Anemoia

Zo gek lang in Kalos was ze nog niet eens, maar Abby durfde te zeggen dat ze op z’n minst de haven toch wel een beetje begon te kennen. De brunette was hierheen gekomen omdat de Rangers hier kennelijk harder nodig waren en ze hier flink wat ervaring kon opdoen – zeker als het op collega’s aankwam die meer van het vak af wisten. Tiffany woonde hier, als ze het zich goed kon herinneren. Dat was ook één van de redenen waarom ze zo gemakkelijk over was te halen, want eigenlijk hechtte ze heel veel waarde aan haar familie en die verbleven nog gewoon in Hoenn. Desondanks stond ze nu op grondgebied van Kalos en maakte ze zich klaar om te gaan patrouilleren, aangezien ze nog niet echt een opdracht rechtstreeks van de academie had gekregen.

Het gerucht ging dat Team Rocket hier al een langere tijd de baas was, in tegenstelling tot Hoenn. Abby moest toegeven dat het idee haar niet helemaal aanstond om ’s avonds over straat te lopen, maar gelukkig was ze niet alleen. Ze had Mercy. Die zou haar wel helpen en beschermen. De Fennekin was misschien niet de sterkste pokémon, maar ze was wel bereid om tot het uiterste te gaan voor haar trainer en dat was meer dan genoeg steun voor de brunette. Langzaam maar zeker begonnen ze aan hun avondwandeling over het strand en raakte Abby steeds meer comfortabel met het idee dat ze in het donker haar werk deed.

Totdat een groot figuur haar aandacht trok. Ze wisselde vlug een blik met Mercy uit en stapte erop af. Naarmate ze dichterbij kwam, hoe meer ze wist te ontcijferen. Het ging hier om een Golurk en… Lag daar nou iemand in het zand? Gealarmeerd versnelde Abby haar pas, maar ze ging niet op volle snelheid, bang dat ze zou uitglijden. Toen ze de twee had bereikt, keek ze van de Golurk naar de bewusteloze man. Hij was bewusteloos, toch? Oh Arceus. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze, terwijl ze weer opkeek, alsof de pokémon haar een duidelijk antwoord kon geven. Abby herinnerde zich dat ze volgens protocol zichzelf eerst moest voorstellen en besloot dat maar te doen, waarbij ze haar studentenpaspoort van de academie liet zien aan de Golurk. Niet dat hij daar heel veel aan had. “Ik ben Abby Jones en dit is mijn partner Mercy. Ik ben een Ranger,” maakte ze duidelijk. Daarna ging ze op haar knieën naast de man zitten en pakte hem bij de pols. Zo te voelen had hij wel nog een hartslag…

De grote pokémon kwam erbij zitten, waardoor wat zand opwaaide en Abby haar gezicht moest afdekken om niks in haar ogen te krijgen. Ze keek met een klein fronsje naar de Golurk, maar ze focuste zich al snel weer op de bewusteloze man. Wat was nu de beste optie voor haar? Ze was nog maar een student en had totaal geen ervaring als het op EHBO aankwam. Abby wist alleen hoe je een auto moest besturen en zelfs dat wilde ze niet meer doen… Haar bruine ogen gingen naar de Fennekin die naast haar zat. “Mercy, ik heb je nodig,” sprak ze tegen het vosje. Die keek meteen op. “Kun jij terugrennen naar de haven en hulp halen?” Als Mercy dat voor haar rekening nam, dan kon Abby op de man letten en hem eventueel helpen als dat nodig was. Haar Fennekin knikte in ieder geval instemmend en zette zich niet veel later af om inderdaad richting Coumarine te sprinten.

Staren was voor nu het enige dat in Abby opkwam. Goed opletten of de man wel bleef ademen en als dat niet het geval was… Euh… Ja, wat moest ze eigenlijk doen als hij plots zou stoppen met ademen? De brunette fronste licht, deels bezorgd om de vreemdeling en deels omdat ze zo stom was geen EHBO te hebben geleerd toen daar de mogelijkheid voor was. Ze was een Ranger, nota bene… Was het niet handig voor een Ranger om dat te weten? Ze maakte mentaal een notitie om zo snel mogelijk meer te leren over eerste hulp. Abby kon zichzelf echter niet lang aanpraten dat ze een slechte keuze had gemaakt, want de Golurk trok haar aandacht door een keer te zwaaien en ergens naar te wijzen. Bruine ogen volgden zijn gigantische hand naar de maan. De brunette begreep dat hij iets probeerde te vertellen, maar ze snapte niet helemaal wat dat iets was. “De maan?” sprak ze hardop, de verbazing van haar stem af druipend. “Wat is er met de maan? Is hij allergisch voor maanlicht?” Ze keek weer even terug naar de man. Bestond dat wel? Ze had ergens ooit gehoord dat je een zonneallergie kon hebben…

