A white and red memory

Hij had ‘t niet uit zijn hoofd kunnen laten, natuurlijk had ‘ie het niet uit zijn hoofd kunnen laten. Al sinds hij dat gevecht had gehouden, zat dat kreng in z’n hoofd vast. Dagen lang had hij in de basis gezeten, zijn taken voor Team Rocket telkens weer een beetje achteruit schuiven omdat hij te druk bezig was geweest met ‘t onderzoek. Het onderzoek naar een pokémon, die niet zo zeer zeldzaam of schuw was, maar gewoon perfect in zijn team paste. Hij moest er wel ruimte voor maken en hoe graag hij al zijn huidige teamleden ook erin wilde laten, iemand zou moeten schuiven. En ergens wilde hij het niet doen, hij wilde iedereen in z’n team houden, maar op dit moment zou Vayne de zwakste schakel in zijn team zijn. Hij was super blij met z’n Zoroark en alles wat ze samen hadden gemaakt, maar haar movepool was te zwak om op te kunnen tegen de andere pokémon die hij in zijn team had en welke erbij zou komen.
Zijn helder groene ogen keken op van ‘t beeldscherm, hij had zichzelf opgesloten in zijn kamer op de basis met boeken en een laptop. Hij moest en zou alles uitpluizen voordat hij op zoektocht ging naar de pokémon die hij wilde hebben. De pokémon die hij zo graag in zijn team wilde laten plaats nemen. Hij had alles afgezocht op ‘t net, maar er waren alleen maar delen te vinden. Enkele wetenschappelijke dingen over de pokémon, maar ook wat pokédex informatie stond, maar die leek ook vrij onvolledig en voor de rest waren het krantenartikelen waar de pokémon in voor kwam en dat was vaak niet goed. Het werd dan ook niet voor niets de Disaster Pokémon genoemd. Elk artikel ging over de pokémon die gezien werd, waarbij een paar dagen daarna een of andere ramp gebeurde. Een vloedgolf, een hittegolf, een grote sterfte door voedsel te kort. Er gebeurde altijd wel iets. Dat was ook de reden waarom ze zo’n slechte reputatie hadden en misschien ook wel de reden waarom Echo er een wilde hebben. Sinds dat gevecht in het café met Flynn had hij zijn zinnen erop gezet en toen hij verder onderzoek was gedaan kwam hij erachter dat het een nog lastiger spelletje werd. De pokémon was schuw, het liet zich niet zo graag zien in de beurt van mensen of van plekken waar mensen woonde, maar het grootste probleem was dat hij zijn zinnen had gezet op een shiny variant. De meeste mensen zouden hem voor gek verklaren, shiny’s waren de zeldzaamste dingen die je kon tegenkomen en de trainers die er een vonden waren dan ook uiterste lucky ermee. Meestal kwam er een randomly tegen, maar hij wilde er actief naar gaan zoeken en dat was geen makkelijke taak om te hebben. Maar hij had sowieso altijd al vreemde ideeën gehad als ‘t ging om pokémons, dus dit was niet veel nieuws. Daar in tegen vonden zijn huidige pokémons hem wat … aan de geschifte kant nu. Maar ze wisten ook dat als hij ergens zijn zinnen op had gezet, er niet veel anders meer zou gaan gebeuren, dan moest en zouden ze die pokémon of die taak vinden of volbrengen. Gelukkig had hij nog wel eventjes onderzoek gedaan naar waar je de pokémon kon vinden, want hij had vage geruchten gehoord dat die alleen ergens in Kiloude City voorkwamen en hij had nou niet echt het Kapitaal om een trein ticket te gaan kopen daarvoor. Maar tot zijn geluk kwam hij er daarna ook achter dat ze in Hoenn zaten, in de beurt van Fortree City en dát was een plek waar hij wel kon komen, aangezien hij die boat pass had door nog steeds onbekende redenen.
Niet lang daarna stond Echo dan ook aan de railing van de boot om terug naar Hoenn te gaan, hij was weer een tijdje terug geweest in Kalos om wat dingen te regelen en de gym te behalen, maar nu was het de goede tijd om weer terug naar Hoenn te gaan. Hij had zichzelf de afgelopen paar weken goed afgevraagd waarom hij precies deze pokémon wilde hebben, waarom hij zich zo aangetrokken voelde door een pokémon met zo’n slechte reputatie. Aller eerst dacht hij dat het kwam omdat ze op elkaar leken, beide stonden ze bekend als veroorzakers van rampen, dat was hem maar al te goed duidelijk gemaakt op het moment dat zijn ouders hem de deur hadden gewezen en alles van hem hadden ingetrokken. Maar toen hij er verder over nadacht, merkte hij dat er iets wat wat niet klopte, iets wat hij zich niet thuis kon brengen. Een hele kleine, hele snelle herinnering van een wit met rode flits en mint groene ogen die hem aanstaarde. Een paar dagen had hij lopen tobben met deze herinnering en wat hij er mee aan moest. Hij had geen idee waar het vandaan kwam, wat hij ermee moest en wat het precies voorstelde. Toch voelde het als iets dat heel erg dichtbij was en dat beangstigde hem nog het meeste omdat hij gewoon niet z’n vinger erop kon leggen. Hij wist niet eens zeker of de pokémon voor kwam in Unova, het gebied waar hij was geboren, maar gezien het feit dat ze te vinden waren op plekken waar ongelukken of rampen gebeurde, zou het hem niet eens verbazen. Het duurde hem een paar dagen voordat het tot hem doordrong waarom hij de pokémon herkende en er zo graag een aan zijn team wilde toevoegen. Hij had er al eens een gezien, maar de herinnering was, samen met de rest van zijn leven, van hem ontnomen bij het ongeluk. Het ongeluk waar de pokémon bij aanwezig was, het laatste wat hij zich herinnerde voordat hij wakker werd in het ziekenhuis en niemand iets wilde zeggen over wat er gebeurd was. Die nacht, toen hij wakker werd, werd hem alleen maar zijn naam verteld en het feit dat hij een ongeluk had ondergaan, maar er werden verder geen details verteld over wat er precies gebeurd werd. Iedereen deed er geheimzinnig over en toen het nieuws bekend werd gemaakt dat zijn rekeningen betaald waren, maar dat zijn familie geen contact meer met hem wilde hebben door wat er allemaal gebeurd was, was hij verbitterd uit het ziekenhuis vertrokken. Het enige wat hij kon koesterde was het beeld van die wit en rode flits, vlak voordat alles zwart werd. Dat was dan ook het enige aanleidingspunt dat hij had. En natuurlijk wist hij ook wel dat het nooit dezelfde pokémon kon zijn, aangezien zijn ongeluk gebeurde in Unova en hij nu in de richting van Hoenn ging om de pokémon te vangen, mocht hij er al een weten te vinden. Voor de zekerheid had hij afspraken gemaakt met iemand in Hoenn waar hij zou kunnen blijven pitten als zijn zoektocht te langdradig zou worden. Hij wist namelijk maar al te goed dat hij een paar dagen, misschien weken, nodig zou moeten hebben om de pokémon te kunnen vinden. Dus dan was het handiger om een slaapplaats te hebben waar hij af en toe kon crashen, in plaats van de hele tijd in de wildernis rond te blijven dwarrelen zonder eten. Hij zuchtte zachtjes en draaide zijn rug naar de zee toe, ze waren toch al bijna in Hoenn, misschien moest die z’n tas maar eens gaan inpakken.

