Unexpected chaos

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Ah, wat was Lumiose City toch rustig sinds Team Rocket aan de macht was gekomen. Als er niet hier en daar een groepje mensen rondliep, zou je haast denken dat dit een spookstad was. Zelfs dat zou Jayde niet eens zo erg gevonden hebben, want dan zou al helemaal niemand op haar letten. Na een tijdje rustig te hebben rondgewandeld, kwam ze op een plein terecht waar ze even op een bankje ging zitten. De zon scheen en het voelde heerlijk warm aan op de onbedekte huid van haar voorhoofd en een deel van haar wangen. Als ze niet in het openbaar had gezeten, had ze misschien wel haar sjaal afgedaan om er nog meer van te kunnen genieten, maar nu was dat uitgesloten. Jayde deed alsnog even haar ogen dicht om van het beetje zon te genieten en ze zou misschien wel in een lichte slaap zijn weggezakt als één of andere malloot niet het plein was opgerend. Geïrriteerd deed ze haar ogen open en zag tot haar verbazing dat de man naar haar toe rende. 'Mevrouw Munnar! Mevrouw Munnar! Waar was u toch?!' riep hij en Jayde keek even om zich heen, maar ze zag echt niemand anders. “Mevrouw wie?” vroeg ze niet al te geamuseerd. 'Oh, u zit natuurlijk al helemaal in uw rol! Kom vlug mee, de fotograaf heeft niet de hele dag de tijd!' riep de lange slungel weer en hij greep Jayde's arm vast. Wie was deze gek en wie was die Munnar? “Maar ik ben dat helemaal-” 'Maar natuurlijk bent u het! Uw vermomming is uitstekend, ik had u haast niet herkend!' De man trok zó hard aan haar arm dat Jayde wel op moest staan en hem volgen. Hij brabbelde maar door over de Gorebyss Glamour en hoe ze de perfecte kleding aanhad voor het thema van die maand.

Wacht, Gorebyss Glamour? Dat was een modeblad! Die had ze nog gelezen voordat het ongeluk was gebeurd. Wat had die nu verder met haar te maken? Wacht eens even... Munnar... Karen Munnar! Dat was een supermodel. Dacht die man nu echt... “Zie je me aan voor Karen Munnar?” vroeg ze toen maar en de man knikte hevig. 'Maar natuurlijk! Met alle respect, maar zó goed is uw vermomming ook weer niet,' kreeg ze als antwoord. Oftewel, Jayde werd aangezien voor een supermodel. Ze had de grootste moeite met haar lach in te houden. Zíj, het verminkte meisje van Floccesy Town, een supermodel! Het was enorm belachelijk en hilarisch, maar ze besloot het spel maar mee te spelen. Wie weet zou niemand wat merken. Ze liep kalm mee met de man die wel wat weg had van een overwerkte stylist en die de hele tijd praatte over de thema's van de vorige maanden, de thema's die ze gepland hadden... Het kon Jayde allemaal niet schelen. Ze wilde gewoon zien hoe lang het zou duren tot iemand door zou hebben dat zij niet die Karen Munnar was en wie weet zou ze er ook nog een leuk zakcentje aan overhouden. Ze bleef echter stil tijdens haar tocht naar de studio, terwijl ze half luisterde naar wat de man te vertellen had. Veel begreep ze er niet van, maar het was genoeg om te weten dat het thema van deze maand “ninja” was.

Eenmaal bij de studio aangekomen merkte Jayde dat het er niet zo... speciaal uitzag. Tenminste, dat gold voor de buitenkant. Zodra ze naar binnen was gegaan, zag het er allemaal erg luxe en professioneel uit. Als ze jonger zou zijn geweest zou dit een droom zijn die uitkwam, maar merkte ze alleen maar dat ze last had van de lichten en ze bedacht zich hoeveel die camera's wel niet zouden opbrengen op de zwarte markt. Ze kreeg niet veel tijd om daarover na te denken, want ze werd door de fotograaf al voor de camera getrokken. Tja... Wat nu? Ze besloot om maar een willekeurige ninja-achtige pose aan te nemen en natuurlijk kreeg ze daardoor commentaar van de fotograaf. 'Hou je handen wat hoger en hou je hoofd lager!' Jayde zuchtte wat geïrriteerd en deed wat de fotograaf zei, waarna ze een klikje hoorde. 'Excellent! En nu...' Wat de fotograaf wilde zeggen werd gestoord door een vrouw in een ninja-kostuum – nog extremer dan wat Jayde aanhad – en ze keek verontwaardigd naar de groep. 'Wat is dit nu weer?!' zei ze op eisende toon, wat voor Jayde het teken was dat ze hier zo snel mogelijk moest zien weg te komen. Dit was natuurlijk de echte Karen Munnar en die was allesbehalve blij om te zien dat er nog een ander model aanwezig was. De lange slungel die Jayde naar de studio had gebracht keek stomverbaasd naar de twee en uiteindelijk bleef zijn blik op Jayde hangen. 'Jij! Je bent een oplichter!' schreeuwde hij, waarna hij klaar leek te staan om bewakers te roepen. Jayde was echter niet onder de indruk en kruiste haar armen over elkaar. Ze deed wel vaker dingen die niet altijd als eerlijk konden worden beschouwd, maar dit keer was het toch echt niet vrijwillig. “Je hebt me niet laten uitspreken. Ik zei toch al dat ik Karen Munnar niet was?” Daar leek de man niets meer op te kunnen zeggen en hij werd kwaad aangekeken door de andere aanwezigen. 'Jij dacht dat die griet míj was?!' De beschuldiging van het model zorgde voor nog meer gepraat en chaos, waar Jayde gebruik van maakte en snel weer terug naar buiten glipte. Hier had ze namelijk écht geen zin in.

