the one with the girlfriend {Cecille & Sara}

Onderwerp: the one with the girlfriend {Cecille & Sara} za feb 21, 2015 5:43 pm

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Na een lange reis naar Kanos en een lange reis richting Lumiose. Was ze haar zus eerder tegen gekomen dan gedacht. Yara was best blij dat ze haar zo snel had gevonden in Kalos. Vooral toen ze verdwaald was in het bos.

Nu lagen ze samen op de kamer te slapen. Natuurlijk lag Chiyo langs Yara op haar bed. Het voelde goed aan voor Yara dat ze in een bed lag. Al dat gereis op een dag had haar nogal moe gemaakt. Ze viel ook gauw in slaap.
Yara hoorde haar wekker af gaan die ze had gezet voor het slapen gaan. Ze drukte hem uit en bleef nog even liggen. Het bed waar ze in lag, lag zo heerlijk. Maar natuurlijk was Chiyo daar niet mee eens en wou aandacht van het meisje. Ze voelde het zachte hoofdje van haar pokémon tegen haar hoofd aangedrukt worden. Wat ook heen en weer begon te bewegen. “Ugh, ja ja ik geef je al weer aandacht gekkie,” zei ze. Yara ging een beetje overeind zitten in haar bed en natuurlijk sprong Chiyo meteen op haar schoot. Ze begon haar Torchic te aaien met een hand, terwijl ze met het andere iets van pokebrokken probeerde te pakken. Toen dat eenmaal gelukt was, gaf ze die aan haar pokémon.
Toen Chiyo de pokébrokken op had, ging Yara zich maar omkleden. Ze deed haar pyama uit en haar jurk weer aan. Yara pakt de borstel van Chiyo uit haar tas en zei “Wie wilt er hier een mooie glanzende vacht.” De Torchic sprong vrolijk rond op haar bed, terwijl ze wat geluidjes maakte. Yara lachte er om en zei “Haha, oke oke.” Ze ging weer op bed zitten met een handdoek op haar schoot en Chiyo sprong weer op haar schoot. De zwart harige begon haar pokémon te kammen. Na het kammen zette ze haar pokémon op de grond. En ruimde ze de handdoek op met de vacht wat ze er vanaf gekamt had.

Toen ze eindelijk opgeruim had, ging ze maar ontbijt maken voor haar en Cecille. Ze keek even wat er in de kastjes stond en vond al gauw benodigheden om pannenkoeken te maken. Terwijl ze bezig was met het beslag te maken, rende haar Torchic als een gek door de kamer. Waarschijnlijk had haar pokémon weer te veel energie op gespaard. “Doe eens rustig gekkie,” zei ze lachend tegen haar pokémon. Terwijl ze het beslag aan het kloppen was. Ze deed de eerste pannenkoek in de pan en begon alvast met de tafel te dekken. En bakken klaar te maken voor de pokébrokken.

tag: name // Words: aantal .

Het was Sivar die Cecille uit dromenland ontwaakte. Normaal gesproken vond ze het helemaal niet erg dat de Tyrogue dit deed – ze trainden immers samen en de blondine hield wel van haar ochtendrondje, maar dit keer ontwaakte hij haar uit een vrij leuke droom. Sara zat erin. Of beter gezegd, Sara lag in haar armen. En als er iets was waar de zeventienjarige naar uitkeek, dan was het dat wel. Grommend ging ze rechtop zitten en richtte ze haar slaperige blik op de verontschuldigende gezichtsuitdrukking van haar partner. Ze gaf hem een klopje op zijn hoofd en besefte zich net op tijd dat ze zachtjes moest doen, want ze had na tijden weer een kamergenote die langer dan haar in bed bleef liggen. “Het is goed, dank je voor het wekken Sivar,” mompelde ze tegen hem, waarop ze het dekbed van haar lijf afgooide en haar tanktop aandeed om in te rennen. Slapen deed ze meestal met zo min mogelijk kleren aan, want ze had het veel te vaak te warm in bed. Vervolgens trok ze een makkelijke broek aan en liep naar haar schoenen bij de deur om ook die aan te trekken – haar bed onopgemaakt achterlatend. Sivar wekte ondertussen Björn, Åsa en Dahlia om mee te gaan, terwijl hij Elias met Minnoo maar liet liggen. De Torkoal was de snelste niet en skipte de meeste ochtendrondjes daarom. Minnoo ook, want ze vocht veel liever in de trainingen mee dan dat ze een eindje moest rennen. Begrijpelijk, vooral als je aan één oog blind was en korte pootjes had.

