TR doing TR things [+ Echo]

Er werden geen vragen gesteld, thank muking Arceus. Hij had geen zin om alles uit te gaan leggen, vooral niet aan iemand zoals Flynn. Ondanks dat hij de vent mocht, vertrouwde hij hem nog niet voldoende om zo iets persoonlijks te moeten vertellen. Hij keek dan ook op, op het moment dat de oudere vent zei dat ze er waren. Goed zo.
De Slowpoke waren lui, zoals te verwachten viel. Waarschijnlijk, als ze hier met een samba band waren binnen gevallen, hadden ze nog niets gemerkt. Duffe beesten dat het ook waren. Echo rolde met zijn ogen toen Flynn zei dat hij moest werken voor z'n geld en pakte de heggenschaar met beide handen vast, voordat hij op de Slowpoke's af liep. Gg ez.

Het werk ging snel en makkelijk, precies zoals hij had verwacht. Slowpoke's waren dan ook wel niet de meest intelligente pokémon om mee te werken. Hij wandelde achter Flynn aan met een zak over zijn schouder en rechte zijn rug. In ieder geval hadden ze goed geld gemaakt, tenminste, als ze hier ook nog heelhuids weg zouden komen. Niet dat hij verwachtte dat een Slowpoke iemand zou kunnen waarschuwen, maar hij was gewoon zeer voorzichtig, aangezien hij ook net uit het ziekenhuis was ontsnapt. Daarover gesproken, hij zocht in zijn zakken en haalde een doosje te voorschijn. Met een snelle beweging sloeg hij de pillen achterover en slikte ze door. Zo, nu zou hij wel eventjes door kunnen. Hopefully.

"Weet je het zeker?" gespannen keek Kate Hime aan. De Vulpix staarde al vijf minuten naar de Fire Stone en leek niet helemaal zeker te weten wat te doen. De vos had dan wel duidelijk gemaakt dat ze graag wilde evolueren, maar nu ze het ding voor haar neus had leken de twijfels te komen. Ze zou niet meer terug kunnen veranderen, maar deze stenen waren ook niet erg makkelijk om te krijgen. Dit ding had Kate dan wel op de kop getikt, dat betekende niet dat ze zomaar een tweede kon krijgen. "Als je er nog over na wil denken.." Kate stak haar hand uit naar de Fire Stone om het ding weer op te pakken, maar werd weggeduwde door de snuit van haar pokémon. Hime leek zich nog een moment mentaal voor te bereiden en drukte haar twee voorpoten toen stevig tegen de steen. Licht begon van haar gouden lichaam af te stralen. Het lichaam van de vos begon te groeien, meer staarten ontstonden en de krullen op de kop veranderden van vorm. Dit was niet makkelijk te zien door het licht, maar naarmate dat afnam werd Hime's nieuwe vorm duidelijk. De zilveren Ninetales keek net zo arrogant als haar Vulpix vorm, alleen deze keer met spookachtig rode ogen. "Wow," bewonderend keek Kate haar pokémon aan. Voorzichtig stak ze haar hand uit en aaide de Ninetales over haar kop. "Je bent prachtig Hime," de vleiende woorden brachten een trotse glans in de vos haar ogen en ze vertrok haar mond in iets wat op een grijns leek. Kate grinnikte en kwam uit de gehurkte houding in welke ze had gezeten. Hime drukte haar warme lijf tegen haar trainer's been en keek waakzaam voor zich uit, alsof ze haar nieuwe krachten meteen wilde uitproberen. Kate wilde een opmerking maken, maar iets trilde in haar zak. Licht verbaasd haalde ze haar Styler tevoorschijn en las het berichtje. Haar ontspande stemming veranderde meteen in een grimmige houding. Hime keek licht verbaasd op en hield haar kop niet-begrijpend schuin. "We moeten gaan," mompelde Kate tegen de vos terwijl ze op haar holo caster opzocht waar de Azure Bay precies lag. Het was laat en ze wilde eigenlijk binnenkort naar Hoenn terug, maar werk ging voor. En stropers waren iets van haar afdeling als Area Ranger. Nadat ze de benodigde informatie had maakte de Ranger een gebaar naar de deur. Samen met de geëvolueerde vos liep Kate naar buiten, de nachtlucht in.

