I'll make order out of chaos

De afgelopen paar dagen waren goed gegaan. Geen aanvallen, geen stemmen, geen pijn. Hij slikte nog steeds zijn medicatie, puur om er zeker van te zijn dat hij niet opeens onder gedompeld werd in vuur. Tenminste, dat was zoals hij zijn eigen gevoelens wist te uiten, het gevoel dat hij had als hij zijn medicatie niet slikte. Het was verschrikkelijk. Iets wat hij het liefst zou willen onderdrukken.
Na enkele dagen op zijn kamer te hebben gezeten en zichzelf te hebben moeten vermaken, had hij wel de tijd gehad om zichzelf goed te kunnen oriënteren op wat hij nou precies wilde gaan doen binnen Team Rocket. Zijn originele plan was eigenlijk dat hij als Spy te werk zou gaan, maar na die hele gebeurtenis met de Rangers, had hij zichzelf besloten dat hij de kant van de Scientists op wilde gaan. Puur omdat hij één duidelijk doel voor ogen had. Een middel vinden om emoties volledig uit te schakelen, zonder aan de drugs te hoeven. Dat zou hem kunnen helpen.

De witharige jongen stond onder aan de Tower of Mastery, midden op de open plek in het midden. Zijn hood was voor de verandering af, waardoor mensen hem vreemd aankeken. Het deerde hem momenteel niet zo veel meer. Een dood oog meer of minder. Whatever.

[+Tawnee]

Een heldere ochtend na een vreemde nacht.
Kalm staarde ze naar het wapen in haar handen waarna ze even zuchtte. Wat moest ze met dit? Waarom had ze hier vannacht mee zitten rondlopen? Ze checkte even kalm het mes op enige bloedsporen of dergelijke en tot haar grote opluchting was er niks te vinden... Ah... het leek erop dat haar slapende kant het niet al te wild had gemaakt vannacht. Ze duwde zichzelf rechtop, legde een hand tegen haar hoofd aan en sloeg haar benen uit het bed. Ze had een nachtje buiten huis doorgebracht na de zoveelste ruzie aan de telefoon met haar ouders.... Ze was daarna zo ver mogelijk gelopen en had gewoon een Pokémon Center bestookt, om vervolgens te gaan dreigen voor een kamer. Maar tja... Ze hadden haar kalm gekregen, zelfs thee kunnen geven... En zo was ze eigenlijk met Sachi op de kamer gedropt. Wacht. Wel meteen keek ze op... Ze zag de Glaceon nergens... Was ze weg gelopen? Had ze haar terug gekeerd in haar slaap? Hm... Ze kwam kalm overeind en rekte zich uit, waarna ze eerst het mes weg legde op de tafel. Ze had dit vast van de keuken genomen ergens in de nacht, wanneer de plek niet zo overbevolkt was. De vraag was alleen waarom ze dat had gedaan. Hoe hard ze ook dacht, ze kon er maar niet op komen... Maar met een zucht had ze gekeken naar haar verband, die helemaal los was gekomen. Ze slikte even en keek naar de getekende, verkleurde arm. Ze vervangde het verband bijna dagelijks maar... het was nog steeds geen mooi zicht eh. Zuchtend liep ze naar haar tas waar ze zalf en ander product uithaalde en haar arm begon in te smeren. Het was niet meer zo gevoelig... Nee het had geen gevoel meer. ZO bleek dat niet allee vuur je huid kapot kon maken.. Ah