Not Me

Wacht, was dit ding een stone type? Het ding leek immers de Overheat redelijk te kunnen handelen. Al zorgde het steel er gelukkig voor dat ze niet helemaal voor lul stond. Ja, ze kon best leven met neutrale schade in alle eerlijkheid. Alsof ze een andere optie had. Heh. Daarbij was ze niet echt in de mentale staat hier al te moeilijk over te doen. Ze wou gewoon wat dingen in de fik zetten damnit. Dat was toch niet te veel gevraagd? Blijkbaar wel, want ze kregen stenen op zich af gegooid. Leuk. Echt, nee, geweldig joh. Vooral met die protect erbij. Wat een feest hier. Aldrei leek het ook te waarderen, het beest gromde immers diep en kreeg het voor elkaar enkele van de stenen tegen zich aan te krijgen. Ze had een diepe haat richting richting die aanval, niet normaal. Al was ze nog niet uit haar huidige bui te slaan. Echt, was ze medicatie vergeten ofzo? “Dark Pulse en Inferno” Klonk er door haar accent heen. Ze was niet in de mood voor al dat beschermende gedoe. Aldrei leek zich nog wel zorgen te maken, maar deed zonder klagen wat er van haar werd verwacht.

Ragya hielt het veld in de gaten, wat die Kido deed en natuurlijk de acties van haar eigen pokémon. Al maakte ze zich geen druk over Aldrei, die vertrouwde ze door en door. Verder hielt ze haar blik nog het meeste op Tawnee. Ze had er een hekel aan om haar pokémon háár gevechten te laten afhandelen. Dit bracht geen enkele vorm van voldoening. Ze wou iemands nek omdraaien, een schedel in slaan. Ze wou zich sterk voelen. De roodharige was er vrij zeker van dat ze de meid aan de overkant klein kon krijgen, al kon het net zo goed haar mania zijn die weer eens opsprak. Het maakte niet uit welke van de twee het was, ze zou het er wel op wagen. Nog altijd had ze een geweer bij de hand, en natuurlijk nog degene van de ander die ze netjes had meegenomen. En hoewel ze heus niet te onschuldig was een kogel in iemands harses te jagen, sprak het haar niet erg aan. Misschien was het zoals een mes, de eerste keer steken was moeilijk, maar daarna was het geen moeite meer. Bitter grijnsde ze. Ja, Tawnee mocht die eer wel op zich nemen. Het gevecht ging verder, al kostte het haar enige moeite het echt te volgen. Ze vond het gewoon niet interessant. Aldrei was sterk, had veel meer pit in zich dan dat logge beest die zichzelf een pokémon wilde noemen. Het ding kwam dichter bij haar pokémon, en Aldrei kon niet de tijd vinden nog te ontwijken. De Ninetales had immers net haar eigen aanval uitgevoerd. Misschien als ze zich dwars had omgedraaid, maar de teef was even koppig als haar trainster. Ze hadden veel gemeen, manieren van reageren en enkele karakter punten. Ze waren immers op elkaar afgestemd, anders hielt je het niet zo lang vol met z’n tweeën. De aanval werd teruggekaatst en ondanks dat Aldrei minder op defence was gericht nam ze de klap voor lief. Nog enkele aanvallen volgde, waarna ook haar pokémon de kans vond weer terug te reageren. Ragya zei niks, geen drang voelend hardop te zeggen wat de ander al zou doen. Zo vuurde ze een Confuse Ray op het beest af en maakte van deze tijd gebruik zelf een Nasty Plot te houden. Confusion was altijd makkelijk op je tegenstanders, dat was een feit. Verder waren bad thoughts geen probleem bij de gouden vos, en de bonus was zeker leuk, vooral voor de schade die ze hierna probeerde te doen. Want de afstand was nog steeds kort geweest toen Aldrei op de Aggron af sprintte, om hierna zichzelf af te zetten en in de lucht haar muil te openen. Vuur borrelde op in haar keel waarna ze deze in een Fire Blast afvuurde op de ander. Eenmaal terug op de grond besloot ze weer wat ruimte te maken en weer richting Ragya te lopen, ze deelde kort een blik met elkaar voor ze hun ogen weer op hun tegenstander legde.
Op dat moment kwam er een bekende bij. Echt, een hele reünie zeg. Ze voelde de liefde en broederschap al. Haar rode ogen stonden nu recht in die van de Metagross. Wat had ze een haat richting die wezens zeg. En ze moest toegeven dat deze er niet heel erg mee geholpen had dat beeld te verbeteren. Ze waren gewoon grote lompe populaire hopen schroot. Ze verstond de woorden van diens trainster niet, al volgde hierna een zeer ongemakkelijk gevoel. Rag kon het niet plaatsen, ze had het immers nooit eerder meegemaakt. Het zorgde wel voor een trilling over haar ruggengraat. Ondertussen haalde Tawnee ook wat rotzooi tevoorschijn. Ze fronste even en deed een poging te zien wat het was, echter was haar focus al ergens anders naar toe gegaan voor ze het goed had gezien. Ze hoorde immers een stem in haar kop. En hoewel er heel veel mis met haar was, hoorde ze normaal geen stemmen. Verward zocht ze naar de bron van de vraag, om uiteindelijk weer bij Saiko te komen. Ze keek weer in diens licht gevende ogen, en vernauwde die van haar eigen even. Zelf had de roodharige geen pokémon die met telepathie spraken en echt veel liefde gaf ze niet aan die van een ander. Dit was de eerste keer dat iemand zo contact met haar maakte, in ieder geval wat ze zich nu herinnerde. Het was ongemakkelijk, vooral aangezien het de tegenstander was die deze vorm van communiseren gebruikte. Ze wou dat stuk smeltijzer niet in haar hoofd horen. Het ergste was dat ze de stem als haar eigen had kunnen horen, er waren immers geen tonen in je hoofd, alles klonk hetzelfde. Haar ongemak was niet vanaf de buitenkant te zien, dat wist ze. Verbergen wat ze voelde was normaal, natuurlijk. Ondanks dat ze zich ineens heel erg naakt voelde tegenover de ander. Ze gaf ook geen antwoord op de vraag, half begrijpend dat dit niet noodzakelijk was. Die vuilnisbak wist heus haar naam wel. Aldrei leek ondertussen ook te merken dat er wat mis was, want ze keek achterom van haar eigen gevecht en begon hierna diep te grommen richting Tawnee en diens schroothoop. Nee, ze hadden niet het contact zoals de andere twee dat hadden. Ze konden niet met elkaar praten in woorden of zonder dat iemand het doorhad. Maar ze begrepen elkaar, voelde elkaar aan. Hun band was meer gericht op gevoel dan echt logica, al leek alles van Rag hieronder te kunnen vallen. De Ninetales leek dus ook instinctief te merken dat er iets fout zat, zelfs al begreep ze de wat en waars niet helemaal. Het was genoeg om te zorgen dat deze nu twee dingen had om op te letten. De stem klonk weer, al was ze er nog op voorbereid werd het er zeker niet beter op. Ragya vernauwde haar ogen en staarde vurig naar de ander. Begin hier niet aan. Ze kon dit niet hebben. Ze haatte zoveel dingen maar van alles was dit nog het ergste. Ze kon er niks aan doen, ze wist dat mensen hier misbruik van maakte maar het was niet iets dat je gewoon uit kon zetten. Ze haatte zichzelf, zichzelf met die constante drang om sterk te zijn. Of beter gezegd, niet meer zwak te zijn. Alles had ze gedaan om zover te komen. Ze had haar naam veranderd, mensen het leven ontnomen en een organisatie gejoined waar ze geen passie richting voelde. En hier kwam het weer, een hoopje ijzer dat haar in haar eigen hoofd begon uit te lokken. Voor een deel was het nog erger, het was bijna alsof je eigen hersenen zich tegen je keerde. “Bek houden” Klonk er gedempt van de meid af, duidelijke agressie was erin op te merken. Al moest je blind zijn het nu nog te missen. Ja ze kende Saiko nog, en hell yeah dat ze dat nog herinnerde. Waarom dacht je dat ze zo’n hekel aan die trut daar had? Maar dat was toen, ze was nu anders. Ze was sterker. Het moest. De stem ging zonder genade weer verder. 'je bent echt zielig. Je denkt toch niet ooit iets te bereiken met dit barbaarse gedoe? Kijk jezelf dan...' Hou stil, dacht ze als reactie terug, nog niet begrijpend dat de ander dit zou merken. Wat moest ze anders? Ze had hier geen keuze in, het was niet dat ze hier vrijwillig iedere keer weer opnieuw zichzelf verder brak? Er was al zo weinig over. Haar pigmentloze ogen gingen onrustig naar Tawnee toe, al hielp het zien van diens nieuwe houding niet. Alles behalve. Een gefrustreerd geluid borrelde op vanuit haar keel, waarna ze haar vuisten balden. 'En ik weet hoe je nu gaat reageren want je bent een mens en alle mensen zijn dom en achterlijk, Je bent niet meer dan een ander mens. Je bent gewoon nutteloos... Weet je dat?' Haar ademhaling trilde even terwijl haar hartslag zich versnelde. Het interesseerde haar niet, het hoorde haar niet te interesseren wat de ander tegen haar zei. Ragya legde haar hand even tegen haar hoofd aan. Ze zat heel erg dichtbij, ze wist het van zichzelf. Mania gaf haar weer die machtslust terwijl haar frustratie zich weer richtte op fysiek geweld. Het was makkelijker, veel makkelijker om woede te voelen dan haar angsten en falen onder ogen te komen. Om ze te bevestigen. 'Ik ben een supercomputer, ik kan het weten. Of zou ik liegen dan? Nee, je zal vast denken dat ik maar zaag dat ik maar irritant ben. Maar weet dat ik in je hoofd zit. Ik weet wat je denkt, wat je voelt, wat je volgende stap is,' Het waren die laatste zinnen die Ragya vooruit dreven, Ze probeerde de ander buiten te sluiten. Nu pas kwam het door dat de ander alles op zou merken aan haar. En ze wist zelf niet eens wat ze dacht, voelde of nu echt ging doen. Laat staan dat een ander dat mocht weten. Ze was opgefokt, als een in het nauw gedreven dier. Het uitdagen ging zeker goed zeg, het leek erop dat ze hier nog 10% daalde in haar al lage mentale status. 'en jij, Ragya? Er zit niet veel in eh? Net zoals die Nathan. Jullie mogen misschien kracht hebben maar jullie karakters zijn goed gebroken, jullie zijn defect. En voor wat? Wat voor drama hebben jullie meegemaakt om zo te reageren?' Haar passen versnelde zich. Ze was niet defect. Nee. Er was niks mis met haar. Onbewust dacht ze na over die laatste vraag. Een flashback van de tijd waarin het erin gehamerd was dat ze niks was, vervangbaar, en dit altijd zou blijven. Niet nu. Haar rode ogen lagen op Tawnee, al zag ze een ander persoon voor zich, haar gedachtes bleven hangen in de eerdere beelden. Misschien was ze wel defect. Maar ze zou nog liever ieder bot in haar lichaam breken dan zich ook mentaal toe te laten geven. Haar hand ging naar haar mes, al haalde ze deze nog niet uit de schede. Ze had op deze manier al eens eerder haar problemen opgelost. Eens kijken hoeveel het vliegende ijzer nog zou spreken als diens trainster leegbloedde. Ze onderdrukte de vreemde drang erom te gaan lachen. “Laat dat díng uit mijn hoofd gaan” Sprak ze koud en dwingend richting de andere meid. De afstand was nu overbrugt en ze haalde uit richting de slaap, om hierna nog een stap dichterbij te zetten voor de volgende slag richting diens maag. Vechten hielp, het gaf haar het waanidee controle te hebben over een situatie, sterk te zijn. 'Jullie zijn beide verschrikkelijk,' Ze was niet verschrikkelijk, ze was normaal. Kort dacht ze aan Nathan, iemand die haar meer dan eens op had kunnen fokken om zijn zin te krijgen. En soms gewoon omdat hij er zin in leek te hebben. Toch trok ze met deze dodo op. Ze beschouwde hem zelfs als een vriend, de meerderheid van de tijd dan. Hij was niet gebroken? Well, hij was niet normaal te noemen, maar gebroken? Hij had wel kracht, iets wat ze aan hem haatte. Ze verbrak haar gedachtegang en keek nu weer naar Tawnee, om haar woorden te herhalen. “Láta það stoppa” Haar accent was dieper in haar eigen taal, al kwamen de woorden veel natuurlijker uit haar mond. Weer kwam er een poging de ander neer te halen.
