In de Snowbelle Fitnesshall [met Cecille]

Werkdruk. Vaderlijke druk. Huishoudelijke verplichtingen. Gezondheidsvoorschriften. Wie ben ik-vragen. Gespleten worden tussen goed en kwaad. Concurrentie. Schaamte. Schuldgevoelens. Het bestond allemaal even niet voor Theodore. Hij was in het hier en nu. Samen met Arthur. Zo mindfull had hij zich nog nooit gevoeld. Zelfs niet na een stevig potje meditatie. Hij was ook even niet de Theodore die je kon zien. Het was de lange slanke, en ook nog steeds bruinharige Theodore, zoals hij ooit begonnen was. Van bruin haar ging hij weer direct naar zijn broertje. Die had ook van dat mooie volle bruine haar. Hij kreeg gemixte gevoelens. Hij hield zo erg van hem. En dat haatte hij. En hij haatte dat hij dat haatte. Maar daar hield hij van. Ze hoefden nu echt niet ver meer.

Theodore legde de laatste trap aan zijn race. Maar Arthur was nog niet klaar. En nu zou je zeggen dat Theodore gewoon alvast door zou gaan, net zoals de blondine net nog had gedaan. Maar dat deed hij niet. Hij liep naar de fiets van Arthur toe en ging erbij staan. "We maken dit samen af." Zei hij vriendelijk. Hij zag wat van zichzelf in de vuureend. Altijd overwerken. Altijd te hogen eisen zetten. Altijd doen wat anderen van hem wilden, maar vandaag niet. Vandaag ging hij er voor zorgen dat ze iets samen gingen doen. Iets waar Arthur zelf voor mocht kiezen, mocht hij het willen. Arthur knikte naar zijn trainer. Ze gingen dit inderdaad samen doen. En hij wilde het ook echt afmaken. Het héle ding. Niet gewoon alleen dit onderdeel. Hij wilde zo lang mogelijk doorgaan, met deze mooie gezamenlijke oefening. Hij wendde zijn blik naar voren en concentreerde zich. Nog even doorfietsen. Nog geen halve kilometer nog.

Arthur keek naar de andere twee. Ze gingen zo snel! Hij zou zijn voorsprong nooit kunnen behouden! Hij zou weer laatste zijn! Hij.. "Focus!" Theodore brak zijn negatieve gedachtes. De man keek hem streng aan. "Jij.. doet jouw.. oefening. Niet zij." Hij snapte hem. Theodore bedoelde dat hij zich gewoon aan zijn eigen tempo moest blijven houden. Het had geen zin om iets aan te pakken, zoals iemand anders dat deed. Dan ging het je nooit lukken. Hij bleef op zijn eigen manier doorgaan. En toen hij klaar was, keek hij niet eens naar de anderen om te zien of hij eerder of later was. Hij liep gewoon samen met zijn trainer naar het volgende obstakel. De klimmuur.

Zorgvuldig maakte ze hun beveiliggingen vast voor de klimmuur. Ze waren extra op elkaars beveilig aan het letten, of het wel goed ging. Maar er ging niks mis. Ze waren echter wel pas het tweede tweetal dat begon te klimmen. Maar dat hoefde niet veel uit te maken. Theodore kon door zijn natuurlijke lengte veel grotere afstanden afleggen. Hij wist zelfs van zichzelf dat als hij wilde, hij de eerste helft van de klimmuur zonder voetensteunen kon klimmen. En Arthur. Ja die ging sowieso als een speer. Het was een vlugge, sneaky, salamander die over de muur heen glibberde. Het was eigenlijk best mooi hoe dat er uit zag. Theodore zag daardoor op dit moment geen noodzaak om Arthur aan te spreken of aan te moedigen. Hij vond dat als iemand zelf iets kon, dat die persoon dat waarschijnlijk al wist van zichzelf. Ohja, Theodore klom gewoon op een normale manier. Er was geen reden om capriolen uit te halen.

Dit maal was het Arthur die als eerste klaar was. Hij kwam bovenaan aan en, net zoals zijn trainer, wachtte hij op zijn maatje. Theodore ging op een continu tempo door op de klimmuur en kwam als tweede bovenaan aan. Het volgende dat ze zagen was een rek. Zo eentje zoals je die ook in speeltuinen ziet. Waar je aan moet gaan hangen en naar de overkant moet klimmen. Maar wees gerust, ze moesten niet gaan klimmen op grote hoogte. Het rek was maar een meter of drie hoog. Met daaronder zo'n bak met rechthoekige sponzen om de val te breken. Theodore hielp als eerste Arthur omhoog en die begon al te klimmen. Daarna begon hij zelf. Zijn armspieren waren hier zeker tegen bestand. Maar rap kon hij niet gaan. Dat was het nadeel aan een brede bouw, niet alles ging even vlug. Maar ook dit obstakel was zeker te doen voor hem.

Zo te zien begon het dynamische duo aan hun inhaalslag. Theodore kreeg een glimlach, hij zag dat Arthur precies één zwaai voor hem lag. "Gefocust blijven." Zei hij met zijn doordringende stem. Arthur kon de aandacht goed waarderen. Hij ging zelfs wat sneller. Theodore bleef gewoon op zijn eigen manier op een constant tempo doorgaan. Er was geen reden om zich te haasten, dan zou het alleen maar mis gaan. Daarnaast, hield hij zich voor dat er geen haast was. Hij was hier niet om een wereldrecord te zetten. En Arthur ook niet. Hij was hier om lekker bezig te zijn. Hij zelf was nu ongeveer halverwege. Arthur twee zwaaien verder. Arthur was zich trouwens ook aan het bedenken over de volgende opdracht. Hij hoopte dat het niets met water te maken zou hebben. Daar zou hij niet goed in zijn. Maar.. als het moest.. zou hij het zeker wel proberen.. Van een vuureend, moest hij dan naar een watereend gaan.

Ze gingen gewoon op hun eigen tempo verder, en kwamen als eerste aan, aan de overkant. Mooizo. Daarna liepen ze rustig naar het volgende obstakel. Dat waren van die roeiapparaten. Armen en benen. Het leek erop dat de hindernisbaan bijna afgelopen moest zijn. Zulke moeilijke dingen zijn alleen maar iets voor een spannend einde. Ze gingen zitten, maar het rustig lopen was ze duur komen te staan. Want nog geen seconde na hen gingen de andere twee ook al zitten. Hoe konden ze die voorsprong bij de klimmuur nou zo verknallen! Theodore vond het maar niks. Helemaal vergeten dat hij had besloten dat het hem vandaag om plezier zou gaan, schoot hij weer terug in zijn oude gedrag. Het perfectionisme. Hij ging er flink tegen aan. Hij schatte in dat dit zo ongeveer het einde zou zijn, en heel erg moe was hij niet. Hij kon net zo goed een voorsprong creëren. Maar wacht eens, nu laat je Arthur wel achter zeg! Maar dat wilde Arthur helemaal niet. Dus die ging ook flink tekeer op het apparaat. Doe dat nou niet jongens! Doe rustig! Doe rustig Erik! Anders gaat het mis! Erik!