Zonder enige aarzeling ging Jayde rechtstreeks naar haar huis, waar ze meteen een andere outfit aantrok. Het zou beter zijn als ze een tijdje niet direct herkend zou worden en daarom deed ze gelijk een andere sjaal om met een mintgroene kleur die wat beter paste bij de rest van haar kleding. Het viel misschien wel op, maar ze zou in elk geval niet direct herkend worden door de kwade fotograaf en zijn gezelschap. Voor deze ene keer deed ze haar haar los, zodat de kans op herkenning nog kleiner zou zijn. Niet dat ze van plan was om meteen weer naar buiten te gaan, maar ze nam liever het zekere voor het onzekere. Net op het moment dat ze zich begon af te vragen wat ze de rest van de dag zou kunnen doen – het liefst binnen –, kreeg ze een bericht op haar Holo Caster. Het zou toch niet alweer één of andere opdracht zijn, hè? Ze tikte het bericht-icoontje aan en... Ja hoor, het was weer zover. Ze moest op patrouille. Eigenlijk had ze dat tot nu toe nog niet gedaan, maar de missie om het kistje te vinden lag nog wat te vers in haar geheugen naar haar zin. Maar ja, orders waren orders en ze zou nu toch echt in het midden van de nacht moeten gaan patrouilleren. Haar favoriete tijdstip, maar niet heus. Als ze tot dan wakker zou blijven, zou ze meer als een zombie rondlopen in plaats van een Team Rocket-lid. Met veel tegenzin besloot ze om nu dan maar even te slapen en ze liep naar haar kamer.

Om tien uur 's avonds liep haar wekker af en Jayde opende loom haar ogen. Haar biologische klok was voor de rest van de dag – herstel, nacht – om zeep en ze zou dus maar moeten doen alsof het ochtend was. Ze stond op en trok de outfit weer aan waarin ze eerder had rondgelopen, gewoon voor het geval dat ze herkend zou worden door de fotograaf en aanhang. Het zag er wat zomers uit, maar veel meer keus had ze niet. Nadat ze haar Poké Balls aan haar riem had bevestigd en de deur achter zich had dichtgetrokken liep ze met weinig enthousiasme de straat op. Dit zou vast een lange, saaie nacht worden.

OOC: Eerste post voor Ciro

Onderwerp: Re: Unexpected chaos vr jun 19, 2015 8:28 pm

Het was amper drie dagen geleden dat hij zichzelf had laten gaan in de eerste gym; alles in vuur en vlam gezet, letterlijk. Deels met opzet, maar natuurlijk ging Rifle ook door het lint en had hij als Combusken zichzelf niet meer in de.. vleugel? Hierdoor had hij mevrouw strohaar getraumatiseerd en de scheidsrechter, maar Ciro geloofde niet dat het de eerste keer moest zijn geweest dat een Bug type gym afbrandde. Met zulke type Pokémon vroeg je er gewoon om. Ach, dat was uiteindelijk allemaal best nu de bruine rups een libellen was geworden en de ander een Blaziken. Daar had hij nou net iets meer aan dan hoe ze voorheen waren. Echter had Rifle hem zowat in de fik gestoken en zat zijn lichaam onder de brandwonden en vooral bij zijn armen. Hij verborg ze niet onder zijn witte shirt en liep er gewoon bij, zoals hij gewoonlijk deed; met opgestroppen mouwen. Nog leuker, hij mocht op patrouille.
Op een veel te vroeg tijdstip kreeg hij de melding om na 10 uur door Lumiose City te gaan dwalen. Ciro snoof geagiteerd en schopte een kiezeltje voor zich weg. Niemand op straat en leuker nog; geeneens eten. De vorige keer dat hij rond dit tijdstip door de stad dwaalde was tijdens de barbecue. Ugh, hij kreeg enkel meer honger. Er liep geeneens een wilde Pokémon rond, althans, anders had zijn Charmander deze wel opgespoord die stilletjes naast hem liep. Gek genoeg raakte hij gehecht aan haar aanwezigheid. Vergelijkbaar met Rifle als Torchic, maar net… sympathieker. Hij hield namelijk niet van hagedissen, maar wel van gebraden kip. Het was gewoon vrij fijn dat een Pokémon hem niet direct aan eten liet denken. Zo simpel als dat. Ciro sloeg zijn armen verveeld over elkaar. Er viel ook niets te doen, er was geen mens te vinden. En gezien zijn staat moest hij zich inhouden om iets in de fik te steken.