Met z’n vijven begaven ze zich naar buiten en begonnen aan hun gebruikelijke routine. Santalune was een vrij kleine stad – beter te vergelijken met een groot dorp dan anders, maar het was wel een fijn gebied om door te lopen. Ze begon bij de winkelstraat en liep vanuit daar naar een gebied waar meer natuur te bezichtigen was, haar Tyrogue trouw naast haar en de Monferno een stukje voor hen uitgerend. De overige twee liepen achter hen, wonderbaarlijk genoeg in een klein gesprekje waar Cecille geen touw aan vast kon knopen. De twee chagrijnen in gesprek, dat kon niet veel goeds betekenen. Het rondje joggen verliep verder zonder enig oponthoud en het groepje wilde zich een uurtje later naar de hotelkamer waar ze Yara en de rest van het team hadden achtergelaten begeven, maar toen kreeg hun trainer een berichtje op haar Holocaster. Het was van Sara. Het meisje bevond zich inmiddels in Santalune en wachtte op haar.

“Zullen we haar ophalen en meenemen naar de hotelkamer?” vroeg Cecille aan haar team. Åsa en Sivar reageerden enthousiast erop. Björn was semi-enthousiast, want hij wilde best wel weer praten met Gelato. Dahlia was ook wel weer benieuwd naar hoe het met het meisje ging, maar die liet dat natuurlijk niet blijken. “Dan kan ze Yara daar meteen ontmoeten,” voegde de blondine er voldaan aan toe, joggend naar de ontmoetingsplek waar ze had afgesproken met de witharige. Gelukkig waren ze er in de buurt en konden ze er met gemak heen rennen. Het duurde dan ook niet lang voor Sara zich in Cecille’s zichtveld bevond en de blondine haar tempo verhoogde. “Hey!” riep ze begroetend naar haar vriendin. Ze sloeg al snel haar armen om het meisje heen en drukte haar eigen lippen op die van de witharige, niet denkend aan de zweetlucht die om haar heen hing vanwege het geren. “Ik weet dat je er net pas bent, maar ik wil je heel graag aan iemand voorstellen en die zit op ons te wachten in een hotelkamer, dus...” vertelde ze, zodra ze weg leunde bij Sara. Ze pakte het meisje bij haar arm en begon driftig naar het hotel te lopen, enthousiast over de ontmoeting tussen haar vriendin en haar zusje.

Like a fever I will take you down ♪

Haar stop in Lumiose City had iets langer geduurd dan Sara’s bedoeling was geweest. Op zich was dit geen negatief iets. Immers was het haar bedoeling geweest om meer te weten te komen over het starten van een bedrijf, en als er iets gelukt was, was het dat. De stad had haar bijzonder veel bijgebracht. Met een voldaan gevoel kon ze eindelijk haar reis vervolgen richting Santalune City, de stad waar de eerste Gymleider zich bevond.
Gymgevechten was nog niet echt iets waar Sara veel van haar gedachtes aan had besteed. Ze moest toegeven dat ze nu het dichterbij kwam wel een beetje zenuwachtiger begon te worden. Natuurlijk had ze haar Pokémon ondertussen getraind wanneer dit kon en ze was er zeker van dat het gevecht positief voor haar zou verlopen, maar het zou haar eerste gymgevecht worden en er bleven zo veel van die ‘wat als’ scenario’s door haar hoofd rondspoken, dat de moed haar soms toch even in de sokken zakte. Ze vroeg zich soms zelfs af of er geen andere manier was om geld te verdienen voor haar business, maar ze had dit pad gekozen en ze was niet van plan om er van af te wijken. Mede omdat dit ook een excuus was om tijd door te brengen met Cecille.

Over Cecille gesproken – had ze niet gezegd dat ze al in Santalune was? Dan kan Sara haar aankomst beter melden. Haar vriendin verrassen was ook een optie, maar de witharige koos er voor om dat deze keer niet te doen. Santalune was een nieuwe stad voor haar, en wat was nou een beter idee dan om met zijn tweetjes de stad te verkennen? Cecille zou inmiddels vast wel een paar leuke plekjes kennen. Het was een perfect idee om wat tijd samen door te brengen, dus stuurde Sara een berichtje met haar Holocaster.