tja... Ze mocht ergens wel blij zijn... Dat de meeste zenuwcellen al zo goed als dood waren na de hevige onderkoeling van het lichaamsdeel. Afzetten hadden ze nog gezegd, dat wist ze nog... Maar ze had er nog mee kunnen werken... Niet alles was dood geweest... Paniek was dan ook snel gekomen toen Lawrence zijn tanden in haar arm had geboord. Als een mes dat door boter gleed... Zo soepel deed ie het... Het was ook best grappig niet. Hoe alles van Lubbock naar August en uiteindelijk ook Nathan was gegaan. Want ja, de laatste die tekenen had gemaakt op haar arm was de groenharige gozer. Hij had zijn Houndoom, Deimos, op haar afgestuurd... Denkende dat ze iemand anders was... Doordat ze niet langer kon praten. Maar dankzij wat operaties en genoeg les.. Genoeg oefenen was het praten nu wel te doen. het was niet makkelijk, hell, het was erg pijnlijk om het te doen... Maar ze kon het nog en daar mocht ze blij om zijn. Dit was ook de reden dat ze graag Saiko bij haar had als de situatie te erg werd. De Metagross begeleide haar bij dit... En zo moest ze zich minder zorgen maken over de kleine dingen, de dingen waar mensen vaak niet aan dachten. Zoals vloeken of soms zelfs je naam uitspreken. Heh...
Ondertussen was ze op het punt gekomen waarbij ze vers verband boven kon halen en deze met een goede techniek kon afwinden. Vroeger had ze een lange handschoen om de lelijke wonden te bedekken. Hoe dan ook was dit niet al te... voordelig in de zomer. Daardoor was ze overgestapt op verband. Het was netter en gewoon een heel stuk luchtiger. Zodra het weer kouder zou worden zou ze misschien terug gaan op de handschoen... Of in combi met het verband, aangezien dit ook gewoon handig was in het lab. Kalm eindigde ze met het wikkelen van het verband en keek ze tevreden naar haar arm, die er nu al een stuk beter uitzag. Kalm pakte ze het verband die duidelijk kapot was en liep ze naar de badkamer, waar er een vuilbak hoorde te staan. kalm knipte ze het licht aan, waarna ze naar de vuilbak stapte, deze opende en de vuile linnen erin deponeerde. Ze haalde een hand door haar haren heen en liep naar de wasbak. Ze draaide de kraan open en begon haar handen te wassen. Hm... na een tijdje leunde ze naar voren en vulde ze haar handen met water, om deze even in haar gezicht te gooien. Rustig nam ze terug en deed ze dat nogmaals. Het water voelde heerlijk aan en maakte haar wat helderder. Toen ze weer wat opkeek en een kleine handdoek van het rek haalde om haar gezicht af te drogen, werden haar ogen groot. Oh Arceus... Een grote krak liep over de spiegel heen en het was duidelijk gemaakt door... Een soort kracht. Gewoon... iemand had erop geslaan, of iets in geslaan. Kalm slikte ze even, maar ze nam wel een stap terug terwijl ze haar gezicht wat droger maakte. Ze wilde niet dat dat glas bij der kwam. Dus draaide ze zich snel om en wandelde ze weg... Totaal niet lettende op de rest van de kamer. Ze wilde die woorden niet lezen...