Op dat moment vuurde echter plotseling de jonge Charmander een Dragon Pulse richting enkele vuilnisbakken af. Huh? Ehm, wat was het nut ervan? Het ging enkel meer stinken. Na enkele stappen genomen te hebben zag hij echter een Furfrou uit de stapel zakken springen en ontblootte zijn vieze, gele tanden. Direct trok hij een vies gezicht. “Tandarts was teveel gevraagd, zeker,” Direct na die woorden schoot de onder de klitten zittende Pokémon op hem af, waarop hij direct naar zijn pistool wilde grijpen. Zijn aansteker lag immers ergens diep verborgen in zijn broekzak. Expres. Oké, kom maar hondje. Wie is hier een braaf ‘ik wil graag zelfmoord plegen’ hondje? Voordat hij het wist kwam er een vlammenzee over de hond heen, die een schelle pijnkreet liet horen. Van wie kwa-Charmander? De Charmander stond beschermend voor hem en vuurde een tweede Dragon Pulse af op de in vuur en vlam zittende hond die in volle paniek alle kanten op sprong. De paarse straal knalde tegen de hond aan, die de lucht in schoot en enkele meters bewusteloos neerkwam. Direct sloeg de Charmander triomfantelijk met haar staart en plantte haar poten op haar heupen. Netjes, maar meer gebraden mocht wel. “Volgende keer iets meer laten bra-“

Verder kwam hij niet toen de silhouet van de Pokémon opgloeide. Nu? Weer een evolutie? Echt, elke Pokémon scheen dit het juiste moment te vinden om te evolueren. Niet normaal, maar hé, zijn Charizard kwam telkens maar dichterbij. De oranje hagedis vormde grotere klauwen en gespierde achterpoten en een uitstekende hoorn op haar kop. Ciro hoopte enkel dat hij ter plekke een zonnebril had; hoe schadelijk moest het licht van een evolutie wel zijn? Het licht dempte en de Charmeleon sloeg venijnig om haar heen en liet een luide brul horen, voordat ze met gebalde vuisten naar hem opkeek, haast vragend om een compliment. Hij haalde zijn armen van zijn gezicht af en keek koppig de andere kant uit. Leuk, ze was geëvolueerd, maar ze kon nog steeds niet zo goed een wilde Pokémon braden als Rifle. “Je moet meer oefenen, dus mijn eisen aan je worden verhoogd,” grijnsde Ciro, waarop de Charmeleon serieus op in ging door vastberaden te knikken. Wauw, betekende dit concurrentie voor de kip? Kip tegen hagedis die later een exemplaar werd die ook nog eens kon vliegen. Wat een dag. “Maak even je taak dus grondig af,” Hij wenkte richting de mild gebraden Furfrou en direct vuurde de Charmeleon een effectievere vlammenzee op af. En kijk eens, hij rook nu pas het aangebrande vlees. Oké, wellicht was deze patrouille niet zo erg als hij dacht; hij had immers een rode hagedis en gebraden Furfrou te eten.

