Thanks for the memory.

Met zijn hand op de deurhendel, hoopte Aiden dat alles goedkomen zou, dat ze hem zouden vertellen dat het wel oké zou zijn. Dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en dat alles vanzelf goed komen zou. Hij hoopte het, maar hij wist zelf ook wel dat het leven niet zo simpel was.
Toen de deur open ging, keek hij naar de vrouw die op de stoel zat, achter haar computer en wachtend tot hij plaats zou nemen. Het was lang geleden dat hij zich voor het laatst zo onzeker had gevoeld, dat het einde zo nabij had geleken. De serieuze blik van de vrouw vertelde hem vrij weinig, zei hem niet of hij positief moest zijn of juist niet. In complete onwetendheid ging hij zitten, schoof hij zijn stoel licht aan en keek hij haar aan. Woorden waren ver te zoeken en hij opende zijn mond, maar wist dat er niets uit zou komen. Iets wat hem niet vaak overkwam, maar de huidige situatie bracht hem compleet van zijn stuk.
‘Hij… Is stabiel,’ sprak de vrouw langzaam. Aiden’s blik werd wat groter en hij knikte. Stabiel, dat was goed! “En verder?” vroeg hij zacht, bijna twijfelend, waarna de vrouw een verontschuldigende glimlach op haar gezicht tevoorschijn liet komen. Het was een expressie die hem maar al te goed bekend was. Hij herinnerde het zich nog op het gezicht van de zuster die hem vertelde dat zijn moeder niet meer beter zou worden, dat ze op zoek zouden gaan naar de locatie van zijn vader. Langzaam schudde Aiden zijn hoofd, alsof hij haar wilde vertellen dat ze fout zat, alsof hij haar tegen wilde spreken. Maar, hij wist dat dit niet zo was. Hij wist dat het niet goed zou komen. Niet nu.
‘Het is onveilig om hem te ontslaan,’ sprak ze. Aiden knikte langzaam, zijn blik focussend op het blaadje dat naar hem toe geschoven werd, vergezeld door een pen die ze erop legde, wijzend naar een leeg vakje op het blad. ‘We willen graag het beste voor hem, voor jou, dus onderteken dit alsjeblieft,’ sprak ze, waarna Aiden zijn blik op de vrouw richtte. ‘Waarvoor moet ik tekenen?’ vroeg hij, zijn stem hees en duidelijk verward, al probeerde hij het redelijk goed te houden. Niet gewend zijnde aan de stortvloed aan emoties, was dit compleet nieuw voor hem, was dit iets wat hem onbekend was. Hij voelde niet, hij gaf niet om anderen. De enige die hem nooit verlaten zou deed dat nu.
‘In Kanto zit een specialist. We willen hem graag daarheen overplaatsen, alleen dan kan ik je garanderen dat hij in de beste handen is,’ sprak de vrouw. Langzaam knikte Aiden. Hij hoorde de woorden, hij begreep ze, maar hij wilde het niet. “Geef me… Heel even,” sprak hij langzaam, voor hij opstond en richting de behandelkamer liep. De dokters die hem nariepen negerend, liep hij strak door, tot hij voor het raam kwam te staan, door welke hij hem kon zien liggen. De waas in de ogen, de zwakke glimlach op zijn gezicht… Aiden sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd zacht. Hetgeen wat hij nooit aan had zien komen, hetgeen waar hij nooit aan had hoeven denken omdat de kans hem zo klein leek, zat er nu dan toch aan te komen.
Hij moest dat blad ondertekenen. Hij kon nu niet egoïstisch zijn. Het kon gewoon niet.

‘Ik snap dat u hem missen gaat, meneer Stark,’ klonk er, terwijl Aiden het ondertekende formulier naar voren schoof, de dokter aankijkend. ‘Maar, dit is het beste voor hem. Met uw ingevulde contactinformatie kunnen wij u op de hoogte houden, mocht er iets gebeuren,’ sprak ze kalm, alsof ze de woorden oplas van haar computer. Haar stem zo kalm, zo zeker van wat ze zei ‘Al zal de weg naar herstel lang zijn, komt hij er wel,’ sprak ze uiteindelijk, haar stem al iets zachter, waarop Aiden kort knikte. Het was niets voor hem om hier te zitten, om te steunen op de zachtaardigheid van een dokter, maar… Het bleek allemaal vreemd te kunnen lopen, was het niet?
Met langzame passen verliet Aiden de kamer na te horen hebben gekregen dat het nu tijd was om afscheid te nemen, een laatste moment waarop hij hem kon zien voor het officieel klaar was, voor hij hem voor onbepaalde tijd verlaten zou. Hij wist niet wat het was dat hem zo leeg deed voelen. Het feit dat hij niet langer beschermd werd, of het feit dat hij hem niet langer kon beschermen. Verwarrend was het zeker, en dat maakte het er absoluut niet beter op.

Zittend aan het bed, kon hij niet meer dan voor zich uitstaren. De gesloten ogen, het geluid van de langzame ademhaling aan zijn zijde maakte hem rustig, maar het feit dat hij dat binnenkort missen zou deed zijn keel langzaam dichtknijpen. Toch wist hij dat het niet anders kon, dat hij moest. Niet voor zichzelf, maar voor hem. Altijd had hij voor Aiden klaar gestaan, altijd had Aiden op hem kunnen vertrouwen. Nu moest andersom ook het geval zijn, zelfs al betekende dit dat hij niet aan zijn zijde kon staan bij de weg van herstel. Hij hoopte maar dat het begrepen zou worden, dat alles snel goed zou komen en terug zou keren naar hoe het enkele uren geleden nog was, voor het noodlot toe had durven te slaan, voor alles naar beneden was gevallen. Een diepe zucht kwam uit Aiden’s mond, voor hij opstond. Hij draaide zich nog een laatste keer om en raakte de hand van de zieke een keer aan, sloot zijn ogen voor een moment. Hij wist dat hij het kon, hij wist zeker dat dit niet het einde kon zijn. Voor nu was het een kwestie van sterk zijn, van kiezen voor de ander in plaats van voor zichzelf. Na enkele keren diep adem gehaald te hebben wist hij zijn hand terug te trekken en draaide hij zich om, om de kamer te verlaten.
Hij knikte een keer naar de dokter, om hem de Pokéball in de handen te duwen. Vaarwel, Tyrion.