In de Snowbelle Fitnesshall [met Cecille]

Er gebeurde aan zijn andere zijde iets. De madam stond haar jas af aan de paarse. Goedwillendheid, het kon er voor zorgen dat je tenen er af vroren. Het had ook verder geen zin om te helpen. Iedereen moest zelf sterk zijn. Als je steeds maar anderen moest helpen, zou je een wereld creëren waarin niemand meer iets zelf kan oplossen. Sterker nog, als de sterken de zwakken bleven helpen, dan was er een kans dat de sterken daaraan onderdoor zouden gaan. En dan blijft er geen enkel bekwaam persoon meer over op deze wereld. Ah, daar waren ze al. Arthur liep als eerste naar binnen, en daarna Theodore. Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn en haalde er wat muntjes uit. Die reikte hij naar Cecille. "Hier, dit moet genoeg zijn voor twee chocomelk." Ergens in de hoek van het Pokémoncenter stond een apparaat waar je drankjes kon halen. Hij haatte zichzelf dat hij dit had aangeboden. En hij haatte het dat hij het haatte dat hij het had aangeboden. Zijn zorgzaamheid vocht met zijn cynisme. Toch bleef hij daar staan met de muntjes in zijn handen. Schijnbaar had zorgzaamheid gewonnen.

Het geld werd aangenomen en ze maakten een spelletje ervan om als eerste bij de machine te zijn. Voor hen zou binnenkort de tijd aanbreken om volwassen te worden. Hij liep naar zuster Joy. Al meteen keek ze de 'arme schat', zo noemde ze Arthur, aan. "Wat is er gebeurd." "Hij heeft zichzelf te hard laten werken tijdens de fitness." "Och jeetje toch. Nou kom jij maar eens mee, dan gaan we je schouder onderzoeken." Van buiten deed Arthur niet veel, maar van binnen vond hij het wel fijn. Al deze liefde ineens. Arthur werd meegenomen en Theodore ging op een van de banken zitten, bij het raam, aan een tafeltje. Hij legde zijn ene hand naast zich op de bank, en de andere legde hij op de tafel neer. Wat moest hij nu in die tijd gaan doen?

Theodore keek de ruimte rond. Hij zag de man, die te veel onder de plak zat, bij een vrouw die duidelijk helemaal niet van hem hield. Hij zag een jongetje, die zijn Combusken 'moeder' over hem liet spelen. Dat was een jeugdtrauma, in een notendop. En er waren drie jongens die in de buurt van een fijn-ogend meisje stonden. Ze stonden er een beetje stoer te praten. Maar niet tegen haar. In de buurt van haar. Ga zo door jongens, dat zal vast werken. Het waren ook altijd dezelfde soort jongens. De nerd, die niks zegt en ook het meisje niet interessant vind. De jongen die grappen maakt over zijn vrienden, omdat hij niet weet wat voor soort andere grappen hij kan maken. En de jongen die weet dat hij de knapste van de drie is. Succes.. En het meisje zelf.. naja.. die leefde te veel in haar eigen wereldje. Waarschijnlijk zo'n slimme, die zich vooral bezig houdt met dingen die ze zelf wilt doen en nooit heeft geleerd met anderen om te gaan. Jongens, doe het niet. Ze gaat heel saai zijn op die manier. Echt hoor.. hij haatte hen allemaal. Kneusjes.

Oh, en daar kwam de Choco-squad. Er werd een bekertje chocomelk voor hem op de tafel gezet. Hij keek er even naar. Wat kon hij nu zeggen.. dat niet gemeen zou overkomen? Of was het juist beter om nors te doen en ze weg te jagen? Het leven kon ook gewoon nooit eens makkelijk zijn, ofwel? Hij werd aangesproken, en zijn ogen gleden omhoog, om de vrouw met de speelse blik aan te kijken. Hijzelf, keek, zoals een Theodore kijkt. Hij keek haar even voor twee seconde nietszeggend aan. "Een.. Speurtocht.." Herhaalde hij. Het was een mix van 'wat?' en 'waarom?'. Afblazen die hap! "Ik zou er meer over moeten weten." Nee! Stomkop! Ging je weer de nette kant op? Wat heb je toch vandaag? Heeft die Abskebabje je soft gemaakt?