Aldrei merkte alles vanaf het veld op. Het gevecht tegen Kido was niet makkelijk, maar te doen. Hij was traag en zijn steel attacks deden haar weinig. Toch hielp het niet nu haar aandacht verdeeld was. Geïrriteerd keek ze naar het slaafje van de meid, om hier nog even diep naar te grauwen in haar oren naar achteren te duwen. Nee, ze ging hier niet nutteloos vechten terwijl de ander zichzelf in een vroegtijdig graf joeg. Met een printje deed ze een poging weg te komen van de Aggron en zette koers naar de meiden en de Metagross. Meteen vuurde ze een Flamethower op de andere pokémon af, al was haar aandacht nog altijd bij Ragya. De vos had de spuit immers wel opgemerkt en het idee van een lekgeprikte trainer was niet zo aanlokkelijk. Daarbij was de teef zich er erg van bewust dat Rag weer uitgelokt was, en zo haar gevoel voor redenering compleet was verloren. Echt, de komende week zorgde ze ervoor dat ze binnen zaten, met de deur op slot en geen enkel gevaar in de buurt. Had ze verdiend.

Ragya keek naar de ander, nam deze in zich op. Ze probeerde alles te zien wat ze eruit kon halen in de hoop meer te weten te komen. Te weten wat ze er tegen kon doen. Ze had een hekel aan het feit dat de ander haar aan het observeren was. Alsof ze een beest was waarvan gekeken moest worden of het bleef staan of uit ging halen. Ach, het principe was bij haar hetzelfde. Of ze bleef staan, of ze viel aan. Er zat weinig tussenin bij haar. Het ergste was dat ze zichzelf kende, zichzelf en hoe dit weer zou eindigen. Ze wist het al. Maar het was niet iets dat je zomaar uit kon zetten. De ander leek dit niet eens te begrijpen, zo iets niet mee te maken. Niet weten wat het is om je eigen vijand te zijn en jezelf kapot te kunnen maken. Nee, de roosharige keek haar aan vanaf de overkant, alsof ze nog de botten onder haar huid zou willen bekijken. Het voedde de ODD enkel aan, de agressie, irritatie. Alles wat de ander deed was in haar ogen een hinder. Als ze er even bij na dacht merkte ze op dat zelfs diens ademhaling een irritatie factor was. De manier hoe ze erbij stond. Maar vooral die blik. Vooral die blik. Tawnee was nu niet iemand die Rag in zou schatten als iemand die een ruggengraat in zich had. Die ook maar iets van passie bij zich droeg, van de kracht waar ze zelf zo op uit was. Misschien omdat ze zelf het denken kon onderschatten, op de saaie manier van de meid voor haar dan. Dat wetenschap, de manier hoe ze hier met haar pokémon om ging. Het was anders. En waarschijnlijk was dat het grootste probleem. Ragya dacht in verschillen in plaats van in gelijken. Zij en Tawnee zaten niet eens in dezelfde groep. Misschien waren ze beiden Team Rocket, misschien waren ze beiden kapot tot het punt waar ze nooit meer terug konden naar normaal zijn. Misschien waren ze ooit eens vrienden geweest. Voor kracht weer ten sprake kwam. Dominantie. Altijd weer dominantie. Tawnee was slimmer als haar, dat wist ze met zekerheid te zeggen. Maar anders. Wederom weer anders. Dat mens zou geen week op zichzelf kunnen leven, niet zoals haar. Niet zonder een greintje geld van regio naar regio trekken en op straat te leven. Nee, die wist niet hoe dat voelde. Ze haalde even diep adem, liet de koude lucht haar lichaam vulde en probeerde er helderder door te worden. Zichzelf weer bij elkaar te rapen en haar gedachtes los te laten. Ze moest ontspannen. Ze moest erbij blijven en verdomme dat kind moest stoppen met zo naar haar te kijken. Nog voor haar ademrol afgemaakt was voelde ze weer een nieuwe vlaag van frustraties onder haar huid kruipen. Dit alles maakte haar.. instabiel. Vooral nu ze wist hoe iemand zonder problemen haar kop in kon, het ging tegen alles waarin ze geloofde en hoopte. Tegen alles wat ze wou bereiken in zichzelf. Haar manier van normaal lijken, normaal reageren terwijl ze ruzie had in haar kop. Dat was haar kracht. En het feit dat ze altijd haar gedachtes en gevoelens voor zichzelf zou kunnen houden was een van de weinige dingen geweest die haar tevreden stelde. En nu, nu leek zelfs die vorm van eigenwaarde geskipped te zijn. En ze was al zo geweldig wat veranderingen betrof. De pogingen haar gedachten rustig en gefocused te houden leken nutteloos te zijn. Ze hoefde haar aandacht maar weer naar de omgeving te verschuiven of het ging weer verder. Kort schoot haar blik richting het gevecht tussen Aldrei in Kido. Ze had er gemixte gevoelens over. Wat een grap zeg, Bipolar en gemixte gevoelens, alsof ze wel eens normaal waren. Ha. Hoe dan ook, voor een deel had ze al het vertrouwen in haar pokémo en diens mogelijkheid om die oversized lizard aan te kunnen. De vos was slim, ze was snel, ze was behendig. Alles wat die hoop ijzer niet was. Ragya vertrouwde de teef haar leven toe en andersom hetzelfde. Ze kon zich geen bestaan voorstellen zonder de ander en alleen al het feit dat ze nu samen vochten gaf haar al een kleine steun. Het was lang niet genoeg om zichzelf getroost en stabiel te noemen. Maar het was fijn om te zien hoe ze hier niet alleen voor stond. Haar pigmentloze ogen ontmoette die van de teef, die de blik had aangevoeld en deze kort ontmoette. Aldrei was bezorgd, ze zag het. Maar de teef was altijd bezorgd en in alle eerlijkheid leek zelfs Ragya nog positief naast het ding. Dat zei al genoeg. De seconde van oogcontact en bonding time was weer afgelopen toen ze naar Tawnee moest kijken. Ogen op de tegenstander houden, weten wat ze gaan doen. Jammer genoeg was de roodharige ingesteld op iemand die vocht zoals haar. Ze was voorbereid op een tegenstander die naar haar toe kwam, haar direct aan zou vallen of een wapen naar haar trok. Het was nog lang niet zeker dat ze dat zou winnen… Maar ze had dan een plan. Echter leek de ander ondanks haar staan en observeren geen enkele aanstalte doen haar richting uit te komen. Het te openen. Iets in haar zei dat dit gevecht niet zou lopen zoals ze dacht, dat ze verstandig moest zijn en dit te eindigen wanneer ze er wel klaar voor was het ertegen op te nemen. Maar dat zou in haar ogen een verlies zijn. Daar kon ze nu niet mee leven. Niet nog een erbij.