Na een tijdje was ze aangekleed, had ze haar riem met Pokéballs terug gevonden en stond ze buiten het Pokémon center. Ze had een jurkje aan en een shirt, zoals ze vaker wel es durfde dragen. Daarover had ze een langere vest aangezien het hier best nog wel koud kon zijn... en ze met deze jas ook was weg gelopen gisterenavond. Ze kon deze ook eerst af droppen bij haar thuis, maar dat leek haar niet zo handig na de ruzie van gister. Met een zucht wandelde ze verder. Ze had het nodig gevonden Sachi eruit te laten. Haar starter had haar even schuin en licht boos aangekeken... Voordat haar blik wat zachter was geworden en ze even opgelucht had gezucht. Tawn vond het vreemd, het was niet de gewoonte van de Glaceon om zo te zijn... Dus ergens baarde het haar wel zorgen. Maar dan opnieuw, moest ze zich hier echt zorgen om maken? Ze had niks gezegd over de kapotte bbadkamer... En ze zouden haar nooit terugvinden om alles te betalen van dat ding. Like, zelfs als ze dat konden doen zou ze niet opdraaien voor dat. Ze zou niet ontkennen, nee, ze zou ze gewoon weg hyperbeamen. Ze had geen zin in dat soort problemen. Ze deed namelijk wat ze deed... En daarom maakte ze zich ook geen zorgen om die dingen. Ze had wat opties open over wat het kon zijn en voor nu viel alles binnen de symptomen. Zodra het raar zou worden zou ze hulp zoeken... En tja, dat leek niet al te snel gebeuren. Ze wist zelf genoeg over medische shizz om goed te weten dat ze gezond bezig was. Mentaal kon het misschien anders zijn. Nja, ze was al langer kapot dan vandaag en ze wist ook wel degelijk dat niemand haar kon maken, er bestond alleen een manier om het te verzachten. Hoe wist ze dan dat het niet te maken was? Tja, als je mentale probleem een fysieke oorzaak had dan was het indirect ook gelinkt aan medische problemen. En dat probleem dat vroeger fysiek een probleem was, was nu een mentaal trauma. Met een zucht opende ze de lange jas even wat, waarna ze de kleine schoudertas wat beter pakte. Misschien moest ze echt wel eens naar huis gaan en deze dingen daar droppen. Een stemmetje in haar hoofd begon echter te protesteren... Nee, dat zou gewoon zo niet goed lopen. Kalm balde ze haar handen tot vuisten, waarbij haar ene hand op haar tas het leder wat liet kraken onder de druk. Ze zuchtte even en stapte verder. Sach wandelde kalm mee met haar trainer en keek alert rond. Ze hoefde zich geen zorgen te make, Tawn had alles in de gaten. Haar zintuigen stonden zoals altijd wel scherp. Het was vreemd, alles kwam binnen, het was een echte gekte rond haar, waardoor alles vreemd klonk... Als een overvolle zaal... ondanks dat ze buiten was en het aantal volk best weinig was. Het was eerder dat hun volume hoger was op dit deel van de stad. Ze werd er nerveus van en daarom had ze besloten even naar het strand gedeelte te wandelen, het gedeelte dat niet ver van de toren van de stad lag, de Tower of Mastery.
Ze liep de trappen af met kalme passen en zag dat het aantal mensen hier, op het lagere niveau van het stadje, een heel stuk minder was. Ze zuchtte even opgelucht, maar de geluiden en irritante stemmen die toebehoorde aan de bevolking van de stad bleven wel nog aanwezig op de achtergrond. Licht geïrriteerd en ergens ook wel gefrustreerd dat ze niet helemaal had kunnen ontsnappen hieraan, draaide ze zich weg van de trap zodra ze van de laatste trede was gekomen. De blauwe ice type had de trappen sneller afgelopen en was nu al aan het wandelen op het pad dat naar het strand gedeelte liep. Ze draaide haar hoofd wat en keek lichtjes op naar de toren. De zon stond achter het ding, waardoor de schaduw ervan schuin op zee viel. Ze vroeg zich stil af of er wel een tijd van de dag was waarop de toren een schaduw wierp op de stad. Dat zou zeker een voordeel brengen wanneer het warm was, maar het zou niet aangenaam zijn in vergelijking met de rest van het jaar. Wiens idee was het zelfs geweest hier een toren te bouwen? De agent stak haar handen in de zakken van haar lange vest en besloot het pad dan maar te bewandelen. Het geluid van de golven die tegen het zand aanrolde liet haar opkijken, waardoor ze tot stilstand kwam. Ze kantelde haar hoofd wat en glimlachte zachtjes. Sachi keek op en zag hoe het water glinsterde in het zonlicht. Het was maar hoe je het bekeek niet? Je kon alles lelijk vinden zolang je maar dacht dat het lelijk was... En je kon alles mooi vinden, zolang je dat ook maar dacht. Ze schudde even haar hoofd en legde een hand tegen haar slaap aan. Zo positief denken was niet echt van haar doen. Die persoon die ze 's nachts was, had haar veranderd... Of waren het weer de hormonen? Nee, misschien had ze gewoon een sigaret nodig... Of misschien had ze juist last van een of ander iets dat ze gister had geslikt... Ze dacht even na, maar ze kon niet komen op een drug die ze had geslikt... Het enigste wat ze soms slikte waren haar pillen voor haar zware ADD... maar dat was gewoon een te grote pain. Die dingen waren soms echt te erg, ze deden pijn, mentaal dan... en ze waren helemaal niet fijn in combinatie met slaapproblemen of zelfs drank. Gelukkig voor haar voelde ze zich al stukken beter dan enkele maanden terug, want anders waren de pillen echt gewoon een hellride geweest.

