Just Like Ice Cream [+Justin]

Paniek paniek paniek. En panique. Snel naar de groente en fruit afdeling. Hij keek tussen de bloemkolen. Hij keek tussen de appels. Hij keek onder de tafels. Hij keek zelfs bij de weegschaal maar ze was niet te vinden. Het vlees dan? Maar nee, ze was ook niet te vinden tussen de koteletten. *Ding ding* "Wilt meneer Dupuit zich alstublieft naar kassa 2 begeven, Sofie is op u aan het wachten." Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. Slimme meid. Zij wist het hoofd wel koel te houden in dit soort situaties. Toen hij aankwam bij kassa twee zag hij dat Sofie al werkelijk alle ingrediënten in haar mandje had liggen. "Waar was je ineens?" Vroeg hij bezorgd. "Ik was bij de bakspullen, zuivel producten en eieren." Hij was met stomheid geslagen.. die plekken.. waren inderdaad slimmer geweest om eerst even te kijken.. want dat waren de spullen.. waar ze naar op zoek waren.. okii. Goedzo Sofie.

De meester samenwerkers liepen de supermarkt uit. Jean-Pierre, als een echte heer, natuurlijk met de tassen. Maar om de een of andere reden wilde Sofie de zak met appels toch graag zelf dragen. Moh, als ze dat graag wilde mocht dat wel. Daar zag meneer Dupuit geen problemen in. Het was ten minste niet het zwaarste van alles. Ze liepen rustig verder. Eigenlijk zonder iets te zeggen. Waarschijnlijk waren ze allebei aan het uitkijken naar wat er komen ging. Totdat Sofie opeens iets vroeg. "Ben je wel eens verliefd geweest Jean?" Lichtelijk verrast door de plotse vraag keek hij naar Sofie, die hem nieuwsgierig aankeek. "Ja, dat ben ik wel eens geweest." Het was eigenlijk een beetje een gevoelig onderwerp voor hem. Maar Sofie leek het toch een beetje te verzachten. "Waarom vraag je dat." "Oh zomaar." Ja hoor, doe maar niet alsof we het niet door hebben Sofie. Stiekemerd.

"Zeg Sofie. Heb je de wereld al eens hoog bekeken?" Ze keek hem onbegrijpend, maar lachend aan. Wat zei hij nu voor iets geks? Wat een grapjas. "Wat is dat?" Kostelijk, dat gezicht. Oh mensen, hier deed hij het voor hoor. "Dat is, als je op mijn schouders gaat zitten, en de wereld van hoog af ziet." Jean-Pierre vond nieuwe perspectieven belangrijk, en was van plan om als hij zelf ooit kinderen zou hebben ook dit soort dingen te doen. En het kon volgens hem geen kwaad om al eens te kijken wat voor effect het kon hebben. "Ja! Dat is leuk!" Riep Sofie blij en hield meteen haar handen omhoog om opgepakt te worden. Binnen een seconde of twee was het gepiept, en liep Jean-Pierre met Sofie op zijn schouders in de richting van het zwembad. Toen ze aankwamen zagen ze Abby al staan. Sofie zwaaide meteen naar haar. "Kijk eens hoe hoog ik zit!" Jean-Pierre kon zijn glimlach niet inhouden.

"Ja Abby! We hebben alles hoor!" Riep Sofie nog, terwijl ze eigenlijk al genoeg in de buurt waren om normaal tegen elkaar te praten. Ze zal wel gewoon erg enthousiast zijn geweest. Jean-Pierre zette haar op de grond en draaide zich naar de mevrouw. Hij knikte naar haar met een glimlach en zei: ''Goedemiddag" Daarna keerde hij zich naar de dames. Sofie was al heel trots aan Abby laten zien wat er allemaal in hun tasjes zat. "Zullen we dan maar beginnen?" Vroeg hij. Hij werd afgeleid tijdens het stellen van zijn eigen vraag. De kinderen hadden nog steeds waterpret bij het zwembad. Hij had een goed ding gedaan vandaag. Dat voelde fijn. En het voelde ook fijn om te weten dat er in Mauvile City aardige Diglett leven die zwembaden maken op hete dagen.

En hopsakee daar ging ze. Stenen zoeken voor het oventje. Nou zeg, het leek er op dat Abby een echte survivalaarster was. JP zette zijn handen in zijn zij en keek Sofie na. Met een glimlach, en hij schudde zijn hoofd. Het was me er eentje. Toen trok Abby zijn aandacht. Hij lachte even. "Ze is heel zoet, maar suiker heb ik haar niet gegeven." Flauw hoor JP. Maar dat is stiekem ook wel weer heel erg leuk. "Kan ik je misschien helpen bij de voorbereiding?" Vroeg hij aan haar. Het was wel zo beleefd om het op z'n minst te vragen. Of niet soms. En als het antwoord 'nee' zou zijn, dan zou hij dat begrijpen. Zo was zijn eigen moeder ook altijd. Die wilde altijd alles zelf doen. Hij durfde te wedden dat hij nog wel iets leuks zou vinden om te doen.

Hij zette zijn hand bij zijn voorhoofd om Abby te saluteren. "Ma'am. Yes Ma'am." En hij greep de bakvorm uit de de zak. Hij zette het op zijn schoot neer. Daarna greep hij naar de vloeibare boter en het kwastje, waarmee je het mooi kon uitsmeren over de bakvorm heen. Hij dipte de kwast in de boter en begon ondertussen te praten. "Hello and welcome everyone. Today we're going to paint a tree. A happy little tree." Hij kreeg eindelijk eens een goeie reden om zijn Bob Ross imitatie te doen. Hij had helemaal niet door dat mensen naar hem aan het luisteren waren. Hij zat weer even helemaal in zijn eigen wereldje. De TV show: Painting with Jean-Pierre Ross.

"We'll start with basic tree shapes. So just bend the brush. Bend the brush. Make those little branches just pop right out at 'ya. There he comes. The little son of a gun is just hiding out in your brush and you just gotta push him out. This is your world. Your creation." Hij had heel veel lol met het imiteren van deze man. Het was alleen zo jammer dat hij alweer best snel klaar was. Hoe zeer hij ook aan het klooien was, en tijd was aan het verdoen.. Het was nu een maal een taak die best snel klaar was. Maarja, hij smeerde het dus nu maar uit. Want enkel een boom in de bakvorm is ook niet zo praktisch. Hij stopte nu wel met het spreken. Ah, klaar.

Hij zette de ingesmeerde dinges klaar voor gebruik en keek toe hoe Abby lekker aan het neuriën en dansen was. Ze was misschien niet iemand voor hem zelf, maar de persoon die ooit met haar samen zou zijn, zou zich heel gelukkig mogen prijzen. Oh, en of hij appels kon snijden. Hij saluteerde weer. "M'am. Yes m'am." Hij nam een snijplankje erbij, een mesje, en wat appels. Hakkie tsakkie weg.. niets. Het waren appels. En nu appel partjes. Maar ook die maakte hij nog wat kleiner. Sofie en haar.. ehm.. soon-to-be-boyfriend waren kinderen dus die konden geen grote stukken appels in hun taart gebruiken.