“Echo!” Iemand riep zijn naam. De jongen draaide zich om en met een grijns op z’n gezicht zwaaide hij. ”Hey man, lang niet gezien,” zei hij vrolijk tegen de jongvolwassene die hij een stevige handdruk gaf en hem daarna in een soortement van knuffel drukte. “Je ziet er goed uit, getraind? Geprobeerd om indruk te maken op de chicks?” Echo rolde met zijn ogen en gaf zijn vriend een stomp tegen zijn schouder aan. ”Veel aan m’n hoofd gehad, wat getraind om er vanaf te komen. Geen meiden voor mij, Darcia, ik ben niet zo als jij bent,” zei hij daarna met een scheve grijns op zijn gezicht. De jongen haalde zijn schouders op. “Iemand moet ‘t toch doen, als jij het niet doet, doe ik ‘t wel. Maar goed, vertel op. Wat is er gebeurd, wat ga je doen en wat is het plan,” Oh ja, hij had Darcia nog helemaal niets uitgelegd over het plan. Hij had basically alleen maar gezegd dat die eraan kwam en gezegd dat hij bleef slapen, meer had hij er niet over losgelaten. ”Zo meteen dude, eerst koffie,” zei Echo met een glimlach. Darcia kreunde eventjes, de jongen had het niet zo op koffie. Hoe stoer Darcia er ook uit mocht zien, hij was een fanatieke theeleut. Darcia was een van de weinige vrienden hij had behouden na zijn ongeluk en ook de enige die hem had geholpen met een deel van zijn geheugen terug te krijgen. Helaas was de jongen niet aanwezig geweest bij het ongeluk zelf, waardoor hij daar nog steeds geen duidelijkheid over had. Toch was het een echte steun en toeverlaat geweest. Ze hadden elkaar al een paar weken niet meer gesproken, maar Darcia was altijd blij als zijn vriend naar Hoenn kwam, vooral voor dit soort klusjes. De jongen was immers gek op kamperen en opzoek gaan naar pokémon. Uit verhalen wist Echo dat Darcia ooit de wens had gehad om pokémon onderzoeker te worden, maar daar is het nooit echt van gekomen nadat zijn moeder plotseling overleed en hij de baas werd over zijn twee jongere zusjes. Hij zou nooit het huis uit kunnen totdat zijn zusjes op eigen benen konden blijven staan. ”Hoe is het met Kim en Mayble, trouwens?” vroeg Echo aan zijn vriend, voordat ze in de richting van een klein cafeetje wandelde. Alhoewel Echo graag wilde gaan beginnen aan het gehele avontuur, had hij zijn vriend al lang genoeg niet meer gezien om niet eerst eventjes gezellig bij te gaan kletsen. En ja, hij was misschien van Team Rocket, iets wat Darcia nog niet eens wist bedacht hij zich nu, maar ook hij had zo z’n aardige en sociale kanten. Al waren dat de kanten die hij liever niet liet zien aan iemand die hij niet vertrouwde. Zijn vriend haalde zijn schouders op, terwijl hij de deur van het café open maakte. ”Z’n gangetje, Kim wilt heel graag al op reis gaan, maar ik vind d’r nog wat te jong,” vertelde Darcia en Echo knikte. Ze namen plaatst aan de bar, waar ze beide een biertje bestelde om hun hereniging te vieren. ”Want hoe oud is ze nu?” vroeg Echo rustig. “Bijna tien, ik heb gezegd dat ze bij Birch langs mag gaan als ze elf is, eerder niet.” De zwartharige knikte eventjes en hief daarna zijn glas op naar zijn vriend. ”Op een goede afloop van ons avontuur,” proosten hij daarna en Darcia tikte hem het glas aan. “Wat doe jij nu eigenlijk?” werd er opeens aan hem gevraagd en de gifgroene ogen van de jongen bleven eventjes hangen op zijn glas. ”Ditjes en datjes, je weet wel. Ik snuffel hier en daar wat rond, doe wat opdrachten voor mensen en verdwijn daarna weer,” zei hij rustig, hij wilde het liefst niet liegen tegen zijn vriend, maar dit kon niet anders. Hij zou in een café niet gaan spreken over Team Rocket, zeker niet in Hoenn. In Kalos was het natuurlijk ook niet veilig, maar Hoenn was gevaarlijker vanwege de grote hoeveelheid Rangers die hier te vinden waren. Team Rocket had daardoor een nadeel in deze regio ten opzichten van Kalos, waar ze de macht al een tijdje in handen hadden. “Klinkt nogal saai,” antwoorden Darcia, terwijl hij een slok nam van het bier. ”Ja, dat is het ook wel,” mompelde Echo uiteindelijk, terwijl hij over zijn glas naar de achterkant van de bar keek. Het leek nog maar eer gisteren dat hij aan zo’n zelfde bar had gezeten met Flynn, wat uiteindelijk op uit liep dat ze in een gevecht met een roedel Mightyena’s kwamen, die opvallend genoeg geleid werden door een Absol. Een prachtig beest en de reden waarom Echo verder onderzoek was gaan doen. “Waar zit jij de hele tijd met je hoofd,” werd er opeens tegen hem gezegd en Echo draaide zich om naar zijn vriend. ”Overal en nergens,” grijnsde hij naar de jongen toe. Die zuchtte zachtjes en haalde zijn schouders op. “Net zoals vroeger dus.” Eventjes viel Echo stil en keek hij naar zijn half volle glas bier. Hij wist niets van het zogenoemde ‘vroeger’, puur omdat hij zich niets meer kon herinneren. Het was niet echt een pijnlijk topic om over te beginnen, maar hij was niet er niet heel erg fan van. Darcia had hem vaak genoeg aangeboden om te vertellen over hoe het was voordat hij het ongeluk had gehad, om een poging te doen om hem zijn geheugen terug te krijgen, maar eigenlijk vond hij het wel goed zo. Hij had toch geen contact meer met zijn familie, die hadden hem zo ongeveer onterft op het moment dat de rekeningen van het ziekenhuis waren betaald. Dus zolang hij niet wist hoe het leven voor het ongeluk was, had hij er vrede mee. Zo hoefde hij ook niet bang te zijn dat hij het gevoel kreeg dat er iets niet klopte, voor hem klopte zijn leven zoals hij het nu beleefde. “Dus, vertel eens over dat plan van je,” zei Darcia daarna, hij draaide zich om zodat hij richting de ingang keek en leunde tegen de bar aan. ”We zetten kamp op een aantal kilometer buiten Fortree City, elke dag bestuderen we het gedrag van de pokémons en proberen een glimps op te vangen van de shiny. Zodra we het patroon doorhebben, gaan we opzoek naar een manier om de shiny af te zonderen. Daar zal ik ‘m bevechten en uiteindelijk vangen,” somde hij op een rustige toon op. Darcia humde een akkoord. “En hoelang denk je dat dit gaat duren?” werd er gevraagd. Echo zuchtte. ”Een paar weken, ben ik bang. Het zijn van zichzelf al schuwe pokémon en om dan ook nog eens een shiny te kunnen vinden, wordt een lange zoektocht,” gaf hij heel eerlijk toe. Hij hoopte natuurlijk dat het niet zo heel erg lang zou gaan duren, maar hij had toch wel rekening  gehouden met een flink aantal weken om alles goed te kunnen ondernemen. Hij moest dus alleen hopen dat Team Rocket hem niet eerder terug zou roepen naar de basis voor een of andere opdracht, want anders zou hij dit hele principe moeten laten schieten of moeten forceren, door gewoon randomly te gaan zoeken. Natuurlijk hoopte hij dat laatste niet te hoeven doen, zoeken naar een pokémon was zo veel lastiger dan geduld hebben en wachten totdat ze vanzelf naar je toe kwamen. Helaas deelde niet iedereen die mening met hem. Dan was het misschien nog het handigste om gewoon in z'n eentje op pad te gaan, maar Darcia wilde nou eenmaal mee, dus daar zat hij nu dan ook aan vast. Niet dat het hem heel erg veel uitmaakte, de gezelschap werd gewaardeerd, hij hoopte alleen dat zijn vriend ook het uithoudingsvermogen had om de expeditie vol te houden en niet halverwege ermee zou stoppen. Echo zuchtte eventjes, maar keek beledigd op toen hij een tik op zijn hoofd kreeg. ”Waar was dat voor nodig?” bromde hij naar zijn vriend toe, die deed alsof er niets aan de hand was. “Je was in gedachten verzonken, je zat naar je bier te staren alsof je erin zou verdrinken,” zei Darcia met een schaapachtige grijns op zijn gezicht. Echo gaf zijn vriend een stomp, zijn slechte humor zou hem nog eens de nek om draaien, letterlijk. Hij zuchtte eventjes en dronk de restanten van zijn bier op. ”Zullen we dan maar eens? We hebben veel te doen immers,” stelde hij daarna voor. Zijn vriend knikte, sloeg zijn bier achterover en betaalde bij de barman. Waarna de twee jongens naar buiten wandelde.

