{ Stay up all night

Ragya keek tevreden rond het appartementje dat ze sinds kort thuis noemde. Het was vreemd te noemen hoe snel ze aan die hotelkamer was gewend, en hoe leeg hun tijdelijke verblijf bij het pokécenter en base had gevoeld. Het was fijn om weer een echt dak boven hoofd te hebben dat ze meer van hunzelf konden noemen. Naja… hunzelf. Lucian had van de een op andere dag ineens een neefje gekregen en die woonde nu bij hun in. En je kon het erop houden dat de roodharige nog niet gewend was aan het 14 jarige kind dat nu overal rondwandelde. Ze had besloten dat dit de verantwoordelijkheid van haar partner was, aangezien het diens familielid was. Daarbij was ze alles behalve het type om nu al moeder feels te hebben en het zou alleen maar beter zijn als ze zo min mogelijk invloeden op de jeugd had. Dan had je natuurlijk ook het feit dat haar Ninetales het jochie het liefste dood wou hebben en hun nieuwste toevoeging van het gezin niet accepteerde. Ach, wat zijn ze toch ook vriendelijk in dit huishouden. En hoewel het enorm gezellig werd had ze toch wat behoefte aan alleen tijd met haar vent. Vandaar dat ze ook met een klein grijnsje opsprak, wetend dat de jongen haar wel moest horen. “Lucian, vandaag moest je toch niet werken?” Subtiel als altijd, zoals te merken was.

Al snel hoorde ze een reactie in de vorm van wat gemompel. Een sneaky glimlach kwam op haar gelaat terwijl ze van de stoel afgleed en richting de jongen liep. Aangezien deze op de bank zat zag hij haar niet aankomen, al was haar punt ook niet om onopmerkbaar te zijn. Nee. Ze naderde hem van achteren en leunde toen over de jongen heen, terwijl ze haar armen rond zijn nek sloeg en met een hand door zijn haren ging. Tja, ze had het een persoonlijk punt gemaakt expres affectie te geven als hij grumpy was. Gewoon een beetje plagen en misschien hielp het wel. Who knows? Ze wist dat Lucian niet zo van patrouilles hielt, terwijl ze het zelf het beste van het werk vond. Dit voornamelijk omdat ze toch al moeite had met slapen, en een patrouille lopen een goed excuus was om niet naar bed te gaan. Eigenlijk kon ze alleen maar slapen als des betreffende brunet naast haar lag, anders ging ze al snel netflix series kijken de hele nacht lang. Je moest ook iets? Met dezelfde kleine lach rond haar lippen legde ze haar hoofd op diens schouder. “Nou Dýmætur minn, eigenlijk wel. Wat denk je van een verlaten hotel een bezoekje te brengen?” Het was spannend, naja, misschien. Maar de voornaamste reden was dat ze er alleen waren. Iets wat opgevat mocht worden hoe je het ook wou.

Als reactie kreeg ze wat geklaag terug, waardoor haar grijns enkel wat verbrede. Grumpy ding was het toch ook, soms vroeg ze zich echt af waarom Aldrei en Lucian elkaar niet mochten, ze zouden zo goed synchroon kunnen zuchten. Haar woorden werden nog even mompelend herhaald en bevestigend keek ze terug, niet de behoefte voelend om nog een reactie terug te geven. Maar hierna leek er weer wat energie in de jongen te komen, want de ander grijnsde nu ook en begon met een van haar plukken te spelen. Zonder klagen liet ze dit doen, voornamelijk omdat ze zelf nog over de ander heen hing. Nog voor ze een reactie kon geven kwam er al een idee van de jongen. Een tevreden fonkel kwam in haar blik. “Klinkt als een plan, we zijn zo op en neer gereden en wie weet wat we daar nog vinden” Ze duwde zichzelf weer omhoog, om nog wel even een bruine pluk opzij te vegen. “Des noods rij ik, ik had die nog eens tegoed staan als ik het me goed herinner” Ging ze plagend verder, wetend dat die motor de trots was van de ander. Aan de andere kant stond leren rijden nog wel eens op haar to-do list.