Hij moest even de feiten op een rij zetten. Arthur was gewond. Cecille was niet zo slim. Haar Pokémon mocht hem niet. En hij gaf niet zo veel om de ontvoerde werkers. Dan waarom wilde hij ja zeggen. Het was duidelijk aan zijn gezicht af te lezen dat hij diep.. diep.. aan het nadenken was. Meneer Theodore 'twijfel' Harvey. Waarom wilde hij ja zeggen? En toen ving zijn blik drie jonge kinderen op. Ze waren buiten een sneeuwballengevecht aan het doen. De man vroeg zich af hoe zijn jeugd er uit zou hebben gezien als hij ook tijd had gekregen om vriendjes te maken. Om gewoon eens even lekker te kunnen spelen. Hij kende het gevoel niet. En het gevoel dat hij nu had, met het 'ja' willen zeggen.. kende hij ook niet. Was dat hetzelfde gevoel? Langzaam draaide hij zijn hoofd terug naar de blonde krachtpatser. "Ik wil eerst Arthur inlichten over ons vertrek." Hij stond alvast op.

"Hij zal zeker een dag hier moeten blijven." Zei hij, zich heel even omdraaiend. Dat zou ze vast begrijpen, gezien haar sportachtergrond.. of.. misschien ook niet.. gezien haar koppigachtergrond. Hij liep verder naar zuster Joy en precies op dat moment kwam Arthur even van achter uit de achterkamer gewandeld. "We zullen een paar uur weg zijn." Informeerde Theodore Arthur. "We zoeken vermiste mensen." Het klonk zo raar om het te zeggen. Arthur voelde zich in de steek gelaten. Maar hij liet niks merken. In de fitness was hij al het buitenbeentje, en nu nóg een keer. Het was ook allemaal niet eerlijk. Theodore draaide zich weer om en keek de gele en de paarse aan. Beter waren ze al klaar voor vertrek..

Aan de kunstmatig nagemaakte gezichtsbeharing bestaande uit melk en zoetstoffen op hun gezichten te zien.. waren ze klaar. Waarom deed hij dit ook alweer? En toen flitste het beeld van de spelende kinderen weer door zijn hoofd. Waarom dacht hij daar steeds aan? Ga weg. "Klaar?" Vroeg hij efficiënt. Hij pakte zijn dikke winterjas van zijn stoel af en trok het aan. Deel van het leven was om jezelf serieus te kunnen nemen. Enkel dan kon je de dingen die je uitvoerde serieus nemen. Daarom was hij goed in zijn werk. Daarom maakte hij iedere opdracht, groot of klein, professioneel of onprofessioneel af. Als hij zichzelf niet serieus zou nemen, dan zou het allemaal niks worden. En het was het aller belangrijkste in je leven om zo goed mogelijk je taken uit te voeren. Die verplichting had je naar de gehele wereld. Dat ging hem niet lukken door een chocoladesnor. Cecille en Sivar moesten dat ook leren. Hij voelde zich haast geroepen hen deze les vandaag te leren. Hij kruiste zijn armen over elkaar heen en wachtte op hun reactie.

Wat.. had hij zichzelf aangedaan? Hij werd nu bang dat hij zich bijzonder ging storen aan die twee. En hij zou er nog niet eens iets tegen kunnen doen. Ook maar de kleinste neiging van een agressieve daad kon voor iemand in de buurt een hint zijn dat hij bij Team Rocket hoorde. Hij kon zich prima uit situaties praten, maar voorkomen is beter dan genezen. Hij liep achter de twee aan naar buiten en keek om zich heen. Hij wist dus niet welke kant het op was, dus hij keek naar de blondine. "Welke kant?" Vroeg hij. Dat had ze toch zeker wel even nagevraagd toch? Dat soort kleine dingen navragen voordat je iets gaat doen is logisch toch? Of was hij dat zelf alleen?