De Ninetales leek het ondertussen even leuk te hebben als haar trainster. Misschien zelfs nog leuker als je naging dat ze hier moest multitasken. De vos voelde hoe de Toxic haar lichaam in drong, maar het maakte niet uit. Ze had vaker het gif van een ander in zich gehad en hoewel de brandende pijn onder haar pels zijn tol zou eisen als je het maar lang genoeg gaf wist de teef dat dit nog niet het einde van het gevecht was. Ze zou vechten, lopen en ontwijken alsof ze niks voelde. Meer dan af en toe haar kaken op elkaar klemmen als het erger word zou je niet eens aan haar kunnen merken. Heh, koppigheid was een geweldige eigenschap op zulke momenten. Ze wisten maar niet van stoppen. Aldrei hoefde het ook maar vol te houden tot ze weg kon gaan met haar trainster. Of het betere alternatief van het volhouden tot ze alles kapot hadden gemaakt in de directe omgeving. Je kon haar geloven, ze deed het met liefde. Daarna kon ze altijd nog een Rest uitvoeren, bijkomen en dan weer verder gaan. Het was allemaal geen probleem, ze nam het allemaal maar voor lief. Daar was je een pokémon voor. Waar mensen makkelijk hun einde zagen konden hun gewoon doorvechten, zichzelf terug naar boven trekken als ze dreigde in te zakken. Haar amberen blik was fel op de ogen van Aggron gericht. Haar pels stond lichtelijk omhoog bij haar nek, iets wat helemaal doortrok over haar ruggengraat heen. Ze had haar lip lichtelijk opgetrokken in haar typische en vertrouwde snauw. Ze straalde een humeurigheid uit. Alsof dit alles niks meer was dan nog een irritatie in haar al verschrikkelijk frustrerende leventje. Dit was ook een groot deel van wat ze erover dacht. Al was de rest een bezorgde vorm van stres. Vechten was dan wel allemaal leuk en aardig maar hun twee waren hier maar afleiding. Het echte gevecht verliep tussen de andere en Aldrei kende haar trainster ondertussen goed genoeg om te weten dat ze niet alleen kon functioneren. Iedereen leek al zo snel door te hebben waar haar scheuren zaten, en in plaats van die met rust te laten werd er altijd weer in gestoken waardoor zíj weer degene was die alles moest rechtzetten. Ze was het beu, ze wou voor één keer dat ze eens een normaal, rustig gevecht kon hebben zonder steeds over haar schouder te moeten kijken of er niemand gewurgd werd. Aldrei gromde even, een diep en borrelend geluid van de kern van haar borst. Hierna zette ze zichzelf weer af, constant in beweging blijvend. Het was haar voordeel op de ander. Het maakte niet uit hoeveel mankracht je had als je niks wist te raken. Toen haar blik weer degene ontmoette van het beest zag ze de rust erin. Heh, grappig zeg. Dat beest was even gek als haar trainster als iemand het haar vroeg. Haar eigen ogen straalde een irritatie en minachting uit. Alsof dit grote beest niks meer was als een steentje in je schoen. Een metafoor dat niet goed tot zijn recht kwam als je naging dat ze geen schoenen droeg. Aldrei schudde haar kop even, en sprong hierna op een hoop puin, zo hoogte makend. Ze was het gewend, Ragya had een onverklaarbare liefde naar hoogte. Misschien omdat ze zo alles kon observeren en overzien. Het leek eerder een quirk te zijn dan wat anders. Maar waar de roodharige ging, ging zij ook. Daarbij was ze zelf altijd degene die routes moest vinden voor snelle ontsnappingen. Klimmen was haar ding, zoals navigeren dat ook was geworden. Het was immers zo dat ze buiten haar pokébal leefde, ze was niks anders gewend dan dit bestaan. Een klagelijk geluid kwam uit haar keel toen haar aanval werd afgeweerd. De ander bleef bezig met een of andere boost, al wist de teef niet wat dit voor effect zou hebben. Ze besloot er niet al te veel aandacht aan te besteden, het was immers niks wat ze kon veranderen of voorkomen. En toen begon de aanval weer. Aldrei rolde met haar ogen toen er weer een Stone Edge kwam. Rot aanval. Ze hielt gewoon niet van stenen oké? Moest toch onderhand duidelijk zijn. De grond onder haar poten begon te trillen, iets wat haar sprongen net perse makkelijker maakte. Al was het nog te hanteren. Tegels vlogen nu door de lucht en ze moest meer dan eens tegen de grond aan duiken of een leap maken om deze te ontwijken. Die Kido leek echter ook wat fitness gedaan te hebben en minder zwaar te wegen dan het eruit zag. Meer stenen kwamen haar kant op en met een schelle blaf zette ze een Protect op. Nog geen seconde erna klapte er enkele stenen kapot tegen het veld aan, waardoor ze zich moest concentreren het omhoog te houden. Hoewel ze de actie zelf niet zag gebeuren voelde ze hoe de toren trilde in de klap. Humorloos keek ze neer op het beest. Uitslover. De grond onder haar verloor zijn grip en de teef moest haar lot onder ogen komen. Oftewel weer op de grond landen. Ze ving haar val redelijk op, al waren de brokstukken zeker een last. Ruim je rotzooi toch eens op, slechte opvoeding gehad zeker? Jammer genoeg zorgde dit er wel voor dat ze geen kans vond de Dragon Tial te ontwijken. De enorme staart klapte tegen het scherm op, waarna haar Protect brak en haar de rest van de damage liet opvangen. Ze werd door de kracht opzij geworpen, waarna haar vlucht tot een abrupt einde kwam. Ze moest werken aan de landen, meer woorden zou ze er niet over vuil maken. Het cynische beest was niet van plan zomaar op te geven. Ze was geen tank, nee, dat zeker niet. Maar ze was ook geen porseleinen popje. Daarbij onderschatte andere als snel hoelang je nog door kan gaan nadat je kapot denkt te zijn. En nagaand dat ze zelfs dat nog niet hadden bereikt. Tja, het kon zeker erger. En ze zou de ander eens erger laten zien. Toen de Stone Edge verder ging, maar nu op de volgende versnelling besloot Aldrei dat ze het er helemaal mee had gehad. Haar ogen veranderde kort van kleur en gloeide rood op, waarna ze een Imprison gebruikte. Ze zette een bescherming om de Stone Edge heen, te vergelijken met een kinderslot. Zolang zij wou zou deze niet meer gebruikt kunnen worden. Echt, door de engelen al zingen, geen stenen meer die rondvlogen in de lucht. Hoor je dat? Dan noemen we het geluid van geen stenen tegen je kop aan krijgen. Oké, focus. Ze hadden meer om zich zorgen over te maken. Wetend dat ze hier geen kans op tegenaanval zou krijgen zette ze een Safeguard op, zodat ze geen zorgen moest maken over meer dan alleen die Toxic die aan haar lichaam beet. Aldrei leek heel erg op haar trainster, op veel punten. Maar in tegenstelling tot haar was zij niet het type om te reageren uit niks meer dan alleen woede. Ze had hetzelfde meegemaakt als de roodharige meid, maar bij haar is het geëindigd een beschermende maar vooral wantrouwige trek. Het voornaamste wat ze hieruit kon halen was dat ze ook echt na leek te denken van tijd tot tijd. Tja, kon je niet over iedereen zeggen right? Een Thunder schoot hierna over de grond heen, die zelfs in haar bijna afgeschermde gedeelte leek te komen. Ze hielt haar kreun voor zichzelf toen ze de schok voelde. Dat was het mooie aan stroom, je voelde hoe het binnen ging, maar meer merkte je er niet van. Pas als het weer goed en wel weg was zou je de schade merken. Aangezien ze tot die tijd toch vast zat aan de grond besloot ze weer haar psychische krachten te gebruiken, en stuurde een Hypnosis op de tegenstander af. Het duurde even voor ze haar beweging weer terug kreeg, al zorgde ze er nu voor dat ze achter en tussen de nieuwe spleten van het landschap bleef. Zich laag houdend tegen de grond. Ze mocht haar pels dan niet mee hebben maar de rotzooi was groot genoeg enige vorm van dekking te geven. Zacht mopperend ging ze verder, de fysieke schade aan haar lichaam opmerkend. Echt, dat beest was een grote aansteller niet normaal zeg. Had je toch helemaal niks aan.