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Niks. Er gebeurde echt niks. Geen mensen die de avondklok vergeten waren en nog over straat liepen, geen groepje rebelse tieners dat ergens rondhing. Meer dan ooit kreeg Jayde het gevoel dat ze in een spookstad rondliep en de geluiden van Pokémon die zich 's nachts lieten zien versterkten dat alleen maar. Niet dat ze bang was – dat gebeurde maar zelden de laatste tijd –, maar erg vrolijk werd ze er ook niet van, al vermoedde ze dat dat kwam door het feit dat ze tegen haar zin de hele nacht wakker moest blijven. Herstel, dat wist ze zeker. Jayde slaakte een geagiteerde zucht en slenterde verder. Die vreselijke avondklok ook. De geur van rook haalde haar echter uit haar gedachten en toen ze opkeek zag ze inderdaad rook die het licht van de maan verhulde en verderop meende ze de bijbehorende vlammen te zien. Even schoot de herinnering aan het vuur dat haar had verbrand door haar hoofd en zonder er verder bij stil te staan haalde ze de Poké Balls van Sheikah en Picard tevoorschijn en liet de twee waterpokémon eruit verschijnen. “Blus dat vuur,” zei ze dringend, waarop de Frogadier en Oshawott knikten en op de brand af renden. Zodra ze in de buurt waren, gebruikten beide Pokémon hun wateraanvallen om zo snel mogelijk het vuur te blussen. Jayde liep er zelf ook naartoe en merkte ineens de gestalte van een mens op, niet ver bij het vuur vandaan. Brandstichting? Tenzij er echt één of andere gek aan het werk was, kon dat haast niemand anders zijn dan Ciro – ook al paste 'gek' ook wel als beschrijving voor hem. “Heb je gisteren niet al genoeg gebarbecued?” zei ze geïrriteerd zodra ze binnen gehoorafstand stond.

Onderwerp: Re: Unexpected chaos za jun 20, 2015 1:04 pm

Plotseling verscheen een hele dosis aan water in zijn ooghoek die recht richting de gebraden hond schoot. Serieus? Kwam nou de brandweerlui opdagen? Hij had echter geen sirene gehoord. “Da’s mijn kampvuur, ja!” Sputterde hij luid tegen toen hij een gedaante zag verschijnen achter een steeg. Waarom moest men net wanneer het leuk werd de boel dwarsbomen? Hij stak zelf al niets meer in de fik en bovendien was dit zijn voedsel én kampvuurtje. Maar nee, het was al zo dramatisch dat iemand het moest tegengaan met schijnbaar een op een clown lijkende otter en een kikker die een bubbeltjeskraag had. Tsjonge, wat intimiderend. Zijn Charmeleon was eveneens niet vrolijk met de brandweercrew en gromde luid, terwijl ze al dreigend voor de jongen stond. Toen pas weerklonk echter de stem van de silhouet die eveneens zichtbaar was geworden. Stokstijf stond Ciro er maar bij. “J-Jayde?!” Wat deed zij nu weer hier? Het bracht hem direct terug aan het incident met zijn almachtige bus, gevolgd door de brand bij de Prism Tower en toen de achtervolging. Hij wist echter haar blik te ontmoeten en voelde zich weer rood worden. Altijd weer kwam ze in zijn buurt en dat kon hij niet hebben. Echter weergalmde Jeanne’s woorden in zijn achterhoofd. Ugh, wat een irritante nerd was dat! Beschaamd kwam hij amper in beweging en trok zoals bij de missie zijn beanie meer over zijn hoofd en wendde zijn blik af. Hij ging’m wel smeren. Ciro draaide zich al om, maar de Charmeleon had een gemene twinkeling in haar ogen en stapte vlak voor hem. “Verdwijn, hagedis!” Snauwde Ciro, waarop de Pokémon fronste en hem een duwje gaf. Argh! Daar had hij nog brandwonden! Au,! Met een pijnlijk gezicht wreef hij over de wonden enkel om vervolgens recht in Jayde’s ogen op te kijken. Vluchten was onmogelijk! Rot hagedis! Nee, ze was een vieze, slijmerige, vuurbrakende salamander. Direct verbrak hij met een rood hoofd zijn blik af. “Soms haat ik echt iedereen,” Mompelde hij, weer met zijn rug naar Jayde toe. De Charmeleon sloeg enkel een zwaar vermoeide zucht.

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Net zoals bij de missie wendde Ciro zijn blik af van Jayde en hij leek aanstalten te maken om net zoals bij de vorige dag weg te rennen. Zijn Charmeleon wist hem echter tegen te houden, waar Ciro helemaal niet blij mee leek te zijn. Jayde wachtte in stilte af en kruiste haar armen over elkaar. Dat het haar irriteerde dat de jongen haar vermeed was nog maar zacht uitgedrukt. Hij was de enige vriend die Jayde had en het deed haar pijn om te zien dat hij alleen maar uit haar buurt wilde blijven, al had ze al gemerkt wat de achterliggende reden was. Ze wilde zichzelf echter niet zwak opstellen en deed haar best om in haar normale, serieuze houding te blijven staan. Heel even maakte Ciro oogcontact met haar, maar dat was al snel weer verbroken en hij mompelde iets waaruit Jayde enkel de woorden “haat” en “iedereen” uit kon opmaken. “Ciro, vertel nu eens rustig wat er de laatste dagen met je aan de hand is,” zei Jayde in een poging om zelf ook te kalmeren. Vanuit een ooghoek zag ze dat Picard en Sheikah nog bezig waren met het blussen van het vuur, wat haar gek genoeg nog meer geruststelde.

