op de lijn van de zonsopgang en -ondergang. Deorwin begon mee te graven, die kon dat namelijk ook een stuk sneller. Ze bleven doorgaan tot ze bij een grote platte steen aan kwamen. Nou dat was dan duidelijk om welk ritueel het hier ging. Eens in de zoveel jaar kwam de zon precies op, op een bepaald punt, en scheen daardoor precies door het bouwwerk heen. Het was een gok geweest, maar vandaag was die dag geweest, maar er had een gebouw in de weg gestaan. De enige optie die ze nog hadden waren de zonnestralen als de zon onder zou gaan. Maar dan moesten ze aan de andere kant van het bouwwerk moeten gaan graven.

Hallr ging op de grond zitten in kleermakerszit. Een hand had hij gebald als een vuist op zijn knie gelegd. Met de ander steunde hij op de grond. Sam had een paar dingen gezegd. "Builen.." Fluisterde hij. Hier had hij dus helemaal niks aan. Het verklaarde wel waarom hij zich hier nu meer thuis voelde, maar hij vermoedde dat het niks met de meerdere werelden van Sam te maken had. Hij stond op en keek Sam aan. Antwoord geven doe je op gelijke hoogte, als je gelijk was aan elkaar, snap je. Hij vouwde zijn armen over elkaar heen en gunde het bouwwerk een blik. "Dat is een Jaarbrak Steencirkel. Gebruikt om het nieuwe jaar te verwelkomen. Wij gebruiken die ook." Schijnbaar gebruikten ze vroeger, of op z'n minst op andere plekken op de wereld, een andere begin en eind van het jaar. Maar het kon ook goed zijn dat deze veel te veel jaren verjaard was, en dat de Begroetingssteen verplaatst moest worden. Die praktische overweging was de hele reden waarom het bouwwerk rond was. Maarja, hij verwachtte dus geen link met de Steencirkel en de Fontlingen. Maar aan de andere kant, wist Sam er meer over. Hij had erover gelezen. De kennisbron. "Kan het te maken hebben met de Fontlingen Sam?"

Hallr stond nog steeds met zijn handen gevouwen over elkaar heen. Afwachtend op wat het antwoord van de wijsheer zou zijn. Deorwin was bezig met de steen te besnuffelen. Want dat deden Rockruff nou eenmaal, zelfs wanneer je niet begreep waarom ze dat deden. Wat Sam als eerste zei klonk als iets waaraan ze niet heel veel gingen hebben. Maar toen begon de man over de tekens. "Ik zal eens kijken." Hij draaide zich om en zakte door zijn knieën om de steen goed te bekijken. "Enkel runes." Hij kon ze zelf niet lezen, maar herkennen deed hij ze wel. Dit was een schrift dat hij vaak genoeg had gezien thuis. Er stonden zelfs een paar van deze tekens op zijn wapens. Hij kende de teksten van op zijn wapens wel. Ze waren bedoeld als spreuken, om de wens van de gebruiker van het object te versterken. Waar Hallr vandaan kwam, geloofde ze dat het opschrijven van wensen de kans vergrootte dat ze uit kwamen.

Die vraag had hij kunnen verwachten. Hij schudde met zijn hoofd. "Enkele tekens herken ik wellicht.
Maar ik kan ze niet allemaal lezen." Hij ging naast Sam staan en staarde naar de tekens. Deorwin rolde weer verveeld zijn rug op. Hij dacht dat er eindelijk iets leuks ging gebeuren, maar die twee waren alleen maar bezig met naar stenen staren. Hij stak zijn neusje in de lucht om eens te zien of hij iets interessants kon ruiken. Hallr wees naar een van de runes. "Dat teken betekend 'zon'." Iets dat hij zich dan ten minste nog kon herinneren. Runes waren niet zoals letters. Runes betekende woorden op zichzelf. Niet dat Hallr dit kon uitleggen. Hij kon niet eens lezen. In zijn ogen konden net zo goed alle talen op die manier behandeld worden. Hij keek over naar het gezicht van Sam. Het leek er nou niet bepaald op dat hij veel wist van wat er gebeurde. Dat zou betekenen dat ze allebei hier op zoek waren naar kennis. Het was net zoals een start van een sage, legende of mythe. Ging hij zijn eigen sage krijgen? Dat idee beviel hem wel.

