Jace kon niets anders doen dan toekijken hoe Vivienne d'r blik veranderde in die van paniek en weg rende. Hij wilde haar achtervolgen en zich verontschuldigen, maar de doctoren zetten het nu op een sprinten om hem te pakken te krijgen. Dit kon hij nu echt niet gebruiken, maar waar kon hij heen... Okey dat kan ook. Hij zette het op een sprint en sprong door een open raam. Arceus dank was dit de begaande grond. Hij draaide zich naar het ziekenhuis en schreeuwde: "Ik heb het geld achtergelaten op mijn bed. Ik hoop dat het genoeg is!!!" Hij keek rond of hij Vivienne kon zien, maar helaas. Nu moest hij hier weg wezen. Hij zou haar vast wel eens weer ontmoeten, maar tot dan moest hij het maar doen met dit gevoel van vlinders in zijn maag met het nieuwe gevoel van angst dat hij haar misschien af had geschrokken. Hij keek op en zei tegen zichzelf: "Niet zo zwak doen en nu is echt niet de tijd om verliefd na te denken we moeten hollen." Hij zette het op een lopen, het ziekenhuis ver achter zich latend... Hij zou de dagen tellen tot hij Vivienne weer zou zien.
