Sand!

Het hatelijke geluid van een wekker die afging vulde de anders stille kamer met geluid. Ergens diep onder de dekens lag een bobbel die wakker schrok uit een uiterst vreemde droom. Ze rommelde wat in haar slaap. Het geluid hield aan en tenslotte was ze toch helemaal ontwaakt uit haar diepe rust. Chagrijnig zocht haar hand naar de bron van het geluid. Ze stak hem boven de dekens uit en hij was op weg naar de bron toen ze ergens tegen aan stootte. De wekker werd van het nachtkastje getikt en viel op de grond. Vanaf de grond ging hij rustig verder met het uiterst irritante geluid dat alsmaar irritanter werd met de door tikkende seconde. Het meisje trok de dekens nog verder over haar hoofd maar het sloot het geluid echt niet uit. Nog chagrijniger rolde ze om en ging kroop ze naar de rand van het bed. Haar hand schoot weer van onder de dekens vandaan en zocht naar de wekker maar tot haar ergernis kon ze er net niet bij. Ze kwam een stukje overeind en duwde de dekens een stukje naar beneden. Haar koper kleurige haren zaten warrig en haar ogen opende zich langzaam. Ze was er onderhand klaar voor om de wekker op te pakken en de verbannen naar het rijk van de doden. Ze vond de kwelgeest half onder haar bed geschoven. Ze pakte hem op en duwde het knopje uit. Met een zucht van verluchting vulde zoete stilte de kamer weer. Nala liet zich terug vallen in haar bed maar helaas waren de meeste sporen van slaap nu helemaal verdwenen. Ze staarde naar het witte plafon van haar kamer en bedacht zich of ze uit bed zou gaan of gewoon zou blijven liggen. Haar maag knorde als antwoord op die vraag. Ze had geen keus. Nala had honger.. en hoe! Vroeg of laat zou ze haar bed uit moeten. Dit .. lekkere, warme bed. Ondanks dat het matras een beetje rot lag was het alsnog heerlijk rustig en stil. De dekens lagen als een soort knus schild om haar heen. Ze wilde nog niet naar buiten! Haar maag knorde nogmaals. Haar ogen begonnen weer dicht te vallen. Misschien bleef ze nog even wat langer liggen. Tenslotte.. als je sliep dan had je geen last van je lege maag. Ze draaide zich weg van de opening van haar bed en kroop weer onder de dekens. Slaap begon weer langzaam om haar heen te sluipen tot dat- de wekker opnieuw afging. Even schel en vervelend als net. Nala kreunde nijdig en sloeg de dekens van haar af. “Ah!” Slaakte ze toen de kou van de onverwarmde kamer haar meteen raakte. Ze pakte de wekker en smeet hem met al haar kracht tegen de muur. Meteen had ze spijt van haar beslissing aangezien deze wekker bij de kamer huurde die ze voor een nacht gehuurd had. Oh jee, dat werd extra betalen. Omringd door kou schoof Nala haar benen over de rand van het bed en zuchtte diep. Ze was zo er gekomen.. ze kon net zo goed nu gaan douchen en naar beneden gaan voor ontbijt. Uiteindelijk dwong ze zichzelf om op te staan. Voor eeuwig op de rand van het bed zitten haalde ook niet zo veel uit. Ze liep de kleineb badkamer in die net groot genoeg was voor een douche, wc en een wasbad. Je had minimale ruimte om jezelf goed af te kunnen drogen. Net genoeg dat je niet je ellebogen zou stoten aan alles wat er in de kleine ruimte geperst was. Nala miste haar grote badkamer thuis. Eigenlijk was de badkamer thuis niet zo heel groot maar in vergelijking met dit krot.. Nala zette de kraan van de douche aan en maakte ondertussen een tandenborstel klaar terwijl het water warm werd. Ze zocht een handdoek die om de hoek op een klein tafeltje buiten de badkamer lag en legde die vervolgens op de wasbak zodat ze er aan zou kunnen als ze klaar met douchen was.