Lang hoefde Sara niet te wachten, want ze had het geluk dat Cecille ’s ochtends jogde en dus waarschijnlijk al een tijdje wakker was. Blijkbaar was ze nog met haar ronde bezig geweest toen ze het bericht had gestuurd, want ze had haar trainingskleren nog aan. Sara had hier waarschijnlijk commentaar op geleverd als ze niet zo ontzettend blij was om haar vriendin te zien. Ze ontving haar en haar zoen met open armen, al was ze lichtelijk opgelucht dat het niet al te lang duurde, omdat ze nu de zweetlucht pas door kreeg. “Je stinkt,” merkte ze op, zodra hun lippen van elkaar verwijderd waren. Lang nadenken over haar nare geur kon ze niet, want Cecille’s woorden brachten haar lichtelijk in de war. Ze moest iemand ontmoeten? In een hotelkamer? Waarom klonk dit nogal onbetrouwbaar? “Wacht, wa-” Sara kon niet echt iets meer zeggen, want ze werd al meegesleurd door de blondine. Een naar gevoel vulde haar buik. Of dit door de zweetlucht van Cecille of door haar woorden kwam, was voor de witharige onbekend.

tell me can a heart be turned to stone?

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Terwijl Yara aan het pannenkoeken bakken was, bekeek ze de kamer een beetje en vond ze het romelig. Natuurlijk viel haar ogen ook op het bed die haar zus rommelig achter gelaten had. Voordat ze naar het bed liep zette ze het vuur wat lager en zocht even waar Chiyo was gebleven. Maar die had een lekker plekje gevonden op de bank tussen de kussens. “Je bent ook wel een raar ding soms ook,” zei Yara lachend, terwijl haar Torchic volgens een vrolijke geluidjes aan het maken was.

Ze liep richting de slaap plek van haar zus en begon met opruimen. Eerst pakte ze haar pyama en legde die op de grond neer. En dan begon ze met het bed op maken, nadat ze dat gedaan had pakte ze de pyama weer van de grond en vouwde die netjes op. En legde dat op de kussen neer van de blondine. Yara realiseerde zich dat ze pannenkoeken aan het bakken was dus ze sprinte weer gauw terug naar de pan, gelukkig was ze op tijd en kon ze de pannenkoek omdraaien. Zonder enige zicht van verbranding. Daarna deede ze het vuur weer omhoog en bleef ze door bakken. Toen Ze merkte dat haar beslag bijna op raakte pakte ze haar holocaster en stuurde een berichtje naar de blondine. In het berichtje stond waar ze was en hoelaat ze weer terug in de kamer zal zijn. Aangezien Yara best honger had en niet wou dat de pannenkoeken koud werden.

tag: name // Words: aantal .

Het commentaar over haar lichaamsgeur negeerde ze volkomen. Cecille wist dat ze waarschijnlijk naar de zweet stonk zodra ze zich richting haar vriendin had begeven – ze had immers een fysieke oefening gedaan in de ochtend, maar ze was zo enthousiast geweest dat ze compleet was vergeten om zich te gaan omkleden. Daar had ze het geduld niet eens voor gehad, want ze wilde Sara zo snel mogelijk zien. Net zoals ze nu het geduld niet had om Sara aan Yara voor te stellen, want ze wilde dolgraag dat haar vriendin met haar familie om kon gaan. Zeker omdat ze verwachtte dat deze relatie nog erg lang ging duren, want ze wilde de witharige nou niet bepaald kwijt. Ondanks dat nam ze wel even de moeite om het één en ander aan het meisje uit te leggen, al was dat alleen maar vanwege haar enthousiasme over de meeting en niet zo zeer om de verwachte reactie van Sara. Had ze überhaupt ooit wel iets over Yara verteld?