Het irriteerde Ragya. De nieuwe beheersing die de ander leek uit te stralen terwijl zij de hare langzaam maar zeker was verloren. Ergens tussen de blinde steek van woede heen was ze zich er heel erg van bewust wat er allemaal gebeurde. Ze wist dat ze hier verkeerd aan deed en geen confrontatie aan zou moeten gaan. Dat kleine snippertje van normaal rustig denken kon wel de rest van de situatie zien. Maar het leek erop dat deze niet boven het geschreeuw in haar kop uit kon komen. Geen stemmen, geen meningen van andere zoals ze steeds meer tegen kwam bij bekende. Voor haar waren het haar emoties die oorlog voerde. Ze was vergeten hoe ze zich moest voelen, hoe je een normale reactie moest geven. Ja, ze kon van de ene extreem naar het andere gaan. Maar wie deed dat nu niet? Twintig aspirine, een kleine snee langs de aders van je arm en misschien zelfs een slecht.. heel slecht half uur aan de top van een gebouw. Iedereen had deze momenten. Sommige hadden wat gevaarlijke momenten gehad. Zoals een geweer in je mond. Je zet het ding daar, je proeft het ijzer, koud en levenloos. Je vinger ligt op de trigger en de hele wereld ligt dan tussen dit moment en het moment dat je hebt gepland; wanneer je het overhaalt. Maar die wereld wint ondanks alles nooit, je stopt het geweer terug in de lade en besluit een andere manier te zoeken. Iedereen had die momenten. En zeker. Waar ze zich de ene dag geweldig en onoverwinnelijk zou voelen was de volgende een waar ze haar pillen een voor een telde om te kijken hoelang het zou duren voor ze het bewustzijn verloor en neer zou vallen. Het was wie ze was. Nu in ieder geval. Zo werkte het in haar kop. Ze was manisch, depressief en boos. Altijd boos. Maar allemaal omdat dat makkelijker was. Makkelijker dan alles onder ogen te komen en te weten wat er verkeerd aan je was. En je kon haar geloven, liever boos dan niks te voelen. Het was zo vullend, overheersend. Adrenaline van haar vechtreflex had bijna iets verslavend en verdovend. Alsof alles eindelijk eens goed zou kunnen komen als ze ernaar luisteren. Niet dat er een alternatief was. Ragya pakte kort haar pols vast en draaide met haar vuist, zodat ze haar spieren onder haar huid kon voelen rollen. Uiteindelijk klonk er een klein klikje van botten die kraakte en hun goede plek weer vonden. Ze kneep haar hand samen in een vuist, en liep samen met die woede en agressie naar voren. Haar pigmentloze ogen stonden op Tawnee gericht, en hoewel ze dingen in zich opnamen zagen ze het allemaal.. anders. Ze richtte zich op eventuele terugslagen, wapens, gevechtsdingen. Niet die vreemde lach op haar kop, niet de blik in de ogen van de ander. Het interesseerde haar simpelweg niet. Er voelde iets verkeerds aan terwijl ze naar voren liep en de afstand overbrugde. Ze had vaker gevochten, te vaak om bij te houden. Daar was het toch anders geweest. Al was het heus niet de eerste keer dat haar tegenstander meer controle leek te hebben. Eigenlijk kwamen de meeste gevechten omdat ze geen controle meer over zichzelf kon behouden. Over haar acties. Het was zwak, diep van binnen wist ze dat. Was dat een van de dingen die ze gebruikte om zichzelf kapot te krijgen. Ze was zwak. Zelfs die bitch voor haar kon haar nog uitlokken en dat mens was absoluut niks. Niks. Straatvuil. En ze zou het kapot maken. Dat was enige wat ertegen hielp, wat haar lichaam en hersenen tot rust zou kunnen brengen. Ze had dan wel weer toegegeven aan de uitlokkingen maar dat maakte niet uit. Het was niet voor niks geweest als ze dit zou winnen. Als ze zich zou bewijzen. Tegenover wie? Zichzelf? Haar geliefdes? Ze… ze wist het niet. Heel haar leven was dit haar doel maar het was over de loop van de jaren zijn context verloren. Eerst was het sterk worden om te overleven. Sterk zijn voor jezelf als je toch niemand had. Toen was het sterk zijn voor Aldrei, voor haar vrijheid. Het groeide uit dankzij andere, waar ze sterk moest zijn om te leven, iets waard te zijn, als een mens gezien te worden. Daarna sterk zijn om jezelf te overkomen, om normaal te zijn, rust te vinden. En nu? Sterk zijn.. voor wie? Welke waarde had het nog? Wie was nu degene met het geweer op haar kop gericht die haar vooruit dreef, die haar neer sloeg als ze uit het lijntje sprak? Haar ademhaling trilde terwijl woede zich enkel opbouwde. Saiko had dingen omhoog gehaald die ze niet meer wou zien, niet meer wou voelen. Waarvan ze dacht dat ze er overheen was gekomen na de tijd die erover heen was gegroeid. Maar wat was 7 jaar tijd? Niks toch? Nee. Het waren dingen die je weg kon proppen en kon kon negeren. Soms, voor een paar minuten zelfs kon vergeten. Het was iets in je dat steeds terug omhoog kwam en je begon te vreten. Er was niemand die hiervan wist. Niemand behalve zijzelf. Ze had nachten slapeloos op daken en straten besteed met enkel dat innerste. Die bron. Iedereen had een ding dat hun vooruit dreef. Dat al je acties onbewust beinvloedde. Het was de kern van je karakter, de kern van wie je was. En het was bij iedereen angst. Sommige hadden een angst voor dood te gaan, dat waren de meeste, het was het normaalste te vinden. Er waren drie soorten dood. Mentaal, fysiek en professioneel. Die angst was hetgeen dat alles in je bepaalde. Sommige wisten het van zichzelf. Sommige negeerde het en bleven er willend blind voor. Zelf hoorde ze vaker bij de laatste optie dan dat ze zou willen. Als je die wist te raken kwam er een uitdaging uit die nauwelijks te overkomen was. Misschien als je stabieler was, misschien als je vrede vond met je eigen en je jezelf ook echt kende. Maar voor iemand die alles negeerde en wegstopte was het onmogelijk eruit te komen. Het uitte zich in kleinere dingen. Zoals haar problemen met regels en leidinggevende. Haar koppige gedrag en de angst om zich te binden. Haar angst die haar naar agressie leidde, die ervoor zorgde dat ze makkelijk te besturen was als je maar een goede poging waagde. De hare was niet makkelijk te missen, iedereen zou hem kunnen gokken. Ze was bang om te eindigen als niks. Om niet sterk genoeg te zijn een indruk te maken op haar omgeving, om niks meer te zijn dan een schaduw onder zelfs de criminele. Om niks in zich te hebben zichzelf en andere te beschermen als het nodig was. Zo simpel, duidelijk en sterk dat Ragya het miste als ze in de spiegel keek. Dat ze haar lust ernaar ontkende alsof he iets was wat weg zou rotten als je het maar lang genoeg in de zon liet liggen. Maar zo werkte het jammer genoeg niet met dingen zoals angst. Haar mentale einde wat ze vreesde. Die groeide enkel als je er niet naar om keek, kwamen dichterbij en namen je over. Zo duidelijk dat het op haar hoofd geschreven had kunnen staan. Maar wat was de ander? Wat zat er in Tawnee wat haar vooruit dreef tot deze acties? Wat was hetgeen dat al diens beslissingen controleerde en haar liet reageren. Kreeg je die te raken met enkel woorden, actief of met alleen een minachtende blik? Wat was haar reactie als ze er tegenover moest komen te staan. Zou ze vechten, de wereld van zich af bijten als de meid een mes in haar handen? Proberen alles kapot te maken zodat ze je niet langer kunnen raken? De moeilijke weg nemen. Misschien was ze iemand die ervan vluchtte, die de situaties probeerde te ontwijken door ervan weg te rekken of een stap ervoor te blijven? Stilstaan en ernaar staren tot de dreiging was verdwenen en ze er niet langer last mee had? Hoeveel angst kon iemand hebben voor er een overwelmende reactie kwam? Haar grens zat laag, laag en altijd zichtbaar aanwezig als een doelwit. Maar het duurde langer voor je alles eruit kreeg, voor je voorbij dat vecht was en de bron kon vinden. Haar defense was minder slecht als je zou denken. Al was het alles behalve ideaal. Heel deze situatie viel wel onder die zin. Niet ideaal. Hoe was het voor de ander, om te weten dat je pokémon iemand gek kon maken? Dat je niks meer hoefde te doen dan gewoon wachten tot het was gebeurd. Arceus, wat wou ze dit kind graag klein krijgen. Wat wou ze graag zorgen dat iedere ademhaling in haar zielige lichaam pijn zou doen. Dat ze zou smeken het te laten stoppen. Aan haar voeten zou liggen als het stuk vuil dat het was. Ragya had meer dan eens iemand het leven ontnomen, meer dan eens de opties overwogen het bij iemand te doen. Maar nog nooit had ze er een lust naar gehad zoals nu. Ze wou het, ze keek er al bijna naar uit het te kunnen doen. Kijken wat die pokémon dan nog waren als hun geliefde mama aan stukken lag in de grond, slacht vuil voor de kraaien om mee te nemen. Kijken of ze dan nog in haar kop kwamen of haar partner lastig vielen. Ergens leek dit verder te gaan dan haar normale agressie, misschien omdat er in haar kop was gewoeld. Het maakte niet uit. Ze kon het wel gebruiken. De ander leek zich niet eens druk te maken terwijl ze dichterbij kwam. Weer iets wat haar dwars zat, maar wat ze naar achteren duwde alsof het maar een klein probleem moest zijn in het grotere geheel. Onbewust vulde ze de gedachtegang van de ander aan. De ander dacht controle te hebben, alsof zij degen was met een geweer gericht op een wild beest. Alsof ze de slimme en verstandige partij was. Ja, ze kon zichzelf wel vinden in de kant van een dier. Ze was geleid door natuurlijke reacties, door haar emoties en door een honger. Honger voor macht. Dat was wie ze was. Maar was dit nu echt zo slecht? Ze was voor de zwakkere onder ons bedriegend, direct en viel aan als je haar in een hoek dreef. Wolven waren best makke dieren, ze ontweken je als ze de kans krijgen. Maar niet iedere wolf had grote roedel. Sommige hadden niet veel om hun eigen te noemen en waren wel scherper dan andere. Zo had onze roosharige jager haar in een hoek gedreven, richtte de loop van haar geweer richting iets wat ze niet begreep. Waar ze geen verstand in had. Even een update voor onze geliefde jager, een jager zonder wapen was niks meer dan een mens met verstand van de vijand. Ze kon dan niks