Onderwerp: Re: Unexpected chaos za jun 20, 2015 2:47 pm

Toen volgde de overbodige vraag vanuit Jayde wat er de laatste tijd met hem aan de hand was. Ciro had natuurlijk het antwoord wel, maar om dat aan het persoon in kwestie te zeggen.. ? Nee. Dat zou niet gebeuren. Never te nimmer niet. Tegenover Jeanne had hij het geprobeerd, maar het voelde verre van “goed”, zoals in die “romantische” films werd benadrukt. De schaamte en onzekerheid rond haar was ook niet iets waar hij van genoot. Of Jayde wist het en hij kon echt haar nooit meer benaderen, of… dit. Hij koos liever voor het laatste. “Brandwonden en koorts,” Ciro greep vervolgens de klauwen van de Charmeleon en sleurde die al achter zich aan. Deze stribbelde echter tegen en keek kort om haar schouder naar de dame. Het kostte meer moeite m de waarheid uit zijn mond te laten komen. “Maar.. moet patrouilleren en heb geen tijd voor je!”

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Brandwonden en koorts? Jayde zuchtte en schudde licht haar hoofd. Als dat de problemen waren had hij zich best ziek kunnen melden en bovendien verklaarde dat niet waarom hij uit haar buurt bleef. Vervolgens liep Ciro weg met het excuus dat hij patrouille had en dus geen tijd voor haar had. Jayde rolde met haar ogen en liep achter hem aan. “Je had anders wel tijd om weer iets in de fik te steken...” Ze wilde er nog wat aan toevoegen, toen Sheikah op haar af sprong en haastig wees naar de plek waar de laatste paar vlammen nog werden geblust door Picard. Jayde liet Ciro maar even voor wat hij was en liep op de smeulende locatie af. Het was belangrijk genoeg voor Sheikah om haar erbij te roepen, dus het moest wel ernstig zijn. Zodra ze op de locatie was aangekomen, merkte Jayde het verbrande lijk van een Furfrou aan. Waarschijnlijk was de Pokémon het doel geweest, maar verder zag Jayde niet in wat er zo speciaal aan was. Ze kwam wat dichterbij, waarbij ze zag dat de Furfrou brandwonden op verschillende locaties had en... Jayde werd bleek toen ze zag op wélke locaties. De brandwonden zaten op exact dezelfde plekken als bij haar. Ze begon zich duizelig te voelen en greep naar haar hoofd, terwijl ze langzaam op de grond zakte. Het besef dat zij bijna hetzelfde lot had ondergaan als de Furfrou maakte haar alleen maar misselijk en ze moest moeite doen om niet te kokhalzen. Dit had haar kunnen overkomen. Als ze ook maar een minuut langer in die kamer had gezeten...