“Nou, kijk, het zit zo,” begon ze, terwijl ze achterom keek om haar vriendin aan te kunnen kijken. “Gisteravond kwam ik een oude bekende tegen. Een hele goede bekende. Waarvan ik niet eens wist dat ze in Kalos was, maar dat ter zijde,” vervolgde ze, alsof dat al een hoop verklaring bood voor haar vriendin. “Maar in ieder geval; ik heb een zusje. Een soort van zusje. Ze is eigenlijk geen zusje, maar we zijn elkaar wel zo.” Ja, nee, dit was de meest perfecte uitleg die ze ooit had gegeven. Pas toen ze voor het hotel stond, stopte ze met rennen en draaide zich volledig naar Sara om, zodat ze een betere uitleg kon geven. “Haar ouders en mijn ouders zijn hele goede vrienden en wij dus ook. Haar familie heeft de mijne een beetje uit de brand geholpen toen we het heel hard nodig hadden een hele lange tijd geleden. Sindsdien zijn we de beste maatjes. Zusjes. Whatever,” vervolgde Cecille. “Ze heet Yara en zoals ik al zei kwam ik haar gisteravond tegen in het Santalune Forest. Zei dat ze me enorm miste en daarom hierheen was gekomen. Ze zit nu op me te wachten op onze kamer,” vertelde de blondine, waarmee ze haar verhaal zo’n beetje eindigde.

Op dat moment voelde ze haar Holocaster trillen in haar broekzak, die ze tevoorschijn haalde en checkte van wie die afkomstig was. “Als je het over de duivel hebt,” grijnsde Cecille tegen het ding. De vragen wanneer ze terugkwam en waar ze was vulden vervolgens haar beeldschermpje. De blondine stopte het apparaatje gewoon weg zonder te reageren; ze stonden immers al bijna in de lobby van het hotel. “Ze wordt een beetje ongeduldig,” lachte de zeventienjarige naar haar vriendin. Ze vroeg zich even af waarom, want in het algemeen was Yara wel een geduldig persoon. Misschien had het iets met eten te maken. Cecille kon zich voorstellen dat haar zusje onderhand wel hunkerde naar een ontbijt. Zijzelf eigenlijk ook wel. De blondine liep het hotel binnen, door naar de kamer waar ze hoorde te zijn en haalde toen het pasje tevoorschijn om de deur mee te openen. Vervolgens stapte ze grijnzend naar binnen en kondigde aan dat ze er weer was. “Ik ben thuis, zussielief!” begon ze, waarop ze zich naar achteren draaide en er met haar arm naar gebaarde. “En ik heb wat gevonden!”

Like a fever I will take you down ♪

Ah, fijn, Cecille ging uitleggen wat er was. Of beter gezegd wie er was, want blijkbaar moest Sara dringend iemand ontmoeten. De eerste paar woorden die Cecille sprak, maakten haar echter niet bepaald enthousiast over het ontmoeten van deze persoon. Lag het aan haar, of klonk het alsof ze straks echt de blondine met een ander moest gaan delen? Als dat zo was, dan zou Sara haar meteen vertellen dat ze dat niet van plan was, en dat ze een keuze moest gaan maken, want anders zou Sara haar meteen verlaten. Tot Sara’s opluchting bleek het echter al snel om een heel ander persoon te gaan. Ze had niet door gehad wat een enorme last er op haar had gelegen voordat ze wist dat het om een soort zusje ging. Daarom haalde ze extra opgelucht adem. “Ik wist niet dat je een soort-van-zusje had. Wat leuk,” merkte ze op. Ze had niet het idee dat haar woorden veel aan het gesprek toevoegden, maar dat maakte niet uit. Aan de andere kant kon ze zich voorstellen dat het voor Cecille wel fijn was om te horen dat Sara het leuk vond, dus wat dat betreft hadden haar woorden wel waarde. “Ik wil haar graag ontmoeten,” besloot ze er met een bescheiden glimlachje aan toe te voegen. Tot nu toe had Sara nog geen familieleden van Cecille ontmoet, en ze vroeg zich even af of het net zulke mensen als Cecille zouden zijn. Er was maar één manier om daar achter te komen, en dat was ze ontmoeten. Om bij het zusje te beginnen, leek haar een prima zet.

Blijkbaar hadden de twee de nacht doorgebracht in een simpel hotelletje, want dat was waar de blondine haar vriendin mee naartoe nam. Sara gaf haar ogen de kans om de omgeving goed in zich op te nemen. Immers was Santalune een nieuwe locatie voor haar, en ze vond het best leuk om te zien waar ze zich bevond. Veel tijd had ze er echter niet voor, want Cecille nam haar al snel mee naar de kamer waar Yara zich schijnbaar bevond. Ietwat twijfelachtig, en nog steeds grondig rondkijkend, liep Sara achter haar vriendin aan. Ze nam de tijd om alvast te bedenken wat ze zou zeggen, want dat kon je niet vroeg genoeg doen. De deur van de kamer opende, Cecille liet horen dat ze er was en keerde vervolgens alle aandacht in Sara’s richting, die iets minder overdreven de kamer binnen stapte. “Goedemorgen!” groette ze. De bedoeling was dat ze vrolijk klonk, maar het kwam eerder wat stijfjes over. “Ik ben Sara, de vriendin van Cecille.” Met een klein glimlachje wachtte de witharige de reactie van Yara af.

tell me can a heart be turned to stone?