Niet veel later stonden ze aan de rand van Fortree City, dit was het leukste gedeelte van deze hele expeditie, ze mochten nu alles gaan opzetten en de shit uit die pokémon groep gaan kampen. Echo grinde eventjes, terwijl hij met een GPS signaal probeerde om de beste plek te vinden om het kamp op te gaan zetten. ”We gaan deze kant op,” zei hij rustig tegen zijn vriend. Darcia was een wat stevigere man, waardoor hij ook de taak van pakezel had gekregen. De jongeman liep met verschillende tassen, waaronder een backpack waarop de tent en wat kookgerei zat en dat samen met nog zijn eigen tas met spullen. Echo was blij om zijn vriend weer eens te zien en vond het helemaal geweldig om dit soort dingen samen te kunnen gaan doen, dan leek het tenminste een stuk minder eenzaam en eigenlijk ook minder serieus. Al was hij ontzettend serieus om dit allemaal op te zetten, hij had een hele hoop tijd erin verspilt, alleen maar door een obsessie met een pokémon waarvan hij alleen een flits had gezien.
Op het moment dat ze op de juiste plek aan waren gekomen, begonnen de twee jongens met het gevecht over wie de tent kon opzetten. “Je weet dat ik het de laatste keer heb gedaan, hè?” verdedigde Darcia zichzelf, waarna beide jongens in lachen uitbarsten. Echo vond het geweldig, eindelijk kon hij eens ontspannen en weer zichzelf zijn. Natuurlijk was hij op de basis ook wel zichzelf, maar dit voelde toch wat beter. ”Ja, weet ik, maar toch mag jij het doen, dan ga ik eens zien of ik alvast wat kan vinden,” zei Echo, waarbij hij nog net geen pruillipje trok. Darcia gaf hem een stomp tegen zijn schouder en wuifde hem weg. “Move, voordat ik me bedenk,” zei zijn vriend en met een glimlach en een knipoog verdween Echo tussen de struiken.
Later die avond lagen de twee jongens naast elkaar in de slaapzakken. Echo had nog geen geluk gehad met de pokémons te vinden, maar besloot vanaf morgen wel zijn logboek bij te gaan houden zodat hij track kon gaan houden over waar ze zijn en wat ze doen. Dat was zo ongeveer het belangrijkste van het hele plan, naast het bevechten en vangen van de pokémon natuurlijk. Echo glimlachte eventjes, voordat hij zich omdraaide en door het zachte, ritmische gesnurk van Darcia in slaap viel.

