Naam: Abigail Stevenson
Leeftijd: 18 jaar
Geslacht: Vrouw
Type: Trainer
Hobby's: Lezen, hardlopen en Pokémon verzamelen
Pokédex: Link volgt c:
Innerlijk: Abigail is een gesloten meisje. Ze trekt zich vaak terug met een boek of door muziek te beluisteren op haar iPod. Ze is redelijk verlegen ingesteld en makkelijk bang te krijgen, maar kan zich daarbij beter verdedigen dan dat men van haar verwacht. Omdat ze ontzettend veel van Pokémon houdt is ze voornamelijk daarmee bezig en bloeit ze dan ook helemaal open als ze omgeven is door Pokémon.
Uiterlijk: Abigail heeft lang zwart haar en mooie donkergrijze ogen. Haar wimpers zijn erg lang waardoor veel meiden jaloers op haar zijn en soms de neiging hebben om haar ermee te gaan pesten. Haar haren vallen tot net boven haar kont, maar omdat zij ze dikwijls in een knot gebonden heeft kun je dat niet zien. Haar lichaam is vrij mooi gevormd omdat ze veel aan hardlopen doet en ze heeft mooie rondingen, maar wel een erg bleke huid. Ook daar wordt ze vaak mee gepest.
Geschiedenis: Abigail is geboren in een gezin van twee kinderen. Haar broer is twee jaar ouder dan haar, maar hun moeder is vrij jong omdat ze op jonge leeftijd zwanger geworden is. Die reden en nog een paar andere redenen waren de grootste oorzaak waardoor Abigail en haar broer moesten verhuizen naar een dorpje waar ze minder hard opvielen: Lavender Town. Toen Abigail twaalf werd mocht ze vaker alleen naar buiten en leerde ze het dorpje kennen: de lugubere verhalen over moorden, de verhalen over kinderlokkers en de verhalen over dode Pokémon die weer tot leven kwamen. Hoewel de verhalen haar bang maakten, dwong dat toch niet haar nieuwsgierigheid af naar de Pokémon Tower, de begraafplaats voor alle overleden Pokémon. Het was een plaats waar ze haar gedachten een plaatsje kon geven, waar ze tegen een graf kon zitten van een overleden Pokémon en haar verhaal kon doen zonder gestoord te worden.
Naarmate dat Abigail ouder werd begon ze zich steeds meer en meer af te zonderen. Anderen kinderen op haar school begonnen dit in de gaten te krijgen en begonnen haar te pesten voor geen reden. Zo begon een groep meisjes haar te treiteren omdat ze stiekem jaloers waren op haar lange wimpers en jongens maakten vulgaire opmerkingen wanneer zij voorbij kwam lopen. Ze maakten ook vulgaire gebaren. Als Abigail dit thuis huilend aan haar broer vertelde dan had hij alleen een rare grijns op zijn gezicht en zei hij dat ze zich niet zo moest aanstellen. Haar ouders trokken er zich ook vrij weinig van aan omdat ze druk bezig waren met hun jobs. Je kon dus wel zeggen dat Abigail over het algemeen een vrij eenzaam leven leidde.
Het was Abigail’s zestiende verjaardag. Een verjaardag die ze nooit meer zou vergeten. Ze was, na weer eens een ellendige dag te hebben gehad op school, thuisgekomen waar ze haar broer tegenkwam. Haar broer trok zich vaak terug op zijn kamer om wat dan ook te gaan doen. Abigail wilde nooit al te veel met hem te maken hebben omdat, als ze met hem sprak, hij rare opmerkingen naar haar gaf of haar opeens heel erg aan begon te staren. Op een dag kwam Abigail dus thuis en ging gelijk naar haar kamer omdat ze wist dat hier toch geen aandacht aan haar besteed werd. Echter op haar kamer zat haar broer haar op te wachten. Hij keek haar weer met die ene vreemde blik aan en glimlachte op een vage manier naar haar. Toen ze hem vroeg wat er was zei hij niks, maar kwam hij achter haar staan en deed de deur dicht. Toen Abigail de deur in het slot hoorde vallen wist ze dat er iets niet goed was.
