[TR Quest] If he doesn't shut up... Shut him up!

Eigenlijk was hij gewoon weer teruggevallen op zijn oude werk. Voordat hij zijn ongeluk had begaan, voelde hij zich goed thuis in het spionagewerk en bijna alles wat er mee te maken had. De opdracht die hij nu moest uithalen voor Team Rocket stond daar toch wel aardig mee in verband. Hij had de opdracht gekregen om de burgemeester van Shalour City vast te zetten in zijn huis en het geld te eisen dat hij nog moest betalen aan Team Rocket. En natuurlijk had hij de beste pokémon hiervoor in bezit. Triss vond het geweldig dat ze weer eens iemand flink in de maling mocht gaan nemen en dat was ook de hele reden waarom ze bij hem was. De Zoroark was een geweldige pokémon, al moesten ze wel nog heel wat gaan oefenen op het vecht werk. Ze was niet zo heel erg sterk in gevechten namelijk, daarom gebruikte Echo haar ook eigenlijk alleen maar bij patrouilles of quests, waarvoor hij dan iets of iemand nodig had die voor een afleiding zou zorgen. Maar dat zou iets zijn voor later, want nu moest hij zich eerst gaan richten op dat grote gebouw voor hem. Zoals hij al had kunnen weten was het grootste gebouw van de burgemeester, dat soort mensen kregen altijd een voorkeursbehandeling. Dat waren de dingen die Echo echt niet kon uitstaan, maar dat kwam misschien ook omdat hij altijd behandeld werd als uitschot en hij nooit echt een goede behandeling had gekregen. Echo had zichzelf helemaal in het zwart gekleed en had een masker gehaald voor zijn gezicht, zodat hij niet al te veel herkend zou worden. Met het masker was zijn gezicht bedekt, behalve zijn goede rechter oog, zodat hij tenminste nog wel wat zou kunnen zien. Voor de rest waren zijn handen vrij, al had hij handschoenen bij zich in verband met vingerafdrukken achterlaten en vroeg hij lichte zwarte schoenen om zo min mogelijk geluid te produceren.
Het gebouw was goed verlicht en zo te zien was er weinig plek voor hem om ergens langs te komen, maar hij had gezien dat iemand zo dom was geweest om een klein raampje open te laten staan, of in ieder geval op een kier te laten staan, aan de zijkant van het huis. Daar moest hij zichzelf wel doorheen kunnen proppen. Hij was dan ook naar de zijkant van het huis geslopen en stond nu onder het huis, terwijl hij goed om zich heen keek. Er hingen geen camera’s aan deze kant van het huis, dat was iets dat hij overdag al had gecontroleerd. Via een boom klom hij naar boven toe en wist met een tak het raam verder open te krijgen. Soepeltjes zwaaide hij zijn lenige lichaam naar binnen toe en keek om zich heen. Voor een burgemeester had hij opvallend weinig bewaking in huis rondlopen. Snel pakte Echo zijn Holocaster erbij, waarop hij een plattegrond van het huis had gekregen van Team Rocket. Hij stond nu hier en moest daar heen. Dat was de gang uit, naar rechts en dan de eerste deur aan de linkerkant. De burgemeester zou moeten liggen te slapen nu, want dat was het hele plan geweest. Hij moest de kamer van de burgemeester afsluiten met behulp van wat tools die hij in zijn tas had en daarna moest Triss hem zo ver krijgen dat hij het geld terug zou geven aan Team Rocket. Al kon het zijn dat hij ter plekke nog wat dingen zou gaan veranderen aan het hele gebeuren. In ieder geval had hij de deur gevonden waar hij moest zijn en keek naar de Zoroark die naast hem stond. Ze veranderde ter plekke in Giovanni. Een paar dagen geleden, als voorbereiding op deze opdracht, had hij haar filmpjes laten zien van de grote baas van Team Rocket, zodat ze goed zou weten hoe hij zou staan, spreken en bewegen. Tevens hadden ze een tekst doorgenomen zodat ze wist wat ze moest gaan zeggen. Echo pakte zijn lockpick erbij en stak deze in het slot, die een paar tellen later met een zachte ‘klik’ open ging. Hij knikte naar Triss, die naar binnen wandelde. Rustig sloot Echo de deur achter haar weer en begon met zijn eigen taken.