Dag 1: Vandaag begonnen, geen enkele Absol gezien. Heb Dust erop uitgestuurd om rond te scouten, maar weinig opgeleverd.
Dag 2: Dust had vandaag goed nieuws, hij had ergens in de verte een groep Absol’s gezien, maar het was te ver van onze standplaats om er iets mee te doen.
Dag 4: We actually saw them! Ik wist wel dat het een goede plek was. Vandaag twee Absol’s gezien, die zo te zien aan het rond zoeken waren om de omgeving te inspecteren, een soort scouts dus.
Dag 8: Het is al een paar dagen stil. Darcia opperde om van plek te gaan wisselen, maar ik zal voet bij stuk houden. We zullen ze vinden.
Dag 11: Toch maar ingegeven in wat Darcia zei en wat Westelijker gegaan, in de hoop daar wat te kunnen vinden.
Dag 13: Bij het zoeken naar hout hebben we een groep Absol’s gevonden, ze waren minder blij met onze aanwezigheid en al snel waren we ze weer kwijt.
Dag 16: Darcia is terug naar huis gegaan om supplies te halen, ik wist wel dat deze expeditie langer zou gaan duren dan dat ik hoopte.
Dag 19: Na een paar dagen niets meer gezien te hebben, heb ik vandaag een glimps op gevangen van een grote groep Absol’s. Alhoewel ze normaliter alleen leven, bleven deze vrij veel bij elkaar. Ik vraag me af of er een leider is.
Dag 20: Ik heb d’r gezien, ik heb d’r gewoon gezien. Ik kan ‘t gewoon niet geloven. Ik tril nog steeds terwijl ik dit schrijf. Er is een shiny Absol in de groep van pokémon die we gister zagen. Geen zielige pokémon die verstoten was, nee, ze was de LEIDER van de groep. Ze hielt ze allemaal onder controle. En dat was te zien, ze was groot, sterk en oh zo prachtig. Mijn dag kan niet meer stuk.
Dag 25: Een paar dagen gewacht, maar het ziet er naar uit dat ze verder getrokken zijn. We pakken zo snel mogelijk onze spullen en trekken erachteraan. Zodra ik weet hoe de groep werkt en hoe ik haar apart te pakken kan krijgen, zal ze in mijn bezit komen.
Dag 32: I can’t believe it, we lost them. Dust is elke mogelijke uithoek af gegaan, maar ze zijn niet meer te vinden. Ik kan mezelf wel tegen een muur slaan, hoe dom had ik kunnen zijn. Misschien had ik Vayne ernaar toe moeten sturen, zodat we tenminste een soort van spion erbij hadden…
Dag 34: Darcia heeft het opgegeven, na een maand zitten en niets kunnen doen, pakt hij zijn biezen en laat me alleen. Ik kan ‘m geen ongelijk geven, ik zit er ook een beetje door heen. Maar het beeld van die Absol zorgt ervoor dat ik door zal gaan, hoe dan ook.
Dag 37: Ik heb Dust nu permanent in de lucht om te zoeken naar de groep Absol’s, maar tot nu toe hebben we niet echt geluk gehad. Ik twijfel er steeds meer aan om de rest van m’n pokémon er niet gewoon op af te sturen om mee te gaan scouten, maar ik weet ‘t zo snel nog niet…
Dag 40: Geluk keert terug naar mijn kant, er is een glimps opgevangen van een paar Absol’s die wat twijfelachtig bij elkaar stonden. Het zag er naar uit dat ze zich niet op hun gemak voelde, maar uit eindelijk bleek dat te komen door een kleintje dat ze beschermde. Misschien is het dezelfde groep?
Dag 43: Yes! We hebben ze weer in het vizier, vandaag heb ik de leidster weer gezien en mijn hart sloeg weer over. Ik voel me nu echt net een pokémon professor die dit voor z’n werk doet. Misschien moet ik eens overwegen om een Team Rocket Scientist specialisatie te nemen, zodra de tijd daar is. Hahahaha.
Dag 45: Nu ik weer vision op de groep heb, ben ik een schema bij gaan houden met gedragspatronen, puur om te kijken of er een manier is om de leidster alleen te pakken te krijgen. Tot nu toe ziet het er niet echt rooskleurig uit, maar ik heb hoop. Hernieuwde hoop, maar hoop.
Dag 50: Het patroon begint eindelijk een beetje door te komen en ik begin steeds meer hoop te krijgen dat ik haar daadwerkelijk te pakken kan krijgen. Het is natuurlijk ontzettend jammer voor de groep, ze zullen hun leidster kwijt raken. Maar ik kan op één hand een paar goede kandidaten tellen om het leiderschap over te nemen. Dat komt vast wel goed.
Dag 52: Dust is gezien door de groep en ze beginnen een beetje paranoia te worden. Een Murkrow is natuurlijk niet vreemd in deze omgevingen, maar wel een die de hele tijd terug komt en in de boom blijft zitten om ze in de gate te houden. Ik denk dat ik ‘m voorlopig maar bij me houd en iemand anders erop af ga sturen.
Dag 55: Ik weet niet hoe, maar m’n plan werkt. Ik had besloten om Vayne erop af te sturen, met haar ability om in een andere pokémon te kunnen veranderen. Ondanks dat ze in het begin een beetje sceptisch waren, hadden ze haar aardig snel opgenomen in de groep. Misschien kan ik ‘t nu voor elkaar krijgen om de leidster af te zonderen van de rest.
Dag 59: Wauw, ik zit hier al bijna 2 maanden, misschien moest ik toch maar eens tempo gaan maken met dit hele gebeuren. Vayne doet het goed in de groep, al vertrouwen ze haar nog steeds niet volledig. Ik begin wel een klein plannetje op de been te zetten om de leidster te pakken te krijgen. Misschien morgen, misschien overmorgen, in ieder geval zeer binnenkort. Ik moet echt terug naar de basis…
Dag 63: Ik heb al te lang gewacht, ik moet dit echt morgen gaan doen. Laten we hopen dat alles goed af loopt en niet dat ik hier straks met lege handen weg ga. Ik heb al te veel tijd verloren aan deze hele expeditie, als ik dan ook nog eens onsuccesvol thuis kom, geen idee wat ik dan ga doen, but it won’t be plesant...