tegen haar beginnen, haar wapens zaten ingebouwd in kracht, angst en haat. Een jager zonder wapen was een mens, en mensen vielen als prooi voor de echte jager in de wouden. Een die niet joeg voor sport en prijs maar om te overleven. Om de volgende dag te zien. Haar blik ging haastig over de meid voor haar, terwijl de afstand steeds verkleinde. Waar was diens wapen? En hoe kon je het ontnemen als het gevecht maar een goed gemikt schok van verlies vandaan was? Het leek erop dat ze maar gewoon moest afzetten en kijken wat er zou gebeuren. Hopend dat als ze zou schieten het in de aanval moeilijker werd. Een schot in de schouder deed pijn, maar dat overleefde je. Zelfs een in je kop zou je nog kunnen overleven als het bepaalde plekken heel liet. Een beest kon veel hebben. Ze zouden doorgaan zelfs al leek het erop dat ze verloren. De jager kon wegrennen, vluchten, en zodra deze uit het territorium was zou de wolf het erbij laten. Andersom leek dit nooit het geval te zijn. Hoe hoog was de prijs voor een vacht in deze tijd? Hoe dichtbij zou de jager bereid zijn te komen tot deze het op zou geven? Zou inzien dat herten jagen misschien meer iets voor hem was? Het interesseerde haar niet. Het was niet in haar interesse wat de ander zou doen of waar ze het op zou geven. Niks deed er meer toe behalve naar voren te gaan, in beweging te blijven, er een einde aan te maken. Dat was de troost in woede, het was simpel. In woede hoefde je niet na te denken over wat er allemaal gebeurde om je heen en hoe je erop zou moeten reageren. Nee, het gebeurde allemaal natuurlijk. Alsof je lichaam het over nam van je verstand, je moest gewoon reageren. Maar het simpele, de haat richting de tegenstander en nog meer naar wie ze zelf was brandde je op als je stopte. Als een pauze liet vallen in de aanval, even je adem probeerde te pakken. Voor een moment vergat ze alles om zich heen. De geluiden van het gevecht naast hun verdwenen, waarbij ze zich richtte op haar eigen lichaam en die van degene voor haar. Ze wist onbewust van Aldrei af, dat deze nog oké was zolang het duurde. Je voelde het aan, als een vreemde bevestiging. Ze beviel de ander luid en duidelijk dat ding van haar uit haar kop te laten gaan. Geen misverstanden over mogelijk. Haar toon was dwingend, koud ondanks de woede die ze voelde en duidelijk van haar af leek te stralen. Ragya was een open boek wat haar emoties betrof als ze op deze staat van gangen was. Normaal, in haar rust zag je niks aan haar. Ze loog alsof het de waarheid was. Nu, heh, grappig zeg. Nee. Het irriteerde haar dus ook dat de ander meteen begon te grijnzen, het wakkerde haar pas nog meer aan. Haal die rot grijns van die lelijke kop af of ze sloeg hem eraf. Ze had een wapen, ze had haar lichamelijke kracht en ze wist waar ze moest raken om te winnen. Dit was haar turf. Ze zag de ander nog niet zo snel knokpartijtjes houden in de steegjes van de hoofdstad. Twee verschillende soorten mensen. Als ze ergens zou moeten winnen was het nu. Zij zou degene die de prijs naar de roedel zou brengen. Die de volgende dag zou zien. Ze voelde meteen hoe haar aanval ontweken werd op de moment dat de uithaal begon. Het was te laat geweest het nog aan te passen en er echt iets aan te doen. Ze moest wachten tot de volgende ronde. Tawnee verdween onder haar arm en kort voelde ze de ander. Gedesoriënteerd zorgt ze de ander weer op met haar blik, haar eigen taal vloeiend over haar lippen schietend. Toen er iets in de lucht werd gegooid stapte ze verwoed naar achteren. Het was niet waar ze op gerekend had, verwacht aangezien ze nergens naar had gekeken in dit gevecht. Gevoel was goed voor je eigen aanvallen, maar niet tegen die van een ander. Ze pakte je altijd ongewapend. Zo volgde ze dus ook de bolletjes met haar blik terwijl ze haar richting op kwamen, in de hoop er nog afstand van de maken. Maar nog voor ze deze goed en wil bekeken had, voor haar mistigere hersens door konden krijgen was het uberhoud was klapte ze open. Een vreemd spul begon op haar neer te komen en nog voor het haar raakte merkte ze al dat het verkeerd zat. Haar lichaam keerde zichzelf erop af, klaagde erover. Het zuur bereikte als eerste haar ogen, die ze natuurlijk op de balletjes had gericht. De pigmentloze ogen stonden geen kans tegen het zuur, die al snel contact maakte met de rest van haar lichaam. Het eerste voelde ze het branden in haar ogen, een die meteen een waterende reactie gaf. Ze klapte zich instinctief voorover en bedekte haar gezicht zo goed het lukte. De rest van haar lichaam leek in brand te staan. Nee. Dat gevoel kende ze. Ze had meerdere malen in brand gestaan en dat voelde niet hetzelfde. Vuur had een leven in zich, het brandde je, het deed pijn maar het was niet te vergelijken met een stof die alles leek te vernietigen wat het aanraakte. Haar ogen verloorde zowel door het gas als de aanraking zelf het zicht. Haar ogen waren de gehele tijd open geweest terwijl het gebeurde, aangezien gesloten houden het enkel erger leek te maken. Ze was blind, en ze kon enkel hopen dat dit niet voor eeuwig het geval zou blijven. Al zou Rag nu al het genoegen nemen met die stervende pijn van zich af te krijgen. En haar lichaam. Veel delen van haar lichaam hadden geen gevoel meer, haar hele linker bovenarm bijvoorbeeld, gedeeltes van haar schouder en mond. Dit waren dus ook de enige, maar ook enige plekken die niet door leken te branden. De rest van haar lichaam smolt. Het smolt onder de stoffen die ze niet eens kende en ze had geen idee wat ze ertegen moest doen. Wat ze zou kunnen doen. De pijn had iets verhelderend in zich. Het was lichamelijk en precies wat ze kon hanteren. Dit kon ze aan, dit kon ze overleven. Dit kon ze overkomen. Na een week zou ze er niks meer van voelen, dan hadden haar hersenen dit al helemaal afgesloten en netjes weggegooid in een hoek van haar gedachtes. Dit was niet te vergelijken met mentale mishandeling. De pijn werd erger, ze onderdrukte de neiging haar ogen open te krabben zodat ze het niet meer hoefde te voelen. De geur die om haar heen ging was misselijkmakend. Het was een mix van verbrand vlees, bloed en as. Ze wou gillen, maar het lukte niet. Sommige mensen hadden dat, dat ze niet konden gillen. Er was iets in je dat uitgezet werd als je maar vaak genoeg leerde dat harde geluiden maken geen hulp zou brengen. Kinderen die alles kregen leerden vaker te zeuren, klagen, geluid te maken. Sommige aan de andere kant van de lijn? De schakelde dit uit, leken onbewust te begrijpen dat er meer geluk en vrede kwam in het stil zwijgen dan het krijsen. Die gilde niet meer als ze schrokken maar sprongen enkel op. Die krijste niet uit woede maar hielden hun stem lager en kouder. Die konden niet hun pijn kwijt in een hard geluid maar klemde hun kaken op elkaar en maakte andere geluiden. Een vreemd geluid rees op uit Ragya, een mix van een kreun, zucht en over het algemeen pure pijn. Ze wou zich groot en sterk houden. Maar er zat een grens in de hoeveelheid grootheid die je op kon stellen. Ze leidde, wou zichzelf opkrullen in een balletje maar bleef onbewogen staan omdat bewegen te veel pijn deed. Maar het overheerste alles op het moment. Het leek zelfs haar woede lichtelijk te ontnemen. Nee, dat zei het verkeerd. Het liet de blinde woede wegnemen. Oh de ironie, de blinde woede stopte als je blind werd. Was het leven niet geweldig? Ze hoorde het gegrinnik van de ander op de achtergrond, waarna een trilling door haar lichaam schoot van de pijn. Stupid tíf. Haar vechtlust was nog niet kapot, ze wou de ander nog even graag kapot maken als eerst. Misschien zelfs meer. Ze stond er altijd al om bekend wraaklustig te zijn, dit kon die eigenschap vast wel versterken. Koud zweet begon de overhand te nemen in de drastische poging van haar lichaam oké te blijven. De vlagen van niks voelen naar onuitstaanbare pijn wisselde elkaar af. Ze werd er misselijk van, ze zou hier haar maaginhoud nog gaan legen als dit zo doorging. Weer een pijnlijk geluid kwam uit de roodharige toen ze naar achteren stapte. Ze rechtte haar rug lichtelijk, meer om te voorkomen dat ze niet flauw zou vallen dan wat anders. Een wrange grijns trok haar mondhoek omhoog, al was dit enkel een reactie van haar zenuwen. De huid in haar nek was glimmend van het verse wondvocht, net zoals haar blote onderarmen. Het branden ging echter alleen maar verder en haalde oude wondes weer open. Ze trilde lichtelijk in de momenten dat de pijn verdween en voelde zich zwak, lichamelijk zwak. Alsof ze op zichzelf in zou klappen als ze nog langer de pijn moest verdragen. Maar dat zou ze niet doen. Dat wist ze. Vaak genoeg had ze gedacht dat ze niet langer door zou kunen gaan. Dat de pijn nu wel moest gaan stoppen. Nee, het stopte nooit gemakkelijk. Nooit. Zo werkte pijn nu eenmaal. Zo voedde het zichzelf. Haar hersenen hadden ondertussen ruzie, niet wetend of de prioriteit in het mentale of fysieke moest liggen. De pijn helderde haar lichtelijk op, meer bewust van wat er om haar heen gebeurde. Ze haalde haar handen van haar ogen af, maar kon niet zeggen of ze haar ogen open of gesloten had gehouden. Ze zag niks. Helemaal niks. Het oogwit was rood aangeslagen door het zuur en haar irissen waren een diepere kleur dan normaal. Het was een vreemd zicht. De ogen schoten dus ook verward heen en weer, zichtloos. Soms dreigde ze weg te draaien als Ragya weer naar voren boog tijdens de onstopbare pijn. Maar ze bleef staan, en de volgende kreun die haar keel verliet had een steek van woede door de andere emoties heen geweven. Hier stonden die wolf en jager weer tegenover elkaar. De wolf was neergeschoten, blind door bloed dat vanuit de wond in diens ogen druppelde. Maar de pijn wekte niet meer uit al een gejank. Het instinct bleef hetzelfde, de drank om aan te vallen bleef hetzelfde. Ze moest alleen nog maar de sprong wagen. Maar zou het veilig zijn uit te halen nu ze niks meer zag? Ze had meer zintuigen. Ze kon de