Onderwerp: Re: Unexpected chaos za jun 20, 2015 3:31 pm

Nee, Jayde scheen niet tevreden te zijn met zijn argument. Hij gaf toe dat het nergens opsloeg, maar was de boodschap niet duidelijk dat hij haar in deze staat niet wilde zien? Hij wilde ver van haar afgezonderd zijn en hopen dat deze “fase” voorbij ging. Tot die tijd kon hij haar even niet hebben. Ze besloot echter verder tegen te stribbelen door te beweren dat hij wél tijd had om iets in de fik te steken. “Altijd, in welke staat dan ook,” Snauwde Ciro zonder zich om te draaien, waarop hij verder afstapte. Al spoedig klonk het getik van Jayde’s schoenen niet meer vlak achter zich. Hij had zijn zin gekregen? Top! Rust. Het was echter weer de Charmeleon die hem inmiddels voor de derde keer begon te irriteren. De rode hagedis doorboorde uit alle macht haar achterpoten in de grond en geërgerd draaide Ciro zich naar de Pokémon om. Ugh, hij had dat geval eerder moeten terugkeren. Direct greep hij haar Pokébal al vast, maar ze keek hem dringend aan in plaats van angst wat ze meestal op dit punt zou tonen. Ze verafschuwde namelijk het bolvormig object als water die haar staart op kwam. Heftig, dus. Ondanks dat stond ze vastberaden voor hem. Geen angst? De jongen sloeg een zucht en maakte een schijnbeweging met zijn arm waar de Charmeleon voor viel en dus opzij sprong. En met een extra zwaai probeerde hij haar terug te keren, maar mepte ze deze bliksemsnel weg met haar staart. “Bedankt, hagedis!” Het ging steeds beter en beter deze patrouille. Niet. Ciro zocht naar de Pokéball en zuchtte luid toen hij zag dat deze in de buurt van de aangebrande Furfrou zat. Geagiteerd liep hij er met een schuddend gezicht op af, greep het voorwerp vast en klikte die aan zijn riem. “Houd je gedeisd, ro-“ Net toen hij weer rechtop wilde staan zat Jayde hurkend naast hem met een zeer bleek gezicht, starend naar het smeulende hond. Direct deinsde Ciro verrast opzij en knalde direct op zijn stuitje neer. “Au,” Pijnlijk wreef hij over de plek en voelde zijn wangen weer rood kleuren. Wat deed ze überhaupt daar en waarom zag ze zo bleek? Het was maar een Furfrou en niet eerder scheen ze vies te zijn van aangebrande Pokémon. Dus wat was er nou? “H-Het is.. m-maar een hond,” Vreemd genoeg voelde hij zich nog ongemakkelijker, alsof dat al mogelijk was nu hij Jayde in deze staat plotseling zag. Wat was er aan de hand?

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Tientallen gedachten spookten door haar hoofd en Jayde was zich even niet bewust van wat er om haar heen gebeurde. Shock, angst, verdriet... dat alles ging tegelijkertijd door haar heen. Het drong haar dan ook pas na een paar tellen door wat Ciro had gezegd. “M-maar een hond...” mompelde ze haast onhoorbaar, terwijl ze begon te trillen. “Máár een hond?!” Ineens kwam alles veel harder aan dan normaal en ze draaide zich woedend om naar Ciro, waarna ze haar sjaal van haar nek aftrok en één van haar mouwen opstroopte. “Kijk!” snauwde ze, met haar vinger wijzend van haar arm, gezicht en hals naar de Furfrou met de haast identieke wonden.

Onderwerp: Re: Unexpected chaos za jun 20, 2015 6:24 pm

Verward keek hij haar kant op, waarop ze iets zeer zachtjes mompelde. Wat zei ze nou? Als ze iets wilde zeggen moest ze dat gewoon doen. Haar lichaam scheen echter te trillen en uit pure verbazing bevroor zijn lichaam. Deze kant van Jayde kende hij niet, ze was altijd zo kalm en serieus, maar nou… Ciro begreep er niets van. Zeker nu het door een gebraden Furfrou scheen te zijn opgewekt. Plotseling sloeg Jayde’s stem over, zijn woorden herhalend. Wat was er gaande? Haar stem had hem wel weten te schrikken en onbewust slikte hij, maar al helemaal toen ze naar hem omdraaide met een woedende blik in haar ogen. Ze leek haast op een Houndoom wiens eten werd afgepakt voor zijn poten. Echt, waar kwam de woede van vandaan? As dat mormel eens haar hond geweest of lag het aan iets anders? Gespannen keek hij haar recht in haar ogen aan, terwijl ze haar sjaal van haar nek verwijderde en haar mouw plotseling optrok. Haar littekens werden blootgesteld onder het zwakke licht van een lantaarnpaal die verderop stond. Het was dat hij het eerder gezien had, dat hij niet verast reageerde. Snauwend wees ze vervolgens weer naar de Furfrou en toen pas viel hem op dat de brandwonden sterk tussen de twee overeenkwamen. Wauw. Maar het was duidelijk dat Jayde geconfronteerd werd met haar trauma, maar… Wat moest hij nou zeggen? Excuses aanbieden voor iets wat hij niet bij haar verricht had of haar geruststellen? Hij had geen idee. Een grapje maken zou echter duidelijk voor een woeste Jayde zorgen en gezien hij wat rust wilde was dat niet verstandig, zeker met zijn brandwonden. Wacht. Brandwonden. Zijn blik gleed van Jayde af, naar de brandwonden op zijn arm. Ja, zelf bleef hij ook niet heel tijdens zijn pyromaan-acties, al was dit niet zijn werk geweest. Maar goed, hij wist niets te eggen met de woedende blik van Jayde op hem gericht. Ach, dan maar een woeste als ze een reactie wilde. “J-Je leeft nog, right?” Het was niet heel luid en met een moeizame lach keek hij Jayde weer aan. De schaamte betreft de “fase” was geheel weggetrokken door de verbazing van de woedende uithaal van Jayde.