De volgende dag wist hij geheel zeker hoe hij z’n plan wilde gaan uitvoeren, tot diep in de nacht had hij liggen tobben over hoe hij dit het beste kon gaan uitvoeren. Nu was zijn plan solide en moest hij alleen nog hopen op dat kleine beetje geluk dat nodig was om de pokémon in zijn beurt te krijgen, waarvoor hij de hulp nodig zou moeten hebben van Vayne. De Zoroark vond haar nieuwe vorm best wel prettig en had daarom de neiging om gewoon als Absol rond te lopen tussen haar teamleden, maar voor nu zag ze er weer eventjes uit zoals ze eruit hoorde te zien. ”Vayne,” zei hij zachtjes tegen zijn pokémon, die een oor omhoog stak als teken dat ze luisterde. ”Je weet wat je moet doen, hè?” vroeg hij daarna. De Zoroark hief haar kop op en keek hem wat slaperig aan, ze geeuwde en knikte daarna traag, als teken dat ze snapte wat ze moest doen en wat er op het spel stond. Hij glimlachte eventjes en rekte zich uit, waarna hij een tweede pokéball opgooide en zijn grote vriend eruit liet. Letterlijk ‘grote’ vriend, de Venusaur was toch echt wel een goede twintig centimeter hoger dan dat hijzelf was. Naast hem verscheen een derde pokémon, eentje waarvan hij niet helemaal honderd procent zeker was dat dit goed zou aflopen, maar hij zou het risico dan maar nemen. Het giechelende geestje dat naast de grote Venusaur zweefde was niet altijd even serieus, dat zou hij waarschijnlijk ook nooit worden, maar zijn taak was klein genoeg om ‘m te kunnen inzetten bij deze expeditie. ”Jax, Crowe, ga naar jullie posities. Ik vertrouw op jullie, ook op jou, Jax,” zei hij, met een strenge blik op de Gengar. Hun relatie ging nog steeds stroef en hij hoopte maar dat dit niet fout zou aflopen daardoor. De Gengar was voor de verandering eventjes stil en knikte naar zijn trainer. Gelukkig was de pokémon wel al iets beter gaan luisteren naar Echo, anders zou dit heel fout kunnen gaan aflopen. Vayne was ondertussen al weer verdwenen, nog net zag hij hoe haar getransformeerde staart verdween tussen de struiken. ”Crowe, ga in positie. Jax, alleen als de Absol een andere pokémon meebrengt, mag je die in slaap brengen. Alleen die pokémon, gesnopen?” zei hij. Echo durfde te zweren dat hij de Gengar hoorde zuchten, maar uiteindelijk kwam er toch een knik dat ‘ie het begreep. Gelukkig maar. Ondertussen was de Venusaur tussen de bomen verdwenen, hij zou het spoor van de Zoroark/Absol volgen om zodoende de groep te vinden. Echo hoopte van harte dat dit plan zou slagen, want ze moesten er op een of andere manier voor zorgen dat ze die leider konden afzonderen van de rest. Die taak lag bij Vayne, die zou de leidster meenemen naar een open plek. Ondertussen zou Crowe de rest van de groep in slaap brengen met een Sleep Powder aanval, zodat ze niet gestoord zouden worden. Jax had de taak om, mocht de leidster een andere Absol meenemen als bescherming, die in slaap te brengen met een hypnosis. Op die manier zou niemand erachter komen wat er gaande was. Hij zuchtte eventjes en leunde tegen een boom, goed verscholen tussen de schaduwen. Nu was het wachten op Vayne.