Zuchtend draaide ze zich om, waarna ze verder wandelde en haar hoofd wat oprichtte, zodat ze kon kijken naar de toren die steeds groter werd. Ze glimlachte even schuin en keek al snel terug voor zich. De Glaceon trippelde aan een kalm tempo verder, maar stopte even en sprong schuin weg voor iemand die snel voorbij wandelde. Tawn week echter niet uit, maar vernauwde enkel haar bloedrode ogen even, om een giftige blik in de richting van deze persoon te gooien. Deze leek licht geschrokken te zijn en viel bijna om, om daarna met een mopperend geluid uit te wijken en verder te lopen. Kalm volgde ze de ander even met haar ogen, waarna ze zich al snel weer omdraaide en verder stapte. Hij viel uiteraard meteen op en ze glimlachte even bij het zien van hem. Ze wandelde dan ook snel voor hem en keek glimlachend naar hem. "Heeey~" zei ze waarna ze even haar hoofd wat kantelde. Ze was eens goed gezind, dus men moest tevreden zijn... Ze wilde voor een keer niet iemands hoofd ervan halen of een kogel door iemand jagen... Of gif ergens in gooien of... Okay... Ze was gewoon goed gezind... punt uit.

Hij was een beetje in gedachten verzonken terwijl hij de toren rond keek. Het was een vreemde plek, waar men verhalen over vertelde waarvan hij niet eens zeker wist of ze waar waren of niet. In ieder geval wilde hij het eens van binnen zien, misschien dat hij toch eens wat meer moest gaan doen met zijn eigen mega-evolutions. Hij had er twee in bezit momenteel, zijn Mawile en zijn Garchomp. En daarnaast had hij nog twee pokémon die een mega stone konden dragen, zijn Venusaur en zijn Absol. Als hij toch eens het geld ervoor had om daarvoor een stone te kunnen halen, dan zou hij de collectie compleet kunnen maken.
Echo knipperde met zijn ogen toen er opeens iemand voor 'm stond. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Eindelijk iemand die hij wél wilde zien. "Hey," zei hij op een rustige toon. Het meisje, Tawnee, was diegene geweest die hem gered had van zijn ... well, hij refereerde het liefst naar nachtmerrie, maar eigenlijk was 't gewoon een ongeluk. "Hoe is 't ermee?" vroeg hij daarna, terwijl zijn ogen even over haar heen gleden.

Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. heh. Ze ging netjes rechtop staan, waarbij de Glaceon kalm naast haar trainer kwam zitten en even scherp keek naar de ander. Zij kende haar niet. Tja, dacht je echt dat ze een ice type zou gebruiken bij vuur? Nee, zo roekeloos was ze niet. "Hey," Klonk er. Zijn toon was rustig, goed... Heel goed. "Hoe is 't ermee?" Ze knipperde even. "Zoals anders," zei ze rustig. "Het kan altijd beter," zei ze er met een glimlach achter. Rustig keek ze even naar hem waarna ze even omkeek naar de toren. Wat deed hij hier eigenlijk? Ah tja... "Dus gaat het al wat beter?" vroeg ze kalm. Hij zag er redelijk goed uit. Beter dan de laatste keer dat hij hem had gezien tenminste.

Nu pas viel het hem op dat er een pokémon rustte aan haar zijde. Een Glaceon, niet eens pokémon die hij zou verwachten bij Tawnee, maar ergens sierde het haar wel. Hij glimlachte eventjes toen ze vertelde dat het beter kon en rustig haalde hij zijn schouders op. "Couldn't have said it better myself," antwoorden hij rustig.
Ook hij kreeg de vraag of het goed ging met hem, of in ieder geval of het beter ging. Echo zuchtte zachtjes en wachtte een moment met antwoord geven. "In etappes gaat 't goed," zei hij op een bijna cryptische wijze. Het was niet dat hij het expres zei, maar meer omdat hij zelf niet goed wist hoe hij 't moest uitleggen. "Lichamelijk gaat 't redelijk, zolang ik mn medicatie blijf slikken. Mentaal ... is 't chaos," vervolgde hij daarna maar.