Eenmaal binnen liep Triss naar een tafeltje met een stoel eraan en ging zitten. Ze kuchtte zachtjes en er klonk gemompel vanuit het bed. Ze hadden geluk dat de burgemeester alleen woonde, anders moesten ze ook nog eens rekening gaan houden met de vrouw van deze vent. Triss kuchtte nog een keer, dit keer iets harder en zei; ”Meneer Muzio?” Het gemompel in het werd luider en er kwam moeizaam iemand overeind. “Wie is daar?” klonk er slaperig en er klonken vanuit het donker geluiden alsof iemand een bril probeerde te pakken. ”Giovanni,” antwoorden Triss langzaam en ze kon zweren dat ze een zachte iep hoorde van de man in het bed. “W-wat doet u-u hier. I-ik had a-aangeg-geven dat ik l-later z-zou b-b-betalen,” klonk er stamelend. De burgemeester was klaar wakker inmiddels en zat overeind in zijn bed, terwijl Triss was opgestaan en naar de rand van het bed wandelde. ”Ik heb niet veel aan later, meneer Muzio. Ik wil mijn geld nu hebben en anders zal ik u de ware macht van Team Rocket laten merken,” sprak ze op een dreigende toon. De burgemeester had blijkbaar ergens een potje moed verzameld, aangezien hij overeind kwam en uit bed stapte. Daarna stapte hij op Triss af en wees met een licht bevende vinger naar de Giovanni die voor hem stond. “Luister eens, meneer. Dit is mijn stad en niemand zal mij zeggen hoe ik hier de zaken moet regelen hier.” Echo had er gelukkig rekening mee gehouden als de burgemeester vervelend zou gaan doen. Triss’ ogen gloeide voor een tel op en direct piepte de man voor haar. Hij zakte op zijn knieën en begon te beven. De Torment aanval was geschikt voor dit hele probleem. ”U heeft twee dagen om het geld over te maken, tenzij u wilt dat men u hier dood aantreffen,” zei Triss daarna, terwijl ze de deur open maakte en naar buiten stapte.
Terwijl Triss binnen de burgemeester bang aan het maken was, was Echo buiten bezig geweest. Hij had het raam van de kamer van de burgemeester vast gezet met een speciaal soort lijm. Het verdikte en verharde binnen een paar tellen en werd zo stevig als beton. Geen mogelijkheid om doorheen te komen. Daarna had hij, verspreid door het huis, kleine apparaatjes geplaatst die elk radiosignaal zouden blokkeren. Zo was de burgemeester niet te bereiken via radio, telefoon, tv, over ander soort van internet gerelateerde dingen. Dit zou ook de telefoonkabel plat leggen, mocht de burgemeester nog zou ouderwets zijn dat hij draai telefoon had. Deze buzzers zouden het 36 uur volhouden, wat de burgemeester precies lang genoeg zou krijgen om zich te bedenken om het geld over te gaan maken, wat hij na deze 36 uur ook weer kon doen. Op het moment dat Triss naar buiten kwam, stond Echo al klaar en zorgde er ook voor dat de deur niet te verroeren was. Het enige probleem dat ze nu nog zouden hebben was als de burgemeester suïcidaal zou worden en uit het raam zou springen, maar ze gingen er niet van uit dat het zo ver zou uitlopen. Triss veranderde weer terug naar haar oude vorm en Echo liet haar terugkeren naar haar pokéball, waarna hij de laatste sporen uitwiste en uit het huis verdween. Zo, dat zou de burgemeester een goed leren.

Op het moment dat hij een stem achter zich hoorde, voelde hij hoe alle haartjes in zijn nek overeind kwamen te staan en tegelijkertijd zijn bloed in ijswater veranderde. ”Muk, muk, muk, muk,” schoot door zijn hoofd heen. Hij had klaarblijkelijk iets over het hoofd gezien, iets wat hem nu zijn hoofd zou kosten. Echo draaide zich om en stond oog in oog met een clerk die hem strak aankeek. “Wat moet dat hier?” werd aan hem gevraagd en de witharige jongen keek hem droog aan met zijn ene goede oog. “En waarom dat duffe masker,” Oké, hier kon Echo niet tegen. Dit masker had hem uren gekost om in elkaar te draaien. Zijn grijze oog vernauwde zich en hij snoof eventjes. ”Sorry meneer,” hij zocht naar iets om erachter te komen hoe de goede man heette, maar er was geen naamplaatje in zicht. ”Ik dacht dat ik binnen iets zag bewegen en het raam stond open, dus ik glipte eventjes naar binnen toe.” De man keek hem wantrouwig aan en Echo vloekte binnensmond. Hij haatte het soms dat hij vrij goed was in zichzelf ergens ín lullen, maar niet om zichzelf ergens uit te lullen. Zijn excuses waren altijd wat aan de slappe kant, waardoor hij niet weg kon glippen. Misschien moest hij dit maar op een andere manier gaan aanpakken. ”Oh en het masker is maar voor de sier hoor, ik ben op weg naar een