ander horen, stappen die er gezet werden of de onhandigere bewegingen. Iedereen had zulke geluiden, zelfs de beste spy was nog te horen. Ze was niet in de positie om zich zo goed te focussen, maar het was de poging waard. Ze kon het gelach horen, diens ademhaling die nu bijna voldaan leek te zijn. Maar misschien was het voelen nog het sterkste. Als je maar dichtbij genoeg kwam wist het lichaam dit, misschien door de wind die verplaatste of alles samen maar je wist het. Door de uitstraling die ze gaven zoals de hare een pure vorm van haat was. Haar gevecht was nog niet over. Een gewond beest beet harder dan een gezonde. De jager zou zichzelf heel wat vinden of niet? Te veel gaten maakte de pels minder waard, wisten ze dat niet? Interesseerde dat hun niet? Wie maakte het ook uit, haar niet. Nee. Nee. Ze moest erbij blijven, ze mocht zichzelf niet verliezen in deze emoties en in pijn. Het was zo makkelijk jezelf daarin te verliezen en ze wist het. Ze was daar zo makkelijk in. Zichzelf los te laten en zich enkel te richten op wat er op dat moment voor haar stond. Ze sloot haar ogen weer, al maakte het voor de verblinde meid geen enkel verschil meer. Voor een seconde probeerde ze de opties voor zich te zien, en dacht na over de mogelijkheden die ze had als ze nu haar geweer zou pakken. Geens kans. Tawnee was sneller, behendiger en VERDOMME ZE ZAG NIKS. Haar hand kon nog niet eens stil blijven terwijl ze haar eigen lichaam fijn kneep, laat staan haar wapen goed te richten. De kogel was zo uit baan, en zelfs als dit niet het geval was zou dit nog komen als die pokémon zich erbij zouden betrekken. Pokémon, ze had Aldrei. Met haar erbij zou ze het kunnen. Het moest wel. Een plan C was er immers niet. Nee. Heh. Nee. Ze merkte op hoe de ander in beweging kwam, al kon ze niet precies volgen waar ze liep. Haar spieren bleven aangespannen, en ondanks de pijn die ze voelde zou ze vechten. Daar had je adrenaline voor, daar had je een lichaam voor. Alles ging om overleven, en de roodharige bleek daar vrij goed in te zijn, overleven. Ze was het type roofdier dat samen leefde met grotere roofdieren. Hoog in de voedselketen, niet op iemands menu, maar met duidelijk vijanden als ze de verkeerde weg naar huis zou nemen. Ze had maar een bepaalde hoeveelheid brute kracht, en een gedachte die gezond nadenken uit kon zetten wanneer ze het het meeste nodig had. Gemiddeld, zo zou je haar misschien nog het beste kunnen stellen en daar had ze een hekel aan. Er moest iets achter blijven dat normaal was maar toch sterk. Alles draaide daar om. Gefrustreerd maakte ze een geluid, waardoor ze meteen een protest kreeg van haar kwetsbare nek. Al moest ze er zelf mee ten onder gaan ze zou winnen. Als er een ding was wat ze zou doen was het dit overwinnen. De pijn leek op sommige plekken verdoofd te worden toen belangrijke punten smolten. Het gaf een vreemde stimulie die nauwelijks te beschrijven was met woorden. Een nieuwe haat vulde haar en voor een moment nam het haar weer over. Ze wou schreeuwen tegen de ander dat ze moest komen, dat ze niet zo laf moest zijn om dit vanaf de zijlijn te spelen. Iemand die daar bleef staan en niet eens haar eigen vuile werk wou willen oplossen was zwak. Zeker had ze zuur nodig om haar neer te krijgen, en haar ijzeren pokémon. Wat wou ze anders doen? Haar vervelen tot de dood. Mania nam een greep op haar geest. Zeker, dan zou ze het ook zo spelen. Ze zou haar aankunnen als het een op een was, ze zou de nek van de ander kunnen breken en er zou geen hond zijn die er naar om had gekeken. Heh. Kijk eens wat ze zei, ze herhaalde de woorden van haar ergste vijanden. Hoe lang was het geleden dat dit naar haar was gezegd? ‘Omdat je iemand bent waar geen hond naar omkijkt’ ze was het al bijna vergeten. Was ze het maar vergeten. Het was waar, toen had geen hond naar haar verlies omgekeken maar nu wel.. Toch? Ja. Ze schudde haar hoofd, wat wederom een mistig gevoel gaf in haar kop. Maar get maakte niet uit. Niks maakte uit. Ze ging van het ene gevecht naar het andere en daartussen maakte niks meer uit. Als ze klaar was met het ene moest ze weer doorgaan. Zo werkte het. Zo leefde ze het beste en dat wist ze. Haar ademhaling was lichtelijk versneld geraakt terwijl het opgefokte gevoel aansterkte. Alleen wachten tot de ander naar haar toe zou komen, zelf de aanval in zou zetten.
Aldrei had zich uiteindelijk afgezonderd van het gevecht en richting gemaakt naar haar trainster toe. Het interesseerde haar niet wat xl hagedis zou doen. Er zat iets mis, ze merkte het. Ze wist het gewoon. Naja, ze had het ook wel zien aankomen dus dat scheelde. Natuurlijk ging alles mis want haar was geen rustig leventje gegund als schootvos. Nee, ze moest een kopgek trainer bijhouden en alles dood maken wat ze tegenkwamen. Geweldige baan ook, echt, daar werd je blij van. De gouden vos rende op Tawnee en Ragya was, waardoor ze nu pas zag wat er gaande was. Ze zag hoe Rag erbij stond, voelde haar pijn en vreemde woede. Wat was hier gaande? Echt, je keek voor drie minuten niet en je trainer had al last van psychosis. Achter haar klonk ineens een enorm gebrul, iets dat door heel de toren heen leek te schieten. Echt, dit ding ging nog kapot. Ze zou er geld op inzetten als ze hier de optie voor kreeg. Toch negeerde ze Kido voor zover dit ging. Naar Hel met dat ding, ze had belangrijkere dingen te doen. Zelf interesseerde het haar niet meer of ze hier hun statement zouden bereiken, ze wou gewoon weg en zorgen dat Rag veilig was. Uiteindelijk kwam ze bij haar trainster aan, waarna ze haar snuit tegen diens hand aan duwde, en onderzoekend de ander observeerde. Ragya spande in eerste instantie haar spieren aan, klaar om een aanval terug te doen, maar realiseerde toen dat het een bekende was. De hand reageerde nu en vond zich terug in de bekende weg naar de gouden pels, en klemde deze voor een kort moment vast. De zichtloze ogen van de ander moette de amberen van de teef. Er was iets mis. Haar snuit ging verder langs de nieuwe en verse wonden, een kort een likje geven. Meteen voelde ze het effect van het zuur en vulde haar mond met vlammen, waardoor het wegbrandde. Abrupt draaide ze haar kop naar Tawnee toe, en gromde diep naar de meid, wetend dat deze de dader was. Echter maakte ze zich nog het meeste zorgen om de rest van de roodharige. Ze gedroeg zich vreemd, nou ja, vreemder dan normaal. Er was gewoon iets anders wat ze niet helemaal begreep of wou begrijpen. Ze wou gewoon dat het over was, aangezien het in haar ogen duidelijk was dat Rag weer last had van.. zichzelf? Close enough. Aldrei keek naar de tegenstander op een manier zoals alleen zij kon. Het was het opnemen van een tegenstander, proberen in te schatten wat ze hierna gingen doen en hoe ze erop moest reageren. Ergens in haar ooghoek probeerde ze ook Kido in de gaten te houden. Maar de blik was gehumeurd en pissig, alsof dit teveel moeite kostte. Maar hoewel ze er trots en sterk bij stond was het te merken dat ze gestrest was. En dat was ook zo. De Ninetales maakte zich altijd zorgen, en had enkel de simpele maar blijkbaar onmogelijke wens om haarzelf en haar trainster heel te laten voor de verandering. Zo veel gevraagd. Wederom keek ze opzij naar Rag, die het niet beter leek te maken en duidelijk haar pijn probeerde te over winnen door weer die vechtslust op te zoeken. Idioot dom wezen dat het er ook was. Krijg eens een beetje zelfbeheersing en stop met jezelf in de val te zetten. Toen de ander ineens hard begon te lachen keken beiden als gestoken op. Naast haar zorgde dit er meteen voor dat er weer een pijnlijke steek door de roodharige haar lichaam schoot. Het gelach van de ander leek ondertussen de ruimte te vullen en het weerkaatste op de muren. Echt een misselijkmakend geluid. Weer gromde ze, oren plat naar achteren gedrukt. Op dat moment kwam Kido weer in actie en hoorde ze de woorden van de tegenstander. Ze kende de aanval, en dit stond haar helemaal niet aan. Met een grauw voelde ze hoe ze teruggedwongen werd in haar pokébal alsof het een draaikolk was. Aldrei was het niet gewend. De enige keer dat ze ooit in een pokébal had gezeten waren twee korte momentjes en een keer toen ze gestolen was in een Dark Ball. Over het algemeen was het voor haar een ware hel, evengoed als het voor Ragya was. Ze was zich heel lichtelijk bewust van wat er om haar heen gebeurde, maar het was zo.. verdoofd. Het was iets dat met oefenen beter zou worden, zoals Sleipnir deed. Al zou ze het nooit zo ver laten komen. Hier hoorde ze niet. Voor de meeste was dit een plek van rust maar voor haar was een gevangenis. En hoewel ze uit grotere dingen was ontsnapt was er iets in die Roar die haar nog tegenhielt, wat eerst uit zou moeten werken voor ze weer in actie kon komen. Tegen al haar geloof in maakte ze een klagend jankend geluid, wetend dat niemand het zou kunnen horen.
Voor Ragya was het geen seconde beter. Op het moment dat ze de aanval hoorde kwam er een “Nee” over haar lippen, bijna ongelovig. Niet nu. Niet nu verdomme. Niet nu. Ze hoorde de klik van een andere pokébal die open klapte en wist pas te zeggen wie het was toen ze de lege plek voelde. Het was Huginn. Die kon niks beginnen tegen die beesten van de ander. Maar hij was slim en beheerst. Waarschijnlijk zou hij de ander eerder doden met manieren dan wat anders. Het beest merkte wel de situatie op, en besloot zonder een bevel maar in actie te komen. Hij vloog ook recht op Kido af en deed duidelijk zijn best haar te irriteren en af te leiden, in tegenstelling tot echte schade te doen. Als het hem te nauw werd vloog hij simpelweg omhoog, buiten haar berijk of waar hij genoeg tijd kreeg erop te reageren. Maar hoe handig hij ook was, Ragya voelde zich ineens bitter alleen. Haar hand schoof naar de pokébal van Aldrei, maar nog voor ze deze in kon drukken hoorde ze een klap voor zich, waardoor ze enkele stappen naar achteren zette en bijna door haar poten heen zakte.