Het ging om de maan, maar niet om een allergie. Abby was alleen maar meer in de war geraakt door het hele verhaal. Het was zo veel makkelijker geweest als de pokémon gewoon kon praten, maar zo staken de wezentjes helaas niet in elkaar. Ze begon Mercy nu pas te begrijpen en daar had ze al langer toch wel een redelijke band mee… De brunette bekeek zijn bewegingen grondig, maar ze kon er niet veel uithalen. Niet op het eerste gezicht, in ieder geval. Hints was nooit haar sterkste punt geweest tijdens een familie-avond. “Hij…” begon ze moeizaam. “Heeft op je rug gezeten? Jullie hebben een stukje gelopen?”

Ze had het goed. Totdat ze het over lopen had, want toen begon de grote pokémon met zijn hoofd te schudden. Hij stond op en Abby fronste verbaasd, haar blik afwachtend op het wezen gericht. De Golurk liet zichzelf een klein stukje opstijgen en hoewel dat eerst een paar vraagtekens bij haar naar boven bracht, begreep ze uiteindelijk wel wat er was gebeurd. “Jullie hebben een stukje gevlogen samen?” vroeg ze aan de pokémon. “Zijn jullie dan aangevallen?” vroeg Abby zich vervolgens hardop af. Ze keek bedenkelijk naar de lucht en herinnerde zich toen dat de Golurk eerst naar de maan had gewezen. De connectie begreep ze nog niet helemaal. Waren ze aangevallen door… de maan? Nee, dat was niet logisch. Abby legde haar armen strak over elkaar heen en richtte haar blik onderzoekend op de man. Hij zag er niet gewond uit, dus ze konden niet zijn aangevallen.

En toen zag ze iets merkwaardigs aan zijn haar. De brunette leunde dichterbij en pakte voorzichtig een pluk haar tussen haar vinger vast. Het voelde stijf aan, alsof hij een enorme hoeveelheid gel in zijn haren had gegooid. Dat was echter niet het enige. Het was koud. Zijn haar was bevroren. Abby liet zijn haar weer los en dacht dieper na.

Als de situatie niet zo serieus was geweest, dan had ze gegiecheld om de duim die hij opstak. Het zicht van een enorme pokémon die zijn enorme duim opstak was best grappig, maar op een positieve manier. Toen de Golurk zich weer naast haar liet neerploffen, leunde ze wel wat van hem weg uit automatisme, maar ze vreesde niet voor haar leven. Zodra hij zat ging ze dan ook weer recht zitten en richtte haar blik op de vinger die hij naar zijn eigen hart bracht. “Heeft hij hartproblemen?” vroeg Abby verbaasd. Het verklaarde zijn bewusteloosheid, maar zijn bevroren haar was dan nog steeds een mysterie. Als ze niet waren aangevallen… Hoe bevroor je haar dan? Van het vliegen? Nee, dat was absurd.

Tenzij…

Abby draaide zich naar de maan om. De temperatuur op het land verschilde sterk met die in de lucht. De luchtdruk was daar anders. Dat kon het bevriezen van haren verklaren. De brunette draaide zich terug naar de Golurk en, hoe idioot het ook voor haar klonk om te vragen, opende haar mond om haar nieuwe ontdekking te delen. “Wilden jullie naar de maan vliegen?” Dat was misschien een te spannend ritje voor iemand met hartproblemen.

Hij had hartproblemen! Yes! Nu wist ze tenminste wat er was! Maar… Wacht, dat was helemaal niet goed! Abby haalde meteen haar Holocaster tevoorschijn en zocht zo snel als ze kon op hoe ze iemand met hartproblemen het beste kon verzorgen. Dat hij een hartslag had vergat ze voor het gemak even. Haar gedachten gingen meteen van het ergste uit. Gelukkig voor haar vond ze al snel een makkelijk stappenplan die ze kon volgen. Abby controleerde opnieuw of de vreemdeling een normale ademhaling had. Ook checkte ze zijn pols of zijn hartslag nog wel normaal was.