Hij haalde zijn schouders op toen ze antwoord gaf op zijn vraag. Tja. "Couldn't have said it better myself," Ze grinnikte even. Het kwam er altijd op neer dat mensen het zo konden zeggen. Sommigen werden er door neergehaald, maar zij had er al lang aan toegegeven. Een happy ending bestond niet en haar verleden had haar toekomst zo goed als veranderd, hoe hard ze ook zou proberen. Daarom zouden er nooit meer betere dagen komen dan die die waren geweest. UIteindelijk stelde ook zij haar vraag. "In etappes gaat 't goed," Klonk er en ze knikte even, hem kalm aankijkende. Alsof ze dat niet begreep. Stel je gewoon eens voor dat je van een berg valt nadat je ex waar je nog gevoelens voor hebt word vermoord door je best friend, die je vervolgens wat gevoelens heeft, om daarna in het ziekenhuis bijna dood te gaan en... Okay dat werd veel te lang en dat was al een heel eind terug. Oh well, het was gebeurd, het had een goede shock achtergelaten en daarna, na al die dingen, had ze zich vreselijk gevoeld. Het mocht misschien niet zo traumatiserend geweest zijn als hetgeen wat Echo had meegemaakt, maar het had haar wel meer gebroken dan wat dan ook. De wens om zelfs een man te worden was zo groot geweest dat ze bijna haar haar ervan had geschoren. Ze had sterk willen zijn, zoals een man, maar uiteindelijk had ook zij kunnen inzien dat niet alleen mannen sterk waren... Een vrouw kon ook evengoed sterk zijn... Dat bewees zij... maar dan misschien op een iets andere manier dan sommige zouden denken. "Lichamelijk gaat 't redelijk, zolang ik mn medicatie blijf slikken. Mentaal ... is 't chaos," Ze knikte kalmpjes en haalde diep adem. "Dus uhm.... Was je van plan iets te doen?" vroeg ze kalm aan hem. Ze wist niet hoe hij zich nu voelde, maar ze wist wel dat vaak... Andere dingen doen dan praten erover vaak konden helpen. Nja tijdelijk dan, maar het zou wel kunnen helpen. He, Tawn kon ook echt aardig zijn, als ze goed gezind was. En na deze onbewuste 'goede' nacht was ze wel goed gezind genoeg om de ander... te helpen? Het was te zien hoe je het bekeek, maar ergens was het wel helpen... Als hij tenminste niks anders had gepland.

Er kwam een kalme vraag zijn kant op en hij schudde zijn hoofd. "Geen plannen. Wilde de tower eens van binnen zien, aangezien ik zelf twee Mega-Evolutions in bezit heb, maar dat is dan ook 't enige. Ooit komen er nog twee mega-stones bij," zei hij op een kalme toon. Hij keek eventjes naar Tawnee en daarna naar de uitgang. "You fancy a walk?" stelde hij daarna voor. Praten onder het wandelen ging altijd makkelijker dan op een plek staan. Voelde minder awkward aan, naar zijn mening. "Ik heb geruchten gehoord over jou team, je hebt er aardig wat werk in zitten hè?" vroeg hij daarna, nieuwsgierig, maar daadwerkelijk geïnteresseerd. Nu hij zijn zinnen had gezet op 't Scientist worden, wilde hij eigenlijk graag meer weten of trainers en hun relatie tussen hun pokémon. Dus zo'n soort gesprek sloot hij nooit buiten. Ondertussen hielt hij zijn arm uit om haar mee naar buiten te nemen, als ze dat wilde tenminste. He might have gone crazy, he can still be a gentleman.