Abigail’s ergste nachtmerrie werd waar: haar broer begon haar aan te raken. Abigail, die zelf al niet goed was in zelfverdediging, begon naar haar moeder en vader te roepen, maar die waren natuurlijk niet thuis omdat ze op hun werk waren. Voordat het te erg werd, wist ze haar broer een slag in zijn maag te geven en kon ze ontsnappen via het raam waarbij ze zichzelf ernstig sneed in schouder en daar nu nog altijd een litteken van mee draagt. Abigail rende naar de Pokémon Tower toe om daar vervolgens snikkend in één te zakken en zich af te vragen wat voor zin het leven nog had. Net toen ze actie wilde ondernemen stond er echter een Gastly voor haar neus die haar blij aankeek en om haar heen begon te zweven. De Gastly leidde haar rond alle verdiepingen van de tower en liet haar zelfs kennis maken met zijn vrienden: Haunter en Gengar. Abigail ontdekte een geheime ruimte in de tower waar de Pokémon een eigen speelruimte van hadden gemaakt. Abigail vergat haar problemen met haar broer even en speelde met de Pokémon mee.
Het jaar dat erop volgde bestond vooral uit zwijgen tegen haar ouders, uitkijken naar de momenten in de Pokémon Tower, haar broer zo veel mogelijk proberen te ontwijken en de pesterige opmerkingen en vulgaire gebaren op school zo veel mogelijk te negeren. Abigail beloofde zichzelf dat het uiteindelijk wel beter zou worden. Op haar zeventiende verjaardag gaf haar vader haar een Poké Ball. Hij glimlachte en zei dat hij heus wel had gemerkt dat ze vriendjes had gemaakt in de Pokémon Tower. Abigail was blij, maar begon ook te huilen. Haar vader vroeg haar wat er aan de hand was en eindelijk, na één jaar zwijgen, kwam alles er uit. Haar vader was op zijn zachtst gezegd woest. Haar broer moest direct naar beneden komen om alles uit te leggen en Abigail is uit paniek gevlucht naar de Pokémon Tower. Daar kwam ze Gastly tegen en liet haar de Poké Ball zien. Vervolgens hebben ze samen gehuild omdat Gastly afscheid moest nemen van zijn vrienden, maar wel tegelijkertijd blij was dat hij de kans had om met Abigail mee te gaan. De Gastly is letterlijk in de Poké Ball gesprongen en Abigail is terug naar huis gegaan.
Een half jaar ging voorbij. Na een hoop onderzoek te hebben gedaan kwam Abigail’s vader erachter dat haar broer allemaal foto’s van haar had getrokken – ook wanneer ze dat absoluut niet wilde en waar ze zich nog voor schaamde als ze er aan dacht – en had, samen met haar moeder, besloten dat hij met zijn dochter zou verhuizen naar Kalos, ver weg van Abigail’s broer. De moeder van Abigail die haar zoon absoluut niet wilde achterlaten omdat ze dacht dat het enkel kwam door een psychisch foutje had besloten om bij haar zoon in Lavender Town te blijven. Abigail’s vader kon niet begrijpen dat haar moeder hun zoon steunde en wilde niks meer met zijn vrouw te maken hebben. Hij nam Abigail mee naar Kalos en ze vonden een huis in Laverre City omdat dit iets spookachtigs had door de route achter Laverre City, maar ook iets sprookjesachtig vanwege de stad zelf.
Bijna een halfjaar ging opnieuw voorbij en Abigail begon langzaam over haar trauma heen te komen. Na een goed gesprek met haar vader en een psycholoog had ze besloten om te doen wat ze altijd al wilde doen: Pokémon verzamelen. Ze wilde op reis gaan om allerlei Pokémon te vangen en haar Pokédex te vullen. Ze dacht er ook over na om misschien de gym uit te gaan dagen, maar haar Pokédex vullen, nieuwe mensen ontmoeten en uit haar schulp kruipen zou haar grote droom worden. Na een paar dagen was alles geregeld en kon Abigail op reis gaan. Ze lijdt momenteel nog altijd aan nachtmerries en is verlegen en wordt snel bang, maar ze is vastbesloten om haar droom te vervullen: alle Pokémon vangen die ze maar kon krijgen en opnieuw in de mensheid geloven.