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Niet gauw nadat Yara een bericht naar Cecille had gestuurt hoorde ze de hotel duur open gaan en de blondine zeggen dat ze weer thuis was. Ze kon wel lachen dat ze enthousiast ‘zusjelief’ zij. Maar de zin die volgde dat ze wat gevonden had, begreep ze niet helemaal. Wat voor object zal ze gevonden hebben waar ze zo vrolijk om kon zijn, vroeg Yara zich zelf af. Maar voor dat Yara kon vragen, wat de blondine eigenlijk gevonden had. Liep een wit harig meisje de kamer in die haar begroete en zich voor stelde. Yara was blij dat ze de bord vol pannenkoeken nog niet in haar handen had, anders had ze die waarschijnlijk wel laten vallen. Beetje angst kwam er op in haar lichaam, aangezien ze nogal een verlegen persoon was en nooit zo goed wist wat ze moest doen als ze iemand ontmoete. “Ehm hallo, aangenaam. Ik ben Yara het soort van zusje van je vriendin,” zei ze en beetje onzeker. Niet goed wetend of ze de wit harige een hand zou moeten geven of niet.

“Ow ik had trouwens pannenkoeken gemaakt, wil je ook? Dan zet ik gauw een bord er bij,” reageerde Yara. Ze liep alvast richting de keuken om de pannenkoeken alvast te pakken en die op tafel te zetten. En ging maar weer onzeker terug in de keuken staan voor het geval dat de wit harige iets wou hebben.

tag: name // Words: aantal .

Om te zeggen dat het gesprek dat gaande was awkward was, was wellicht een understatement. Cecille keek pijnlijk toe hoe haar vriendin en zusje kennis met elkaar maakten en rolde onbewust met haar ogen. Eigenlijk had ze moeten weten dat dit zou gebeuren, maar ze was even vergeten dat er ook nog mensen bestonden die totaal niet sociaal waren of in ieder geval minder sociaal deden dan haar. De blondine begaf zich naar de kast van de borden, haalde er eentje uit en zette die op het kleine tafeltje neer waar nog net vier mensen dicht op elkaar konden zitten. “Ik wist niet dat je pannenkoeken had gemaakt,” begon ze, proberend het gesprek levend te houden en daarmee de ongemakkelijke sfeer weg te werken. Het was pas nu dat ze de geur eigenlijk opmerkte en daar met volle teugen van genoot. “Het ruikt heerlijk!” complimenteerde ze Yara, terwijl ze naar het meisje bij het kleine keukenblok toeliep. Haar hand ging automatisch liefdevol door diens zwarte haren heen, waarop ze een plagerige grijns naar Yara wierp. “Hopelijk smaakt het net zo goed.”

Wenkend naar de dames dat ze haar moesten volgen, ging ze terug naar de tafel en was van plan om daar te gaan zitten, was het niet voor haar pokémon die ook wel wat wilden hebben. Cecille ging gehoorzaam naar haar tas, haalde daar wat eten voor hen uit en gaf het aan ieder zoals een ware trainer dat hoorde te doen. Pas toen haar pokémon hun ontbijt hadden, schoof zij ook aan bij het tafeltje en wachtte geduldig tot zij wat kon pakken. “Man, dit heb ik al lang niet meer gehad,” grijnsde het meisje; haar tanden ontbloot. Pannenkoeken was echt een jeugdherinnering. “Haalt bijna herinneringen bij me op.”