Niet veel later werd hij aangetikt door Scrum, de Gabite had bij hem gestaan, dat zou de tegenstander worden voor de pokémon. In de verte zag hij hoe Vayne aankwam lopen, samen met de shiny pokémon die hij zo graag in z’n bezit wilde hebben. Achter hen liep een sterk uitziende Absol die goed de wacht hielt. Echo floot zachtjes naar Dust, die het sein zou geven aan Crowe dat hij de Sleep Powder aanval kon inzetten. Op het moment dat de drie Absol’s bij de open plek stonden, pakte Echo zijn pokédex. Absol is a quadruped, mammalian Pokémon with a dark blue to gray body covered in white fur. It has a ruff around its neck and chest and a tuft on the top of its head adorned with a single blue-black oval. It has a feline face with almond-shaped, red eyes, a scythe-like tail, and a sickle-shaped horn on the side of its head. Its broad feet are equipped with three claws each, and spikes protrude from the heels of its hind legs and the elbows of its front legs. As Mega Absol, its fur is longer overall, and the increased energy coursing through its body makes the fur at the back of its mane stand on end, so that it appears to have wings. The spikes on its heels and elbows grow larger, and the fur in these areas becomes longer as well. Its sickle-shaped horn widens, while an additional, smaller horn appears on the opposite side of its head. Its tail now has a more saw-like shape, and the oval marking on its forehead is now a rounded triangle. Absol lives in the mountains far from civilization, and rarely ventures down from its alpine home. Using its horn, Absol is able to sense even subtle changes in the sky and the land to predict when a natural disaster will occur, and will try to warn people when one is approaching. This often has the unfortunate effect of Absol itself being blamed for the disaster. Hij kon de informatie al uit zijn hoofd, maar dat de pokémon nooit officieel in z’n pokédex gezet. Hij knikte naar Jax, die opeens voor de derde Absol sprong en die in slaap liet vallen door een surprise Hypnosis aanval. Vayne was inmiddels weg gesprongen, waardoor de leidster doorhad dat er iets aan de hand was. ”Sand Tomb!” riep Echo, en daarmee was het gevecht begonnen.