Hij schudde zijn hoofd... Hm... "Geen plannen. Wilde de tower eens van binnen zien, aangezien ik zelf twee Mega-Evolutions in bezit heb, maar dat is dan ook 't enige. Ooit komen er nog twee mega-stones bij," ze lachte even zachtjes. "Het verrast me enkel dat alles weer netjes hier... na de laatste keer..." mompelde ze zachtjes, meer tegen haarzelf dan tegen Echo. De laatste keer... Dan was de vloer van de toren open gespleten en had een hels gevecht tussen de Aggron en Ninetales plaatsgevonden. Daarnaast hadden hun trainers, Ragya en zij, een gevecht gehad. Niet dat de roodharige ook maar een schijn van kans had gemaakt met haar roekeloosheid en haar lege hoofd. Tawn was altijd al sterker dan haar geweest, sterker op het mentale vlak... En opnieuw had ze het kunnen bewijzen. Ookal had ze misschien vals gespeeld, Rag kon dat ook evengoed doen. maar dat had ze niet gedaan... En het lag juist in de aard van de slimme, degene die wilden winnen en die wilden tonen dat ze het recht hadden te overleven, om vals te spelen. Want zonder vals spelen, was er ook een boel niet ontdekt geweest. En daarbij... In het verleden hadden veel mensen door vals spelen kunnen overleven. Zij zou enkel meegaan in die stroom van tijd. Maar ze zou vast geen markering achterlaten zoals sommigen konden. Ze was gewoon weer een of andere chick, met een of andere gedachte. Maar meer dan dat was ze niet en dat wist ze. Dus waarom zou ze meer doen, nee, waarom zou ze iets doen dat ze kon? Men kon ook altijd hun grenzen verleggen... En daar was zij ook geen uitzondering op. Maar ze leek te wachten op iets. te wachten om te genieten van datgene... je weet wel... Toeslaan wanneer ze denken dat ze juist alles in controle hebben... Om al de wanhoop op hun gezicht te zien. Oh... Dat klonk ergens zo cru, maar ze wilde het gewoon zien! Weldra zou het wel komen... Ah... Waar dacht ze ook aan? Dit waren plannen voor veel later... Weldra mocht dan misschien erg dichtbij klinken, maar het was verder af dan sommige dachten. Ook zij besefte dat. Tja, het was moeilijk te accepteren maar het was zo. Ze kon moeilijk dingen gaan forceren... Want het was zelfs nog geen ding om mee te beginnen. "You fancy a walk?" Klonk er van Echo. Hierdoor keek ze zowat licht verbaasd op, duidelijk in gedachten verzonken. Kalm haalde ze haar handen uit de zakken van de lange jas, om even haar schouders wat los te schudden en toen naar hem keek. Ze was ergens verward nu... Aangezien ze op een heel andere plek leek te zijn dan eerst. Haar concentratie was wederom weg gevallen en ergens had ze de neiging 'wat?' te zeggen. Maar ze hield zich in. Ze had hem wel gehoord, maar ze had hem niet begrepen. Zo'n momenten bestonden wel vaker maar... Nu pas drong het tot haar door dat ze dit wel degelijk had. Toen er geen echte stilte kwam, om antwoord ofzo te geven, nam ze aan dat het niet zo heel belangrijk was om mee te beginnen. Een vraag zoals 'wat?' zou heel erg nutteloos zijn. Verspilde lucht... Adem of wat dan ook. Kalmpjes drong het echter tot haar door wat hij had bedoeld, maar ergens had ze gewoon de neiging af te wachten op wat hij zou zeggen. "Ik heb geruchten gehoord over jou team, je hebt er aardig wat werk in zitten hè?" ze grijnsde even schuin en haalde een hand door haar paarse haren heen. Het was dus waar... Geruchten werden dus wel over haar verspreid? "Ah jammer, nu kan ik je niet meer verassen met mijn Pokémon..." zei ze terwijl ze even zuchtte. Kalmpjes keek ze echter op toen de ander een arm uithield. Ze kantelde haar hoofd wat en knipperde even terwijl ze even moest nadenken... Wacht was dit een teken om het aan te nemen of...? Okay ze was er zo uit, uit dit soort sociaal doen. het was dan ook zeker een jaar en wat maanden geweest... Sinds ze zelfs nog maar iemand had aangeraakt zonder slechte bedoelingen. Wacht had ze nu slechte bedoelingen? Even knipperde ze, alsof ze zelfs aan haarzelf begon te twijfelen. Een klein stemmetje in haar hoofd kon het niet laten een instemmend iets te laten horen. Dat achterliggend... Dat gemene... Dat valse... het zou er altijd inzitten of niet dan...? Maar waarom voelde het zo vreemd aan? Waarom voelde het aan als iemand anders die in haar zat? Ze haalde diep adem, legde een hand tegen haar hoofd en zuchtte even. "Het is lang geleden..." mompelde ze wederom tegen haarzelf. Het leek haast alsof conversatie met haar eigen gewoon compleet normaal waren. Meestal niet, maar ze begon gewoon een beetje verward te worden voor het moment. Het was alsof ze even niet haarzelf kon zijn. Het lag vast aan haar... Vast wel.. Waarom dacht ze hier zelfs over? Ze zuchtte en wandelde kalm langs hem heen, maar keek wel even glimlachend om naar hem, als teken dat ze wel wachtte om hem. nee, als ze dat deed dan kon ze de slechte bedoelingen niet tegenhouden... Ze tilde kalm haar linkerhand op en staarde naar hete begin van haar verband, de rest zat onder de mauw van de lange vest... En niemand was te vertrouwen... Je kon enkel hen vertrouwen geven... Hun onschuldigheid en onwetendheid tot je nemen en ermee spelen. het was gemeen ja... Ze wilde het doen ja... Maar ze hield zichzelf teken. Waarom juist voor hem? Geen idee. Het had vast niks met hem te maken, maar juist meer met deze rare nacht... Verdomme. Ze slikte even en voelde hoe haar hand in een vuist werd geknepen. Het voelde niet goed aan na enkele seconden, wat aangaf dat ze veel te veel macht aan het zetten was onder dit... Haar nagels waren in haar handpalm gezakt, recht onder het verband... En dit deel was dan ook gaan trillen... Maar... Goed... Ze sloeg haar ogen van haar hand af en keek op naar Echo. "Maar om eerlijk te zijn is het niet echt veel speciaal. Gewoon een bende baby's die ik toevallig heb opgenomen, op getraind en nu zijn ze sterk. Grappig niet?" vertelde ze kalm met een schuine glimlach.