Like a fever I will take you down ♪

Schijnbaar was Yara niet voorbereid op Sara’s bezoek. De witharige keek even fronsend naar haar vriendin, denkend dat als ze dit wel had aangekondigd, het misschien makkelijker was geweest voor beide. Er was echter niet veel meer aan te doen, dus liet Sara het maar rusten. Bovendien bleek het dat er iets zeer smakelijks op het menu stond: pannenkoeken. “Als er genoeg is, dan lust ik ook wel wat, ja.” Sara wilde natuurlijk niet hun eten opmaken als ze dat zelf nodig hadden. Dan maakte ze zelf liever iets, want hoewel ze niet snel aan opscheppen deed, kon ze toch wel zeggen dat ze zich erg goed kon vinden in de keuken. Pannenkoeken maakte ze niet vaak, maar daar kon ze zich vast ook wel in vinden. Niet dat ze dat zou maken als er niet genoeg voor haar over bleef. Nee, dan maakte ze wel iets simpels als een broodje klaar, afhankelijk van wat voor ingrediënten de twee meiden in de hotelkamer hadden liggen. Sara kon het deels met haar eigen spullen aanvullen, maar alleen met zoetigheid.

Sara wilde Cecille’s voorbeeld volgen en haar Pokémon wat te eten geven, maar besloot dit niet te doen omdat ze ze eerder al wat gegeven had. Ze was nog niet heel lang op, maar wel lang genoeg om al te hebben ontbeten. Wat dat betreft hoefde ze zich geen zorgen te maken dat ze al het eten van de twee zusjes op zou maken. Sara nam nog steeds ietwat twijfelachtig plaats aan de tafel, waar ze netjes met haar benen over elkaar ging zitten, wachtend tot iedereen aan tafel zat zodat ze kon eten. Of ze haar eigen bord en bestek moest halen wist ze niet. Ze was te gast, dus zou iemand anders het wel voor haar regelen, toch? Of was dat een arrogante manier van denken?
Ze keerde haar blik naar Cecille toen de blondine sprak, en liet een lichte glimlach zien. “Herinneringen? Wat voor?” vroeg ze, eerlijk geïnteresseerd. De enige herinneringen die Sara er van kreeg, was aan de keuken thuis. De meest complete, gevulde keuken waar ze ooit had kunnen werken, en ja, ze zou er graag weer een keertje terugkeren om te kunnen bakken en misschien experimenteren met snoepgoed. Ze wist echter vrijwel zeker dat Cecille hele andere herinneringen kreeg bij het denken aan de pannenkoeken.

tell me can a heart be turned to stone?

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

De compliment die de blondine maakte dat de geur van de pannenkoeken al goed was. Gaf Yara een vrolijk gevoel van binnen. Het was lang geleden dat ze iemand een opmerking hoorde maken die de persoon echt meende. Daarna voelde ze de hand van haar zus door haar haren heen gaan. Ze vond het nog steeds niet echt fijn, maar weinig kon ze er ook doen. Ergens had ze het stiekem wel gemist dat de blondine het deed. Maar dat hoefde ze niet te weten. “Maak je daar maar geen zorgen om,” reageerde Yara terug op haar opmerking van de blondine.

Cecille maakte een gebaar dat ze maar aan tafel moest zitten. Echt helemaal begreep ze de gebaar niet maar misschien was die ook maar voor Sara bedoeld. De meiden zaten al aan tafel en terwijl Yara onderweg was om er bij te komen zitten. Had de blondine er over dat het lange geleden voor haar was en het herinneringen op haalde. Toen Yara eenmaal aangeschoven was, haalde ze het bord van de pannenkoeken er af en legde een pannenkoeken op de borden die op tafel stonden.
De wit harige vroeg nog wat voor herinneringen het ophaalde bij de blondine. En Yara glimlachte even, natuurlijk wist zij het wel. Alleen Sara wist het natuurlijk nog niet.

Terwijl Yara stroop op haar pannenkoek had gedaan en haar eerste hap wou nemen sprong er vragen in haar hoofd over de twee. “Hoe lang hebben jullie eigenlijk al?” vroeg ze voorzichtig. Om meteen een tweede vraag te stellen vond ze nog te. Dus wachtte ze geduldig af tot de vraag beantwoord was.

tag: name // Words: aantal .