VS

De Gabite sprong langs hem heen, naar de open plek toe en door zijn armen in de lucht te steken, werd de Absol gevangen in een lading zand. Ze werd tegen de grond geduwd, maar wist zichzelf al snel weer te bevrijden. Het geluk van deze aanval was dat het overtime damage zou doen doordat ze nu wel aan haar poten zou worden gehapt door het zand. De wit/rode pokémon schoot over de zand laag heen in een poging om de Gabite aan te vallen met een Faint Attack. De Absol verdween in thin air en verscheen opeens naast de Cave Pokémon. ”Dual Chop,” riep Echo nog, maar voordat de vinnen aan zijn armen konden oplichten, had de Absol hem al vast met een Bite aanval en smeet ‘m tegen de grond. Scrum gromde eventjes en kwam moeizaam weer overeind. Dit zou geen makkelijk gevecht worden, geen enkele aanval van beide kanten zou echt heel veel schade toerichte. Dus het zou echt een gevecht om uithouding worden. Helaas zag de Absol er wel uit alsof ze veel gevechts ervaring had, gezien het litteken over d’r oog en het stukje dat miste uit de scythe op d’r hoofd. Dus hij moest maar gewoon hopen dat zijn Gabite dit aan zou kunnen. Natuurlijk had hij ook gewoon Caitlynn in kunnen zetten, die meer schade zou kunnen doen aan deze tegenstander, maar hij wilde juist dat zijn andere pokémon ook een kans kregen om te vechten. Scrum had, buiten het gevecht in de gym, immers nog nooit echt een gevecht gehad.
De Absol sprong iets naar achter toe, toen de Gabite weer overeind kwam, maar haar poot kwam vast te zitten in de Sand Tomb aanval en ze struikelde bijna. ”Dragon Rage,” zei Echo snel tegen zijn pokémon, die zijn bek opende om een straal aan blauw/paarse energie op de Absolk af te vuren. De pokémon reageerde snel met een Dubble Team, waardoor de Gabite het niet voor elkaar kreeg om de aanval te landen. ”Probeer de echte te vinden,” moedigde hij zijn pokémon aan en Scrum liet de straal in alle richtingen op gaan om de echte Absol te vinden. Uiteindelijk wist hij haar te raken en schoot de wit/rode pokémon naar achter toe. Maar zijn tegenstander liet zich niet snel gewonnen geven en sprong weer op de Gabite, terwijl ze met haar klauwen uithaalde in een Slash aanval. ”Hou ‘t tegen met Dual Chop,” snel Echo snel. De vinnen van de Gabite gloeide paars op, maar hij kon de eerste Slash niet ontwijken. De tweede kaatste af tegen zijn aanval en bij de derde aanval was de Gabite net een nanoseconde sneller, waardoor hij de Absol een slag in ‘t gezicht kon geven. De pokémon siste kwaad naar hem en haalde uit met een Pursuit aanval. Scrum gromde terug toen de aanval hem in zijn gezicht raakte en hielt een vin omhoog om zichzelf te beschermen tegen een verdere aanval. In plaats van een aanval, verschenen er twee grote zwaarden boven de Absol, die enkele keren tegen elkaar aansloegen. Echo kon zweren dat hij kon zien hoe de stats van de Absol omhoog gingen en hij riep snel zijn Gabite terug naar zijn kant van het veld. ”Dragon’s Dig,” zei hij enkel en binnen enkele seconden was de Gabite verdwenen onder de grond. De Absol keek om zich heen, zoekend naar waar haar tegenstander onder de grond zat. Ze bleef stilstaan en even vroeg Echo zich af wat ze aan het doen was, totdat hij opeens vals geneurie hoorde. ”Oh nee,” mompelde hij zachtjes tegen zichzelf. ”Scrum, nu!” riep hij naar zijn pokémon. De Gabite sprong uit de grond, hoog de lucht in en viel de Absol snel aan met een Dragon Claw aanval. Dragon’s Dig was immers een combinatie van Dig en Dragon Claw. De pokémon zou zich eerst verborgen houden onder de grond om de aandacht van de tegenstander omlaag te halen, voordat hij uit de grond zou komen en zou aanvallen met de Dragon Claw, die niemand zou aanzien komen. Helaas moesten ze nu de aanval voortijdig afbreken puur omdat de Absol begonnen was aan een Perish Song. Het gezang werd gestaakt toen de Dragon Claw raakte en de wit/rode pokémon sloeg tegen de grond aan. Ze kwam weer overeind en spande meteen haar achterpoten. De Absol verdween in een flits en verscheen niet veel later om Scrum tegen de grond te pinnen met een Feint Attack aanval. Met de Gabite tegen de grond, ze had heel slim haar poten op de vinnen van de pokémon gezet waardoor hij niet weg kon komen, begon ze op hem in te slaan met een Slash aanval, gevolgd door een Bite in zijn keel. Terwijl de Gabite alles moest verduren, zat Echo koortsachtig na te denken over wat hij moest doen. Scrum was nooit sterk genoeg om de Absol van zich af te gooien, aanvallen zouden niet werken omdat hij niet kon bewe-. Zijn aandacht werd getrokken door een fel wit licht. Door de constante aanvallen van de Absol, was de evolutie van zijn Gabite getriggered. Echo grinnikte eventjes, dat was natuurlijk ook een manier. Toen het witte licht uit een barsten, stond de Absol opeens op een nieuwe pokémon, die haar met enige moeite van zich af wist te slaan. Snel pakte Echo zijn pokédex erbij om te kijken welke pokémon het was. Garchomp is a bipedal, draconian Pokémon that is primarily dark blue in color. It has red on its underbelly from the lower jaw to the middle of the abdomen, including the undersides of its arms. A patch of gold comes to a point below the red on its belly, and a golden star shape adorns the tip of its snout. Garchomp has horn-like appendages that resemble a jet or plane's engines, giving it an appearance similar to a hammerhead shark. Its large mouth features razor-sharp teeth. The feet have three white talons, and each arm has a single large, white claw for a hand. Curved fins sprout from the arms, creating wings that allow Garchomp to fly. It also has a large dorsal fin and another on its tail that resembles a shark tailfin. The male's dorsal fin has a notch on it. Pairs of small, white spikes protrude from its upper arms and legs, and there are gill-like slits on the sides of the neck. The eyes are intense, with black scleras and gold-colored irises. When Garchomp Mega Evolves, it grows in size and several of its features become more angular, including its head and shoulders. A row of five tooth-like spikes sprouts from each side of its abdomen, and red spikes grow from its knees. The claws and fins on its arms morph together to form sharp, red blades. Garchomp can fly at an incredible speed—helped by the fine scales on its body that reduce drag—to catch its prey. Garchomp are cave-dwellers, and are seldom seen in the wild. ”Goed gedaan Scrum! Nu gaan we dit gevecht eens onze kant op draaien!” riep hij enthousiast en de Garchomp liet een vrolijke brul horen.