Tara bewoog zich snel door de nacht. De Flygon zweefde bijna geluidloos door de lucht, af en toe was een laag hummen te horen als ze met haar vleugels sloeg. Rillend zat Kate op de rug van de draak. Het was ijskoud, te koud. Ze had dan wel een dikke kleren, jas en schoenen. Maar haar handen vroren nog steeds door haar dunne handschoenen en het niet hebben van een muts maakte het ook niet veel beter. Gelukkig waren ze niet ver van de Azure Bay af geweest en kwam het gebied langzaam dichterbij. Voorzichtig en zo geluidloos mogelijk landde Tara in het zand en liet haar trainer van haar rug glijden. Kate ademde in haar ijskoude handen en keek om zich heen. Ze zag helemaal niks. Maar daar had ze haar team voor. Tara zou een grote hulp zijn en verder kon ze nog de hulp van Dahlia inroepen. Met haar hand taste Kate haar riem af en tot ze de pokéball van de Mareep vond. In het vage maanlicht kon ze net de roze kleur herkennen en klikte de pokéball vervolgens los. Dahlia verscheen onder vrolijk geblaat en werd meteen stil door de dreigende sis van Tara. Ze had niet gerealiseerd dat dit serieus was. Verbaasd, niet echt boos over de dreiging, keek het schaap haar teamgenoot aan, een eis om uitleg. Terwijl de twee bezig waren klikte Kate nog een derde pokéball los, eentje die makkelijker te herkennen was door een uitstekend stuk, en liet Hime verschijnen. Ze had de pokémon nauwelijks een week geleden gevangen, maar dit was een mooie kans om de krachten van de Ninetales uit te testen.

"Tara?" Kate had zich tot haar Flygon gericht en keek die afwachtend aan. De draak knikte en stampte krachtig op de grond. Met gesloten ogen wachtte de pokémon tot de echo's van de golven terug kwamen. Tara opende haar ogen en schudde haar kop, hier was niemand. "Laten we gaan," mompelde Kate tegen de drie pokémon. Met Dahlia die een spookachtig licht over het strand wierp met de gloeiende bol aan haar staart liep de kleine groep door het zand. Hime had in eerste instantie een licht protest laten horen - haar vacht zou vies worden! - maar had al snel gerealiseerd dat het niet zou helpen. Bovendien leek ze het al niet meer zo erg te vinden. Dahlia was degene die de richting bepaalde, al keek ze regelmatig naar Tara die af en toe stopte om de grond te 'lezen'. Uiteindelijk kwamen ze dichter in de buurt van de grot, na kleine stukken te moeten vliegen vanwege het water. Tara stopte weer voor de volgende check en stampte op de grond. Geduldig bleef de rest staan en keek toe hoe de Flygon zich concentreerde. Toen Tara haar ogen opende had ze een oplettende glans in haar ogen, zelf met het beperkte licht viel de waakzame blik van de draak op. Tara siste zachtjes en richtte haar kop in een richting die Kate niet kon bepalen, ze was haar richtingsgevoel lang geleden al verloren. Dahlia nam automatisch ook een verdedigende houding aan en keek zoekend om zich heen. Het licht van haar staart dimde zodat het langzaam pikdonker werd. De plotselinge stilte maakte alles tien keer erger. Alleen het ruisen van het water was hoorbaar, verder leek er alleen doodse stilte te zijn. Kate rilde voor een moment, deels van de kou en deels van het nare gevoel wat ze kreeg, en richtte haar blik op Tara. De Flygon had haar ogen strak op iets in de verte. “Tar-,” ze had geen kans uit te spreken. De draak schoot naar voren, direct in de richting waar ze beweging had waargenomen. Hime was de tweede die volgde, elegant rende de Ninetales achter haar teamgenoot aan. Kate wisselde een moment een blik met Dahlia en sprintte er toen samen met het schaap achteraan. Tara leek zeker van haar zaak, het moesten de stropers zijn!

- Cuz why not, if you don't mind. En als iemand anders nog zin heeft te reageren met een Ranger.. zo niet, Kate is best sterk, 2 v.s. 1 kan ook wel(?)

Hij werd met een handgebaar tot stilte gebaard en even trok hij een wenkbrauw op. Was hij dan echt luidruchtig? Voor zover hij wist, maakte hij bijna nooit geluid als hij liep. Maar het zou wel.
Plotseling schoot een windvlaag langs hem en met moeite hielt hij de kap op zijn hoofd. What the actual fck was that? Hij keek verbaast dieper de grot in, waar een dreunend geluid vandaan kwam. Direct drukte hij zijn handen tegen zijn oren. Dit hielp niet echt met de hoofdpijn die al in zijn kop aan het dreunen was. Flynn constateerde dat ze gezelschap hadden en de blik die Echo 'm gaf las iets in de richting van; "Oh, really? I did not notice." Hij keek vragend naar zijn partner. Wat nu?

Tara kwam tot stilstand bij de grot. Er waren duidelijk mensen binnen! De Flygon wisselde een blik met de Ninetales die zich bij haar had gevoegd. Het leek erop dat Hime hetzelfde idee als zij had en ging recht voor de ingang staan. De zilveren vos blies haar wangen op en stuurde een Flame Burst de grot in. Voor een moment was alles verlicht en gloeiden Hime's rode ogen vervaarlijk op door de vlammen, toen sloeg de vuurbal kapot tegen een grotmuur en was het weer donker. Kate haalde haar pokémon in en kwam samen met Dahlia iets achter Tara tot stilstand. Gespannen keek de Ranger naar de ingang van de grot. Ze wist dat de grot doodliep, er was één weg in en uit. Het was alleen afwachten of de stropers naar buiten kwamen of dat zij naar binnen moesten gaan.