Het warme water van de douche voelde heerlijk aan. Nala was iemand die intens genoot van warmte. Lente en zomer was altijd iets waar ze bijna dagelijks naar toe leefde als het herfst of winter was. Vooral in de winter als het bar koud was buiten verlangde ze naar de warme zonnen stralen van de zomer. Zelfs nu het lente was in Kalos en het een beetje warmer begon te worden. Al snel zou ze niet meer onder een dekbed kunnen liggen omdat het veel te warm was buiten. Maar aangezien die tijd er nog net niet was lag ze dus nog onder zo veel mogelijk deken als gezond was. Nala omhulde zich na het douchen in een heerlijke cocon van handdoek. De kamer was nog gehuld in gedeeltelijke duisternis aangezien ze het nog niet aan kon om de gordijnen open te doen. Terwijl ze in de kast zocht naar een leuk setje kleding om aan te doen, genoot ze van het feit dat ze heerlijk rustig aan kon doen. Als ze thuis woonde stond haar moeder binnen de kortste keren al voor haar deur als ze de eerste keer nog niet opgestaan was door de wekker. Haar moeder was enorm stipt als het op die dingen aankwam. Als Nala de wekker zette maakte ze er zeker van dat zij wist wanneer zodat ze nooit de laat zou komen voor iets. Gelukkig had Nala niets geplant nu maar moest ze weer uit de kamer zijn voor tien uur. De wekker had ze om negen uur gezet. En als ze er nog in zat tegen tien uur dan was het ook geen ramp. Ze dacht aan haar moeder en moest grinniken bij het idee dat ze zo rustig aan deed. “Haha, mam, kijk! Ik doe alles op me eigen tempo”. Zei ze tegen niemand in het bijzonder terwijl ze een spijkerbroek uit de kast haalde. Op momenten als dit zou ze willen dat haar moeder het kon zien. De puber in haar voelde zich uiterst rebels op dit moment. Uiteindelijk had Nala toch een goed setje kleren gevonden. Ze had besloten de spijkerbroek toch maar om te ruilen voor een rokje die tot net boven haar knieën kwam. Ze droeg daarboven een simpel zacht roze t-shirt met wat tekst er op. Tevreden met haar keuze pakte ze de rest van haar kleding in en zocht ze de overige spulletjes bij elkaar die door de kamer verspreid lagen. Ze stopte de pokéballs van Amerika, Nura en Gin in een kleine zak van haar rokje. Toen ze de kamerdeur achter zich op slot deed was ze verheugd om op haar horloge te zien dat het vijf voor tien was. Zelfs nu ze zo rustig aan gedaan had was ze nog op tijd. Kijk mij mam, ik heb rustig aan gedaan en ben op tijd. Dacht ze rebels. Haar hongerige maag herinnerde zich er aan waarom ze in eerste instantie uit bed moest. Ze voelde zich licht van de honger en besloot om dus maar gewoon in het kleine restaurantje te eten wat bij het pokécenter zat. Ambrette Town was niet enorm groot maar ze moest het nageven dat het kleine restaurant een erg aangename toevoeging was. Ze leverde haar sleutel weer in bij de balie, plus wat extra geld voor de wekker die ze gebroken had en zocht het restaurantje op die je kon bereiken via een zij deur. Gezien de tijd van de ochtend was het niet zo druk. Op Nala na waren er welgeteld vijf mensen. Ze zocht een plaatsje uit bij het raam en stalde haar tassen uit op de stoel voor haar. Ze hoefde niet erg lang na te denken wat ze nam aangezien ze enorm veel honger had. Ze koos een dubbele portie roerei met geroosterd brood en bestelde een cola light. Terwijl ze wachtte op haar bestelling sipte ze af en toe aan haar cola en gleed haar blik al snel naar buiten. Het weer was stralend. De zon scheen uitnodigend en verschool zich zo nu en dan achter wat wolken. Vanaf het restaurant kon ze het strand in de verte zien. Zo te zien waren er al vrij wat mensen. Nala hoefde nog niet meteen terug naar Lumiose. Ze kon net zo goed eventjes wat tijd op het strand doorbrengen. Gemakkelijk kon ze dan een bus of zo pakken naar het volgende stadje. Haar ouders verwachtte haar pas op zijn vroegst vanavond laat dus had ze eigenlijk nog heel de ochtend de tijd. Misschien deed ze dat wel .. het strand opzoeken. Dat was ook meteen een goed moment om wat meer met Ameria op te schieten. Nala had sinds ze haar gevangen had niet enorm veel tijd doorgebracht met haar. Daar voelde ze zich een beetje schuldig over dus wilde ze zo snel mogelijk daar verandering in brengen. En dat ging ze doen!