"Dan neem ik aan dat je een rijke geschiedenis hebt hier," zei Echo met een kleine glimlach terwijl hij rondkeek. Terwijl hij zijn goede oog weer op Tawnee richtte, merkte hij dat ze wat zoned out was en liet d'r maar gaan. Hij wist maar al te goed hoe het kon zijn als iemand je op zo'n soort momenten ging storen, dus liet hij het er maar bij.
Hij moest toch zachtjes grinniken bij de reactie die Tawnee gaf toen hij vroeg of ze mee wilde komen wandelen en hij haar een arm aanbood. Het leek er bijna op alsof hij haar gebroken had ofzo. Ze reageerde eventjes niet, maar het maakte hem niet zo veel uit. Ze reageerde er verder niet op en hij stak rustig zijn handen weer terug in zijn zakken. Ze gingen verder over het team van Tawnee en hij grijnsde eventjes. "Geruchten maken nieuwsgierig, ik zou ze graag eens willen zien," zei hij rustig, terwijl hij in de richting van de uitgang wandelde. "Liever niet in een gevecht, tho. Ik ben bang dat ik dan helemaal ingemaakt wordt," grijnsde hij daarna rustig. ijn goede oog viel op de vuist die Tawnee had gemaakt en voorzichtig legde hij een hand erop. "Geen reden om kwaad te worden," zei hij zachtjes, terwijl hij haar met zijn goede oog aankeek. "Kom, dan gaan we weg hier. Ik denk dat je wel wat rust kunt gebruiken," zei hij op een kalme toon, terwijl hij haar hand pakte en haar voorzichtig mee begeleiden naar buiten toe. Echo mocht misschien veel hebben meegemaakt, hij zou altijd een goed hart hebben voor diegene die hem hadden geholpen en momenteel had Tawnee te veel voor hem gedaan om niet iets goed terug te doen.