Meteen voelde ze dat er weer iets was, iets anders. Nee. Niet weer. Een koude hand sloot zich kort om haar hart heen tot ze tot haar eigen verbazing iets voor zich zag. Het was hiervoor een leegte geweest, blind voor de wereld dankzij het zuur, en nu zag ze een grasveld. Ze wist dat het nep moest zijn, vooral omdat de bijtende pijn nog steeds aanhielt en haar in diens greep hielt. Toch was het een abnormaal gevoel hoe ze in het gras stond. Ze voelde zich verward, verbaast en moe. Maar ook voelde ze het gras onder haar voeten en een aangenaam briesje wat ze eerst niet had gehad. Ze voelde zelfs de tintelende aanraking van de zon, al overwon deze het bij lange na niet aan de pijn die ze ervoer. Kort keek ze om zich heen, rond de leegte, maar zover ze ook keek ze leek alleen te zijn. In haar hoofd bleef ze het maar herhalen, dat dit nep was, dat dit Saiko was, dat dit onmogelijk was. Naar denken was vrij moeilijk als alles in controle werd gehouden en werd verbouwt tot een illusie. Het had bijna iets bekends, iets vertrouwds in zich. Het maakte haar ongemakkelijker dan dat ze al was. En op dat moment werd het weer donker voor haar ogen. Ondertussen stond haar lichaam roerloos te weten, enkel haar opengesperde ogen die heen en weer bewogen of kleine zenuwtrekken die te zien waren. En haar gezichtsuitdrukking, haar uitstraling die bij iedere actie iets lek te veranderen. Het zwart was geen probleem, maar toen kwam ze in een huis. De overgang leek bijna natuurlijk te gaan terwijl de roodharige om zich heen keek. Beschermend had ze haar hand over haar arm gelegd, zoals ze altijd deed als ze zich ergens wantrouwig over voelde. Maar ze was alleen, het was stil en rustig. Het had bijna iets huiselijks met de kalme openhaard en kaarsen. Het vuur leek net echt te zijn en ze onderdrukte de neiging ernaar toe te lopen. Steeds harder moest ze herhalen dat dit nep was. Maar het zag er zo echt uit, het vóelde echt. Ragya was iemand die altijd haar gevoel heeft gevolgd en dit was voor haar iets onwerkelijks. Maar de rust begon haar te ontkruipen en met een zucht te merken was vanaf de buitenkant ontspande ze lichtelijk. Het duurde in haar beleving lang dat dit volhield. Ze had haar ogen gesloten en probeerde nu enkel nog de pijn buiten te sluiten om het goed te maken. En toen hoorde ze iets. Voelde ze iets. Rag richtte haar aandacht weer op de ruimte, en schrok van het beeld wat ze kreeg te zien. Zachtjes en nauwelijks merkbaar schudde ze haar hoofd. Dit kon niet waar zijn. Hun gezichten waren vervangen met een diep levenloos zwart terwijl bloed uit hun oogkassen droop. Het was onwerkelijk en voelde echt, leek zo waar te zijn. De kleine detailes waar Ragya op probeerde te letten om het nepper te maken waren zelfs uitgedacht. Maar ze begonnen haar te omsingelen. Het waren er twee, twee lichamen die haar heel erg bekent voor leken te komen. De wezens grijnsde naar haar en ze zette instinctief een stap naar achteren. Ze kwamen dichterbij terwijl een verschrikkelijke geur de ruimte vulde. Dit was echter niet het ergste, want die monsters waren maar monsters. Die waren eng voor nu maar zouden nooit blijven hangen in de gedachte van de roodharige. Pas toen ze twee heel erg bekende gezichten kregen leek het ware effect op te spelen. Haar hartslag versnelde zich. Ze was oprecht bang voor deze mensen. Voor de twee manen waar ze een lange tijd bij had besteed. Hunter, Cervius. Bekende van voor ze zichzelf een echte trainer had kunnen noemen. Haar lichaam spande zich aan terwijl nu ook haar nog vrije hersenen met haar op de loop gingen. PTSD speelde weer op en liet haar terug denken aan de tijd met deze twee. Hun woorden, hoe ze zich gedroegen, die kleine nutteloze trekjes ze ze hadden maar die ze onthielt ondanks alles. En ze herinnerde zich hoe ze daaraan kapot was geraakt. En ze zette nog een stap naar achteren. In de tijdspan van haar enkele stap was de ruinte veranderd. Ze zaten in een kelder. Grijs, kaal, opgesloten. Het was donker, er was geen optie tot vluchten van deze waanbeelden. Dat moesten ze zijn toch? Ze had Hunter immers vermoord, hij was dood. En de oudste van de mannen dan, die kon hier onmogelijk zijn. Ze moest.. ze moest deze niet vrezen. Maar ze was bang, haar lichaam was bang en reageerde in shock. Ze leken immers net echt en die mogelijke dreiging deed nu simpelweg zijn werk. En toen begonnen ze te praten, iets wat anders was dan degene die ze was gewend. Al moest ze toegeven dat de eerste woorden die uit de zwartharige kwamen haar een koude trilling gaf van de gelijkenis met de echte variant ervan. Maar de stemmen… die klopte. Zo erg dat ze het niet kon hanteren en de eerste aanval niet zag aankomen. Meteen daarna haalde ze terug uit, een rommelige aanval, een voorzichtige. Hij ging dwars door het lichaam heen, terwijl de fysieke mishandeling vervolgde. Uiteindelijk zakte ze door haar benen heen en eindigde op de grond, wapen strak in de handen geklemd waardoor haar knokkels wit waren. Gelach, van haar eigen vulde nu een tijd haar kop na de marteling die te lang had geduurd. En toen stilte. Ze koesterde die stilde en haalde diep adem, al werd hij halverwege afgebroken. Haar lichaam was verbrand en op enkele plekken waren redelijke japen van wonden ontstaan. Ze voelde het lauwe bloed over haar lichaam heen druppelen. Maar de stilde en duisternis was beter. De flashbacks stopte echter niet, het herhalen van woorden en zinnen bleef als een zachte echo doorgaan. Dat was tot er een licht de ruimte vulde. De meid keek weer op, haar blik lichtelijk vernauwt op de nieuwe aankomst, al kon ze niet verhelpen dat ze ontspande bij het zien van Aldrei. Nee. Het was niet waar. Dit was Aldrei niet. Maar ze leek erop, alles leek er zo erg op. De gouden pels, diens blik in haar ogen. Het wás haar vos. En toen verscheen er nog iemand, Lucian. Weer een automatische reactie vulde haar lichaam toen ze de bekende jongen zag. Degene waar ze van hielt. Ze nam zijn gezicht in zich op in de hoop iets te vinden dat zei of dit echt of niet echt was. Er werd een hand naar haar uitgestoken, een gebaar wat de jongen vaak naar haar maakte. Het voelde veilig, vertrouwd en voor een seconde wou ze erin geloven. En toen kwam er vuur. Het waren echter niet de vlammen waar ze zo van hielt, deze omhelsten Lucian in hun brandende omhelzing. Het geschreeuw prikkelde haar, liet haar aanspannen en defensief worden. Haar blik gleed naar de bron van de vlammenzee, en daar vond ze nog een bekende. Nathan? Wat deed Nathan hier.. Waarom? Hij- hij was een vriend. Toch? Maar nu ze zo naar hem keek, naar zijn grijns en de manier hoe hij naar haar vos toe liep. Het was precies de doen van de groenharige, zoals ze hem vaker had gezien. Enkel was de actie toen naar iemand anders geweest, had zij het mooie einde van de show gehad. Ergens, diep van binnen samen met de angst die hier rechtstreekt van zijn kern werd gerukt, had ze iets tegen de jongen. Hij was immers de oorzaak van velen van haar problemen. Hij had Aldrei zonder moeite gestolen, wist precies wat te doen om haar uit te lokken en deed dit niet voor zijn eigen doelen. Nee, omdat hij het leuk vond. Waar ze oppervlakkig gezien een vreemde vorm van vriendschap voelde, bleef die kern altijd zitten. De haat, die wil om de ander te overwinnen en om sterker te zijn dan hem. Hij was een handige combinatie van vriend, vijand, ‘rolmodel’ en uitbreider van alle dingen die ze aan zichzelf haatte in een. En toen zette hij de loop tegen de kop van Aldrei, terwijl de blik van het beest die in uiterste rust bleef. Zonder een seconde erover te doen knalde hij het beest neer. Haar blik was groot, en al haar rationaliteit leek weg te vallen. De groenharige ging verder, en verloste Lucian uit zijn geschreeuw. Nee. Nee. Dit was alles wat ze had, alles. Hulpeloos keek ze naar de twee lijken die zo echt leken dat zelfs zij het verschil niet meer zou kunnen zeggen. De enige levende in de ruimte op haar na sprak weer op, lachend. 