[Patrol] My Songs Know What You Did in the Dark [+Laura Montoya]

Een scherp pijnsteek trok door zijn polsen naar zijn armen. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar om zichzelf van een kreet te weerhouden. Gevloek viel echter direct erop over zijn lippen. Daar was zijn blonde gezelschap kennelijk niet zo’n fan van. Zijn mondhoeken trokken weer omhoog en een grinnik ontsnapte hem. “Je zou haar eens moeten horen,” reageerde hij nonchalant. Hij duwde zichzelf overeind en klopte de viezigheid van zijn handen. De pijn trok inmiddels langzaam weg, en hij voelde geen nieuwe steken. Opgelucht zakten zijn schouders weer wat omlaag. De klap die volgde was voor hem geen rede om zijn mond open te trekken – in plaats daarvan keek hij loom over zijn schouder, waardoor hij de Kecleon achter een kast zag verdwijnen. Dus die wilde verstoppertje spelen? Hij keerde zich naar Laura bij het horen van haar vraag. “Deze hele kamer, op z’n minst,” beantwoordde hij met opgetrokken wenkbrauw. Had ze een plan?

Orders krijgen was niet helemaal zijn ding, maar het was altijd beter dan initiatief tonen. Manolo knikte, voor hij zich realiseerde dat Laura dat waarschijnlijk niet zou zien. “Komt goed,” liet hij verbaal aan de blonde latina weten. Het kleine lichtpuntje verliet stapvoets de ruimte en dat was voor hem een teken om hun plan in werking te zetten. “Hades, je hebt haar gehoord,” was het enige dat hij hoefde te zeggen. Nonchalant propte hij zijn handen in zijn zakken en stapte hij naar zijn Gengar toe. Hoe dichter hij in de buurt kwam, hoe kouder de temperatuur in de omgeving werd. Zijn nekharen stonden strak overeind toen hij tot stilstand kwam. Een hoge piep reikte zijn oren; de vervanging van de donkere bollen die hij normaal gesproken kon aanschouwen. Manolo telde de seconden die het duurde. Bij zeven hoorde hij een veelzeggende plof.

Alsof Laura zelf ook nog aanwezig was geweest, stelde ze direct erop de belangrijke vraag. Zijn mondhoeken krulden heel ver omhoog en zijn tanden werden ontbloot. “Prima,” reageerde hij geamuseerd. De koude atmosfeer nam geleidelijk af, voor het in zijn volle glorie terug keerde. “Meer dan prima zelfs.”

Geen vertrouwen. Was dat gewoon het ding van Team Rocket? Manolo rolde met zijn ogen en drukte zijn lippen weer tegen elkaar, hoewel de geniepige glimlach niet makkelijk van zijn gezicht smolt. Gouden sterretjes verlichtten kort de ruimte en het werd duidelijk dat de klus was geklaard. Eindelijk. De vraag of ze terug naar de base gingen klonk als muziek in zijn oren. “Graag,” reageerde hij er dan ook gretig op. Het grapje over Hades ontging hem niet. Hij draaide zijn hoofd naar de Gengar. “Ik kom één keer in de maand babysitten,” zei hij, zijn toon streng. “Je hebt ze zelf willen hebben, dus ik wil geen geklaag horen.” Hades’ sikkelvormige grijns draaide honderdtachtig graden om. Manolo ving er nog net een glimp van op dankzij het licht van Laura’s Holocaster. Een lach ontsnapte hem, voor hij zich naar de ingang van de winkel maande. Hij had wel genoeg spanning en sensatie gehad.