Lost in the woods.

Robin had net zijn eerste pokemon gevangen. Hij haalde de pokédex boven: Fletchling, the Tiny Robin Pokémon. Although Fletchling's chirp is quite beautiful to hear, it is relentlessly tough with those who enter its territory. Nu ging zijn pokédex weer in het Engels. Deze keer lukte het hem niet om de taal te veranderen. Hij had vooral verstaan dat Fletchling een klein roodborstje was, dat hij mooi kan tjirpen en dat ze erg territoriaal zijn. Dat laatste was zeker waar in Argus' geval. De volgende keer als hij in Lumiose City was zou hij de professor er laten naar kijken. Hij moest zich nu bezighouden met zijn nieuwe teamlid over wie hij net een stuk meer te weten gekomen was. Deze uitzonderlijk moedige Fletchling zou een mooie aanvulling zijn voor zijn team. Hij had al een naam bedacht, onbewust, op het moment dat hij Fletchling eerst zag, of Argus toch in ieder geval. Wanneer hij Fletchling zag had die naam spontaan in hem opgekomen. Naar de alziende reus uit de Griekse mythes. Hij vond hem wel passend. Fletchling mocht dan wel niet zo groot zijn, hij was reuze-dapper. Of zij, want hij zou er nog moeten aan wennen dat er nu ook een meisje meereisde. Maar Argus' gedrag deed niet denken aan een meisje, Robin had gedacht dat de Fletchling een mannetje was wanneer hij haar alle andere in de groep van Fletchling en Fletchinder zag uitdagen. Hij had het pas geweten toen de pokédex het hem vertelde. Toen hij terug wakker werd uit zijn gedachten, zag hij dat Achilles en Argus hem beiden aanstaarden. Hij keek op en zag dat er als vanuit het niets een dikke mist was verschenen, hij kon toch onmogelijk zo lang in gedachten zijn verzonken? Hij keek op zijn horloge en zag dat er inderdaad nog maar een paar minuten verstreken waren. Het was al 17 uur en het zou binnenkort donker worden. Hij moest voor het donker het pad terug vinden, maar dat zou een moeilijke zaak worden met deze mist. Toch zou hij moeten proberen. Als hij moest wachten op de mist zou hij heel lang kunnen wachten, met mist weet je maar nooit. Hij had geen idee welke kant hij opmoest. Robin riep Argus terug in zijn pokeball en gaf teken aan Achilles om op zijn schouder te springen. Op deze manier zou hij niemand kwijtraken. Daarna vertrok hij in een richting waarvan hij niet wist waar hij hem zou heen leiden. Hij bleef een tijdje rechtdoor lopen, maar het bos werd steeds dichter en hij had net besloten om rechtsomkeer te maken als hij een vreemd blauw licht zag, of was het een flits? Het was onduidelijk met de mist, het kon zelfs beide tegelijk zijn. Het licht was nu volledig verdwenen en hoorde nu een knal. Aangezien hij al niet meer wist welke kant hij nu opmoest om rechtsomkeer te maken, besloot hij in de richting van de explosie te gaan. Op de plek waar dat alles vandaan kwam, stond enkel een oude toren. Hij probeerde de deur, maar die was enkel te openen van binnenaf. Wat hogerop was een opening, die als raam moest dienen. Als hij er al zou bijraken zou hij al zeker niet door het gat passen. Dat was buiten Achilles gerekend. In een mum van tijd sprong hij door het gat naar binnen en zat hij aan de deur te trekken. Tevergeefs, hij was gewoon niet sterk genoeg. Daarom vroeg Robin aan Argus om te helpen. Argus vloog door het raam en kwam helpen. Met Argus erbij slaagde hij erin de deur te openen en waren ze allemaal binnen. Robin oordeelde dat hierbinnen geen kans was dat ze elkaar zouden kwijtraken dus liet hij Argus maar uit zijn pokéball. Hij zag hier en daar enkele pokemon snel weglopen terwijl hij de trappen van de toren beklom. Anders was de toren helemaal leeg. Als hij bovenkwam ontdekte hij een grote stapel met allerlei berries. Dit moest de voorraad van eten zijn van de pokemon uit de ruïne. Verder was er niks te zien dus ging hij weer naar buiten. Of het zijn verbeelding was wist Robin niet, maar als hij uit de zolderruimte vertrok dacht hij dat hij een schim uit het raam zag springen, maar er was niemand in de kamer geweest daarnet. Als hij terug beneden aankwam bleek dat het niet zijn verbeelding was geweest voor de deur van de toren stond een Riolu klaar met een Aura Sphere. Riolu deed een stap opzij en liet het trio naar buiten gaan, nog steeds met de Aura Sphere in de aanslag. Plots begon Riolu een blauw licht uit te stralen, hetzelfde als ze al gezien hadden. Robin besloot de pokédex in te schakelen: Riolu, de aura pokemon. Als Riolu blauw oplicht kan deze met zijn aura dat van anderen lezen, om zo de bedoeling van de ander te achterhalen. Riolu stopte met gloeien en ook de Aura Sphere verdween. Hij moest gevoeld hebben dat ze geen gevaar vormden en enkel met goede bedoelingen de toren hadden betreden. Vervolgens leek het alsof Riolu hen uitdaagde voor een vriendschappelijke battle. Daar kon Robin natuurlijk geen nee op zeggen en aangezien hij Argus' battlestijl nog moest leren kennen ging hij erop in. Argus, begin met Quick Attack! Die raakte maar Riolu was duidelijk wat gewend. Riolu antwoordde met Force Palm. Dat voelde Fletchling wel.Gebruik Tackle!Argus gebruikte geen Tackle, maar een nieuwe aanval: Peck. Deze uitdagende tegenstander had het beste in Argus naar boven gehaald en zo had ze een nieuwe move geleerd. Peck was super effectief en kwam hard aan bij Riolu. Riolu was echter niet uit het lood geslagen en ging direct over in Quick Attack. Counter dat met Tackle! Beide pokemon werden door de kracht teruggeduwd en waren volledig uitgeput. Peck, nog een keer, beval Robin. Riolu raapte al zijn krachten samen en wist nog een Feint boven te halen. Nadat de twee aanvallen op elkaar hadden ingeslagen lagen beide pokemon op de grond, geen van de twee was nog in staat verder te vechten. Een gelijkspel dus.
Na het gevecht gaf Robin wat berries die hij op de markt in Lumiose gekocht had aan Riolu om weer op krachten te komen. Riolu vertrok en was gauw uit het zicht verdwenen door de mist. Met Riolu verdween ook de mist, maar nu de mist weg was, was er geen spoor van Riolu, maar hij kon niet ver zijn. Het was al bijna donker maar nu de mist opgetrokken was vond Robin het pad gemakkelijk terug. Hij sloeg zijn kamp op en ging slapen vroeg slapen.
[OPEN]

