Sand!

Toen ze stopte om even op adem te komen, keek ze achterom om te kijken of ze er nog waren. Tot haar opluchting waren ze weg. Ze haalde diep adem en zuchtte luid. Ze pakte snel de Pokéball van haar riem en smeet deze de lucht in. In een flits verscheen Sachi voor haar en ze knikte naar haar. De Glaceon knikte terug en sprong zelfzeker naar voren. Ze draaide zich om, zelfzekerder dan eerst nu ze Sachi boven had gehaald. Ze haalde even trillend adem en zuchtte toen zachtjes toen na een paar tellen nog niks was verschenen. Net toen ze weg wilde kijken hoorde ze een zacht gegrom van haar Glaceon. Ze keek verrast op toen ze de jongen zag, al hijgend, al strompelend. Hey, ze had toch een goed uithoudingsvermogen. Ze grijnsde even kort en klein, maar werkte die lach al snel weg en keek behoedzaam naar die gast. Hij was eng naar haar toe gekomen en was dingen beginnen doen, dus was zij beginnen met lopen, ze had niet meteen gedacht aan Kido of Sachi... Nee... De jongen stopte voor haar, maar zij zette absurd een stap naar achter en keek toe hoe deze blijkbaar had verwacht dat ze hem zou opvangen. Hij viel zo neer, recht in het zand, waar hij even bleef liggen. Ze haalde even diep adem en keek even met opgetrokken wenkbrauwen naar de jongen met het zwarte haar. Na enkele tellen, wilde ze zich omdraaien en weg gaan, maar hij stak zijn hand op, hij leefde dus nog... Echt? Geweldig... Ze zuchtte zachtjes en keek toe hoe hij overeind kwam, zittend in het zand. Ze haalde even adem en keek naar de gast die snel en onhandig zijn lange mantel aftastte. Wat? "Uhm... Jij bent toch dat meisje met die Buneary?" "Nee," zei ze snel met een boze blik in haar ogen. Sachi zette een stap naar voren en gromde boos naar de gast, goede Glaceon. De jongen stopte met zijn mantel af te zoeken en keek haar vragend aan. "Maar..." "Nee je mag haar niet hebben en denk ook maar niet dat je van me kan winnen," zei ze terwijl ze haar handen over elkaar sloeg en haar ogen sloot waarna ze haar kin wat in de lucht stak. Ze snoof even, wat dacht ie wel niet? Vast zo'n gastje van die rare die Amy een keer had gestolen. Ze moest er echt niks van weten... Echt niks. Toen ze haar ogen terug opende zag ze dat de jongen haar met een vermengde blik van vraag en spot aankeek, alsof hij er niks van begreep, maar toch wist wat er zo grappig was. Hij grijnsde even en grinnikte toen kort waarna hij zijn ene hand door zijn zwarte haren haalde. "Hahaha, o, nee, nee, ik bedoel, jij hebt toch die gestolen Buneary?" zei hij met een wat mindere spottende lach. "Ja..." zei ze terwijl ze hem sceptisch aankeek. Hij kwam snel overeind en opende zijn hand, daarin lag een bal. "Ik heb je al heel de tijd zitten zoeken. Ik zag het gevecht tussen jou en die gast en uhm toen kwam er een raar mens op me af en die zei dat ik..." Ze greep de ball uit zijn hand. "Ja, wat moet ik ermee?" zei ze, deze gast begon haar te irriteren en hij had een irritante stem. "Kijk dit is een Pokémon die de Buneary normaal moet kennen," zei hij wat trager. "Hij heeft ook problemen maar ze dachten dat je er wat mee kon...?" Ze fronste. "Waarom krijg ik al die probleem Pokémon?" zei ze, lichtjes op luide toon. Hij maakte zichzelf wat kleiner. "Dat weet ik niet... Uhm... Maar ik ga maar weer... Bye," hij schoot weg. Oké, wat een freak. Ze zuchtte en keek even naar de Ice Type Pokémon, die haar vragend aankeek. Tawn haalde haar schouders op, ze moest er maar niet op letten, ze had een gratis Pokémon gekregen, je hoorde haar niet zagen hoor. Ze zuchtte en stapte verder, maar kreeg meteen reactie van haar Glaceon. deze piepte even en knikte toen naar de ball die ze nog in haar hand had. het blondje tilde haar hand op en keek er even naar. Ze zuchtte zachtjes en haalde haar schouders op. Oh, daar hing ze wel nog eens naar kijken. Sachi had andere plannen en sprong met een paar lenige sprongen voor haar trainster.
Tawn keek even vragend naar haar, maar zij gaf al snel antwoord door te piepen en al lachend naar de bal te kijken, opgewonden om de nieuwe Pokémon te ontmoeten. Het meisje keek nogmaals naar de bal en zuchtte toen zachtjes. Ze liet haar grijsbruine ogen langs de grond gaan en haalde diep adem. Wat als dit nu een grap was, wat het vast was en dit gewoon iets was om haar gewoon in de zak te zetten. Ze zuchtte en sloot haar ogen langzaam waarna ze de bal even in haar jaszak stak en de bal van Kido en Amy van haar riem nam. Ze gooide ze met een korte polsslag in de lucht en opende haar ogen terug. In een flits verscheen de grote Aaggron en de kleine Buneary voor haar. Kido spreidde haar voorpoten en brulde even luidkeels om aan te kondigen dat ze er was. Tawn keek haar even aan en lachte toen kort toen de Pokémon haar armen in de lucht gooide en zich uitrekte voordat ze zich op de grond legde en haar ogen sloot. Ze was wel een beetje lui geworden... Maar goed, daar kon ze mee leven. Ze keek kort naar waar Amy had gestaan, want ze was alweer verdwenen, vast verschoten van het gebrul van de Steel Rock type Pokémon. Ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd kort. Ze liet haar blik snel over het gebied gaan en vond al snel de Rabbit Pokémon, ze zuchtte opgelucht en stapte vlug op haar af, nu zou ze zeker weten of die gast had gelogen of niet.