Toen Nala haar ontbijt dan toch eindelijk kwam werkte ze het in no-time naar binnen. Drie cola light later vroeg ze naar de rekening. Tot haar opluchting was het minder dan ze gedacht had. Ze had niet erg veel pokémon gevechten meer gehad of gewonnen en dus ook weinig geld gekregen. Haar ouders financierde tot op zekere hoogte haar reis. Daar was ze hen dankbaar voor want helemaal in haar eentje had ze dit niet gekund. Ze betaalde haar verblijf in pokécenters maar haar eten moest ze zelf bij elkaar zien te scharrelen. Nala pakte haar spullen weer bij elkaar en besloot om nog even te gaan genieten van het strand. Ze was blij met haar besluit om toch maar geen broek aan te doen. Een rokje was veel beter bestemd voor een strand wandeling.

Eenmaal aangekomen sloeg ze haar tas op in een speciaal soort kluisje die speciaal bestemd was voor bezoekers van het strand. Hier en daar lagen families onder parasollen al te genieten van de zon, ondanks de koude bries die er wel nog stond. Er was bijna niemand in bad kleding, een enkeling die zich avontuurlijk voelde. Nala pakte de bal van Ameria uit haar zak en liep op blote voeten het strand op. Ze liet de Eevee uit haar bal en wachtte af.

Het eerste wat de Eevee rook was een lucht die ze nog nooit eerder geroken had. Ze keek om zich heen en stak haar neusje in de lucht. De zoute zee lucht rook vreemd. Nog nooit eerder in haar leven had ze zoiets geroken. Nieuwsgierig haalde ze haar pootjes door het zand en besloot dat ze dit wel fijn vond. De warme zon verwarmde haar pelsje. Wat het meeste haar aandacht trok was de gigantische blauwe woestenij dat in de verte voor haar lag. Het strekte zich zo ver uit dat Ameria het einde er niet van kon zien. Nog nooit had ze zo’n groot meer gezien! Ze keek om naar haar trainer. Ze glimlachte naar haar en nam de leiding. Ze zei iets en gebaarde dat ze mee mocht komen. Ameria huppelde vrolijk achter haar aan. Het zand onder haar poten zakte constant weg als ze kracht zette! Haar donkere ogen gingen echter bijna meteen weer naar het grote meer. Enthousiast rende ze langs het mens heen tot ze als eerste bij het meer was. Ze stopte op een punt dat de golven haar net niet raken konden. Ze boog haar hoofdje en nam een lik. Geschokt sputterde ze. Het water had een .. enorm vreemde smaak. Het was zout! Ameria likte haar lippen af die zout proefde. Nieuwsgierig trok ze één poot op en petste hem tegen een van de golven die haar kant op kwam. De had de afstand niet goed ingeschat en water spoelde over haar voetjes heen. Het was verkoelend en best aangenaam. Toen het mensen figuur wat tegen haar zei keek ze verrast omhoog. Haar donkere ogen gingen weer naar het meer wat blijkbaar geen meer was. Het was een .. zee? Ze echode het woord in haar hoofd. Zee. Zeeeeee. De klank rolde in haar hoofd. Ameria kwispelde met haar staart toen mensen figuur op haar knieën ging en zachtjes over haar ruggetje streek. Het was zo slecht nog niet bij haar. Haar hele leven.. wat nog niet erg lang was .. kende ze alleen maar de wildernis van haar thuis. Nu ze gevangen was.. nou .. zag ze veel meer! Ameria kon niet klagen. Mensen figuur was aardig! In feiten, mensen waren aardig. Ameria was het daar al tijden over eens.

Terwijl Nala gehurkt naast Ameria zat vroeg ze zich ten zeerste af wat het wezentje dacht. Alsof ze in gedachten verzonken was staarde ze uit over het blauwe water. Het was best aandoenlijk om te zien. Ze aaide haar over haar hoofdje en glimlachte toen Ameria tegen haar hand aan duwde.