Hallr keek de man rustig aan terwijl die in het boek aan het bladeren was. Zo zag het er dus uit als een wijsheer ergens over nadacht. Ooit hoopte hij zelf ook met een van die blikken rond te lopen. Dat zou een grote eer zijn. Er fonkelde voor een milliseconde wat hoop in Hallr's ogen toen Sam opkeek. Maar zijn woorden lieten geen reden achter voor hoop. Waarom had hij het zo vaak over de cirkel? Waren ze niet op zoek naar de fontlingen? Hallr kon het niet tegenhouden om toch een fractie van achterdocht te ontwikkelen voor de man. "Het delen van die informatie zou de geesten van mijn voorvaderen kunnen beledigen." Zei hij. Het was niet onwaar. Maar hij wist precies wat hij allemaal wel en niet kon vertellen. Hij koos er nu gewoon voor om het voor zich te houden. Gewoon totdat hij zeker wist dat deze man voor de volle honderd procent te vertrouwen was. "Wat stond er in het boek?" De man had net gelezen toch? Kom maar op. Wat heb je voor Hallr? Iets waarmee hij kon werken graag. Het was een mens van actie.

Schijnbaar geloofde Sam zijn half-leugen. Hallr voelde zich er dan ook half-slecht bij. Maar soms moest je nu eenmaal hard zijn. En het zekere voor het onzekere nemen. Om je broeders en zusters te beschermen. Het was hem in ieder geval ook weer gelukt om Sam aan het lezen te krijgen. Wat er volgde was een Sam die Hallr liet zien dat er zeer gedetailleerde schilderijen stonden in het boek. Hij pakte het boek aan en bekeek de afbeelding eens grondig. Dat was vreemd. Waar hij vandaan kwam was er maar één dorpsoudste. En daarom ook maar één speciale zonnesteen. Daar voerde de dorpsoudste de leidende functie in de ceremonie uit. Maar op het schilderij waren drie van dat soort stenen te zien. De andere stenen die verkeerd lagen waren naar zijn zeggen simpelweg omgevallen. "Deze heeft drie zonnestenen. Ik denk dat hier drie.. samenlevingen samen kwamen om de nieuwe brak van het jaar te verwelkomen." Als Sam nog wilde weten over de gevallen stenen, dan mocht hij dat nog vragen. Maar Hallr ging er voor het gemak even van uit dat deze informatie het belangrijkst was. Het kon de sleutel zijn.

Hallr keek er naar uit om weer een activiteit te doen dat iets meer te maken had met waar hij vandaan komt. En daarom vond hij het voorstel van wijsheer Sam uit Geosenge een fijn idee. Hij knikte naar de man maakte een gebaar naar Deorwin. Die rende meteen naar een andere plek van de Henge en begon te graven. "Daar zal hij een andere zonnesteen vinden." Legde hij aan de man uit. Samenwerken was iets dat Hallr wel kon. Zijn hele leven had tot nu om samenwerken gedraaid. Het was de beste manier om te overleven. Het was ook tevens een prettige manier om te leven. "Ik moet nog een blik werpen op het schilderij in het boek." Zei Hallr vervolgens. Als hij het goed wilde namaken dan moest hij het goed observeren.

Hij nam het boek aan en knikte uit respect naar de man. Een voorwerp van kennis delen was in Hallr's cultuur een teken van groot vertrouwen en respect. Hij inspecteerde de afbeelding eerst nog eens voordat Sam weer tegen hem sprak. Wat hij verder nog kon doen.. Deorwin blafte op dat moment naar hem. Met een handgebaar stuurde hij hem naar de derde steen om op te graven. Goed, terug naar Sam. Hij moest in zijn geheugen graven hoe het ritueel ook alweer ging. Zijn geheugen was niet de beste. Hij had ieder jaar toch maar één taak. En dat was het vuur aan maken. "We hebben brandhout nodig." Nu kon hij ondertussen bezig gaan met trachten de rituele teksten te herinneren.