Wat voor een herinneringen. Eigenlijk teveel om in één keer op te noemen. Wilde ze dat wel? Het was niet zo dat ze er zich voor schaamde, maar ze wilde niet dat er verkeerde dingen werden gedacht. Zoals dat ze beter bij het fornuis kon wegblijven, omdat ze niet kon koken of bakken. Eigenlijk was het maar beter dat de mensheid daarvan afwist, anders gingen ze er nog van uit dat het wel kon en ontplofte de hele keuken. “Ik weet nog dat ik voor de eerste keer zelf pannenkoeken wilde bakken voor Yara en mij,” begon de blondine, waarop ze even naar de blik van haar zusje zocht om te zien of zij dat ook nog wel wist. Cecille lachte even. “Ik heb mijn vader nog nooit zo in paniek gezien als toen. Na die dag wisten we allebei hoe je een brandblusser moet gebruiken.” Ja, dat was nog een heel karwei geweest. En het schoonmaken was ook een hel. “Mijn moeder heeft me toen een maand lang een keukenverbod opgelegd. Ik mocht zelfs niet meer in de koelkast kijken.” Lena was niet vaak streng geweest in haar leven – Fredrik was meer de strenge ouder – maar als het op de gouden keukenregel aankwam, dan hield ze zich daar krampachtig aan vast. Het had ook lang geduurd voor ze zonder toezicht de keuken weer mocht betreden.

Yara legde pannenkoeken op ieder bord en Cecille bedankte het meisje toen zij er één kreeg. Ze pakte de stroop van het meisje over zodra die ermee klaar was en rolde de pannenkoek toen nonchalant op. Voor ze echter het bestek van de tafel kon pakken, werd er een vraag haar kant op geslingerd. Eigenlijk naar zowel haar als Sara, maar de blondine was snel met reageren. “Hmmm,” begon ze, aangevend dat ze erover nadacht en de intentie had om antwoord te geven. “Zo’n anderhalve maand nu, toch?” Haar paarse ogen gleden van Yara naar Sara, hopend een bevestiging te krijgen in plaats van een preek omdat ze het verkeerd had. Al zou het haar niet verbazen als het op het laatste aan kwam.

Like a fever I will take you down ♪

Haar verhaal maakte al snel duidelijk dat Cecille lang niet zo’n keukenprinses was als Sara. Weer iets wat ze niet gemeen hadden. Sara moest wel even grinniken om haar verhaal, voornamelijk omdat ze het zich zelf niet kon voorstellen dat zoiets bij haar gebeurde. Ze was het zo gewend om in de keuken te staan en alles in de gaten te houden, dat het haast onmogelijk leek dat er brand kon ontstaan. “Nou, dan weet ik al wie er vooral niet gaat koken als we samen wonen,” grinnikte ze. Meteen na de woorden uitgesproken te hebben, vroeg ze zich af of het niet te vroeg in de relatie was om het over samenwonen te hebben. Zo lang waren ze nog niet samen, en misschien schrok het de blondine af. Sowieso waren ze nu nog aan het reizen en was er nog lang geen sprake van ergens wonen. Hopend dat de opmerking niet al te vreemd werd opgevat, hield Sara zich verder maar stil. De pannenkoeken waren inmiddels tevoorschijn gehaald, dus kon ze dat als excuus gebruiken.

Terwijl de andere meiden voor stroop gingen, pakte Sara de poedersuiker voor haar eigen pannenkoek. Ze telde hoe vaak ze op het achtereinde van de bus sloeg, zodat ze precies genoeg suiker had. Zes keer. De poedersuiker verspreidde ze over haar pannenkoek, de ze vervolgens oprolde en er met haar mes in sneed. Ze keek op toen Cecille met vragende toon antwoord gaf op Yara’s vraag. “Iets meer. Maar je zit er minder dan een week naast,” verbeterde ze haar vriendin, waarna ze het eerste stukje pannenkoek in haar mond stopte. Het smaakte erg goed. Heel anders dan haar eigen pannenkoeken, waar ze meestal nog een extra vleugje vanille of kaneel doorheen mixte voor extra smaak. Toch was ze onder de indruk van de kwaliteit van de pannenkoek. “Ze zijn erg goed gelukt,” complimenteerde Sara het zusje van Cecille. “Is het een eigen recept?” vroeg ze vervolgens, hopend een beetje een gesprek gaande te kunnen houden.

tell me can a heart be turned to stone?

Red like roses fill my dreams and brings me to the place you rest

Op de vraag van Sara welke herinneringen de blondine kreeg. Begon ze het verhaal te vertellen, dat Cecille voor het eerst voor hun twee pannenkoeken ging bakken. Het was een mooi moment, wat Yara nooit zal vergeten. Vooral omdat de blondine ook niet meer de keuken in mocht. Hoe graag ze ook stiekem soms eten uit de keuken nam. Wat ze nu een tijdje niet meer kon en de zwart harige, maar voor hun beiden moest doen. Want zeg nou zelf welk kind stal niet stiekem nog een extra koekje uit de keuken. Door de opmerking van Sara keek de zwart harige even vragend. ‘Hadden ze het al over samen wonen gehad? ‘vroeg ze zich zelf af. Echt lang op hangen wou Yara niet en keek naar Sara “Kook je veel?” vroeg ze uit interesse.