verkleedfeest; ik ga als ghoul,” zei hij daarna met een grijns, die de man niet zou kunnen zien achter het masker, maar zijn oog vernauwde iets waardoor hij misschien zou kunnen achterhalen dat hij aan het lachen was. Anyhow, de man was nog steeds niet echt blij met hem. Hij tikte met zijn vingers op zijn armen die hij over elkaar had geslagen. “Het is maar beter als je hier weg gaat, de burgemeester vindt het niet prettig als er iemand in zijn huis rond sluipt, maar eerst je zakken leeg maken.” Echo zuchtte geïrriteerd, gelukkig kon hij nog wel de verveelde jongvolwassenen spelen die volwassen mensen maar gewoon ontzettend irritant vond. Want, om eerlijk te zijn, zat dat niet zo heel erg ver af van hoe hij daadwerkelijk over volwassene dacht. Hij haalde zijn zakken leeg, met zijn portemonnee, telefoon, wat verfrommelde papiertjes en een mapje met pasjes, waar onder andere de pas van Team Rocket in zat. De man keek even naar de spullen die hij uit zijn zakken haalde en gebaarde hem dat hij zich om moest draaien. “Armen spreiden, benen wijd,” werd tegen hem gezegd. Oh muk, really? Op dit soort momenten werd hij gefouilleerd. Waarom gingen deze opdrachten altijd goed, behalve als hij ze voor Team Rocket moest doen. Hij had nog een laatste redmiddel bij zich, iets wat hij eigenlijk had meegenomen voor als de burgemeester was gaan tegenstribbelen. Maar momenteel was het waarschijnlijk een beter moment om het nu te gebruiken dan toentertijd. Op het moment dat hij de handen op zijn middel voelde, draaide hij zich in een ruk om en haalde uit zijn binnenzak een kleine injectie met een veiligheidsdop erop. Hij haalde het dopje er snel vanaf en zetten de spuit in de nek van de man. Deze wilde net een gil slaken, maar Echo was iets sneller en hield hem in een greep waarbij hij zijn mond bedekte. De injectie zou een minuut nodig moeten hebben om in te kunnen werken en dan zou de man voor een paar uur uitgeschakeld zijn. In de injectie zat een serum waar hij in zijn vrije tijd mee aan het experimenteren was. Het was een slaapmiddel die tevens het sensorisch geheugen aanviel, waardoor diegene die de injectie kreeg toegediend een puur uur uit zijn geheugen zou verliezen. Hij wist niet geheel zeker waarom hij dit bij zich had om te gebruiken op de burgemeester, want nu hij erover nadacht had hij nooit het geld kunnen opeisen op deze manier. In ieder geval was de clerk voor de komende paar uur knock-out. Hij moest er nu alleen nog voor zorgen dat niemand hem zou vinden, maar daar had hij al een perfecte manier voor gevonden. Immers had hij niet helemaal gelogen toen hij tegen de clerk verklaarde wat hij aan het doen was, er was inderdaad een feest aan de gang in de buurt en daar zou hij mooi gebruik van maken momenteel. Hij keek om zich heen, niemand te zien. Snel haalde hij Triss erbij en gaf haar opdracht te veranderen in een feestganger. Samen pakte de man op en sleepte hem mee naar het feest dat enkele huizen verderop aan de gang was.
De mensen op het feest boeide het blijkbaar niet zo heel erg dat hij met een wildvreemde aan kwam zetten en deze mee naar boven sleepte. Het merendeel van de mensen waren toch óf stomdronken óf zo high als maar zijn kon, en aangezien het een open huis feest was, deerde ‘t mensen sowieso niet zo heel veel. Samen met Triss sleepte hij de man naar boven toe en deed een van de kamers open. Een vrouwelijk gil deed de haartjes in zijn nek overeind staan en snel sloeg hij de deur weer dicht. Muk, niet de goede kamer. In de volgende kamer had hij meer geluk, een lege kamer, een groot genoeg bed. Hij lag de man op het bed neer, verzamelde beneden een paar glazen en flessen en verspreiden deze door de kamer heen. Zo zou iedereen denken dat hij zichzelf in slaap gedronken had en zelf zou de man niets meer herinneren. Kans was alleen wel groot dat hij nu ontslagen zou worden, maar dat was geen probleem voor Echo. Hij gooide nog wel eventjes snel een biertje over het pak van de man heen zodat de geur van het alcohol er goed in zou trekken. Hij grinnikte eventjes om zijn eigen werk, voordat hij vluchtig via het raam weer naar buiten toe sloop en het feest verliet. Het was niet alsof iemand hem had opgemerkt daar of zo. Echo liet Triss weer terugkeren in haar pokéball en deed nog een laatste rondje rond het huis van de burgemeester, waar hij zijn sporen wist uit te wissen. Hij glimlachte eventjes en was tevreden over zijn eigen werk. Done.