Hij was net aan het slapen, toen Achilles hem wakker probeerde maken. Toen dat niet werkte vond de Froakie het een goed idee om Bubble te gebruiken. Dat werkte wel en hoewel Robin eigenlijk erg boos was, moest hij er op de één of andere manier om lachen. Achilles legde hem gauw het zwijgen op en wees hem op het geluid buiten: iets strompelde rond zijn tent. Het kon geen pokémon zijn, hij had vaak genoeg ergens moeten binnendringen en hij hoorde heus wel het verschil in voetstappen, en deze waren overduidelijk van een persoon, waarschijnlijk een man, ietsje ouder dan hem. Als hij goed luisterde hoorde hij heel lichtjes ook nog de voetstappen van een tweede. Deze was overduidelijk een pokemon, een vechttype of een pokémon zoals Froakie, ninja-style. Hij kon uit hun pas verstaan dat ze probeerden te sluipen, alleen slaagde enkel de pokemon daar goed in. Achilles had dat al veel langer gehoord, hij namelijk een ninja-pokemon en sliep nog niet. Het waren voor hem ritselende blaadjes die de aandacht trokken, gevolgd door voetstappen.

Robin wilde net gaan kijken wie rond het tent sloop, toen hij plotseling een dreun hoorde die de hele tent deed schudden. Daarna was alles doodstil, je kon hier een Dedenne horen rondtrippelen. Bang om die stilte te doorbreken bleef hij ook onbeweeglijk zitten, of dat maakte hij toch zichzelf wijs. De Froakie daarentegen hield het niet langer en sprong als een Hoopa uit een doosje uit de tent. Robin volgde niet veel later en bemerkte de trainer en zijn pokemon, die daar vreemd op de grond lagen en dat waarschijnlijk al een tijdje. De pokémon herkende hij direct, het was een Tyrogue, maar de trainer dacht hij ook te kennen, of hij had toch iets bekends, wat hij niet kon thuisbrengen. Iets in zijn hoofd zei hem dat hij het moest kennen, maar hij had geen idee wat het was. Hij stak zijn hand uit om hem recht te helpen.

De vreemdeling gedroeg zich helemaal niet vijandelijk en hij was direct op zijn gemak. "Het geeft niet hoor, ik ben ook zo vroeg naar bed gegaan." De Tyrogue heette blijkbaar Aurum. Hij herinnerde zich vaag zoiets in het Latijn, betekende het niet "goud" of iets dergelijks? Zijn gedachten dwaalden weer eens af. "Het geeft niks, ik sliep toch nog niet" loog hij. "Dit is niet mijn kamp, het woud is van iedereen, ik heb hier gewoon mijn tent opgezet." Het viel hem in dat hij zichzelf nog steeds niet had voorgesteld. "Ik ben Robin, en dit is mijn partner, Achilles" Bij het horen van zijn eigen naam sprong Achilles op zijn schouder en stak hij zijn borst vooruit: "Frooakie!"