VS

De Absol was zo te zien iets minder blij met de huidige stand van zaken. Ze maakte zich lager, alsof ze een aanval wilde uitvoeren, maar toen pas merkte Echo dat haar ogen nog lichter begonnen op te gloeien. Zo te zien was ze met een Future Sight aanval bezig. Wat betekende dat ze maar een paar beurten hadden voordat Scrum geraakt zou worden door een krachtige psychische aanval. Nu was een Garchomp niet bepaald zwak tegen dat type aanvallen, maar het was alsof iets dat hij in zijn achterhoofd moest houden. Op het moment dat de Absol klaar was met de aanval, verdween ze en verschenen meerdere shiny Absol’s om de Garchomp heen. Scrum keek eventjes om zich heen naar de vele Double Team Absol’s en richtte zich daarna op zijn trainer met een vragende blik. ”Let’s whip them out,” zei Echo alleen maar. ”Sandstorm.” De jongen had al snel een sjaal om zijn gezicht heen zodat hij niet al te erge last zou krijgen van de zandstorm. De Garchomp ging recht staan en slaakte een brul, terwijl om hem heen het weer zo veranderde dat er een zandstorm ontstond. Direct verdwenen de meerdere Absol’s, maar de echte was helaas ook niet meer te vinden door de dikke laag aan zand dat nu in de lucht hing. ”Scrum, nu moet ik op jou vertrouwen,” riep Echo naar zijn pokémon, die instemmend bromde. ”Dig.” Meteen hoorde hij dat de Garchomp de grond in dook. Ze hadden beide geen vision meer op de Absol, maar Echo wist dat Scrum haar kon lokaliseren door geluidsgolven in de grond. Het was stil in de zandstorm, Echo kon niets zien, hij had geen idee wat er gaan was. Tenminste, totdat opeens de Absol langs hem tegen een boom aan vloog. Eventjes keek hij wat verbaast naar wat er gaande was, maar al snel zag hij hoe Scrum uit de zandstorm kwam. Hij grinnikte. ”Netjes,” zei hij rustig, maar lang kon hij het er niet over hebben. De Absol was weer overeind gekomen en zetten zich af tegen de onderkant van de boom om zich tegen de Garchomp aan te gooien. Ze zetten haar tanden in voor een Bite aanval en sloeg haar klauwen uit met een Slash aanval, terwijl ze probeerde met meer kracht de haai pokémon tegen de grond te werken. Scrum slaakte een brul en wankelde met de Absol tegen zijn borst aan. ”Take Down,” zei Echo tegen zijn pokémon en met zijn kop naar voren, ramde de Garchomp zichzelf tegen de boom aan. Het was ditmaal de boom die krak zei, maar meer dan een stevige deuk zat er niet in. De Absol zakte van de borst van de Garchomp af, maar gaf zichzelf nog steeds niet gewonnen. Toch kon Echo zweren dat hij een gemene grijns op haar gezicht zag. ”Kijk uit!” riep hij nog tegen zijn Garchomp, maar Scrum stond al aan de grond gebeiteld en slaakte een brul van pijn doen de Future Sight aanval hem raakte. De haai pokémon zakte op zijn knieën en hijgde eventjes. Dit begon hem allemaal een beetje te veel te worden, ze moesten dit gevecht snel tot een einde brengen. Helaas kon Echo geen goede indicatie maken op de Absol hoe ver ze al verzwakt was, de pokémon leek maar door te willen gaan. Ze moesten maar met wat zwaarders aankomen. ”Gebruik Rock Tomb om d’r vast te zetten en daarna Brick Break!” riep hij naar zijn pokémon toe. De zandstorm maakte het lastig om goed bevelen door te geven, maar hij wist het voor elkaar te krijgen. De Garchomp’s vinnen gloeide open en uit de grond verschenen twee stenen die de Absol off guard te pakken wisten te krijgen. De pokémon slaakte een kreet van pure paniek uit toen ze vast zat en met vuurspuwende ogen keek ze naar de Garchomp die een Brick Break aanval landen op haar kop. De Rock Tomb verdween en de Absol zakte op de grond, maar zo te zien was ze nog niet klaar met het gevecht. Moeizaam kwam ze weer overeind en viel de Garchomp aan met een Quick Attack aanval. Scrum tuimelde naar achter toe, toen de aanval landen en hij kwam op zijn rug terecht. De Absol sprong op zijn borst en haalde nog een keer uit met Slash en Bite. Echo gromde zachtjes, wat nu? ”Probeer d’r van je borst af te krijgen met Dragon’s Claw” riep hij naar zijn pokémon. De Garchomp probeerde uit te halen met zijn vinnen, maar de Absol wist elke aanval te ontwijken door snel weg te duiken. Daarna verdween ze opeens van zijn borst en verward kwam de Garchomp overeind. Daarna slaakte hij een brul toen een Feint Attack hem in de rug raakte. ”Oké, we gaan hier een einde aan maken. Dragon Rush!” Scrum slaakte een brul en werd omgeven door een licht blauwe aura. Op hoge snelheid schoot hij op de Absol af, terwijl de aura de vorm van een draak aannam. Met volle vaart en met ene geweldige kracht dook hij op de wit/rode pokémon af, die van verbazing was blijven staan. Samen ramde ze tegen een boom aan, waarna de Absol stil bleef liggen. Snel pakte Echo er een pokéball bij en gooide deze op de shiny pokémon. And now he had to wait, for this moment of truth.

Attacks:

Gabite/Garchomp

Dual Chop (x2)
Dragon’s Rage
Sand Tomb
Dig (x2)
Dragon’s Claw (x2)
Sandstorm
Take Down
Rock Tomb
Brick Break
Dragon Rush

Absol

Faint Attack (x3)
Double Team (x2)
Slash (x4)
Pursuit
Perish Song
Bite (x3)
Future Sight
Quick Attack