Op de vraag hoelang ze hadden, vertelde de blondine dat ze al andere halve maand hadden. Minder lang dan de vijftienjarige had verwacht. Maar stiekem hoopte ze dat de relatie nog lang ging duren voor de blondine. De witharige wist nog te vertellen, dat Cecille een week er langs zat. Wat de vijftien jarige niks verbaasde. Yara zag dat het meisje een stukje pannenkoek nam, dus probeerde ze niet al te opvallend te kijken of ze het lekker vond of niet. Maar door de compliment die het meisje maakte, wist ze dat het goed was. Wat ze best een opluchting vond, wat als de wit harige haar pannenkoeken kunsten niks vond. “Ja, volgens mij wel. Heb gewoon het recept onthouden die ik ooit geleerd had,” vertelde de zwart harige eerlijk.

tag: name // Words: aantal .

Om te zeggen dat Cecille de opmerking niet had verwacht, was wellicht een understatement. Maar dat was niet in negatieve zin, want het betekende alleen maar dat haar vriendin een toekomst voor hen zag en eerlijk gezegd vond de blondine dat alleen maar fijn. Zeker omdat Cecille haar verleden voor een klein deel had toegegeven en het deed haar goed om te weten dat Sara het niet als bedreiging zag. Het meisje keek grijnzend naar de witharige. “Je had me sowieso al beloofd iets voor me te maken,” begon ze plagerig, hoewel ze het ergens ook wel meende. Ze was immers benieuwd naar de kookkunsten van de ander.

Een week. Dat was hoe ver ze ernaast zat. Niet zo heel veel, dus ze gaf zichzelf inwendig een schouderklopje. Cecille was niet goed met dingen onthouden, maar gelukkig nam haar vriendin het haar, voor zover ze wist, niet echt kwalijk. Net als Sara nam de blondine een hapje van haar pannenkoek. Het smaakte precies zoals ze gewend was. Voor ze Yara echter een compliment daarover kon geven, was het witharige meisje haar al voor. “Uhhuh,” voegde de zeventienjarige eraan toe. “Precies zoals ik het me herinner!” En dat was alleen maar goed, natuurlijk.

Like a fever I will take you down ♪

Sara liet een grinnik ontsnappen bij het horen van Yara’s vraag. Niet omdat het een rare vraag was of omdat ze het raar stelde of iets dergelijks, maar simpelweg omdat ‘veel’ voor Sara zelfs nog een understatement was. Nou moest ze toegeven dat haar koken wat had afgenomen sinds ze op reis was en ze steeds vaker uit eten ging omdat dit makkelijker was – maar ook pijnlijker voor haar portemonnee – en dat ze meer aan bakken deed dan koken, maar dat haalde niet weg dat ze best goed was in de keuken. Haar ouders hadden haar vaak genoeg voor hen laten koken en terwijl andere kinderen dit misschien vervelend hadden gevonden, vond Sara dit eerder een beloning dan een straf. Daar naast was ze ook nog eens bijzonder goed in het maken van snoepgoed. Dat was niet een veel voorkomende vaardigheid onder de 18-jarigen, voor zo ver Sara wist.

“Voordat ik op reis ging woonde ik zowat in de keuken. Noem een gerecht en ik kan het waarschijnlijk klaar maken.” Sara was duidelijk trots op haar vaardigheid. Waarom zou ze ook niet? Ze kookte waarschijnlijk beter dan de helft van de volwassenen. Misschien zelfs wel meer. Ze keerde zich tot Cecille, nog steeds met een trotse grijns. “Dus, zeg maar wat je lekker vindt. Maakt niet uit hoe ingewikkeld.” Misschien wist Cecille haar wel uit te dagen met een leuk gerecht - niet dat ze dat nu meteen zou maken, maar misschien was het een idee voor het avondeten.

tell me can a heart be turned to stone?

Gesponsorde inhoud

» Sweet sixteen [Cecille, Cooper en Sara]
» The sun has set on me +Cecille
» With or without you [+ Cecille]
» The Sara Claus
» Never Have I Ever [+Sara Sweets]