Binnen een tel lag hij op de grond en ging een hevig pijnscheut door zijn hoofd heen. Hij gromde en greep naar zijn hoofd, dat met de minuut meer begon te bonzen van de pijn. Een vuurbal verlichtte de grot en spatten tegen de grond uit elkaar en hij voelde hoe het plotselinge licht branden in zijn schedel. Hij hoorde vaag de woorden van Flynn en gromde, terwijl hij een hand tot een vuist balde en zachtjes op de grond sloeg, in de hoop de pijn buiten te kunnen sluiten. Zijn nagels stonden in zijn handpalmen, terwijl hij moeite had met zijn handpalmen niet tot bloedens toe te verpulveren. "Pijn," gromde hij, terwijl hij over de grond rolde. "Medicijn..." kwam er daarna achteraan. Hij had een potje pillen in zijn zak zitten, misschien dat die zouden kunnen helpen met de pijn te verlichten.

Hime deed haar bek open om een tweede vuurbal naar binnen te sturen, maar werd tegen gehouden door haar trainer. Kate keek de Ninetales strak aan en schudde licht haar hoofd. De hint was duidelijk. Hime liet een ontevreden grom horen, maar hield zich verder stil. "Tara," haar stem sneed door de kille stilte. De Flygon knikte en liep richting de grot. Aangezien zij ook zonder licht kon zien zou zij voorop gaan, en aangezien ze ook het sterkste lid van het team was konden ze een aanval goed nemen. Met de draak voorop liep de groep voorzichtig naar de ingang van de grot. De duisternis in.

De pijn hielt niet echt op, in tegendeel, het werd alleen maar erger. Een stekende pijn, een verblindend licht dat er voor zorgde dat zijn ogen begonnen te branden en te tranen. Hij kon hier niet tegen, dit as wat hij had willen voorkomen. Ondertussen bonkte zijn hoofd en hoorde hij in de verte een meisje spreken. "Je liet me alleen, je hielp me nooit. Waarom ging je weg? Waarom liet je me achter?" Hij wist niet wie ze was, hij kon niet eens thuis brengen wie ze was, maar ergensh ad hij het idee dat hij haar wel kon.
Het gevoel van vuur, de warme van een vuurbal, liet hem zijn ogen openen. Hij schrok van Flynn die opvallend dicht bij hem was, maar kon niet weg komen. In de handen van de oudere man zag hij het doosje met pillen en snel graaide hij het uit zijn handen. Hij gooide een stuk of vijf achterover en al snel gleed een verdovend gevoel door zijn lichaam heen. Hij schudde de laatste restjes pijn uit zijn hoofd en kwam moeizaam overeind. "We moeten weg hier," gromde hij naar de oudere man. Het zou niet lang duren voordat ze hier vast zouden zitten, als dit zo door zou gaan.

De grot was stil. Veel te stil naar haar smaak. "Dahlia," Kate knielde voor de Mareep neer. "Bewaak de ingang van de grot." Het schaap was een van haar sterkste pokémon en ze werd makkelijk onderschat aangezien ze 'maar' een Mareep was. Dahlia was perfect om als 'arm, onschuldig schaap' op wacht te zetten. De roze pokémon knikte en ging pal in de grotopening staan. Ze zou genoeg geluid maken als iemand eraan kwam, als het al zover zou komen. Kate richtte zich tot Tara en Hime en knikte naar het duo. Ze konden verder. Kleine Will-O-Wisps wierpen een flikkerend licht over de grotwand. Hime gebruikte de kleine vlammen als zaklamp en zorgde ervoor dat het niet compleet donker was. Kate rilde en keek om zich heen. Ze zag niemand. Tara had ook nog niks gezegd, dus zij had ook geen voetstappen opgemerkt. Ze vielen nu wel erg veel op, maar ergens hoopte ze dat de stropers degene waren die de eerste zet maakten. Ze zouden het wel aan kunnen! Hopelijk..

Flynn bleef maar tegen hem doorpraten, maar de woorden drongen maar langzaam tot hem door. Ze moesten hier wegkomen, Flynn had het over vechten of een andere route zoeken. Hij dacht eventjes snel na en pakte een pokéball erbij. Echter was zijn partner hem voor en liet zijn Toxicroak eruit. Daar zouden ze in een gevecht wel wat aan hebben, maar niet als het ging om ontkomen aan whatever aan zat te komen. Zelf liet hij Scrum tevoorschijn komen. De Garchomp rekte zich uit en keek nieuwsgierig naar de giftige kikker die op de grond zat. "Scrum, Dig. And be quick," gromde Echo naar zijn pokémon. De Garchomp richtte zijn kop op zijn trainer en begon zichzelf daarna een weg naar buiten te graven. De witharige jongen richtte zich op zijn partner. "We moeten ze bezig houden zolang Scrum de tunnel graaft," zei hij tegen Flynn en hij pakte een andere pokéball erbij. Het zou krap worden, maar hij had zijn maatje nodig nu. Rustig gooide hij de pokéball op en liet zijn Venusaur verschijnen. Time to shine.