'Nog steeds niet sterk genoeg eh?' De woorden vulde haar kop terwijl ze hulpeloos achter bleef. Ze had niks kunnen doen, geen vecht meer in zich gehad en geen kans kregen het op te lossen. De pijn mentaal begon haar fysieke pijn langzaam maar zeker over te nemen. Ze kon haar blik niet van de dode jongen en vos afscheuren, hoe graag ze het ook wilde. En toen kwam de pijn weer terug, buiten hetgeen wat ze meemaakte dit keer. Ze voelde hoe er aan haar haren werd getrokken, hoe haar rug en knie werden geraakt. Nu was haar kans iets terug te doen, maar ze deed niks. Haar geest begon zich af te sluiten voor wat er buiten gebeurde, het interesseerde haar niet meer. Ze maakte zichzelf kapot op een manier die Tawnee en Saiko niet konden doen. Door de schuld op zichzelf te brengen, door te zeggen dat ze dit had kunnen voorkomen als ze minder.. zwak was geweest. Dat de Nathan, Hunter en Cervius illusies gelijk hadden. “Oh Ragya toch. Je weet niet hoeveel haat ik werkelijk voor je draag of niet dan? Ik weet het allemaal, lieve prinses van me. Hoe alles in je schoot is geworpen en NOG kan je niks bereiken. NOG ben je een waardeloos iets..." Woordloos stemde ze in, tegen de haat van haar eigen geest in. Ze kon het gewoon niet. Ze zag weer dingen voor haar ogen schieten, maar deze keer was het meer dan alleen haar tijd in gevangenschap. Het waren gevechten die ze had verloren, moment dat mensen haar zonder moeite konden uitlokken en op haar plaats hadden hadden geduwd. Plots voelde ze hoe ze tegen de grond aan werd gedrukt, al was haar tegenwerking nog steeds niet bestaand. Ze had niks meer om nog voor of tegen te vechten. Alles was omhoog gehaald. En die kern van angst werd nu mishandeld, er kwamen al breken in op het oppervlakte maar onder de voet van degene voor haar maakte het niet uit wat haar acties waren. Ze was voor een moment weer die wolf tegenover de jager, die zo veel schade had opgelopen van het gevecht dat het niet uitmaakte wat de jager zou doen. Als deze weg zou lopen, haar met rust zou laten zou de wolf alsnog ten onder gaan. Niet meer in staat overeind te komen. Het gromt nog, maar het bijt nauwelijks meer, enkel een lege blik die naar je terug keek alsof het zich af vroeg wanneer ze er een einde aan gingen maken. Ragya luisterde niet naar de woorden van de ander, tot ze weer voelde hoe ze onder de ander gebroken werd. "Tik-tok Ragya... Nog even en ik steel het meest dierbare van je, Wat zal het zijn eh... Lucian... Aldrei... Je macht... Je aanzien...? Of... Je normale leventje?” Haar aandacht leek gegrepen te zijn, ze kwam dicht tegen het laatste duwtje aan. Het waren dingen die niemand van haar wist, niemand die wist waar ze naar verlangde en wat ze niet kon verliezen. "Je bent niet normaal eh. Niemand zal je ooit serieus nemen en wat ben je dan eh? Dan ben je niet meer dan ik,” Ze voelde het speeksel van de ander dat haar gezicht raakte, al maakte het haar niet eens meer uit om het te ontwijken of af te vegen, daarbij zat ze toch vastgepind. Ze moest normaal zijn. Ze moest iemand zijn die gerespecteerd kon worden of in ieder geval met rust gelaten werd. Ze was niet.. niet gek.. niet anders… nee.. "Ik ontneem je alles als het moet en ik breek het voor je neus, opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw..." De illusies begonnen weer voor haar ogen te bewegen. Steeds werden de twee waar ze het meeste om gaf neergeschoten. De ene keer door Nathan, de andere door Tawnee. Het maakte niet uit wie het deed. Beide waren mensen waartegen ze had verloren, die ze boven alles kon haten hiervoor en haar het beste neerkregen dan ieder ander. "Want weet je... Voor je het weet hebben we je gewoon en dan zal ik persoonlijk kijken voor de meest gepaste hell voor je, Kijk Ragya... Ik ben sterk. Wat ben jij...?” Ze voelde hoe de ander dichterbij kwam en ze liet het toe, ze liet het allemaal over zich heen komen alsof het zo sneller over zou moeten gaan. Haar ademhaling was onregelmatig terwijl de ander duidelijk haar versnelde hartslag moest voelen vanaf haar polsen. Zowel haar lichaam als haar geest ging hier aan onderdoor. Voor een seconde overwoog ze weer haar geweer te pakken en zichzelf neer te knallen. Het was makkelijker. Het was de makkelijkste optie. Maar ze deed het niet. Ergens vond ze er de kracht niet voor die handeling te maken. "Een vuile bitch die van dag 1 denkt zomaar te sollen met mij, Laat dit een les zijn voor je, kleine, laat deze illusie je duidelijk worden dat ik alles waar kan maken. Je ergste nachtmerrie is enkel een vingerknip verwijderd van mij. Je geliefden onder de grond is echter een seconde van mijn tijd." Ze slikte en wendde haar blik recht in die van de ander, al zag ze niks, was ook de blik zelf leeg. Dit kon Tawnee niet doen, daar was ze niet sterk genoeg voor. Het kon niet. Maar de beelden waren niet meer uit haar hoofd te krijgen. Keer op keer herhaalde ze zichzelf weer en leken hun marteling geweldig te vinden. De roodharige kreeg weer een schok door haar lichaam heen. "Ik breek, ik ben kapot en zo ben ook jij kapot, lieve Ragya. je bent zo defect dat je op mij lijkt, weet je dat? Jij, Nathan en ik, we zijn allemaal hetzelfde, we zijn allemaal gek. Weet je dat? En dat is door macht, door die fucking macht die jij wilt! Die macht, dat barbaarse gedoe! Het zal je ondergang en hell worden Ragya! IK zorg daarvoor! Jij en ik, wie zal het worden eh? WIE RAGYA WIE? Kom op, dit is een groot spel, mijn liefste, net als dansen. Ragya... Als jij mij nog een keer lastig valt, mij nog een keer lastig valt... Dan zorg ik ervoor dat ik jouw persoonlijke satan word. Ik word je levende hell, ik bezorg dan een hoopje ellende aan je deur en ik haal het nooit meer weg," En hiermee leek de roodharige haar letterlijke breekpunt te hebben bereikt. Ze was niet defect, ze kon niet defect zijn. Ze kon niet hetzelfde zijn als de twee mensen die haar leven neer schoten. Gek.. nee.. ze was niet gek. Ze was normaal. HET MOEST. Ze moest normaal zijn. Ze kon het niet aan om iets anders te zijn dan dat het kon gewoon niet. Ze moest sterk zijn. Zoals al velen jaren hiervoor had gedaan klemde ze zichzelf vast aan die ene belofte. Ze moest sterk zijn, ze moest sterker zijn dan iedereen om haar heen. Ze moest dit overwinnen. Het was niet de machtlust die haar gek maakte. Kon het? Nee, ze moest Tawn niet geloven. Dat mens was gek. Ja. Gek. Even gek als iemand die nu de dood van haar geliefdes voor zich zag? Die afvroeg hoe lang ze nog door moest gaan voor die kogel eindelijk haar kop raakte of dat ze moest wachten tot haar roedel haar was vergeten tot et klaar was. Was dat gek? Het mocht niet. Het kon niet. Ze sloot haar ogen, haalde schokkend adem en bleef daar liggen. Woordloos. Haar keel was dik en droog, ze betwijfelende dat ze uberhoud kon praten zelfs al zou haar hersenen dit toelaten. Maar vooral haar flight leek verdwenen te zijn. Altijd had er vechtlust in haar gezeten, soms kleiner dan anders, soms buiten haar controle uit. Maar deze was gedoofd als een kleine vlam van een kaars. Het zou wel weer terug komen, maar haar basis lag nu aan stukken. Alles wat ze jaren voor zichzelf had kunnen houden was nu in een keer vermorzeld geraakt. Fijngetrapt door een meid die ze fysiek gezien hetzelfde aan kon doen. Hier kwam ze nooit meer te boven, ze zou het terug aan elkaar kunnen lijmen, ze zou zelfs weer weg kunnen vluchten uit de regio en alles achter zich laten. Maar ze zou getriggerd worden door dingen die ze nu had gezien en gehoord. Ze zou het effect niet meer te boven kunnen komen en dat wist ze. Ze was zo verdomd bang. Niet voor de ander maar voor alles in het algemeen genomen. Voor de woorden voor de beelden voor het feit dat ze wíst dat er een waarheid in zat. Er al weinig heel geweest toen dit was begonnen, maar de tegenstander had haar woorden waar gemaakt. Zo zag iemand eruit die gebroken was. Die geen vooruit drijvende kracht meer kon vinden in haar lichaam.

Ze voelde de druk en knelling van haar lichaam af komen, en lette niet meer op de echo van de woorden van de ander. Ze duwde zich enkel omhoog tot ze op haar knieën eindigde. Meteen kwam er een mix van gal en bloed haar mond uit en maakte dit een onaangenaam plasje tussen haar handen. Haar lichaam voelde aan alsof ze haar organen wou uitkotsen. Maar meer dan het zure en bijtende gal kwam er niet uit. Lusteloos spuugde ze na, wat een borrelende mix van speeksel en vers bloed creëerde. Ze had de binnenkant van haar mond kapot gebeten, al werkte het feit dat ze hier niks voelde nu zeker in haar voordeel. De zure geur van de waterige substantie hielp haar lichaam niet echt. Ze duwde zichzelf opzij, weg van de plas, maar bleef in een zittende positie. Ze zag ondertussen het verschil tussen licht en donker weer, al was dit het enige wat haar ogen nog konden waarnemen op het moment, en waarschijnlijk nog voor een tijdje. Ze staarde naar de grond toe, haar hand in een wilde manier in haar haren gestoken. Ondertussen leek haar lichaam niet te weten hoe het om moest gaan met het trauma. Rag was zelfs nog bleker dan normaal en je kon ieder bloedvat in haar lichaam luid en duidelijk zien. De brandwonden leken ondertussen tot rust zijn gekomen, al zagen ze er misselijkmakend uit op haar lichaam. Enkelen sneeën samen met redelijk wat bloed leken het beeld af te maken. Ze stilde, schokte en had moeite met adem halen. Maar ze leek vooral voor zich uit te staren en alles nog voor zich te zien. Psychosis was iets waar ze met al haar kwalen en aandoeningen al vatbaar voor was. Toch had ze het nooit echt ervaren. Laat staan zo intens als nu. Ze voelde de pokébal aan haar riem bewegen, maar het interesseerde haar niet meer. Gescheiden voelde ze Aldrei toch niet meer, en ze kreeg het niet voor elkaar de realiteit met de waanbeelden te splitsen. Ze voelde zich machteloos… zwak.. gek.. gebroken.. defect.. En een alles overheersende angst die ineens bevestigd leek te zijn. Ze was zichzelf helemaal verloren.