Tevreden gaf ze de Ledyba een aai over haar hoofd waarna ze zich even kort uitstrekte. Ook vandaag hadden ze goed getraind, en met trots kon de coördinatrice zeggen dat ze saampjes vooruitgang boekte. Ook Tikki leek sinds een tijdje de trainingen wat serieuzer te nemen. Hoe hoger de pokémon levelde, hoe fanatieker deze leek te worden. Zo nu en dan misschien ietsjes
te fanatiek. Mari kon er altijd wel om lachen, zolang de Ledyba haar grenzen maar bleef aangeven als ze het idee had dat ze te lang door aan het trainen waren.
Marinette pakte haar rugtas die ze bij aankomst tegen een van de bomen had gekwakt en sloeg deze over haar schouder. Vervolgens wenkte ze haar pokémon om mee te komen en deze vloog opgewekt achter haar aan. Het tweetal had immers niet gemerkt hoe laat het al was en Marinette was dan ook verbaasd om te zien hoe snel de zon alweer aan het verdwijnen was.
”Ik denk dat het tijd wordt een pokémon center op te zoeken.” Mompelde ze in zichzelf terwijl ze om zich heen keek, zoekend naar het bospad wat hen naar de eerdere open plek had geleid. Gek genoeg, waar ze ook keek, er was geen pad te bekennen. Arceus, dat had zij weer. Verdwaald op het einde van de dag terwijl de zon al plaats had gemaakt voor de sterrenhemel. Vast in het bos zonder enige voedselvoorraad of andere benodigdheden. Tijd om in zak en as te zitten had ze niet, nee. Ze moest maar gewoon doorlopen. Wie weet kwam ze vanzelf wel weer op het pad terecht.
Helaas, na een half uur door het gras te hebben gestrompeld was er nog geen teken van het pad te bekennen.
”Oh, Tikki..” Zuchtte ze verslagen. Net toen ze haar excuses aan de pokémon wilde aanbieden viel haar blauwe blik op een stenen toren, midden in het bos. Niet alleen had ze onderdak gevonden, maar er kwam rook vandaan.. vuur! Er was daar iemand! De jonge coördinatrice stond op het punt er naar toe te sprinten, tot de Ledyba haar aan haar rugtas terugterok. Oh, ja, natuurlijk. Donkere bossen, jonge meisjes die 's nachts alleen op pad waren.. In de horrorfilms die ze wel eens gekeken had betekende dat nooit iets goeds, net als in de krantenkoppen en zelfs op het nieuws.
”Maar wat moet ik dan?” fluisterde ze gefrustreed tegen de pokémon, haar handen kort door haar pony halende. Ze zuchtte even verslagen, maar besloot er toch op af te stappen. Ze had immers Tikki, toch? Ja, er kon helemaal niets gebeuren.
Dit maal stapte ze er wat voorzichtiger op af, de Ledyba zich achter haar rugtas verschuilend. Eenmaal bij de toren aangekomen bleef ze wachten in de opening wat volgens haar een ingang moest voorstellen. Voor haar zat een jonge vrouw met lang, donker blauw haar in klaarmaker zit voor een waarschijnlijk zelf gestoken vuur. Ze zag er niet uit als iemand met kwade bedoelingen. Marinette klopte zachtjes op de stenen wand naast haar.
”Eh, klop klop.” begon ze op zachtje toon, vervolgd door een nerveus lachje.
”Mag ik binnenkomen..?” Ze wachtte geduldig op antwoord, haar handen in elkaar gevouwen.