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Het ontging Jayde compleet dat ze Ciro alleen maar verwarde met haar actie, maar op dit moment was ze niet eens in staat om fatsoenlijk na te denken. Het enige wat ze op dat moment wist was dat zij zelf bijna het lotgenoot van de Furfrou was geweest als ze op die dag niet uit een raam was gesprongen. Dit moment had al die herinneringen teruggebracht en ze zat meer in een flashback dan in het werkelijke heden, waardoor de opmerking van Ciro niet bepaald in goede aarde viel. “Maar net!” snauwde ze, waarna ze weer naar de Furfrou gebaarde. “Ik had zó kunnen eindigen!” Ze begon nog harder te trillen en zwarte vlekken vormden zich voor haar ogen. Het laatste dat ze nog van de buitenwereld meekreeg, was het gekwaak van de ongeruste Sheikah.

Onderwerp: Re: Unexpected chaos za jun 20, 2015 7:16 pm

Nee, dát had hij beter niet kunnen zeggen, want zoals verwachtte barstte Jayde tegen hem uit. Ze beweerde nog maar nét aan de dood ontsnapt te zijn en scheen het nodig te vinden om weer nadruk te leggen op de Furfrou, nogmaals herhalend dat dit haar lot had kunnen zijn. Ciro bleef zwijgend wat naar de grond staren, beseffend dat hij dit gedrag eigenlijk al te goed herkende. Bj zichzelf, maar ook de ouders van de kinderen die hij gepest had. Dit was niet de eerste keer, maar ondanks dat wist hij niet zeker hoe hij erop moest reageren. Meestal maakte hij grappen en maakte zich uit de voeten. Jayde was echter niet een van hen, bij haar kon hij niet wegrennen. Niet in deze situatie, althans. “H-Het ko-“ Begon Ciro na kort nagedacht te hebben over geschikte woorden, maar zag plotseling haar silhouet heviger dan voorheen trillen. Huh?

De volgende tel lag haar bovenlichaam plotseling tegen hem aan. W-Whaa?! Niet-begrijpend en nog bijkomend van de schrik tikte hij tegen haar wang aan. “W-Wordt.. w-wakker,” Was ze bewusteloos of..? Hij meende haar hartslag echter te voelen, terwijl de zijne steeg. Ze lag haast op hem. E-Ehm.. Paniek! Wacht, nee Hij mest haar wakker zien te krijgen, right? Net zoals de vorige keer bij… Nee, dat wilde hij niet doen! Niet voor de tweede keer, hoewel hij bij haar in het krijt stond. M-Maar, deels wilde hij het graag doen, maar deels … Zo verwarrend alles. Wanhopig trok hij wat aan haar wangen. “K-Kom op, w-w-wordt wakker!” Op de achtergrond liep de Charmeleon inmiddels op een rap tempo op hem af en keek zwaar bezorgd naar de twee, maar behield een afstand. De vlam op haar staart verbrandde de nodige zuurstof die de dame nodig had. Ciro besloot maar op zijn knieën te zitten en schoof Jayde’s hoofd met trillende handen op zijn schoot. “I-Iemand… i-ideeën?” Nu pas kwam ook de aanwezigheid van de drie Pokémon tot hem door, maar er volgde geen input. Er was echt maar een optie. Hij trilde hevig, terwijl hij haar kin omhoog duwde. Hij wilde dit graag, maar ook weer niet.. Het was zo verwarrend. Te verwarrend. Hij zou echter niet dezelfde fout begaan als de vorige keer. Gewoon alles maar weer negeren, zeker. Voor de tweede keer. Toen was het Jeanne geweest, maar dat was… anders. Ciro haalde ruw zijn handen langs zijn gezicht en daarmee viel de beanie van zijn hoofd recht op die van de Charmeleon. Geschrokken keek ze ervan op , terwijl Ciro voor de zoveelste keer slikte en met het meest rode hoofd dat hij ooit gehad had over Jayde’s gezicht boog. Zo dichtbij. Zijn hart ging enorm tekeer en leek uit zijn borstkas te springen. Té dichtbij. Zijn ademhaling nam rap toe, maar snel kalmeerde hij zichzelf. Anders had ze er weinig aan. Zeer trillend hield hij zijn mond bij de hare en blies uit volle kracht lucht. Negeer. Zijn hartslag voelde hij in zijn keel tekeer gaan en pas na enkele tellen trok hij zich terug, maar met een vloeiende beweging. Nu maar hopen dat het beter met haar zou gaan. Maar eerst… Vluchten. Ciro trok zijn knieën voorzichtig terug, rukte de beanie van de Charmeleon’s kop en legde die over zijn eigen hoofd, voordat hij traag wegliep. Hij schaamde zich rot en wilde ter plekke wegsmelten, maar tegelijkertijd voelde hij zich triomfantelijk. Ugh, dit was echt erg. De Charmeleon bleef echter waar ze was en produceerde een verrast geluid, waardoor Ciro stopte. Hmm?

