Fast Asleep

Koppig tegenover koppig, waar had ze dit toch eens eerder gezien. Oh ja, Flynn was net zo koppig als dat deze vent was. Ze wist dus gelukkig wel hoe ze ermee om moest gaan, ook omdat ze er zelfs net zo veel last van had over het algemeen. Koppige mensen konden leuk zijn om mee om te gaan, maar over het algemeen waren ze vermoeiend en irritant. Toch zou ze niet toegeven en zou ze ervoor zorgen dat hij ging lopen, of die nou wilde of niet. Inmiddels had ze wel het idee dat hij hier alleen maar was om haar tijd te verdoen, wat tot gevolg had dat ze eindelijk een beetje wakker begon te worden. "Dan zou ik heel snel je toon veranderen," zei ze kalm. De man had een stap in haar richting gedaan, toen zij hetzelfde had gedaan. Ze stonden nu bijna neus aan neus, meer dan dertig centimeter zou er niet meer tussen zitten. Wat nu?

Ze kon het niet tegen, verdomme, ze kon er niet tegen. Het was al erg genoeg dat Flynn haar prinses noemde, maar als nu ook nog andere mensen begonnen met de royal titles, zou ze er nog eens eentje aanvallen. Ze snoof eventjes bij de opmerking en dacht bij zichzelf of het niet gewoon slimme was om te gaan lopen. Maar als ze nu de strijd zou opgeven, zou hij zich gewonnen voelen en kwam ze nooit meer van hem af. Nee, ze zou hier blijven en hem uiteindelijk wel zo ver krijgen. Ze was schermen gewend, ze was haar opvoeding gewend. Stil blijven staan op één plek op hakken was als een second nature voor haar. Een gevecht dat hij hopelijk niet zo snel zou winnen. "Dus, gaat er nog wat gebeuren?" snoof ze naar hem.

Haar ogen vernauwde zich toen ze de opmerkingen van de man hoorde. Zij had het in de hand, ja, maar ze zou zich niet gewonnen geven bij iemand zoals hem. Ze was een sterkte persoonlijkheid en dat zou ze laten merken ook. Ze kreeg hem wel aan de wandel, al zouden ze hier de hele dag moeten blijven staan. Toen hij zei dat hij geen hond was die ze kon rond commanderen, trok ze een mondhoek op in een kleine glimlach. "Nee, klopt. Je bent eerder Rattata, die ik het liefst aan m'n Houndooms zou willen voeren," zei ze op neutrale toon. Niemand hoefde te weten dat ze geen Houndooms had, thuis hadden ze alleen een paar Rapidash' staan waar men op kon rijden door het landgoed, maar dat was dan ook het enige. Ze hadden nooit echt waakhonden gehad, dat vond haar vader overbodig...

Elke opmerking die werd gemaakt, werd terug gekaatst met een andere opmerking. Dit zou een gevecht van woorden worden en niet een die ze graag zou willen verliezen. De witharige snoof eventjes, niet geneigd om ook maar een stap voor of achteruit te zetten. Als ze hier weg wilde komen, zou die taak niet meer aan haar maar aan hem zijn. Zij zou niet bewegen voordat hij het zou doen en ze wist dat dat ook vice versa was. "Het zou je beeldig staan, de oren en de staart. De snorharen heb je immers al," zei ze met een koude toon, terwijl haar licht blauwe ogen in de bijna priemde.

Deze vent begon haar steeds meer en meer te irriteren en daar moest je best wel goed je best voor doen. Ze snoof eventjes en keek wat minachtig toen ze merkte dat hij ging zitten. Misschien was dit wel haar kans om weg te komen hier. Dan maar de wedstrijd opgeven en zelf op weg gaan naar het pokécenter, maar ze begon gek te worden van deze vent. Zachtjes snoof ze en toen hij met zijn rug in haar richting gedraaid stond, besloot ze maar het zekere voor het onzekere te nemen en draaide zich om. Waarna ze rustig in de richting van de stad wandelde.

Nu moest ze gaan uitkijken, aangezien ze er bijna donder op kon zeggen dat die vent achter haar aan zou komen. Terwijl ze rustig voor zich uit keek, hielt ze haar omgeving scherp in de gate en luisterde aandachtig naar de voetstappen die haar aan het volgen waren. Ze had geen idee waar ze heen moest gaan en dus ook niet of ze de juiste richting op liep, maar voor nu was het 't belangrijkste als ze gewoon uit de steegjes bleef, zodat ze aangevallen zou worden. Natuurlijk zou haar Eevee kunnen helpen, maar ze had zo het idee dat deze vent al langer met pokémon om ging, gezien de kracht van zijn Mawile...

Een huivering gleed over haar ruggengraat heen toen ze zijn versnelde pas hoorde. Ze hielt zich in niet met d'r ogen te rollen op het moment dat hij weer tegen haar sprak en zelfs naast haar kwam lopen. Toch besloot ze maar om niet in te gaan op wat hij zei, dan zou hij alleen maar een zoetere overwinning krijgen en dat was iets wat ze het liefst wilde voorkomen.
Zijn ogen stonden nog steeds even koud, al sierde een glimlach zijn gezicht. Ze snoof eventjes, ja vast, alsof hij het ooit zou menen. "Claudia," stelde ze zichzelf dan toch maar voor. Ze twijfelde over de hand, maar haar opvoeding kreeg daarin toch de overmacht en ze pakte 'm aan.