Ze bukte zich voor de bruinachtige Pokémon en stak haar hand uit om Amy even te aaien. "Hey meisje," zei ze met een lachje. Ze voelde hoe de Pokémon trilde, maar zag hoe deze langzaam stopte toen deze de warme hand van haar trainster voelde. Ze keek even met warme ogen naar haar. Ze vond best dat ze het al beter deden, maar nog lang niet goed, maar daar was het nog te vroeg voor. Ze haalde de Pokéball van de nieuwe Pokémon uit haar jaszak en hield deze voor zich. In een flits verscheen een Pokémon. Wel meteen herkende ze deze als Sandile, een Dark Ground Type. De Pokémon keek even kort rond en keek toen naar Amy. Het duurde niet lang voordat deze lachte en al zijn scherpe tanden toonde. De Buneary liet een angstige schreeuw horen en sprong recht in het gezicht van Tawn. Deze viel naar achter en voelde al snel hoe de bruine Pokémon terug van haar gezicht sprong. Toen ze net overeind wilde komen, sprong de Sandile ook op haar, eerst hard op haar buik waardoor al de lucht uit haar werd geperst, waarna deze het ook fijn vond om in haar gezicht te springen. Ze kneep haar ogen toe en wachtte even toen ook de Sandile van haar af was gekomen. Na enkele tellen kwam ze overeind en keek ze woest rond, helemaal boos om het feit dat het een leugen was geweest en omdat ze weer in het zand lag. Ze kwam overeind en gromde even zachtjes waarna ze snel rondkeek, maar nergens leek ze haar Pokémon te kunnen vinden... Mooi... dat had zij weer.

Tag:: Keira Jones | Words:: 1271 | Notes:: //