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Vlammen. Ze waren overal om haar heen en zijzelf kon nergens naartoe. Jayde stond tegen de muur gedrukt terwijl de vlammen steeds dichterbij kwamen en haar huid raakten. Ze wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Een paar van de vlammen leken even haar lippen te raken, waarna alles weer zwart werd. Jayde was echter nog niet gerustgesteld en door de angst gleed er een traan over haar wang. Langzaamaan begon het zwart weer weg te trekken en was Jayde weer terug in Lumiose City in het midden van de nacht. Ze kreunde en probeerde op te staan, maar haar hoofd deed daar alleen maar meer pijn door en ze liet zich weer op de grond vallen. Niet goed wetend wat er was gebeurd, stroomden er uit wanhoop weer wat tranen over haar wangen. “Ci...ro?” zei ze zacht, maar wanhopig.

Onderwerp: Re: Unexpected chaos za jun 20, 2015 8:20 pm

Schijnbaar liet niet de ontwaking, maar het overhaastig overeind komen de Charmeleon schrikken. ‘Char!’ Kraamde de hagedis uit in de hoop dat de dame zou kalmeren. Direct knalde ze echter weer tegen de grond tot haar schrik. Wat kon ze voor haar doen? Ze merkt toen pas de traan op die vanuit haar ooghoeken verscheen en langs haar wang gleed. Ze stapte naar achteren om ruimte te maken en liet een grom horen richting Ciro, een zeer alarmerende grom. Hij kon niet zomaar haar zo toch achterlaten? Ciro draaide zich om en er ging een huivering door hem heen toen hij Jayde’s stem hoorde. Z-Zo wanhopig en.. h-huilde ze nou? Ze was ten minste weer bij bewustzijn, maar in tegenstelling tot Jeanne reageerde ze emotioneler en scheen ze naar hem te roepen. Ciro stond een tel vastgenageld op de grond, voordat hij met een zucht op haar afliep. Eerlijk gezegd, wist hij weer niet wat hij moest zeggen of doen, maar zo te horen scheen ze hem aan haar zijde te willen hebben. Toch? Nee, natuurlijk wel. Ze had wanhopig zijn naam uitgesproken, maar waarom ze.. huilde wist hij niet. De hagedis scheen eveneens niet te weten wat ze moest doen en bleef van een grotere afstand zwijgend kijken, terwijl hij een meter naast Jayde op zijn knieën ging zitten. Weer was haar gezicht dichtbij, maar het beschamend effect was milder. De rode gloed op zijn wangen was echter nog steeds niet weggetrokken. Hoe kon hij haar troosten? Wacht, zijn zusje huilde als kind best vaak. En snel. Enkel omdat ze haar voet tegen wat speelgoed aan stootte en vervolgens kwam ze rennend en huilend op hem. Dit leek erop, maar eerder in een situatie waarin zijn zusje wakker werd van een nachtmerrie. Voorzichtig rolde hij zijn mouw uit en depte haar tranen met zijn nog trillende arm. “W-Wat is er?” Vroeg hij na zijn mouw weer opgetrokken te hebben op zachte toon. Hij was nog ontzettend nerveus, maar de toestand was te herkenbaar. Het had zijn zusje kunnen zijn.

Member Jayde Margrave Punten : 457 Age : - Icon :

Nog steeds zwaar ademhalend keek Jayde wat om zich heen, zonder nog proberen op te staan. Door het donker en haar tranen kon ze maar moeilijk zien wat zich in haar omgeving bevond. Was... was ze bewusteloos geweest? Zo ja, hoe lang? Vragen waar ze geen antwoord op wist. Bovendien leek het er ook nog op dat Ciro niet meer aanwezig was. Ze stond er alleen voor en... Ze schrok even toen ze wat stof tegen haar wang voelde. Een opgeluchte zucht verliet haar mond toen ze de stem van Ciro hoorde, maar dat betekende niet dat ze volledig gekalmeerd was. Ze slikte even en probeerde weer recht te zitten, wat ze voor elkaar kreeg zolang ze maar met haar handen op de grond leunde. “Het... het vuur...” begon ze, waarna ze even slikte. “De herinneringen...” Ze slikte weer in een poging om niet weer in huilen uit te barsten.

Gesponsorde inhoud